1
00:00:00,000 --> 00:00:02,000
როდესაც 11 წლის ვიყავი,

2
00:00:02,000 --> 00:00:06,000
მე მახსოვს სიხარულის ნოტაზე გაღვიძება ერთ დილას.

3
00:00:06,000 --> 00:00:09,000
მამაჩემი უსმენდა "ბიბისის" სიახლეებს

4
00:00:09,000 --> 00:00:13,000
თავის პატარა ნაცრისფერ რადიოში.

5
00:00:13,000 --> 00:00:16,000
მის სახეზე ღიმილმა გაირბინა, რაც არც თუ ხშირი იყო,

6
00:00:16,000 --> 00:00:20,000
რადგან ახალი ამბები უმეტესად თრგუნავდა მას.

7
00:00:20,000 --> 00:00:25,000
"თალიბანები წავიდნენ ! " მამაჩემი ყვირდოდა,

8
00:00:25,000 --> 00:00:27,000
მე კი არ ვიცოდი ეს რას ნიშნავდა,

9
00:00:27,000 --> 00:00:33,000
მაგრამ იმას კი ვხედავდი რომ მამაჩემი ძალიან, ძალიან ბედნიერი იყო.

10
00:00:33,000 --> 00:00:41,000
"შენ ეხლა უკვე შეგიძია ნამდვილ სკოლაში წახვიდე " მან მითხრა.

11
00:00:41,000 --> 00:00:46,000
ეს იყო დილა რომელსაც არასოდეს დავივიწყდება.

12
00:00:46,000 --> 00:00:51,000
ნამდვილი სკოლა.

13
00:00:51,000 --> 00:00:55,000
როგორც მოგეხსენებათ, მე ვიყავი ექვსი წლის როდესაც თალიბანებმა დაიპყრეს ავღანეთი

14
00:00:55,000 --> 00:00:58,000
და აკრძალეს გოგონებისათვის სკოლაში სიაურული.

15
00:00:58,000 --> 00:01:01,000
შესაბამისად შემდეგი ხუთი წელი მე ვიცვამდი როგორც ბიჭი,

16
00:01:01,000 --> 00:01:04,000
რათა გამეცილებინა ჩემი უფროსი და,რომელსაც აღარ შეეძლო

17
00:01:04,000 --> 00:01:09,000
საიდუმლო სკოლაში ევლო მარტო.

18
00:01:09,000 --> 00:01:14,000
ეს იყო ერთადერთი გზა რომ ორივეს მიგვეღო განათლება .

19
00:01:14,000 --> 00:01:17,000
ყოველ დღე ჩვენ ვირჩევდით სხვადასხვა გზას,

20
00:01:17,000 --> 00:01:21,000
შესაბამისად ვერავინ იღებდა ეჭვს თუ სად მივდიოდით.

21
00:01:21,000 --> 00:01:23,000
ჩვენ ვმალავდით ჩვენს წიგნებს სურსათის ჩანთებში,

22
00:01:23,000 --> 00:01:29,000
რაც აფიქრებინებდა სხვებს რომ სავაჭროდ მივდიოდით.

23
00:01:29,000 --> 00:01:32,000
სკოლა მოწყობილი იყო სახლში,

24
00:01:32,000 --> 00:01:37,000
100ზე მეტი ბავშვი ვეტეოდით ერთ პატარა ოთახში.

25
00:01:37,000 --> 00:01:43,000
ეს იყო მყუდრო ზამთარში მაგრამ ექსტრემალურად ცხელი ზაფხულში.

26
00:01:43,000 --> 00:01:46,000
ჩვენ ყველამ ვიცოდით რომ ჩვენს სიცოცხლეს საფრთხეში ვიგდებდით--

27
00:01:46,000 --> 00:01:50,000
მასწავლებელი, მოსწავლეები და ჩვენი მშობლები.

28
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
დროდადრო, სკოლამ მუშაობა შეწყვიტა რამოდენიმე თვით,

29
00:01:52,000 --> 00:01:56,000
რადგანაც თალიბანებმა ეჭვი აიღეს.

30
00:01:56,000 --> 00:01:59,000
ჩვენ ყოველთვის გვაინტერებდა რას ფიქრობდნენ ისინი ჩვენზე.

31
00:01:59,000 --> 00:02:02,000
დაგვედევნებოდნენ ?

32
00:02:02,000 --> 00:02:06,000
იცოდნენ სად ვცხოვრობდით ?

33
00:02:06,000 --> 00:02:08,000
ძალიან გვეშინოდა,

34
00:02:08,000 --> 00:02:15,000
მაგრამ მაინც სკოლა ის ადგილი იყო სადაც გვინდოდა რომ ვყოფილიყავით.

35
00:02:15,000 --> 00:02:19,000
მე იღბლიანი ვიყავი რომ გავიზარდე ისეთ ოჯახში

36
00:02:19,000 --> 00:02:25,000
სადაც განათლება დაფასებული იყო და ქალიშვილები კი ოჯახის საგანძურებად ითვლებოდნენ.

37
00:02:25,000 --> 00:02:30,000
ბაბუაჩემი იყო თავის დროს ექსტრაორდინალური ადამიანი.

38
00:02:30,000 --> 00:02:34,000
სრულიად განსხვავებული და თავისუფალი აზროვნების პიროვნება ავღანეთის შორეული პროვინციიდან,

39
00:02:34,000 --> 00:02:37,000
მან ყველაფერი გააკეთა რომ თავის ქალიშვილს- დედაჩემს

40
00:02:37,000 --> 00:02:44,000
სკოლაში ევლო, რის გამოც მამამისმა უარყო იგი.

41
00:02:44,000 --> 00:02:47,000
თუმცა განათლებული დედაჩემი გახდა მასწავლებელი

42
00:02:47,000 --> 00:02:50,000
და აი ისიც .

43
00:02:50,000 --> 00:02:53,000
ის 2 წლის წინ წამოვიდა სამსახურიდან მხოლოდ იმიტომ რომ ექცია ჩვენი სახლი

44
00:02:53,000 --> 00:02:58,000
სკოლად გოგონებისა და ქალებისათვის.

45
00:02:58,000 --> 00:03:03,000
და მამაჩემი - აი ეს არის -

46
00:03:03,000 --> 00:03:10,000
ის იყო პირველი თავის ოჯახში ვინც მიიღო განათლება.

47
00:03:10,000 --> 00:03:12,000
კითხვაც კი აღარ ჩნდებოდა რომ მისი შვილებიც

48
00:03:12,000 --> 00:03:17,000
ისწავლიდნენ, ქალიშილების ჩათვლით.

49
00:03:17,000 --> 00:03:21,000
მიუხედავად თალიბანებისა, მიუხედავად სხვა საშიშროებებისა.

50
00:03:21,000 --> 00:03:30,000
მისთვის მთავარი რისკი იყო რომ ვერ მიიღებდნენ განათლებას მისი შვილები.

51
00:03:30,000 --> 00:03:33,000
თალიბანთა დროს მე მახსოვს

52
00:03:33,000 --> 00:03:38,000
იყო დრო როცა მე იმედგაცრუებული ვიყავი ჩვენი ცხოვრებით

53
00:03:38,000 --> 00:03:42,000
და ყოველთვის მაშინებდა მომავალზე ფიქრი.

54
00:03:42,000 --> 00:03:45,000
მე ვფიქრობდი რომ მიმეტოვებინა სწავლა,

55
00:03:45,000 --> 00:03:48,000
თუმცა მამაჩემა

56
00:03:48,000 --> 00:03:51,000
მე მითხრა :

57
00:03:51,000 --> 00:03:53,000
"მისმინე შვილო,

58
00:03:53,000 --> 00:03:56,000
შენ შეიძლება დაკარგო ყველაფერი შენს ცხოვრებაში.

59
00:03:56,000 --> 00:04:00,000
შენ შეიძლება მოგპარონ ფული, შენ შეიძლება გაიძულონ დატოვო შენო სახლი ომის დროს,

60
00:04:00,000 --> 00:04:03,000
მაგრამ ერთადერთი რამ რაც ყოველთვის შენთან იქნება

61
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
არის ის რაც აქაა,

62
00:04:06,000 --> 00:04:11,000
და თუკი ჩვენ მოგვიწევს გავყიდოთ ჩვენი სისხლი რათა გადავიხადოთ სკოლის გადასახადები,

63
00:04:11,000 --> 00:04:14,000
ჩვენ ამას ვიზავთ.

64
00:04:14,000 --> 00:04:19,000
ამის შემდეგ კიდევ გინდა რომ შეწყვიტო ? "

65
00:04:19,000 --> 00:04:23,000
დღეს მე 22 წლის ვარ.

66
00:04:23,000 --> 00:04:25,000
მე გავიზარდე იმ ქვეყანაში რომელსაც

67
00:04:25,000 --> 00:04:29,000
ათწლეულების ომი ანგრევდა.

68
00:04:29,000 --> 00:04:34,000
ჩემი ასაკის მხოლოდ 6 პროცენტზე ნაკლებმა ქალმა მოახერხა იგივე საშუალო სკოლის მიღმა,

69
00:04:34,000 --> 00:04:36,000
და რომ არა ჩემი ოჯახის თავდადება ჩემი განათლების მიმართ,

70
00:04:36,000 --> 00:04:39,000
მეც ერთერთი მათგანი ვიქნებოდი.

71
00:04:39,000 --> 00:04:44,000
ამისნაცვლად, მე ამაყად ვდგავარ აქ "მიდლებური"-ს კოლეჯ დამთავრებული.

72
00:04:44,000 --> 00:04:54,000
(აპლოდისმენტები)

73
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
როდესაც მე დავბრუნდი ავღანეთში, ბაბუაჩემი,

74
00:04:57,000 --> 00:05:02,000
რომელიც განდევნილი იყო ოჯახიდან, რადგან მან გაბედა და განათლებას აზიარა ქალიშვილები,

75
00:05:02,000 --> 00:05:05,000
იყო პირველი მათგანი ვინც მომილოცა.

76
00:05:05,000 --> 00:05:08,000
იგი არა მარტო ტრაბახობს ჩემი კოლეჯის ხარისხით,

77
00:05:08,000 --> 00:05:10,000
მაგრამ ასევე ხაზს უსვამს რომ მე ვიყავი პირველი ქალი

78
00:05:10,000 --> 00:05:12,000
და მე ვარ პირველი ქალი

79
00:05:12,000 --> 00:05:15,000
რომელმაც მანქანით გაასეირნა იგი ქაბულის ქუჩებში.

80
00:05:15,000 --> 00:05:21,000
(აპლოდისმენტები)

81
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
ჩემს ოჯახს ჯერა ჩემი.

82
00:05:23,000 --> 00:05:28,000
მე ბევრს ვოცნებობ, მაგრამ ჩემი ოჯახი უფრო ბევრს ოცნებობს ჩემზე.

83
00:05:28,000 --> 00:05:33,000
აი ამიტომ ვარ მე საყოველთაო ელჩი 10x10- სათვის, რომელიც არის

84
00:05:33,000 --> 00:05:35,000
ქალთა განმანათლებელი საყოველთაო კამპანია.

85
00:05:35,000 --> 00:05:38,000
აი ამიტომ ვარ "სოლა"-ს თანადამფუძნებელი,

86
00:05:38,000 --> 00:05:40,000
პირველი და სავარაუდოდ ერთადერთი სკოლა ინტერნატი

87
00:05:40,000 --> 00:05:42,000
გოგონებისათვის ავღანეთში,

88
00:05:42,000 --> 00:05:48,000
ქვეყანაში სადაც ისევ საშიშია გოგონებისათვის სკოლაში სიარული.

89
00:05:48,000 --> 00:05:52,000
ამაღელვებელი მომენტი ჩემთვის არის ის როდესაც ვხედავ სკოლის მოსწავლეებს,

90
00:05:52,000 --> 00:05:57,000
ამბიციით რომ გამოიყენონ ეს შესაძლებლობა.

91
00:05:57,000 --> 00:06:00,000
და მე ვხედავ მათ მშობლებს, მამებს,

92
00:06:00,000 --> 00:06:05,000
რომლებიც, მსგავსად ჩემებისა , ეხმარებიან საკუთარ შვილებს,

93
00:06:05,000 --> 00:06:14,000
მიუხედავათ ასეთი საშიში მოწინააღმდეგეების დროს.

94
00:06:14,000 --> 00:06:16,000
აი როგორც აჰმედი. ეს არ არის მისი ნამდვილი სახელი

95
00:06:16,000 --> 00:06:19,000
და მე არ შემიძლია გაჩვენოთ მისი სახე,

96
00:06:19,000 --> 00:06:23,000
მაგრამ აჰმედი არის ჩემი მოსწავლის მშობელი.

97
00:06:23,000 --> 00:06:26,000
ერთ თვეზე ნაკლები დროის წინ, ის და მისი ქალიშვილი

98
00:06:26,000 --> 00:06:30,000
"სოლა"- დან ბრუნდებოდნენ უკან თავიანთ სოფელში.

99
00:06:30,000 --> 00:06:36,000
და ისინი ფაქტიურად აცდნენ სიკვდილს

100
00:06:36,000 --> 00:06:41,000
რომელიც გამოწვეული იყო გზისპირა აფეთქებით.

101
00:06:41,000 --> 00:06:44,000
როგორც კი სახლში მივიდა, ტელეფონმა დარეკა,

102
00:06:44,000 --> 00:06:47,000
ხმამ გააფრთხილა,

103
00:06:47,000 --> 00:06:51,000
რომ თუკი ის უკან გაგზავნიდა ქალიშვილს სკოლაში,

104
00:06:51,000 --> 00:06:53,000
ისინი კვლავ გაიმეორებდნენ იმავეს.

105
00:06:53,000 --> 00:06:57,000
"მომკალით ეხლავე, თუკი ასე გსურთ" მან უპასუხა,

106
00:06:57,000 --> 00:07:01,000
"მაგრამ მე არ დავანგრევ ჩემი ქალიშვილის მომავალს,

107
00:07:01,000 --> 00:07:06,000
თქვენი მოძველებული და ჩამორჩენილი იდეების გამო."

108
00:07:06,000 --> 00:07:08,000
როდესაც მე ვფიქრობ ავღანეთზე,

109
00:07:08,000 --> 00:07:12,000
,და ეს არის რაღაც რაც ხშირად განსხვავებულია დასავლეთში,

110
00:07:12,000 --> 00:07:15,000
მათ უკან, ვინც წარმატებას მივაღწიეთ,

111
00:07:15,000 --> 00:07:22,000
დგას მამა რომელიც აღიარებას მისი ქალიშვილის მნიშვნელობას

112
00:07:22,000 --> 00:07:27,000
და რომელიც მიიჩნევს ქალიშვილის წარმატებას საკუთარ წარმატებად.

113
00:07:27,000 --> 00:07:31,000
მე არ ვამბობ რომ დედაჩვენებს არ მიუძღვით წამყვანი როლი ჩვენს წარმატებაში,

114
00:07:31,000 --> 00:07:36,000
სინამდვილეში, ისინი არიან მთავარი და დამარწმუნებელი მომლაპარაკეებლები

115
00:07:36,000 --> 00:07:39,000
თავიანთი ქალიშვილების ნათელ მომავალზე,

116
00:07:39,000 --> 00:07:42,000
მაგრამ ავღანეთის საზოგადოების მაგალითზე,

117
00:07:42,000 --> 00:07:46,000
ჩვენ უნდა გვქონდეს მამაკაცთა მხარდაჭერა.

118
00:07:46,000 --> 00:07:49,000
თალიბანთა დროს, გოგონები რომლებიც დადიოდნენ სკოლაში,

119
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
დაახლოებით ასამდე

120
00:07:51,000 --> 00:07:53,000
ახსოვთ, რომ ეს იყო არალეგალური.

121
00:07:53,000 --> 00:07:59,000
მაგრამ დღეს, სამ მილიონზე მეტი გოგონა დადის სკოლაში.

122
00:07:59,000 --> 00:08:06,000
(აპლოდისმენტები)

123
00:08:06,000 --> 00:08:12,000
ავღანეთი ამერიკისგან ძალიან განსვავდება,

124
00:08:12,000 --> 00:08:17,000
მე აღმოვაჩინე რომ ამერიკელები ამჩნევენ მერყეობას ცვლილებებში,

125
00:08:17,000 --> 00:08:20,000
ვშიშობდი, რომ ეს ცვილებები აღარ გასტანს დიდხანს,

126
00:08:20,000 --> 00:08:25,000
როდესაც ამერიკელები თავიანთ ჯარებს გაიყვანენ.

127
00:08:25,000 --> 00:08:28,000
მაგრამ როდესაც მე უკან დავბრუნდი ავღანეთში,

128
00:08:28,000 --> 00:08:33,000
როდესაც დავინახე ჩემი სკოლის მოსწავლეები

129
00:08:33,000 --> 00:08:36,000
და მათი მშობლები რომლებიც იბრძვიან მათთვის,

130
00:08:36,000 --> 00:08:40,000
რომლებიც ამხნევენებ მათ, მე ვხედავ პერსპექტიულ მომავალს

131
00:08:40,000 --> 00:08:44,000
და ხანგრძლივ ცვლილებას.

132
00:08:44,000 --> 00:08:52,000
ჩემთვის, ავღანეთი არის იმედებისა და უსაზღვრო შესაძლებლობების ქვეყანა

133
00:08:52,000 --> 00:08:55,000
და ყოველ დღე

134
00:08:55,000 --> 00:08:59,000
"სოლა"-ს გოგოები მარწმუნებენ ამაში.

135
00:08:59,000 --> 00:09:02,000
ჩემსავით, ისინი ოცნებობენ ბევრს.

136
00:09:02,000 --> 00:09:04,000
დიდი მადლობა.

137
00:09:04,000 --> 00:09:15,000
(აპლოდისმენტები)