Είμαι άφωνος
από τις ομιλίες

για την αναγέννηση σήμερα.

Πιστεύω

ότι η ανθρωπότητα λειτουργεί
σ' ένα κύκλο αναγεννήσεων

και είμαστε στη διασταύρωση
ενός καινούργιου.

Οι ζωές μας γίνονται όλο και πιο ψηφιακές.

Με τον καιρό
θα ακολουθήσει και η παιδεία.

Ως απόφοιτος Ιστορίας,
πάλεψα να βρω δουλειά.

Κατέληξα να εργάζομαι στην
περιβαλλοντολογική βιομηχανία

στην Κένυα,
στην Ανατολική Αφρική,

δούλεψα σε έργα
για την ανανεώσιμη ενέργεια

με έμφαση στα βιοαέρια
στις επαρχιακές κοινότητες.

Αυτό με οδήγησε στο Πεκίνο,
στην Κίνα

και στην εικόνα
που βλέπετε πίσω μου,

ένα ακόμη πανέμορφο,
ηλιόλουστο απόγευμα

στην κινέζικη πρωτεύουσα.

Είχα κουραστεί να αναπνέω

αυτό το βρώμικο,
μολυσμένο νέφος.

Συνέχιζα
να αφυπνώ φίλους μου

και την οικογένειά μου
στην πατρίδα μου

για το πώς είναι
να ζεις κάτι τέτοιο.

Αλλά δεν με πίστευαν.

Γι' αυτό αποφάσισα
να κοιτάξω πίσω στην Ιστορία.

Έτσι, με εφόδιο
το πτυχίο Ιστορίας,

τι είδους γεγονότα
στάθηκαν μπροστά μου;

To Μεγάλο Νέφος του Λονδίνου, το 1952.

Σε 5 ημέρες, έχασαν τη ζωή τους
12.000 άνθρωποι.

12.000 άνθρωποι.

Είναι η χειρότερη ανθρώπινη καταστροφή
μόλυνσης αέρα που συνέβη ποτέ.

Παρόλα αυτά,
σχεδόν κανείς δεν την ήξερε.

Έτσι, αυτό που αποφάσισα να κάνω,

ήταν να φτιάξω
ένα φανταστικό χαρακτήρα

κάποιον που ξύπνησε το 1952,

είχε ένα κινητό
και άρχισε να γράφει στο Τουίτερ.

Έγραφε λες και ζούσε πραγματικά το γεγονός
σε πραγματικό χρόνο.

Αλλά αυτό ήταν πριν 60 χρόνια.

Χρησιμοποίησα το #ΜεγάλοΝέφος

και μίλησα σε μια γλώσσα
η οποία ήταν οικεία στα παιδιά

και μπορούσαν να την καταλάβουν.

Μας πρόσεξαν μεγάλες οργανώσεις ΜΜΕ,

μας πρόσεξαν περιβαλλοντολόγοι,

και όλοι άρχισαν να ακολουθούν
το λογαριασμό,

ζώντας ξανά αυτό το ιστορικό γεγονός.

Ήταν η πραγματική επίπτωση
του Μεγάλου Νέφους,

πραγματικά ο κόσμος
δεν ήξερε τι συνέβαινε τότε.

Μόνο όταν άρχισαν να γεμίζουν
τα νοσοκομεία,

οι άνθρωποι πέθαιναν στο δρόμο
από καρδιακά εμφράγματα,

ενώ άλλοι πέθαιναν στα σπίτια τους
ενώ κοιμόντουσαν.

Ακόμη και τότε, δεν συνειδητοποίησαν
πόσοι άνθρωποι πέθαιναν.

Μόνο όταν γέμισαν τα νεκροτομεία,

κατάλαβαν την αληθινή επίπτωση
του Μεγάλου Νέφους.

Έτσι δημιούργησα 422 τουιτς
μέσα σε 5 ημέρες

και άγγιξα εκατομμύρια ανθρώπους
στο Τουίτερ.

Μάλλον θα σκέφτεστε:

«Ποιος είναι ο σκοπός;
Γιατί το έκανα; Ποιο το νόημα;»

Βασικά, το έκανα επειδή η Ιστορία
είναι ακόμα κολλημένη στο Μεσαίωνα.

Η διδασκαλία της Ιστορίας

και το απαρχαιωμένο της περιεχόμενο,
η απαρχαιωμένη απαγγελία,

τα παιδιά απλά τη βαριούνται.

Αν θέλετε ένα παιδί να μισήσει το iPad του,
βάλτε ένα σχολικό βιβλίο μέσα.

Όπως και με την Ιστορία.

Δεν μπορούμε απλά να ζούμε
με στατικά ψηφία,

με ημερομηνίες και αριθμούς.

Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται πια γι' αυτά.

Θέλουμε η Ιστορία
να επανέλθει στη ζωή,

και οι δάσκαλοι
να χρησιμοποιήσουν

τη δύναμη της τεχνολογίας
και να πουν ιστορίες.

Αυτό παλεύω να κάνω κάθε μέρα
ως επιχειρηματίας τεχνολογίας.

Η καινοτομία πάντως είναι δύσκολη.

Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε
είναι να έχουν τα σχολεία ένα νέο όραμα

κι έναν καινούργιο τρόπο
να είναι ανοιχτά και συνεργάσιμα.

Ορίστε μερικά παραδείγματα
καινοτόμων στο χώρο

που χρησιμοποιούν την τεχνολογία
σε συνδυασμό με την Ιστορία

για να ζωντανέψουν μια ιστορία.

Η Κορίνα, μία δασκάλα που μίλησα
πριν μερικούς μήνες,

δουλεύει στα σχολεία Στιβ Τζομπς

-ναι, υπάρχουν, στο Αλμέρε στην Ολλανδία-

και μου είπε αυτό ακριβώς,

ότι αυτό που της αρέσει με την τεχνολογία
και την Ιστορία στην αίθουσα

είναι ότι ζωντανεύει το περιεχόμενο

και απασχολεί τους μαθητές.

Έκανε τα παιδιά της να νιώσουν περιέργεια,

άναψε την φλόγα της περιέργειας μέσα τους,

πράγμα που τους έκανε
να εξερευνήσουν πιο πολύ

και να ανακαλύψουν περισσότερα
για το ιστορικό γεγονός.

Κι αυτό είναι ακριβώς...έχει δίκιο!

Κάθε δάσκαλος που συμπαθούσα
και θυμόμουν από την Ιστορία,

μου είπε μια δυνατή ιστορία.

Τώρα που οι δάσκαλοι
έχουν την τεχνολογία

για να το κάνουν αυτό πραγματικότητα,

είναι πολύ εύκολο.

Το δεύτερο παράδειγμα που θέλω
να σας δείξω είναι το Μάινκραφτ.

Για εσάς που δεν ξέρετε το Μάινκραφτ,

είναι ένα εικονικό, τρισδιάστατο παιχνίδι,

όπου οι χρήστες μπορούν να δημιουργήσουν
απίστευτους κόσμους από το μηδέν.

Το Μάινκραφτ είναι σπουδαίο γιατί
ωθεί για συνεργασία, για ψηφιακή ιθαγένεια

και μ' αυτό εννοώ

την ηθική του 'Ιντερνετ
και επίσης ζητήματα ιδιωτικότητας.

Τους επιτρέπει επίσης να μιλούν
εκεί μέσα και να συζητούν γεγονότα.

Το πραγματικά σπουδαίο
στο Μάινκραφτ

ήταν ότι το δημιούργησε ένας μαθητής.

για τα Λατινικά του.

Έτσι ο μαθητής, πριν το Μάινκραφτ,

δεν ένιωθε να τον ενδιαφέρει
το περιεχόμενο,

είχε προβλήματα με τη μελέτη του.

Έτσι δημιούργησε αυτό το Ρωμαϊκό λουτρό
μόνος του.

Από ΄κει έμαθε Λατινικά

και άρχισε να ξεναγεί
άλλους χρήστες στα Λατινικά.

Εννοώ, πόσο ελκυστικό είναι αυτό

και πόσο σε εμπνέει;

Υπάρχει τόση δημιουργικότητα εκεί.

Το τρίτο μου παράδειγμα
είναι ένας δάσκαλος

που θαυμάζω και σέβομαι,

ο Ενρίκε Λεγκάσπι.

Είναι δάσκαλος κοινωνικών σπουδών
στις Η.Π.Α.

Αυτό που κάνει είναι ότι

χρησιμοποιεί το Τουίτερ μέσα στην αίθουσα.

Χρησιμοποιεί το εργαλείο
για κάνει τους μαθητές

να συνεργαστούν στο διαδίκτυο,
να συζητήσουν γεγονότα,

και χρησιμοποιεί 
ένα γεγονός, ένα χάσταγκ.

Έχει προσέξει

ότι οι μαθητές
συμμετέχουν περισσότερο

στην μελέτη της Ιστορίας.

Έχει επίσης προσέξει

ότι οι ντροπαλοί μαθητές
πλέον συμμετέχουν.

Έτσι κάθε μαθητής στην τάξη του
έχει έναν ρόλο

και νιώθει μέρος της αίθουσας.

Ο Ενρίκε είναι ένας
από τους πολλούς δασκάλους

που κάνει κάτι τέτοιο
τώρα στο χώρο.

Αυτό που θέλω να κάνω

ώς επιχειρηματίας
εκπαιδευτικής τεχνολογίας,

είναι να ζωντανέψω
αυτές τις ιστορίες,

να ζωντανέψω την Ιστορία
να την κάνω ενεργή,

να την κάνω ευχάριστη
και απολαυστική για τους μαθητές,

να τους κάνω να συμμετέχουν.

Δυστυχώς, είναι ένας δύσκολος χώρος 
για να βρίσκεται κανείς.

Πραγματικά, με τη δύναμη του Ίντερνετ,

εκατομμύρια άνθρωποι
αρχίζουν να έχουν πρόσβαση στο δίκτυο.

Μπορούμε να επιτρέψουμε
αυτή τη συνεργασία

μεταξύ μαθητών από διαφορετικές αίθουσες

αλλά και διαφορετικές χώρες.

'Ενα τέτοιο παράδειγμα

που μπορεί να είναι οικείο σε πολλά άτομα
σε αυτή την αίθουσα σήμερα,

είναι η ανεξαρτησία του Κονγκό.

Γιατί να μην έχουμε μαθητές
να συνεργάζονται γι' αυτό το ιστορικό γεγονός,

σε μία πλατφόρμα, συζητώντας.

Πώς ήταν για ένα μαθητή

να μεγαλώνει στο Κονγκό

όταν ήταν αποικία του Βελγίου,

πώς ήταν για ένα Βέλγο μαθητή

να μεγαλώνει στο Βέλγιο

και να συζητά
την αποικιοκρατία του Βελγίου.

Γιατί να μην έχουμε
αυτούς τους μαθητές

από διαφορετικές χώρες
και ηπείρους

να συζητήσουν και να συνεργαστούν μαζί;

Για να το κάνουμε,

χρειαζόμαστε όλοι τόλμη,
φαντασία και δημιουργικότητα.

Δυστυχώς, τα σχολεία μας
δεν μας επιτρέπουν κάτι τέτοιο τώρα,

και χρειαζόμαστε
ένα νέο όραμα για τα σχολεία

για να το προωθήσουμε.

Οι μαθητές μας
είναι πολύ κινητο-κεντρικοί.

Χρειάζονται δεξιότητες
του 21ου αιώνα τώρα.

Αυτές οι δεξιότητες
του 21ου αιώνα

σχετίζονται με τις γνωστικές δεξιότητες,
την καινοτομία και την αναγνώριση.

Πραγματικά, για να το κάνουμε αυτό
πρέπει να επιτρέψουμε στους μαθητές

να έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία.

Τα σχολεία πρέπει να αλλάξουν
τον τρόπο που διδάσκουν

τις Ελευθέριες Τέχνες.

Δεν ζούμε πλέον στην εποχή

που κάποιος σαν τον Χένρυ Φορντ
χρειαζόταν εργάτες

που ήταν υπάκουοι, που άκουγαν

και δεν αμφισβητούσαν.

Σήμερα κάποιος σαν τον Λάρρυ Πέιτζ
θέλει ανθρώπους

να απαντήσουν ερωτήματα
που δεν έχουν λυθεί ακόμη,

και θέλει δημιουργούς.

Αλλά το κυριότερο, θέλει καινοτόμους.

Αυτό είναι που χρειάζεται
να προωθήσουμε

όταν έχουμε να κάνουμε με την Ιστορία.

«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι κακά,

δεν πρέπει
να τα χρησιμοποιούμε στην αίθουσα».

Είμαι κουρασμένος και απηυδισμένος

ακούγοντάς το αυτό

από εκπαιδευτές
ανώτατου επιπέδου.

Ας αφήσουμε τους μαθητές

να χρησιμοποιήσουν αυτά τα εργαλεία.

Ας τους αφήσουμε
να συμμετάσχουν στην Ιστορία.

Έτσι, τους βάζουμε
να χρησιμοποιήσουν εργαλεία

που τους χρειάζονται πραγματικά
για το μέλλον.

Δεν χρειάζονται πλέον ένα σχολικό βιβλίο.

Μπορούν να βρουν κάτι
στο Google σε 2΄΄

και να καταλάβουν
την απάντηση.

Ο Σερ Κεν Ρομπινσον κάποτε είπε:

«Κανείς δεν έχει ιδέα

για το τί θα συμβεί στο μέλλον

αλλά όλοι ενδιαφέρονται για τη μόρφωση».

Νομίζω πως έχει δίκιο.

Αυτά τα λόγια ακούγονται αληθινά

ιδίως για το μέλλον
των Ελευθέριων Τεχνών

και συγκεκριμένα της Ιστορίας.

Ένα παιδί δεν γεννιέται πλέον

με ένα τετράδιο και ένα στυλό.

Γεννιέται με την τεχνολογία
στα δάχτυλά του.

Έτσι, η πολύ σύντομη ομιλία μου σήμερα

είναι για να ονειρεύεται κανείς
να βγαίνει εκεί έξω,

να κάνει κάτι σπουδαίο

και να προωθήσει αυτή τη συνεργασία.

Το να κάνουμε την Ιστορία
εξατομικευμένη,

να κάνουμε τους μαθητές
να συμμετέχουν

ν' αγαπήσουν το μάθημα της Ιστορίας.

Αυτό προσπαθώ να προωθήσω σήμερα.

Το να βγεις εκεί έξω

και να κάνεις τη διαφορά.

Το θέμα αυτών των ομιλιών
σήμερα ήταν η αναγέννηση.

Νομίζω πως θα έπρεπε
να έχουμε μια Αναγέννηση

του τρόπου διδασκαλίας
της Ιστορίας

στη χώρα μας και στον κόσμο.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)