Men vindt de spelling van
'doubt' (twijfel) vaak vreemd,
vanwege de letter 'b'.
Omdat ze geen klank weergeeft,
begrijpen de meeste mensen niet
wat ze daar doet.
Hoewel de meesten
het anders hebben geleerd,
is klank <i>nooit<i> het belangrijkste aspect
bij de spelling van een Engels woord.
De betekenis en de geschiedenis gaan voor.
'To doubt' betekent zich afvragen,
besluiteloos zijn,
of aarzelen.
Als zelfstandig naamwoord is het
onzekerheid of verwarring.
Het hedendaagse Engelse woord 'doubt'
stamt af van het Latijnse 'dubitare'.
Het ging eerst van het Latijn
naar het Frans,
waar het zowel zijn 'buh'-klank
als zijn letter b kwijtraakte.
Toen kwam het in de 13e eeuw
in het Engels terecht.
Ongeveer 100 jaar later
begonnen schriftgeleerden
die naast Engels ook Latijn kenden,
het woord weer met een 'b' te spellen,
hoewel niemand het zo uitsprak.
Maar waarom deden ze dat?
Waarom zou iemand met gezond verstand
een onuitgesproken letter opnieuw
in de spelling stoppen?
Nou, omdat ze Latijn kenden,
begrepen de schriftgeleerden
dat de stam van 'doubt' een 'b' had.
Na verloop van tijd kenden
steeds minder mensen Latijn,
maar hield men de 'b',
omdat deze belangrijke connecties had
met aanverwante woorden,
zoals 'dubious' (twijfelachtig)
en 'indubitably' (ongetwijfeld),
die zijn overgenomen in het Engels
vanuit dezelfde Latijnse stam: 'dubitare'.
Het begrijpen van deze oude connecties
hielp ons niet alleen
bij het spellen van 'doubt',
maar ook bij het begrijpen
van deze verfijnde woorden.
Hier stopt het verhaal niet.
Als we nog beter kijken,
zien we ongetwijfeld
hoe onthullend die 'b' kan zijn.
Er zijn in het Engels
maar twee grondwoorden
die de letters 'd-o-u-b' hebben:
de ene is 'doubt',
en de andere is 'double'.
We kunnen heel wat woorden maken
met deze twee grondwoorden,
zoals 'doubtful'
en 'doubtless',
of 'doublet'
en 'redouble'
en 'doubloon'.
Als je naar hun geschiedenis kijkt,
blijken ze beide af te stammen
van dezelfde Latijnse vormen.
De betekenis van 'double',
twee,
wordt weerspiegeld
in een dieper begrip van 'doubt'.
Als we twijfelen,
als we aarzelen,
dan vragen we onszelf iets tweemaal af.
Als we ergens over twijfelen,
of als we vragen hebben of verward zijn,
hebben we twee meningen.
Voordat het Engels
Franse woorden begon te lenen
had het al een woord voor twijfel:
het oud-Engelse woord 'tweogan',
waarvan de relatie met 'two' (twee)
duidelijk in de spelling te zien is.
Als je weer eens twijfelt
over het waarom van de Engelse spelling,
kijk dan nog een keer.
Wat je vindt, zorgt wellicht
dat je twee keer kijkt.