"Ik wilde alleen maar een welverdiende promotie, en hij zei: 'Ga maar op m'n bureau liggen met je benen wijd.'" "Al mijn mannelijke collega's schreven op een papiertje de seksuele gunsten die ik hen kon verlenen. Ik vroeg alleen maar om een kantoor met een raam." "Ik vroeg hoe ik een wetsvoorstel door de commissie kreeg, hij vroeg of ik mijn kniebeschermers bij me had." Dit is een greep uit de weerzinwekkende verhalen die vrouwen mij vertelden in het afgelopen jaar, tijdens mijn onderzoek naar seksuele intimidatie op de werkplek. Ik ontdekte dat het een wereldwijde epidemie is. Dit is een weerzinwekkende realiteit voor miljoenen vrouwen die elke dag alleen maar hun werk willen doen. Seksuele intimidatie maakt geen onderscheid. Of je nu een rok draagt, een ziekenhuisuniform of een legeruniform. Of je nu jong bent of oud, getrouwd of single, zwart of wit. Of je nu republikein bent of democraat of onafhankelijk. Ik heb naar zoveel vrouwen geluisterd: politieagenten, vrouwen in het leger, financieel assistenten, actrices, ingenieurs, advocaten, bankiers, accountants, docenten, journalisten. Uiteindelijk gaat seksuele intimidatie niet over seks, maar over macht en wat iemand met jou doet om die macht bij je weg te halen. Ik ben vandaag hier om je te laten weten dat je die macht terug kan nemen. (Applaus) Op 6 juli 2016 sprong ik van een rots af, helemaal alleen. Het engste wat ik ooit gedaan heb, de moeilijkste keuze die ik ooit maakte. Helemaal alleen viel ik de afgrond in, niet wetende wat er beneden was. Maar toen gebeurde er iets wonderlijks. Duizenden vrouwen zochten contact met mij en deelden hun verhalen over pijn, verdriet en schaamte. Ze zeiden dat ik hun stem werd -- want zij hadden geen stem. En plotseling realiseerde ik me dat zelfs in de 21e eeuw elke vrouw nog steeds zo'n verhaal heeft. Zoals Joyce, een purser wier leidinggevende elke dag tijdens overleg begon over de porno die hij had zitten kijken, terwijl hij penissen tekende op zijn blocnote. Ze diende een klacht in en werd gek verklaard en ontslagen. Zoals Joanne, een Wall Street bankier. Haar mannelijke collega's maakten haar elke dag uit voor k... Ze diende een klacht in, maar werd gezien als onruststoker en ze sloot nooit meer een deal op Wall Street. Zoals Elizabeth, een legerofficier. Haar ondergeschikten zwaaiden één dollarbiljetten voor haar neus en zeiden: "Dans eens voor me!" Toen ze ging klagen bij een majoor zei hij: "Wat? Maar één dollar? Je bent zeker vijf of tien dollar waard!" Na het lezen en beantwoorden en huilen over al deze e-mails, realiseerde ik me dat ik heel veel te doen had. Hier zijn de alarmerende feiten: één op de drie vrouwen -- waar we het van weten -- heeft te maken gehad met seksuele intimidatie op de werkplek. 71% van deze incidenten is nooit gemeld. Waarom niet? Omdat als vrouwen dit melden ze gezien worden als leugenaars en onruststokers. Ze worden vernederd en gekleineerd, gedegradeerd en op de zwarte lijst gezet en ontslagen. Het melden van seksuele intimidatie is vaak het einde van je carrière. Van alle vrouwen waar ik contact mee had, werkt er bijna geen enkele meer in het beroep van haar keuze en dat is schokkend. Ook ik hield mijn mond in het begin. Het gebeurde aan het eind van mijn jaar als Miss Amerika toen ik een ontmoeting had met een hoge TV-baas in New York City. Ik dacht dat hij me wilde helpen door allerlei mensen te bellen. We gingen uit eten en op de achterbank van de auto liet hij zich ineens op me vallen en stak zijn tong in mijn keel. Ik realiseerde me niet dat met 'in het vak komen' -- domme ik -- hij ook bedoelde 'in mijn broek komen'. En een week later, toen ik in LA een afspraak had met een belangrijke uitgever, gebeurde het weer. Weer in de auto. Hij pakte mijn nek vast en duwde mijn hoofd zo hard in zijn kruis dat ik geen adem meer kreeg. Deze gebeurtenissen zijn dodelijk voor je zelfvertrouwen. Deze gebeurtenissen noemde ik, tot voor kort, niet eens aanranding. Daarom hebben we zoveel werk te doen. Na mijn jaar als Miss Amerika bleef ik veel bekende mensen ontmoeten, inclusief Donald Trump. Toen deze foto genomen werd in 1988 kon niemand voorspellen waar we vandaag zouden staan. (Gelach) Ik, strijdend tegen seksuele intimidatie op de werkplek. Hij, president van de Verenigde Staten, ondanks alles. Kort daarna had ik mijn eerste baan als nieuwslezeres in Richmond, Virginia. Kijk die zelfverzekerde glimlach en dat roze jasje. Let niet op het haar. (Gelach) Ik was druk bezig te bewijzen dat blondjes heel veel hersens hebben. Maar, ironisch genoeg, ging mijn eerste reportage over de hoorzitting van Anita Hill in Washington DC. En kort daarna kreeg ik ook te maken met seksuele intimidatie op de werkplek. Ik maakte een reportage op het platteland van Virginia en toen we weer bij de auto kwamen, vroeg mijn cameraman aan mij of ik het fijn had gevonden toen hij mijn borsten aanraakte om de microfoon vast te maken. En het ging van kwaad tot erger. Ik zette me schrap tegen de autodeur -- er waren nog geen mobieltjes. Ik was verlamd van angst. Ik stelde me voor hoe het was om uit de auto te rollen bij een snelheid van 80 km per uur, zoals in de film, en vroeg me af hoeveel pijn het zou doen. Toen het verhaal over Harvey Weinstein naar buiten kwam -- één van de bekendste filmproducenten in Hollywood -- waren de beschuldigingen afschuwelijk. Maar zoveel vrouwen meldden zich waardoor ik me realiseerde dat wat ik gedaan had, iets betekende. (Applaus) Hij had zo'n slap excuus. Hij zei dat hij een product was van de jaren 60 en 70 en dat de cultuur toen zo was. Ja, dat was de cultuur toen en helaas is de cultuur nog steeds zo. Waarom? Door alle mythes die nog steeds geassocieerd worden met seksuele intimidatie. "Vrouwen moeten maar een andere baan en carrière vinden." Ja, natuurlijk. En de alleenstaande moeder met twee banen dan, die net kan rondkomen en ook nog lastig gevallen wordt op haar werk. "Vrouwen -- het is hun eigen schuld." Door de kleren die we dragen en de make-up die we opdoen. Ja, de truien die ze bij Uber dragen in Silicon Valley zijn zó uitdagend. "Vrouwen verzinnen dingen." Ja, want het is zó leuk en dankbaar om vernederd en gekleineerd te worden. Ik weet er alles van. "Vrouwen komen met deze meldingen omdat ze rijk en beroemd willen worden." Onze eigen president zei dat. Ik weet zeker dat Taylor Swift, één van de bekendste en rijkste zangeressen ter wereld, geen extra geld of roem nodig had toen ze naar buiten trad met haar aanrandingszaak met een claim van één dollar. Ik ben zo blij dat ze dat gedaan heeft. Belangrijk nieuws: het onbekende verhaal over vrouwen en seksuele intimidatie op de werkplek: vrouwen willen alleen maar een veilige en vriendelijke werkplek waar ze niet worden lastiggevallen. Dat is alles. (Applaus) Maar hoe krijgen we onze macht terug? Ik heb drie oplossingen. Nummer één: we moeten omstanders en meelopers veranderen in bondgenoten. Op dit moment heeft 98% van de Amerikaanse bedrijven een trainingsbeleid over seksuele intimidatie. En 70% van de bedrijven heeft een preventieprogramma. Maar ondanks dat melden omstanders en getuigen zich niet. In 2016 noemde de Harvard Business Review dit het 'omstandereffect'. En toch -- denk aan 9/11. Hoe vaak hebben we niet gehoord: "Als je iets ziet, zeg er dan wat van." Stel je voor wat een impact het zou hebben als dat ook toegepast zou worden door omstanders bij seksuele intimidatie op de werkplek -- deze incidenten herkennen en onderbreken, de daders direct confronteren, de slachtoffers helpen en beschermen. Dit is mijn dringende oproep naar mannen: we hebben jullie nodig in dit gevecht. En dat geldt ook voor vrouwen -- van omstander naar bondgenoot. Nummer twee: verander de wet. Wie van jullie weet of je een verplichte arbitrageclausule in je arbeidsovereenkomst hebt staan? Niet veel handen. Dat hoor je wel te weten en weet je waarom? TIME Magazine noemt het, hier staat het op het scherm, "Die kleine lettertjes in contracten die zorgen dat aangiften van seksuele intimidatie niet worden gehoord." Het zit zo. Een verplichte arbitrageclausule ontneemt je het recht om voor een openbare jury berecht te worden. Het is achter gesloten deuren. Je hebt niet dezelfde getuigen en verklaringen. Meestal zoekt het bedrijf de arbiter uit. Je kunt niet in beroep gaan en slechts in 20% van de gevallen wint de werknemer. Nogmaals, het is niet openbaar dus niemand zal ooit weten wat er met je gebeurd is. Daarom ben ik zo druk bezig geweest in het Capitool, in Washington DC, om de wet te veranderen. Dit zeg ik tegen de Senaat: seksuele intimidatie is apolitiek. Voordat iemand je lastig valt, vragen ze niet eerst of je Republikein of Democraat bent. Ze doen het gewoon. Daarom gaat het ons allemaal aan. Nummer drie: wees sterk. Het begint bij moedig zijn, en zelfvertrouwen hebben, en opkomen voor onszelf, en de wereld vertellen wat er met ons gebeurd is. Ik weet dat het eng is maar doe het voor onze kinderen. Laten we dit een halt toeroepen voor de volgende generaties. Ik deed het voor mijn kinderen. Zij waren heel belangrijk in mijn beslissing om naar de rechter te gaan. Mijn prachtige kinderen: mijn zoon van 12, Christian, mijn dochter van 14, Kaia. Wat heb ik hen onderschat. De eerste schooldag was ook de dag van de uitspraak en ik was zo bezorgd over wat zij zouden doormaken. Mijn dochter kwam thuis van school en zei: "Mam, iedereen vroeg me wat er met jou gebeurd is deze zomer." Ze keek me aan en zei: "Mam ... ik heb heel trots gezegd dat je mijn moeder bent." Twee weken later, toen ze eindelijk de moed had om twee kinderen te trotseren die haar het leven zuur maakten, kwam ze thuis en zei: "Mam, ik durfde dat, omdat ik het jou zag doen." (Applaus) Moedig zijn is besmettelijk. Ik hoop dat mijn verhaal je geïnspireerd heeft want dit is het keerpunt. Hier wordt geschiedenis geschreven. Steeds meer vrouwen melden zich en zeggen: "Genoeg is genoeg." (Applaus) Dit is mijn laatste verzoek aan bedrijven. Neem alle vrouwen weer in dienst wier carrières eindigden vanwege een of andere zak. Want dit is wat ik weet over vrouwen: we willen niet langer onderschat, geïntimideerd en achtergesteld worden. We willen niet meer het zwijgen worden opgelegd door de gevestigde orde of door overblijfselen uit het verleden. Nee. We staan op en we spreken vrijuit en laten onze stem horen. Wij worden de vrouw zoals zij voorbestemd is te zijn. En bovenal, we zullen altijd sterk zijn. Dankjewel. (Applaus)