De noten die van de snaren sprongen, Dwongen ijzeren tranen op Pluto's wangen En dwongen Hel toe te geven aan Liefdes verlangen. - John Milton Het was de perfecte bruiloft, vonden de gasten. De bruidegom was Orpheus, de beste van alle dichters en muzikanten. De bruid Eurydice, een bosnimf. Iedereen wist dat de liefde van het paar echt was. Opeens struikelde Eurydice en viel ze op de grond. Nog voor Orpheus bij haar was, was ze al dood en de slang die haar gebeten had, ontsnapte door het gras. Na Eurydice's begrafenis was Orpheus zo dronken van een verdriet te zwaar voor deze aardse wereld dat hij besliste af te reizen naar de onderwereld -- een plek waarvan nog nooit een leven wezen was teruggekeerd -- om zijn geliefde te redden. Toen Orpheus de poorten van de onderwereld bereikte, begon hij zijn lier te bespelen. De muziek was zo mooi dat Cerberus, de driekoppige hond die de doden bewaakt, ging liggen toen Orpheus voorbijkwam. Charon, de veerman die dode zielen liet betalen om de rivier Styx te kruisen, was zo weg van de muziek dat hij Orpheus zonder betalen overzette. Toen Orpheus het paleis binnenliep van Hades en Persephone, de koning en koningin van de dood, begon hij te zingen. Hij zong over zijn liefde voor Eurydice en zei dat ze te vroeg was weggenomen. De dag zou komen dat ze -- zoals alle levende wezens -- voor eeuwig in het dodenrijk zou wonen, dus kon Hades haar niet een paar jaar meer op aarde gunnen? Toen Orpheus ophield met zingen, stond de hele hel stil. Sisyphus duwde zijn rots niet langer de heuvel op. Tantalus reikte niet meer naar het water dat hij nooit zou mogen drinken. Zelfs de Erinyen, de demonische godinnen van wraak, huilden. Hades en Persephone stemden in, maar op één voorwaarde: terwijl hij terug uit de onderwereld klom, mocht hij niet omkijken om te zien of Eurydice hem aan het volgen was. Als hij dat wel deed, zou ze voor altijd terugkeren naar het land van de doden. Orpheus begon te klimmen. Met elke stap maakte hij zich meer en meer zorgen of Eurydice achter hem was. Hij hoorde niks --- waar waren haar voetstappen? Op het laatst, net voordat hij uit de onderwereld stapte en het heldere licht van de dag in, gaf hij aan de verleiding toe. Orpheus probeerde terug te keren naar de onderwereld, maar hij mocht niet meer binnen. Gescheiden van Eurydice zweerde Orpheus om nooit nog een andere vrouw lief te hebben. In plaats daarvan zong hij in een bos liederen over geliefden. Er was Ganymedes, de knappe jongen die Zeus wijnschenker maakte voor de goden. Er was Myrra, die haar vader liefhad en daarvoor gestraft werd, en Pygmalion, die zijn ideale vrouw uit ivoor beeldhouwde en dan tot Venus bad totdat ze tot leven kwam. En dan had je Venus zelf, wier mooie Adonis vermoord was door een everzwijn. Het was alsof Orpheus' eigen liefde en verlies hem een inkijk hadden gegeven in de harten van goden en mensen overal. Voor sommigen was poëzie echter niet genoeg. Een groep van wilde vrouwen genaamd de Maenaden, kon het niet hebben dat een dichter die zo mooi over de liefde zong hen niet zou liefhebben. Hun jaloezie bracht hen tot waanzin en ze vernietigden de arme Orpheus. De vogels, de zangers van de natuur, rouwden om Orpheus, net als de rivieren, die muziek maakten terwijl ze babbelden. De wereld raakte twee mooie zielen kwijt. Orpheus en Eurydice hielden zo veel van elkaar dat toen ze gescheiden werden, Orpheus de pijn en de vreugde van geliefden had begrepen en een nieuwe vorm van kunst, het liefdesgedicht, was geboren. Terwijl de aarde huilde, vond Orpheus vrede én zijn geliefde in de onderwereld. Daar wandelt hij tot op deze dag met haar langs de oevers van de Styx. Soms wandelen ze naast elkaar, soms loopt zij vooraan en soms pakt hij de leiding om zoveel als hij maar wil achterom te kunnen kijken.