WEBVTT

00:00:07.073 --> 00:00:10.273
เทนส์ (กาล) ตามหลักไวยากรณ์
คือวิธีการบอกเวลาในภาษาต่าง ๆ

00:00:10.273 --> 00:00:12.734
โดยไม่ต้องระบุช่วงเวลาชัดเจน

00:00:12.734 --> 00:00:17.014
แต่จะผันคำกริยา เพื่อบอกเวลา
ที่เหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นแทน

00:00:17.014 --> 00:00:20.484
แล้วภาษาอังกฤษ
มีกี่กาลล่ะ

00:00:20.484 --> 00:00:22.685
หากมองผ่าน ๆ
คำตอบนั้นก็ง่ายมาก

00:00:22.685 --> 00:00:23.584
ก็ต้องมีอดีต

00:00:23.584 --> 00:00:24.385
ปัจจุบัน

00:00:24.385 --> 00:00:25.805
และอนาคตน่ะสิ

00:00:25.805 --> 00:00:28.365
แต่ด้วยโครงสร้างไวยากรณ์
ที่เรียกว่า "การณ์ลักษณะ"

00:00:28.365 --> 00:00:32.034
ช่วงเวลาหลัก ๆ แต่ละช่วง
จึงแยกย่อยได้ชัดเจนขึ้นอีก

00:00:32.034 --> 00:00:34.144
การณ์ลักษณะแบ่ง 4 ประเภท

00:00:34.144 --> 00:00:36.555
อย่างการณ์ลักษณะ
continuous หรือ progressive

00:00:36.555 --> 00:00:39.885
การกระทำจะยัง
ดำเนินอยู่ ณ ขณะที่พูดถึง

00:00:39.885 --> 00:00:43.905
การณ์ลักษณะ perfect
จะใช้กับเหตุการณ์ที่จบลงแล้ว

00:00:43.905 --> 00:00:46.437
ส่วนแบบ perfect progressive
เป็นโครงสร้างผสมผสาน

00:00:46.437 --> 00:00:49.967
ใช้กล่าวถึงส่วนที่จบไปแล้ว
ของเหตุการณ์ที่ดำเนินต่อเนื่อง

00:00:49.967 --> 00:00:52.446
และประเภทสุดท้าย
คือการณ์ลักษณะ simple

00:00:52.446 --> 00:00:55.945
ซึ่งเป็นโครงสร้างเทนส์พื้นฐาน
ของอดีต ปัจจุบัน และอนาคต

00:00:55.945 --> 00:00:59.936
ใช้กับเหตุการณ์ที่ไม่เจาะจง
ว่าเกิดต่อเนื่องหรือจบลงแล้ว

00:00:59.936 --> 00:01:03.616
อธิบายแบบนี้คงเข้าใจยากหน่อย
มาดูวิธีการใช้จริงกันดีกว่า

00:01:03.616 --> 00:01:06.827
สมมติเพื่อนบอกคุณว่า
ไปทำภารกิจลับทางทะเลมา

00:01:06.827 --> 00:01:09.567
เพื่อหาหลักฐานของสัตว์ทะเลลึกลับ

00:01:09.567 --> 00:01:12.587
ถึงแม้กาลที่ใช้จะกำหนดว่า
เหตุการณ์หลักเกิดในอดีต

00:01:12.587 --> 00:01:15.066
แต่ในช่วงเวลาดังกล่าว
เรายังใช้กาลอื่น ๆ ได้อีกมากมาย

00:01:15.066 --> 00:01:17.658
เช่น หากเพื่อนเล่าว่า
เจ้าสัตว์ลึกลับเข้าจู่โจมเรือ

00:01:17.658 --> 00:01:20.617
ก็ต้องใช้ past simple
การณ์ลักษณะพื้นฐานที่สุด

00:01:20.617 --> 00:01:23.287
ซึ่งไม่ได้บอกรายละเอียดชัดเจนนัก

00:01:23.287 --> 00:01:25.577
หรือตอนที่มันจู่โจม
พวกเขากำลังนอนหลับอยู่

00:01:25.577 --> 00:01:29.009
ถือเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่องในช่วงเวลานั้น

00:01:29.009 --> 00:01:32.387
เพื่อนคุณอาจเล่าด้วยว่า
เดินทางออกจากเกาะแนนทักเก็ตแล้ว

00:01:32.387 --> 00:01:35.338
เพื่อบอกเล่าเรื่องราว
ที่จบไปแล้วก่อนหน้านั้น

00:01:35.338 --> 00:01:38.088
นี่คือตัวอย่างของ
การณ์ลักษณะ past perfect

00:01:38.088 --> 00:01:41.198
หรือหากเล่าว่าต้องล่องเรือ
เป็นเวลากว่า 3 สัปดาห์แล้ว

00:01:41.198 --> 00:01:44.389
ก็จะหมายถึงเหตุการณ์
ที่เกิดต่อเนื่องมาจนถึงช่วงเวลานั้น

00:01:44.389 --> 00:01:48.558
และหากตอนนี้ เพื่อนบอกคุณว่า
วันนี้พวกเขายังตามหาสัตว์ลึกลับอยู่

00:01:48.558 --> 00:01:50.840
นั่นก็คือการกระทำแบบ
present simple เทนส์นั่นเอง

00:01:50.840 --> 00:01:55.708
หรือหากพวกเขากำลังเตรียมตัว
สำหรับภารกิจต่อไป ณ ขณะที่พูด

00:01:55.708 --> 00:02:00.158
แถมยังสร้างเรือดำน้ำสำเร็จ
เท่ากับว่ามีเรื่องหนึ่งจบลงแล้ว

00:02:00.158 --> 00:02:04.803
และหากพวกเขาศึกษาหลักฐาน
การพบเห็นเจ้าสัตว์ลึกลับมาระยะหนึ่งแล้ว

00:02:04.803 --> 00:02:08.267
นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำมาสักระยะ
และกำลังทำอยู่จนถึงตอนนี้

00:02:08.267 --> 00:02:11.469
เราต้องใช้เทนส์
present perfect progressive

00:02:11.469 --> 00:02:13.722
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นในภารกิจต่อไป

00:02:13.722 --> 00:02:18.138
เรารู้อยู่ว่ามันยังไม่เกิดขึ้น
เพราะจะออกเดินทางในสัปดาห์หน้า

00:02:18.138 --> 00:02:19.596
แบบนี้ถือเป็น future simple

00:02:19.596 --> 00:02:22.730
พวกเขาจะตามหา
เจ้าสัตว์ลึกลับนี้สักระยะหนึ่ง

00:02:22.730 --> 00:02:25.899
เหตุการณ์ต่อเนื่องจึงยังเกิดต่อไป

00:02:25.899 --> 00:02:30.517
เพื่อน ๆ บอกคุณด้วยว่าอีก 1 เดือนข้างหน้า
เรือดำน้ำจะไปถึงห้วงทะเลลึก

00:02:30.517 --> 00:02:31.989
เป็นการคาดเดาอย่างมั่นใจ

00:02:31.989 --> 00:02:35.719
ว่าจะทำตามเป้าหมายสำเร็จ
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ๆ ในอนาคต

00:02:35.719 --> 00:02:39.059
ซึ่งเป็นช่วงที่เพื่อนคุณ
จะใช้เวลาสำรวจราว ๆ 3 สัปดาห์

00:02:39.059 --> 00:02:41.409
จึงใช้เทนส์ 
future perfect progressive นั่นเอง

00:02:41.409 --> 00:02:44.009
ประเด็นสำคัญ
ของการใช้กาลต่าง ๆ

00:02:44.009 --> 00:02:47.631
อยู่ที่แต่ละประโยค
จะเกิดขึ้นในช่วงเวลาจำเพาะ

00:02:47.631 --> 00:02:50.900
ไม่ว่าจะเป็น อดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต

00:02:50.900 --> 00:02:54.159
ส่วนการณ์ลักษณะจะบอก
เหตุการณ์เทียบจากช่วงเวลาหลัก

00:02:54.159 --> 00:02:56.369
ถึงลักษณะของการกระทำ

00:02:56.369 --> 00:03:00.059
รวม ๆ แล้วจึงเกิดเป็น
12 กาลในภาษาอังกฤษ

00:03:00.059 --> 00:03:01.940
แล้วภาษาอื่น ๆ ล่ะ

00:03:01.940 --> 00:03:03.219
ภาษาฝรั่งเศส

00:03:03.219 --> 00:03:04.080
ภาษาสวาฮีลี

00:03:04.080 --> 00:03:07.069
และภาษารัสเซีย
จะคล้ายกับภาษาอังกฤษ

00:03:07.069 --> 00:03:09.811
ส่วนภาษาอื่น ๆ จะบอก
และแบ่งช่วงเวลาต่างออกไป

00:03:09.811 --> 00:03:12.979
บางภาษามีกาลน้อย
อย่างภาษาญี่ปุ่น

00:03:12.979 --> 00:03:16.730
ที่จะแบ่งช่วงเวลาในอดีต
ออกจากช่วงอื่น ๆ ที่ไม่ใช่อดีต

00:03:16.730 --> 00:03:18.482
ภาษาบูลิและตูกังเบสี

00:03:18.482 --> 00:03:21.742
จะแบ่งแยกเฉพาะอนาคต
และที่ไม่ใช่อนาคตเท่านั้น

00:03:21.742 --> 00:03:26.192
ภาษาจีนกลางไม่ผันกริยาตามกาล
มีเฉพาะการณ์ลักษณะเท่านั้น

00:03:26.192 --> 00:03:31.622
ตรงกันข้าม ภาษายากวา
กลับแบ่งกาลอดีตเป็นหลายระดับ

00:03:31.622 --> 00:03:35.602
แยกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่กี่ชั่วโมง
หลายสัปดาห์ หรือหลายปี

00:03:35.602 --> 00:03:39.592
บางภาษา กาลจะใช้ร่วมกับคำแสดงอารมณ์
เพื่อแสดงความเร่งด่วน

00:03:39.592 --> 00:03:40.706
ความจำเป็น

00:03:40.706 --> 00:03:42.902
หรือความน่าจะเป็นของเหตุการณ์

00:03:42.902 --> 00:03:45.966
การแปลภาษาจึงเป็นเรื่องยาก
แต่ก็ไม่ถึงกับแปลไม่ได้หรอกนะ

00:03:45.966 --> 00:03:50.215
คนที่พูดภาษาที่ไม่มีกาลชัดเจน
ก็ยังเล่าเรื่องราวได้

00:03:50.215 --> 00:03:53.767
ด้วยการใช้กริยาช่วย
อย่างคำว่า would หรือ did

00:03:53.767 --> 00:03:55.876
หรือไม่ก็จะระบุช่วงเวลาไปเลย

00:03:55.876 --> 00:03:58.085
ความแตกต่างของภาษาต่าง ๆ

00:03:58.085 --> 00:04:01.902
เป็นเพียงวิธีการบอกเล่า
เรื่องเดียวกันที่แตกต่างรึเปล่า

00:04:01.902 --> 00:04:06.436
หรือโครงสร้างที่ต่างกัน
สะท้อนแนวคิดที่คนเรามีต่อโลกต่างกัน

00:04:06.436 --> 00:04:08.248
ไม่เว้นแม้กระทั่ง เวลา

00:04:08.248 --> 00:04:12.498
ถ้าเช่นนั้น ยังมีการรับรู้เวลา
แบบอื่น ๆ อีกกี่วิธีกันนะ