Welk advies geven mensen meestal als je een voordracht geeft? Dat je je het publiek naakt moet voorstellen. (Gelach) Vanavond ga ik me iets anders voorstellen: hoe zouden we hier nu zitten als er geen boeren waren? Zoveel verschil is er niet. [Zonder boeren was je hongerig, naakt en nuchter] (Gelach) En onze boeren doen zoveel meer voor ons dan enkel voor onze voeding, kleding en lekkere drankjes zorgen. Onze boeren zijn een belangrijk deel van onze gemeenschappen, vooral onze landelijke gemeenschappen. Meer nog, ze vormen een sterke motor achter een veerkrachtige economie. Stel het je zo voor: als een brouwer hop koopt van mij, die ik hier in Minnesota heb geteeld, dan blijft 90 procent van die dollar hier, vergeleken met maar 10 procent als hij ergens anders koopt. Dat betekent heel veel. Die 90 procent zijn goed voor lokale jobs, belastinginkomsten voor betere scholen en wegen, steun voor de co-ops, mechaniciens en alle werknemers die nodig zijn om een boerderij te doen draaien. Het zijn de beheerders van onze gronden. Dit citaat geeft goed weer wat deze familiebedrijven voor ons doen door onze gedeelde natuurlijke rijkdommen te beheren. "Dat land een gemeenschap is, is het basisconcept van ecologie, maar dat land gerespecteerd moet worden, is een verlengstuk van ethiek." Boeren doen dus veel goeds voor ons. En ze leveren fantastisch werk. Maar ... de huidige ontwikkelingen zijn verre van positief. De gemiddelde Amerikaanse boer, volgens de laatste telling, is 58,3 jaar. Van alle boeren is 33 procent ouder dan 65. Dit is een karikatuur van mijn opa. (Gelach) Hij is nog steeds actief als boer en hij is veel ouder dan 65. Neem ter vergelijking een andere belangrijke openbare functie zoals lesgevers; die zijn gemiddeld 42 jaar oud. De boeren zijn dus best wel oud in ons land. En spijtig genoeg, als ze met pensioen gaan dan vervangen we ze niet. Van alle boeren die erbij kwamen in ons land tussen 2008 en 2012 over heel de Verenigde Staten -- probeer op het verschil te letten -- waren er 2000 onder de 30 jaar. Ik ben er één van. Achteraf signeer ik foto's voor wie interesse heeft. (Gelach) Maar onze boeren worden ouder en als we hen niet vervangen, wat zal er dan gebeuren? Wat zullen we doen? Volgens mij is er een reden waarom er weinig boeren zijn en dat zijn de prijzen. We zullen een paar gelijkaardige slides bekijken. Melk: dit is de gemiddelde prijs van 3,5 liter melk in de Verenigde Staten. 4,49 dollar. Hoeveel daarvan gaat naar de boer? 1,32 dollar. Idem voor brood. De gemiddelde prijs van een brood in de VS is 3,49 dollar. Hoeveel krijgt de boer? 12 cent. Publiek: Oh! Dus vertel mij eens: hoe krijgen we sterke lokale boerderijen met zo'n scenario? Wat moeten we doen als er geen lokale boeren meer overblijven? En dit is niet enkel een probleem van de boeren, het is niet iets wat de weinige boeren maar zelf moeten oplossen. Dit probleem treft iedereen. Het treft het platteland, de steden, de staten en het hele land. Dus wat kunnen we hieraan doen? Dat zal ik je vertellen. Maar eerst een verhaal. De groene beweging, die we ondertussen allemaal kennen, begon in de jaren 60 met bomen planten. En nu zijn we al heel ver gekomen. Ecologie maakt deel uit van ons dagelijks leven én dat van de Fortune 500 bedrijven. Er zijn internationale akkoorden opgesteld en presidentiële debatten rond gevoerd. We gebruiken nu allemaal zuinige lampen en herbruikbare zakken. We nemen elke dag deel aan de groene beweging. En toch ... en nu zijn we aanbeland bij het idee -- de beweging rond voeding is iets recenter, maar toch bij de meesten bekend, veronderstel ik. Je gaat naar de winkel en ziet een bordje 'Koop lokaal', je gaat naar de lokale boerenmarkt of coöperatieve, je leest boeken van bekende auteurs. De beweging rond voeding kan kort samengevat worden als 'Stem met je vork'. Het idee is: je neemt een dollar uit je portefeuille en wat je ermee koopt beïnvloedt het voedingssysteem. Het ondersteunt de lokale boeren. Dat is allemaal prima, maar waar wil ik nu naartoe? Hoe geraken we even ver als de groene beweging? Wat we moeten doen, is het volgende. Enkel stemmen met onze vork zal de problemen van de boeren niet oplossen. We moeten meer doen. We moeten evolueren van enkel stemmen met onze vork naar stemmen met onze stem. We moeten onze dollars lokaal blijven uitgeven. Maar we moeten ook gaan stemmen voor onze boeren. Dit is groter dan enkel lokaal aardbeien kopen, die je eens per jaar zelf plukt. We moeten ons samen het hele jaar door inzetten om zélf de zaken te veranderen. Ik heb het bijvoorbeeld over een eerlijke prijs voor boeren. Het gaat om quota's, voorraadbeheer, gegarandeerde prijzen. Veranderingen zoals eerlijke en open handel. Geen handelsoorlogen meer. En ja, natuurlijk betekent het dat je moet gaan stemmen. Dat wisten we allemaal al. Het betekent gaan werken. Hé, wie is dat? (Gelach) Dit jaar in Minnesota hebben we een historische belastingvermindering doorgevoerd voor startende boeren. De bedoeling is om het land over te dragen van de huidige naar de volgende generatie. Een handvol jonge boeren heeft hiervoor gezorgd. We hebben zeker geen geld; dat zag je daarnet al. We hebben geen politieke ervaring. Maar toch hebben we gedaan wat nodig was. Dankzij de steun van zowel boeren als anderen, hebben we in deze staat iets ongelooflijks gedaan. Als wij het kunnen, kan iedereen het. Tot zover het lichte feelgood-gedeelte. Ik weet dat er sceptici in het publiek zitten. Dat zou ik ook zijn. Sceptici denken: "Wat moeten we dan veranderen aan ons voedingssysteem?" De boeren doen het goed. Er is onbeperkt en goedkoop voedsel; wat willen we nog meer? Spijtig genoeg zijn we in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw met ons beleid een weg ingeslagen die kan worden omschreven als: "Word groot of stap op." Het komt erop neer dat je de productie maximaliseert en de kosten minimaliseert. Dit klinkt misschien eenvoudig. Maar het veranderde onze boeren van een gerespecteerde klasse in onze maatschappij naar een kost om te minimaliseren. Door deze shift werd mijn overgrootvader, die zijn gezin toen kon onderhouden met zes koeien, iemand die nu 600 koeien nodig heeft om voor datzelfde gezin te zorgen. Melkbedrijven met 6000 koeien zijn geen uitzondering. Wat als er in heel het land slechts één melkveebedrijf is, in plaats van honderden vroeger? Hetzelfde geldt voor de groenteteelt. Wat gebeurt er als iemand 10.000 hectare nodig heeft om van te leven, terwijl vroeger 40 hectare volstonden? We weten wat er gebeurt. Kijk naar het nieuws. Achteruitgang van het platteland, waar scholen hun deuren sluiten, net als postkantoren en kruideniers. Mensen trekken er weg; de gemeenschap valt uiteen. Ik denk dat iedereen met een achtergrond in Minnesota vertrouwd is met dit verhaal. Boerenmarkten en goede intenties alleen volstaan niet. We moeten meer doen voor onze boeren. Beleid bracht ons in de problemen, en beleid kan ons er weer uithelpen. Onze boeren worden ouder, armer en minder talrijk en toch zijn ze cruciaal voor ons land. Ze doen onze landelijke gemeenschappen opleven en zorgen voor economische groei en stabiliteit. Ze beschermen onze natuurlijke rijkdommen, onze gronden, water en lucht. Dus we moeten meer doen voor hen. Laten we daarom samen vechten voor onze boeren. Zoals je ziet, doen we dit al in Minnesota, met groot succes. En samen kunnen we nog meer doen. We moeten dit doen. We stemden al met onze vork en zullen dat ook blijven doen. Maar als je vandaag één idee onthoudt, laat het dan zijn: stem met je stem. Daarom vraag ik je nu om dit allemaal samen te zeggen. Zijn jullie klaar? OK, één twee drie. "Stem met je stem!" Super, bedankt iedereen. Jullie begrijpen het. (Applaus)