"Tek istediğim,
hak ettiğim terfiydi;

bana dediğiyse "Masaya çık

ve bacaklarını aç."

"Çalıştığım yerdeki 
bütün erkekler, bir kağıda

onlara yapabileceğim 
cinsel fantazilerini yazmışlar.

Oysa tek istediğim
penceresi olan bir ofisti."

"Komiteden geçmesini istediğim bir konu
hakkında ondan tavsiye istemiştim;

o ise bana dizliklerimi 
getirip getirmediğimi sordu."

Bunlar işyerinde cinsel tacizi 
araştırdığım son bir yıl içinde

kadınlardan duyduğum
korkunç hikayelerin

sadece birkaçı.

Bulduğum,

bunun dünya çapında bir salgın olduğu.

Bu, sadece her gün işe gitmek isteyen

milyonlarca kadının yaşadığı

korkunç gerçeklik.

Cinsel taciz ayrım yapmıyor.

Etek giyebilirsiniz,

doktor önlüğü de,

askeri üniforma da.

Genç veya olgun olabilirsiniz,

evli veya bekar,

siyahi veya beyaz.

Cumhuriyetçi olabilirsiniz,
Demokrat veya bağımsız.

O kadar çok kadından duydum ki:

polisler,

ordu mensupları,

mali müşavirler,

oyuncular, mühendisler, avukatlar,

bankacılar, muhasebeciler, öğretmenler...

gazeteciler.

Aslında, cinsel taciz

seks ile ilgili değil.

Güç ile ilgili

ve sizin gücünüzü elinizden alma çabasıyla

size yaptıklarıyla ilgili.

Bugün burada olmamın amacı

o gücü geri alabileceğiniz
konusunda sizi teşvik etmek.

(Alkış)

6 Temmuz 2016'da,

kendimi bir uçurumdan 
aşağı attım.

Hayatımın en korkutucu zamanıydı,

yapması çok güç bir seçim.

Bir başıma bir boşluğa düşmüştüm,

aşağıda ne olduğunu bilmeden.

Ama sonra mucizevi şeyler olmaya başladı.

Kendi acılarını, çaresizliklerini,
utançlarını paylaşmak isteyen

binlerce kadın benimle iletişime geçti.

Bana onların sesi olduğumu söylediler,

onların sesi kısılmışken.

Birdenbire 21. yüzyılda bile

her kadının bir hikayesi olduğunu
fark ettim.

Örneğin Joyce,

bir kabin görevlisi denetmeni,

patronu her gün toplantılarda

not defterine penisler çizerken

akşam izlediği pornoları anlatıyormuş.

Şikayet etmeye gittiğinde,

ona "deli" demişler ve kovulmuş.

Wall Street bankacısı Joanne gibi...

Erkek iş arkadaşları ona o aşağılık, 
"a" ile başlayan sözcüğü diyorlarmış.

Şikayet etmiş,

sorunlu olarak etiketlenmiş,

bir daha da Wall Street'te
anlaşma yapamamış.

Asker Elizabeth gibi...

Erkek asker arkadaşları yüzüne
bir dolarlık banknotları sallayıp

"Benim için dans et." diyorlarmış.

Üstüne şikayet etmeye gittiklerinde,

üstü "Ne? Sadece bir dolar mı?

Sen en azından beş veya on edersin!"

Bunları okuyup

hepsine cevap verdikten

ve bu epostalar yüzünden ağladıktan sonra,

yapmam gereken ne kadar
iş olduğunu fark ettim.

Şaşırtıcı gerçekler:

- bildiğimiz - üç kadından biri

işyerinde cinsel tacize
uğruyor.

Bunların yüzde yetmiş biri
hiçbir zaman şikayet edilmiyor.

Neden?

Kadınlar seslerini yükseltince,

hala yalancı ve sorunlu
olarak nitelendiriliyorlar,

küçük düşürülüyorlar,
çamur atılıyorlar,

daha düşük konumlara getiriliyorlar,
kara listeye alınıyorlar

ve işten çıkarılıyorlar.

Cinsel tacizi ihbar etmek, birçok durumda
kariyerin sonu anlamına gelebiliyor.

Bana ulaşan kadınların
neredeyse tamamı

şu anda, seçtikleri kariyerde
çalışmıyorlar,

bu korkunç bir durum.

Ben de başlangıçta sessiz kaldım.

Miss Amerika seçildiğim 
yılın sonunda başıma geldi,

bir hayli yüksek mevkideki
bir televizyon yöneticisiyle,

New York'ta toplantıdaydım.

Gün boyunca bana yardım
ettiğini düşünüyordum,

benim için birçok telefon
görüşmesi yapıyordu,

Akşam yemeğine gittik

ve arabanın arka koltuğunda
birden üstüme atladı

ve dilini boğazıma soktu.

Aptal ben, ona göre "işe girebilmem" için

onun pantolonunun da içine
girmem gerektiğini anlamamıştım.

Sadece bir hafta sonra,

Los Angeles'ta yine yüksek mevkide
bir halka ilişkiler uzmanıyla görüşürken,

yine olan oldu.

Yine arabadaydık.

Boynumu eline alıp

kafamı apış arasına 
öyle sert soktu ki

nefes alamadım.

Bu gibi olaylar kendinize olan 
güveninizi altüst ediyor.

Bunlar yakın zamana kadar bile

taciz olarak değerlendirmediğim olaylar.

Bu yüzden yapmamız gereken çok şey var.

Miss Amerika yılım bittikten sonra da

birçok ünlü kişiyle buluştum,

Donald Trump da bunlardan biri.

1988 yılında bu fotoğraf çekilirken

kimse burada olacağımızı tahmin edemezdi.

(Gülüşmeler)

Ben, işyerlerindeki cinsel tacizi
bitirmeye çalışırken,

o, buna rağmen,

Birleşik Devletler başkanı.

Bundan kısa bir süre sonra,
Richmond, Virginia'da

televizyon haberciliğindeki
ilk işimi aldım.

Cırtlak pembe ceketimin içindeki
özgüvenli gülüşe bakın.

Saça bakmasanız da olur.

(Gülüşmeler)

Sarışınların çok zeki olduğunu göstermek
için canımı dişime takıyordum.

İronik olarak, ilk takibe aldığım
haberlerden biri

Vaşington'daki Anita Hill davasıydı.

Bundan kısa bir süre sonra

ben de işyerinde cinsel tacize uğradım.

Virginia'nın kırsal kesiminden
bir haberi araştırırken

arabaya girince

kameramanım,

bana mikrofon takarken
göğüslerime dokunmasının

ne kadar hoşuma gittiğini sordu.

Ondan sonra da her şey yokuş aşağı gitti.

Kendimi yolcu kapısına yapıştırdım,

bu cep telefonlarından önceydi.

Çok korkmuştum.

Kendimi saatte 80 kilometre giden

araçtan aşağı atsaydım,

ne kadar yaralanacağımı düşündüm.

Bütün Hollywood'un en çok
tanınan isimlerinden

Harvey Weinstein ile ilgili 
konu ortaya çıkınca,

iddialar korkunçtu.

Ancak o kadar kadın ortaya çıktı ki

yaptığımın bir anlamı
olduğunu fark ettim.

(Alkış)

Bahanesi çok uyduruktu.

60 ve 70'li yılların bir ürünü
olduğunu söyledi,

o zamanın kültürü öyleymiş.

Evet, o zamanın kültürü öyleydi

ne yazık ki hâlâ da öyle.

Neden?

Cinsel tacizle hala iliştirilen

mitler yüzünden...

"Kadınlar başka bir iş bulmalı
ve kariyerlerini değiştirmeliler."

Oldu.

Bunu iki işte çalışan, eşi olmayan,

ayın sonunu getirmeye çabalayan,

aynı zamanda taciz edilen anneye söyleyin.

"Kadınlar,

bunu kendileri davet ediyorlar."

Giydiğimiz giysilerle,

yaptığımız makyajla.

Tabii, Silikon Vadisinde
Uber mühendislerinin giydiği

kapşonlular zaten çok davetkâr.

"Kadınlar uyduruyorlar."

Evet zaten aşağılanıp alaşağı edilmek

çok zevkli ve getirisi bol.

Bilirim.

"Kadınlar bunları ünlü
ve zengin olmak için söylüyorlar."

Kendi başkanımız bunun söyledi.

Eminim Taylor Swift'in,

yani dünyanın en bilinen ve en zengin
şarkıcılarından birinin,

daha fazla paraya veya üne ihtiyacı yoktu,

avuçlandığı için bir dolarlık

tazminat davası açarken.

Bu davayı açtığı için çok memnunum.

Son dakika haberi:

kadınlar ve işyerindeki cinsel taciz
davalarıyla ilgili konuşulmayan hikaye:

kadınlar sadece güvenli, hoşgörülü

ve tacizsiz bir ortam istiyorlar.

Bu kadar.

(Alkış)

Peki gücümüzü nasıl geri alabiliriz?

Üç çözümüm var.

Birincisi:

Seyircileri ve buna izin verenleri
yanımıza çekmeliyiz.

Birleşik Devletler'deki şirketlerin
yüzde doksan sekizinin

cinsel taciz eğitimleri var.

Yetmişinin engelleme programları var.

Ancak hâlen

etraftakilerin ve tanıkların
çoğu sesini yükseltmiyor.

2016'da

Harvard Business Review 
buna "izleyici etkisi" diyor.

Ama 11 Eylül'ü hatırlayın.

Bize milyonlarca defa

"Bir şey görürseniz,

bir şey söyleyin." dendi.

Bu söz, işyerindeki cinsel tacize
tanık olanlara da uygulansa

bu olayları fark etmekte
ve engellemekte,

bunun suçlularıyla yüzleşmekte

ve kurbanlara yardım etmekte,
onları korumakta

ne kadar etkili olurdu düşünün.

Bu benim erkeklere çağrım:

bu savaşta size ihtiyacımız var.

Kadınlara da,

buna izin vermektense
yanımızda olun.

İkinci çözüm:

Yasaları değiştirin.

Kaçınız iş sözleşmelerinizde

zorunlu uzlaşma kuralı
olup olmadığını

biliyorsunuz?

Pek fazla el görmüyorum.

Bilmiyorsanız, bilmelisiniz,

nedeni de şu:

TIME dergisi

ekranda şöyle diyor

"Cinsel taciz iddialarını hasıraltı eden

mini minnacık şart."

Bu, şu demek:

Zorunlu uzlaşma kuralı,
Amerikan anayasasının size verdiği

yedinci hakkı yani açık jüri hakkını
elinizden alıyor.

Bu, gizli.

Aynı tanıklar veya ifadeler
sizin için geçerli değil.

Birçok davada, 
arabulucuyu şirket seçiyor.

İtiraz hakkı yok

ve davaların yalnızca yüzde yirmisini
çalışan kazanıyor.

Tekrarlıyorum, bu gizli

yani size ne olduğunu kimse öğrenmiyor.

Bu yüzden Vaşington'da

yasaları değiştirmek için

çalışıyorum.

Senatörlere şöyle diyorum:

cinsel tacizin siyasi tarafı yok.

Birisi sizi taciz etmeden önce

Cumhuriyetçi misiniz, Demokrat mısınız
diye sormuyor.

Sadece yapıyorlar.

Bu nedenle bu hepimizin umrunda olmalı.

Üçüncü çözümüm:

Yırtıcı olun.

Bu, boynumuzu dik tutmakla

ve özgüven kazanmakla başlıyor.

Ayağa kalkıyoruz, sesimizi yükseltiyoruz

ve bize ne olduğunu dünyaya anlatıyoruz.

Biliyorum, korkunç,

ama bunu çocuklarımız için yapmalıyız.

Önümüzdeki nesiller için
buna son vermeliyiz.

Ben, bunu, çocuklarım için 
yaptığımı biliyorum.

Sesimi yükseltip yükseltmeme
kararı vermemde

çocuklarımın büyük payı var.

Güzel çocuklarım,

12 yaşındaki oğlum Christian

ve 14 yaşındaki kızım Kaia.

Onları hafife almışım.

Geçen yıl, benim haberimin

açıklandığı gün, 
okulun ilk gününe denk geldi;

karşılaşacakları şeyler yüzünden
endişeliydim.

Kızım okuldan geldi ve

"Anne, bir yığın insan bana,
sana yazın ne olduğunu sordu." dedi.

Sonra gözlerimin içine baktı

ve şöyle dedi: "Anne,

benim annem olduğunu söylemekten

çok gurur duydum."

İki hafta sonra da

hayatını zorlaştıran iki çocuğa karşı

sesini yükseltme cesaretini nihayet buldu.

"Anne, bu cesareti,

senin bunu yaptığını gördüğüm için

kendimde buldum."

(Alkış)

Cesaret verme
bulaşıcı.

Umarım benim başımdan geçenler
size de ilham vermiştir,

çünkü şimdi taşma noktasına geldik.

Tarih gözümüzün önünde şekilleniyor.

Her gün daha fazla kadın sesini yükseltip

"Artık yeter." diyorlar.

(Alkış)

Şirketlerden son dileğim.

Rasgele bir aşağılık yüzünden

kariyerine son verilmiş
kadınları işe geri alın.

Çünkü kadınlar için şunu biliyorum:

Artık hafife alınmayacağız, korkmayacağız
veya geride kalmayacağız,

kurulu düzen yüzünden 
veya geçmişte yaşananlardan dolayı

sessiz kalmayacağız.

Hayır.

Ayağa kalkacağız, sesimizi yükseltip

kendimizi duyuracağız.

Hep olmamız gereken kadın olacağız.

Her şeyden öte,

her seferinde yırtıcı olacağız.

Teşekkürler.

(Alkış)