Բոլոր հյուրերը համամիտ էին, 
որ դա իդեալական հարսանիք էր:

Փեսացուն Օրֆեուսն էր՝

պոետներից և երգիչներից ամենահռչակավորը:

Հարսնացուն Էվրիդիկն էր՝ 
անտառի հավերժահարսը:

Ցանկացածը կարող էր փաստել,

որ երկուսն էլ իսկապես սիրում էին իրար:

Հանկարծ Էվրիդիկը սայթաքեց և 
ընկավ գետնին:

Երբ Օրֆեուսը վազեց նրա մոտ,

հավերժահարսն արդեն մահացել էր,

իսկ օձը, որը կծել էր նրան,
խոտերի միջով սողալով հեռացավ:

Էվրիդիկի թաղումից հետո 
Օրֆեուսի վիշտն այնքան մեծ էր,

որ որոշեց հեռանալ 
կենդանի մարդկանց աշխարհից:

Նա որոշեց սիրելիին փրկելու համար 
գնալ մահացածների երկիր՝

մի վայր, որտեղից ոչ մի կենդանի էակ
դեռ չի վերադարձել:

Երբ Օրֆեուսը հասավ 
անդրաշխարհի դարպասներին,

սկսեց նվագել քնարի վրա:

Մեղեդին այնքան գեղեցիկ էր, որ

Կերբերոսը՝ երեքգլխանի կատաղած շունը, 
որ հսկում էր մեռյալներին,

հանգիստ պառկեց՝ թողնելով,
որ Օրֆեուսն անցնի:

Քարոնին՝ մահացածների հոգիները Ստիքս գետով
Հադեսի թագավորություն տեղափոխողին,

այնքան էր դուր եկել մեղեդին, որ նա 
Օրֆեուսին անվճար տեղափոխեց մյուս ափ:

Երբ Օրֆեուսը մտավ Հադեսի և Պերսեփոնեի՝
մահացածների թագավորի և թագուհու ամրոց,

սկսեց երգել:

Նա երգում էր Էվրիդիկի հանդեպ
իր սիրո մասին

և ասում, որ իր սիրելիին 
շատ վաղ տարան իրենից հեռու:

Կգա այն օրը, երբ Էվրիդիկը, բոլորի պես,

հավերժ կմնա մահացածների թագավորությունում:

Մի՞թե Հադեսը չէր կարող նրան 
ևս մի քանի տարի շնորհել Երկրի վրա:

Երբ Օրֆեուսն ավարտեց իր երգը,

դժոխքում ամեն բան կանգ առավ:

Սիզիֆն այլևս չէր գլորոմ
իր քարը դեպի բլրի գագաթը։

Տանտալոսը գլուխը չձգեց դեպի այն ջուրը,

որից նա իրավունք չուներ խմել:

Անգամ Ֆուրիաները՝ վրեժխնդրության
դիվային աստվածուհիներն էին լալիս։

Հադեսն ու Պերսեփոնեն խոստացան կատարել
Օրֆեուսի խնդրանքը մի պայմանով.

նա մահացածների թագավորությունից 
պետք է դուրս գա առանց հետ նայելու՝

և ստուգելու՝ 
արդյոք Էվրիդիկը նույնպես գալիս է, թե ոչ:

Եթե հետ նայի, Էվրիդիկը հավերժ կմնա 
մահացածների թագավորությունում:

Օրֆեուսը սկսեց քայլել դեպի դուրս:

Ամեն քայլի հետ 
նա ավելի ու ավելի էր ցանկանում իմանալ՝

արդյոք Էվրիդիկը գալիս է իր հետևից:

Նա ոչինչ չէր լսում,

բայց չէ՞ որ ոտնաձայներ պետք է լինեին:

Երբ նա գրեթե դուրս էր եկել անդրաշխարհից
ու անցել դեպի շողացող լույսը

չդիմացավ:

Օրֆեուսը փորձեց հետ վերադառնալ անդրաշխարհ,

բայց նրա համար դռները փակ էին:

Էվրիդիկային կորցնելու պատճառով

Օրֆեուսը երդվեց այլևս չսիրել ոչ մի կնոջ:

Փոխարենը նա նստում էր
ծառերի պուրակի մոտ

և երգում երգեր սիրահարների մասին:

Հանիմեդ անունով գեղեցիկ մի տղա կար,

ում Զևսը դարձրել էր Աստվածներին
գինի մատակարարող:

Կար նաև Միրան,

ով սիրում էր հորը և դրա համար պատժված էր,

և կար Պիգմալիոնը,

ով փղոսկրից քանդակել էր կնոջ իր իդեալը,

իսկ հետո աղոթել Վեներային այնքան, 
մինչև նա քանդակը կենդանացնի:

Եվ հենց ինքը՝ Վեներան,

ում գեղեցիկ սիրեցյալին՝ Ադոնիսին
սպանել էր վայրի վարազը:

Ասես Օրֆեուսի սերն ու կորուստը
տվել էին նրան կարողություն՝

տեսնելու Աստվածների և մարդկանց սրտերը:

Բայց որոշների համար 
պոեզիան բավարար չէր:

Մենադաներ կոչվող վայրի կանանց մի խմբի 
դուր չէր գալիս այն փաստը, որ բանաստեղծը,

ով այդքան գեղեցիկ էր երգում սիրո մասին,

երբեք չի սիրի նրանց:

Այդ խանդը հասցրեց նրանց կատաղության

և նրանք կտոր-կտոր արեցին
խեղճ Օրֆեուսին:

Թռչունները՝ բնության երգիչները,

սգում էին Օրֆեուսի մահը,

ինչպես և գետերը, որոնց ձայները 
մեղեդի էին դառնում:

Աշխարհը կորցրեց երկու գեղեցիկ հոգիների:

Օրֆեուսն ու Էվրիդիկն այնքան ուժգին էին 
սիրում իրար, որ երբ իրարից հեռու էին,

Օրֆեուսը հասկացավ, որ սիրահարների ցավն 
ու երջանկությունն ամենուր է:

Եվ այդպես ստեղծվեց արվեստի նոր ձև՝ 
սիրային պոեզիա:

Չնայած ողջ աշխարհը սգում էր,

Օրֆեուսը գտավ իր խաղաղությունն ու երկրորդ
կեսին մահացածների թագավորությունում:

Մինչ այսօր էլ նա այնտեղ քայլում է 
Էվրիդիկի հետ Ստիքս գետի ափով:

Երբեմն նրանք քայլում են կողք կողքի,

երբեմն Էվրիդիկը քայլում է նրանից առաջ,

իսկ երբեմն էլ Օրֆեուսն է գնում նրանից առաջ

և շրջվում՝ նայելու նրան 
այնքան, որքան ցանկանա: