0:00:07.073,0:00:10.273
เทนส์ (กาล) ตามหลักไวยากรณ์[br]คือวิธีการบอกเวลาในภาษาต่าง ๆ

0:00:10.273,0:00:12.734
โดยไม่ต้องระบุช่วงเวลาชัดเจน

0:00:12.734,0:00:17.014
แต่จะผันคำกริยา เพื่อบอกเวลา[br]ที่เหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นแทน

0:00:17.014,0:00:20.484
แล้วภาษาอังกฤษ[br]มีกี่กาลล่ะ

0:00:20.484,0:00:22.685
หากมองผ่าน ๆ[br]คำตอบนั้นก็ง่ายมาก

0:00:22.685,0:00:23.584
ก็ต้องมีอดีต

0:00:23.584,0:00:24.385
ปัจจุบัน

0:00:24.385,0:00:25.805
และอนาคตน่ะสิ

0:00:25.805,0:00:28.365
แต่ด้วยโครงสร้างไวยากรณ์[br]ที่เรียกว่า "การณ์ลักษณะ"

0:00:28.365,0:00:32.034
ช่วงเวลาหลัก ๆ แต่ละช่วง[br]จึงแยกย่อยได้ชัดเจนขึ้นอีก

0:00:32.034,0:00:34.144
การณ์ลักษณะแบ่ง 4 ประเภท

0:00:34.144,0:00:36.555
อย่างการณ์ลักษณะ[br]continuous หรือ progressive

0:00:36.555,0:00:39.885
การกระทำจะยัง[br]ดำเนินอยู่ ณ ขณะที่พูดถึง

0:00:39.885,0:00:43.905
การณ์ลักษณะ perfect[br]จะใช้กับเหตุการณ์ที่จบลงแล้ว

0:00:43.905,0:00:46.437
ส่วนแบบ perfect progressive[br]เป็นโครงสร้างผสมผสาน

0:00:46.437,0:00:49.967
ใช้กล่าวถึงส่วนที่จบไปแล้ว[br]ของเหตุการณ์ที่ดำเนินต่อเนื่อง

0:00:49.967,0:00:52.446
และประเภทสุดท้าย[br]คือการณ์ลักษณะ simple

0:00:52.446,0:00:55.945
ซึ่งเป็นโครงสร้างเทนส์พื้นฐาน[br]ของอดีต ปัจจุบัน และอนาคต

0:00:55.945,0:00:59.936
ใช้กับเหตุการณ์ที่ไม่เจาะจง[br]ว่าเกิดต่อเนื่องหรือจบลงแล้ว

0:00:59.936,0:01:03.616
อธิบายแบบนี้คงเข้าใจยากหน่อย[br]มาดูวิธีการใช้จริงกันดีกว่า

0:01:03.616,0:01:06.827
สมมติเพื่อนบอกคุณว่า[br]ไปทำภารกิจลับทางทะเลมา

0:01:06.827,0:01:09.567
เพื่อหาหลักฐานของสัตว์ทะเลลึกลับ

0:01:09.567,0:01:12.587
ถึงแม้กาลที่ใช้จะกำหนดว่า[br]เหตุการณ์หลักเกิดในอดีต

0:01:12.587,0:01:15.066
แต่ในช่วงเวลาดังกล่าว[br]เรายังใช้กาลอื่น ๆ ได้อีกมากมาย

0:01:15.066,0:01:17.658
เช่น หากเพื่อนเล่าว่า[br]เจ้าสัตว์ลึกลับเข้าจู่โจมเรือ

0:01:17.658,0:01:20.617
ก็ต้องใช้ past simple[br]การณ์ลักษณะพื้นฐานที่สุด

0:01:20.617,0:01:23.287
ซึ่งไม่ได้บอกรายละเอียดชัดเจนนัก

0:01:23.287,0:01:25.577
หรือตอนที่มันจู่โจม[br]พวกเขากำลังนอนหลับอยู่

0:01:25.577,0:01:29.009
ถือเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องในช่วงเวลานั้น

0:01:29.009,0:01:32.387
เพื่อนคุณอาจเล่าด้วยว่า[br]เดินทางออกจากเกาะแนนทักเก็ตแล้ว

0:01:32.387,0:01:35.338
เพื่อบอกเล่าเรื่องราว[br]ที่จบไปแล้วก่อนหน้านั้น

0:01:35.338,0:01:38.088
นี่คือตัวอย่างของ[br]การณ์ลักษณะ past perfect

0:01:38.088,0:01:41.198
หรือหากเล่าว่าต้องล่องเรือ[br]เป็นเวลากว่า 3 สัปดาห์แล้ว

0:01:41.198,0:01:44.389
ก็จะหมายถึงเหตุการณ์[br]ที่เกิดต่อเนื่องมาจนถึงช่วงเวลานั้น

0:01:44.389,0:01:48.558
และหากตอนนี้ เพื่อนบอกคุณว่า[br]วันนี้พวกเขายังตามหาสัตว์ลึกลับอยู่

0:01:48.558,0:01:50.840
นั่นก็คือการกระทำแบบ[br]present simple เทนส์นั่นเอง

0:01:50.840,0:01:55.708
หรือหากพวกเขากำลังเตรียมตัว[br]สำหรับภารกิจต่อไป ณ ขณะที่พูด

0:01:55.708,0:02:00.158
แถมยังสร้างเรือดำน้ำสำเร็จ[br]เท่ากับว่ามีเรื่องหนึ่งจบลงแล้ว

0:02:00.158,0:02:04.803
และหากพวกเขาศึกษาหลักฐาน[br]การพบเห็นเจ้าสัตว์ลึกลับมาระยะหนึ่งแล้ว

0:02:04.803,0:02:08.267
นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำมาสักระยะ[br]และกำลังทำอยู่จนถึงตอนนี้

0:02:08.267,0:02:11.469
เราต้องใช้เทนส์[br]present perfect progressive

0:02:11.469,0:02:13.722
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นในภารกิจต่อไป

0:02:13.722,0:02:18.138
เรารู้อยู่ว่ามันยังไม่เกิดขึ้น[br]เพราะจะออกเดินทางในสัปดาห์หน้า

0:02:18.138,0:02:19.596
แบบนี้ถือเป็น future simple

0:02:19.596,0:02:22.730
พวกเขาจะตามหา[br]เจ้าสัตว์ลึกลับนี้สักระยะหนึ่ง

0:02:22.730,0:02:25.899
เหตุการณ์ต่อเนื่องจึงยังเกิดต่อไป

0:02:25.899,0:02:30.517
เพื่อน ๆ บอกคุณด้วยว่าอีก 1 เดือนข้างหน้า[br]เรือดำน้ำจะไปถึงห้วงทะเลลึก

0:02:30.517,0:02:31.989
เป็นการคาดเดาอย่างมั่นใจ

0:02:31.989,0:02:35.719
ว่าจะทำตามเป้าหมายสำเร็จ[br]ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ๆ ในอนาคต

0:02:35.719,0:02:39.059
ซึ่งเป็นช่วงที่เพื่อนคุณ[br]จะใช้เวลาสำรวจราว ๆ 3 สัปดาห์

0:02:39.059,0:02:41.409
จึงใช้เทนส์ [br]future perfect progressive นั่นเอง

0:02:41.409,0:02:44.009
ประเด็นสำคัญ[br]ของการใช้กาลต่าง ๆ

0:02:44.009,0:02:47.631
อยู่ที่แต่ละประโยค[br]จะเกิดขึ้นในช่วงเวลาจำเพาะ

0:02:47.631,0:02:50.900
ไม่ว่าจะเป็น อดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต

0:02:50.900,0:02:54.159
ส่วนการณ์ลักษณะจะบอก[br]เหตุการณ์เทียบจากช่วงเวลาหลัก

0:02:54.159,0:02:56.369
ถึงลักษณะของการกระทำ

0:02:56.369,0:03:00.059
รวม ๆ แล้วจึงเกิดเป็น[br]12 กาลในภาษาอังกฤษ

0:03:00.059,0:03:01.940
แล้วภาษาอื่น ๆ ล่ะ

0:03:01.940,0:03:03.219
ภาษาฝรั่งเศส

0:03:03.219,0:03:04.080
ภาษาสวาฮีลี

0:03:04.080,0:03:07.069
และภาษารัสเซีย[br]จะคล้ายกับภาษาอังกฤษ

0:03:07.069,0:03:09.811
ส่วนภาษาอื่น ๆ จะบอก[br]และแบ่งช่วงเวลาต่างออกไป

0:03:09.811,0:03:12.979
บางภาษามีกาลน้อย[br]อย่างภาษาญี่ปุ่น

0:03:12.979,0:03:16.730
ที่จะแบ่งช่วงเวลาในอดีต[br]ออกจากช่วงอื่น ๆ ที่ไม่ใช่อดีต

0:03:16.730,0:03:18.482
ภาษาบูลิและตูกังเบสี

0:03:18.482,0:03:21.742
จะแบ่งแยกเฉพาะอนาคต[br]และที่ไม่ใช่อนาคตเท่านั้น

0:03:21.742,0:03:26.192
ภาษาจีนกลางไม่ผันกริยาตามกาล[br]มีเฉพาะการณ์ลักษณะเท่านั้น

0:03:26.192,0:03:31.622
ตรงกันข้าม ภาษายากวา[br]กลับแบ่งกาลอดีตเป็นหลายระดับ

0:03:31.622,0:03:35.602
แยกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่ชั่วโมง[br]หลายสัปดาห์ หรือหลายปี

0:03:35.602,0:03:39.592
บางภาษา กาลจะใช้ร่วมกับคำแสดงอารมณ์[br]เพื่อแสดงความเร่งด่วน

0:03:39.592,0:03:40.706
ความจำเป็น

0:03:40.706,0:03:42.902
หรือความน่าจะเป็นของเหตุการณ์

0:03:42.902,0:03:45.966
การแปลภาษาจึงเป็นเรื่องยาก[br]แต่ก็ไม่ถึงกับแปลไม่ได้หรอกนะ

0:03:45.966,0:03:50.215
คนที่พูดภาษาที่ไม่มีกาลชัดเจน[br]ก็ยังเล่าเรื่องราวได้

0:03:50.215,0:03:53.767
ด้วยการใช้กริยาช่วย[br]อย่างคำว่า would หรือ did

0:03:53.767,0:03:55.876
หรือไม่ก็จะระบุช่วงเวลาไปเลย

0:03:55.876,0:03:58.085
ความแตกต่างของภาษาต่าง ๆ

0:03:58.085,0:04:01.902
เป็นเพียงวิธีการบอกเล่า[br]เรื่องเดียวกันที่แตกต่างรึเปล่า

0:04:01.902,0:04:06.436
หรือโครงสร้างที่ต่างกัน[br]สะท้อนแนวคิดที่คนเรามีต่อโลกต่างกัน

0:04:06.436,0:04:08.248
ไม่เว้นแม้กระทั่ง เวลา

0:04:08.248,0:04:12.498
ถ้าเช่นนั้น ยังมีการรับรู้เวลา[br]แบบอื่น ๆ อีกกี่วิธีกันนะ