'Ik ben dik. Wow, wat ben ik dik. Is ze pas negentien jaar oud?! Wat ben ik met mijn leven aan het doen? Hey! Twee likes. Leuk. Vind ik deze foto leuk? Heeft zij wel extra likes nodig? Ik hoop dat ik voor de bruiloft word uitgenodigd. Nog een like. Leuk.' Dit is een interne monoloog tijdens het scrollen op social media -- een monoloog die velen van ons dagelijks voeren, maar we denken er niet over na en praten er niet over. Eigenlijk hebben velen van ons niet eens door dat het gebeurt. Ik ben Bailley Parnell en ik ga het hebben over de onbedoelde consequenties die social media op je mentale welzijn hebben. Ik zal je laten zien wat je elke dag gestrest maakt, wat het met je doet en hoe je het voor jezelf op internet aangenamer kunt maken. Iets meer dan een jaar geleden gingen mijn zus en ik op vierdaagse vakantie naar Jasper, Alberta. Dit was in vier jaar tijd mijn eerste werkvrije vakantie. Tijdens deze vakantie zou ik onbereikbaar zijn: ik zette de vliegtuigmodus aan -- geen e-mail en geen social media. De eerste dag ervoer ik nog steeds het fantoomvibratiesyndroom. Dan denk je dat je telefoon gaat, terwijl hij dat niet doet. Ik controleerde het constant. Ik was afgeleid tijdens gesprekken. Ik bezocht de bezienswaardigheden die Jasper te bieden had en ik pakte meteen mijn telefoon om het op social media te zetten -- maar dat kon natuurlijk niet. De tweede dag ging het al wat beter. Je denkt misschien dat ik gek ben, maar ik was al vier jaar lang niet volledig onbereikbaar geweest. Dit was in feite opnieuw een nieuwe ervaring. Pas op de vierde dag aldaar voelde ik me op m'n gemak zo zonder mijn telefoon. Ik zat met mijn zus letterlijk op deze berghelling toen ik me begon af te vragen: Wat doen social media met me? Wat doet het met mijn gelijken? Dat waren slechts vier dagen -- en het leidde tot angstgevoelens, het was zwaar en het veroorzaakte ontwenningsverschijnselen. Vanaf dat moment begon ik vragen te stellen en sindsdien wijd ik mijn masterscriptie aan dit thema. In mijn carrière heb ik vooral in de sociale marketing gewerkt, met name binnen het hoger onderwijs. Ik werk dus veel met 18- tot 24-jarigen, de bevolkingsgroep die het actiefst op social media is. Wat je ook over mij moet weten, is dat ik jong genoeg ben om met social media opgegroeid te zijn -- maar toch oud genoeg om er kritischer naar te kijken dan dat we van een 12-jarige mogen verwachten. Mijn leven is één en al social media: persoonlijk, professioneel en academisch. En als het dit met mij deed, wat zou het dan met anderen doen? Ik ontdekte meteen dat ik niet de enige was. Het 'center for collegiate mental health' ontdekte dat de top drie van diagnoses die op universiteiten worden gesteld, uit angst, depressies en stress bestaat. Diverse studies uit de VS, Canada, het VK, enzovoort verbinden veelvuldig socialmedia-gebruik met het hoge aantal angststoornissen en depressies. Het enge is echter dat vrijwel al mijn kennissen veel op social media zitten -- mijn vrienden, familie, collega's ... 90% van de 18- tot 29-jarigen zit op social media. We besteden er gemiddeld zo'n twee uren per dag aan. We besteden niet eens twee uren per dag aan eten. 70% van de Canadezen zit op social media. De opkomst bij verkiezingen is niet eens 70%. Als we iets zo frequent gebruiken, hoort het kritisch bekeken te worden. Als we ergens zoveel tijd aan besteden, heeft het een blijvend effect op ons. Ik toon jullie daarom de vier stressors die het vaakst op social media voorkomen en die het potentieel hebben om mentale problemen te veroorzaken -- en deze lijst is allesbehalve volledig. Nummer 1: de collage van hoogtepunten. Net als bij sportverslagen toont de collage van hoogtepunten de mooiste en opvallendste momenten. Social media zijn onze collage. We tonen er onze successen, hoe goed we eruitzien en dat we op stap zijn met vrienden en familie. Maar we worstelen met onzekerheden, doordat we ons leven vergelijken met andermans collage. We vergelijken onszelf constant met anderen; ja, dit gebeurde ook voordat social media er waren -- via de televisie en beroemdheden -- maar nu gebeurt het de klok rond en is het direct met jou verbonden. Een voorbeeld dat ik tegenkwam toen ik deze talk voorbereidde, is een vriend die op vakantie is: "zo terug, dutje ..." (Gelach) 'Wacht! Waarom kan ik niet op vakantie? Waarom zit ik hier in mijn pyjama te netflixen? Ik wil op het strand liggen.' Het punt is dat ik haar goed ken. Ik wist dat ze dit normaal niet doet. Ik wist dat ze normaliter in het schoolwerk omkwam. Maar we denken: wie wil dat nou zien?! Mensen willen de hoogtepunten zien. Wanneer je hoogtepunten populair zijn, ervaar je nota bene de tweede stressor op social media. Nummer 2: sociale valuta. Zoals bijvoorbeeld met de dollar, kennen we met valuta waarde aan goederen of diensten toe. Op social media zijn het liken, reageren en delen een vorm van sociale valuta geworden waarmee we waarde aan iets toekennen. In de marketing noemen we dit de 'aandachtseconomie'. Overal wordt om jouw aandacht gewedijverd en zodra jij iets liket of een deel van je aandacht geeft, wordt het een geregistreerde transactie die waarde aan iets toekent. Dat is leuk als je albums of kleding verkoopt. Het probleem met social media is dat wij het product zijn. We laten anderen een waarde aan ons toekennen. Misschien ken of ben je diegene die een foto heeft verwijderd omdat deze minder likes kreeg dan waarop gehoopt werd. Ik geef toe dat ik dat ook heb gedaan. We hebben ons product teruggetrokken, omdat het niet snel genoeg verkocht. Dit verandert ons identiteitsbesef. We baseren onze eigenwaarde op hoe anderen over ons denken en kwantificeren dat vervolgens zodat iedereen dat kan zien. En we zijn geobsedeerd. Die selfie moet precies goed zijn -- en daarvoor maken we driehonderd foto's. Daarna wachten we op het juiste moment om deze te plaatsen. We zijn zo geobsedeerd dat we fysieke reacties hebben als we niet kunnen meedoen, wat me bij de derde stressor op social media brengt. Nummer 3: fomo. Deze uitdrukking hebben we allemaal wel gebruikt. FOMO, oftewel 'fear of missing out', is een hedendaagse sociale angst waarbij je vreest een connectie, evenement of kans te missen. Een groep Canadese universiteiten ontdekte dat 7 op de 10 studenten hun socialmedia-accounts zouden opzeggen, ware het niet dat ze vrezen mogelijk iets te missen. Ik ben nieuwsgierig: wie heeft zijn z'n account gedeactiveerd of heeft het overwogen? Wauw! Bijna iedereen. De fomo, de collage van hoogtepunten en de sociale valuta zijn het resultaat van een relatief 'normale' socialmedia-ervaring. Maar als het nu beangstigend was om dagelijks op social media te kijken? Dat je niet alleen over je eigenwaarde twijfelt, maar ook over je veiligheid. De ergste stressor op social media is misschien wel nummer 4: online pesten. 40% van de volwassenen op internet heeft online pesterijen ervaren. 73% was er getuige van. Helaas is het pesten erger en waarschijnlijker als je vrouw bent, of lhbti, getint persoon, moslim ... Ik denk dat jullie het wel snappen. In het nieuws zien we echter alleen de grote verhalen. We zien de 18-jarige Tyler Clementi, die zelfmoord pleegde nadat zijn kamergenoot stiekem filmde dat hij een jongen kuste en hem vervolgens op twitter outte. We zien hoe vrouwen als Anita Sarkeesian bijna van internet gejaagd worden en bedreigingen ontvangen, omdat ze publiekelijk feminist zijn. We zien deze verhalen wanneer het al te laat is. Maar hoe zit het met het alledaagse online pesten? Hoe zit het met de snapchat die je je vriend stuurde en die eigenlijk privé had moeten zijn maar nu op Facebook staat? 'Nou en? Het is maar één foto. Het is grappig. Slechts één nare reactie -- klein bier.' Maar als deze micromomenten langere tijd telkens weer plaatsvinden, ontstaat er een macroprobleem. Deze alledaagse gevallen moeten we ook erkennen. Want als we die niet intomen en de gevolgen niet opmerken, zullen we nog veel meer Tyler Clementi's meemaken. De gevolgen zijn soms niet goed te herkennen. Wie zag de meldingen bovenaan mijn scherm? Wie vindt het net als ik irritant dat ze nog niet aangeklikt zijn? Oké, ik zal ze wegklikken. (Zucht) Oké! Slechts een klein voorbeeld van wat het met je kan doen. Misschien kun je je niet concentreren omdat de meldingen opstuiven en je deze wilt controleren. Die behoefte wordt ten slotte een verslaving. Bij social media zien we al problemen vergelijkbaar met drugsverslavingen. Met elke like krijg je een shot van het 'genotshormoon', dopamine. Je ontvangt meer van die sociale valuta, dus wat doen we om ons goed te voelen? We checken de likes -- 'nog één laatste keer'. We plaatsen iets -- 'nog één laatste keer'. We worden angstig als we offline zijn. Dat klinkt toch als iedere drug waar je ooit van gehoord hebt? Precies! Als het socialmedia-gebruik niet het hoofd geboden wordt, zien we het aantal angstgevoelens en depressies toenemen. De fomo, de afleidingen, de collages, de vergelijkingen -- het is veel en het gaat steeds door! De 'Canadian Association of Mental Health' ontdekte dat leerlingen van 12 tot 17 jaar die twee uur per dag op social media zitten, vaker last hebben van angstgevoelens, depressies en suicidale gedachten. Je hoort het goed: dat zijn 12-jarigen. Het zit zo. Ik ben gek op social media. Ik ben er echt gek op. Na mijn betoog zou je kunnen denken dat ik wil dat jullie het afzweren, maar dat is niet zo. Ik denk dat dat vergeefse moeite zou zijn, dus ik verspil mijn tijd niet aan een oproep om minder tijd aan social media te besteden. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat afwezigheid nog mogelijk is. Maar dat betekent niet dat je niet aan 'veilig socializen' kunt doen. Dat waar ik vandaag over sprak, heeft niets en toch alles met social media te maken. Ik bedoel dat social media goed noch slecht zijn -- het is gewoon het nieuwste middel dat we gebruiken om te doen wat we altijd al deden: verhalen vertellen en met elkaar communiceren. Je geeft Samsung niet de schuld van een slechte serie op tv. Twitter laat mensen de hatelijke berichten niet schrijven. Als het over de duistere kant van social media gaat, hebben we het eigenlijk over de duistere kant van mensen -- de kant waardoor treiteraars treiteren; de onzekerheid waardoor jij de foto verwijdert die je opgewonden deelde; de kant die naar een foto van een blije familie kijkt en zich afvraagt waarom die van jou anders lijkt. Als ouder, als onderwijzer, als vriend of als baas moeten we ons op deze duistere zijde focussen. We hebben preventieve strategieën en strategieën om er mee om te gaan nodig, zodat je op mindere dagen -- en die zul je ervaren -- als je je eigenwaarde in twijfel trekt, niet zover afdaalt als Tyler Clementi -- en de vele anderen zoals hij. 'Oké, Bailey, hoe bereik ik dat socialmedia-welbevinden?' Hier is het goede nieuws: een probleem herkennen is de eerste stap tot herstel. Het bijwonen van deze talk is precies dat -- stap 1: herken het probleem. Ken je de kracht van suggestie, dat iemand je iets vertelt en je het vervolgens overal opmerkt? Daarom is bewustzijn essentieel, omdat je nu tenminste beter in staat bent om deze effecten te herkennen als ze zich bij jou voordoen. Het tweede wat je gaat doen, is je socialmedia-dieet auditen. Net zoals je controleert wat je in je mond stopt, zo controleer je ook wat je in je hoofd en hart stopt. Stel jezelf de vraag: Voel ik me beter of slechter na het scrollen op Facebook? Hoe vaak controleer ik mijn likes? Waarom reageer ik zo op deze foto? Vraag je vervolgens af of de antwoorden je tevreden stellen. Als dat zo is -- geen probleem! Maar als het niet zo is, ga dan naar stap 3. Zorg voor een betere online ervaring. Nadat mijn partner een audit deed, besefte hij dat social media te veel zijn eigenwaarde bepaalde -- maar voornamelijk de beroemdheden die hem erop wezen wat hij niet heeft. Hij ontvolgde daarom alle merken en beroemdheden. Dat bood hem soelaas. Maar misschien zijn zij niet jouw probleem. Ik moest andere mensen van mijn tijdlijn verwijderen. Een geheimpje: je hoeft je 'vrienden' niet te volgen. De waarheid is dat onze vrienden, of de mensen die we uit fatsoen op Facebook volgen, online soms gewoon waardeloos zijn. Je zit in een passief-agressieve strijd die je tot dan toe onbekend was. Of je kijkt naar vijftig concertfoto's genomen vanuit dezelfde hoek. (Gelach) Als je artiesten, komieken of katten wilt volgen, mag je dat doen. Als laatste ga je goed gedrag vertonen. Offline wordt ons geleerd andere kinderen niet te pesten ... anderen met gepast respect te behandelen ... hen die neerliggen, niet te schoppen of plezier aan hun ondergang te beleven. Social media zijn een gereedschap, een gereedschap dat het goede kan dienen: voor positievere groepen, voor revoluties, om Grumpy Cat in Disney-films te plaatsen ... (Gelach) Het internet is een vreemde ruimte. Schaden social media je mentale welzijn? Het antwoord luidt 'niet per se'. Social media kunnen je neerhalen -- maar ze kunnen je ook optillen, zodat je je beter voelt of gemeend hardop lacht. Er zitten slechts 24 uur in een dag. Als ik twee daarvan op social media doorbreng, dan wil ik dat mijn ervaringen gevuld zijn met inspiratie, gelach, motivatie -- en een lading Grumpy Cat in Disney-films. Dankjulliewel. (Applaus)