Unë e di që TED merret me gjëra të mëdha, por unë dua të flas me ju për diçka shumë të vogël. Shumë e vogël, është një fjalë e vetme. Fjala është "mospërputhje. " Ndër t'preferuarat e mia se është fjalë direkte. Dua të them është një person që nuk arrin të përputhet. Ose dikush që përputhet keq. Ose "një person i cili përputhet dobët ndaj situatave dhe mjediseve të reja." Jam një e mospërputhur e zyrtarizuar. Dhe këtu jam për të tjerë të mospërputhur në sallë, sepse unë kurrë nuk jam e vetmja. Do t'jua tregoj një rrëfim të mospërputhjes. Diku në fillim të moshës 30 vjec, ëndrra për t'u bërë shkrimtare erdhi mu tek pragu im. N'fakt, erdhi nga kutia postare në formë të letrës ku thoshte se kam fituar një çmim gjigand letrar për një histori të shkurtër që kisha shkruar. Historia e shkurtër ishte për jetën time si një notare konkurruese dhe për jetën time të ndyrë në shtëpi, dhe pak për atë se si pikëllimi dhe humbja mund t'ju bëjnë të çmendur. Çmimi ishte një udhëtim në qytetin e New York-ut për të takuar redaktorët, agjentët më të njohur dhe autorë të tjerë. Disi ishte ëndrra e të bërit një shkrimtare, apo jo? E dini se çfarë bëra ditën kur erdhi letra në shtëpinë time? Sepse kështu jam unë, e vendosa letrën në tryezën time të kuzhinës, i mbusha vetes një gotë gjigande me vodka me akull dhe limon, dhe qëndrova ulur në mbathje për një ditë të tërë, thjesht duke i'a ngulur sytë letrës. Po mendoja për të gjitha mënyrat se si e kisha dreqosur jetën time. Kush dreqin isha unë që të shkoja në qytetin New York-ut dhe të shtiresha sikur t'isha shkrimtare Kush isha une? Do t'jua them. Unë isha një e mospërputhur. Si shumica e fëmijëve të tjerë, unë erdha nga një familje abuzive që mezi shpëtova veten. Tashmë kisha dy martesa mjerisht të dështuara. Unë ngela nga kolegji jo një herë, por dy herë dhe ndoshta edhe një herë të tretë që nuk do t'jua tregoj. (Të qeshura) Si dhe kam kaluar një periudhë rehabilitimi për përdorimin e drogave. Dhe kam kaluar dy periudha të mahnitshme në burg. Pra po përshtatem shumë me këtë skenë. (Të qeshura) Por arsyeja e vërtetë, që unë mendoj, se kam qenë një mospërputhje, është se vajza ime vdiq ditën që lindi, dhe unë akoma nuk kam arritur si t'ja dal kësaj. Pasi vajza ime vdiq, gjithashtu kalova një kohë të gjatë si e pastrehë, duke jetuar nën një mbikalim në një pikëllim të thellë dhe humbje që disa prej nesh i hasim në rrugë. Mbase të gjithë ne nëse jetoni mjaftueshëm gjatë. E dini, të pastrehët janë disa nga mospërputhjet tona më heroike mes nesh, sepse ato fillojnë si ne. Siç mund ta shihni, unë nuk arrija të përputhesha në pothuajse çdo kategori: bijë, grua, nënë, studente. Dhe ëndrra për të qenë shkrimtare ishte vërtetë si një gur i vogël dhe i trishtuar në fyt. Ishte shumë kundra meje, që unë hipa në aeroplan dhe udhëtova drejt qytetit të New York-ut, aty ku gjenden shkrimtarët. Kolegë të mospërputhjes, mund t’i shoh si shkëlqejnë sytë tuaj. Mund ta dalloj këtë shumë mirë në sallë. Në fillim, ju do ta kishit adhuruar. Keni për të zgjedhur tre shkrimtarë të famshëm që donit t’i takoni, po këta shkuan dhe ju gjetën juve. Ju vendosin në Hotelin Gramercy Park, ku do të pini Scotch vonë natën me njerëz të lezetshëm, të mençur dhe të krekosur. Dhe duhet t'shtiresh si e lezetshme e mençur dhe e krekosur, njashtu. Dhe do të takoni një grumbull redaktorësh, autorësh dhe agjentësh në dreka dhe darka tejet luksoze. Më pyesni sa luksoze. Publiku: Sa luksoze? Lidia Yuknavitch: Po ju rrëfej diçka: mora tre peceta pëlhure (Të qeshura) nga tre restaurante të ndryshme. Dhe fsheha një meny poshtë pantallonave. (Të qeshura) Thjesht doja të kisha disa përkujtues, që kur të shkoj në shtëpi, të besoja që me të vërtetë ka ndodhur. E keni parasysh? Tre shkrimtarët që doja t’i takoja ishin Carole Maso, Lynne Tillman dhe Peggy Phelan. Këto nuk ishin autore të famshme, me më së shumti shitje, por për mua, ato ishin shkrimtare titane. Carole Maso shkroi librin që më vonë u bë libri im i shenjtë. Lynne Tillman më dha mundësinë të besoja se ekzistonte një mundësi që tregimet e mia t'ishin pjesë e botës. Peggy Phelan më kujtoi mua se mbase truri im mund të ishte më i rëndësishëm se gjoksi im. Ato nuk ishin shkrimtaret kryesore, por ato po kalonin një shteg të rrjedhës kryesore me tregimet e tyre, më pëlqen të mendoj, sikur uji që kalon nëpër Kanionin e Madh. Pothuajse vdiqa nga gëzimi që të rrija me këto tre shkrimtare të vjetra mbi 50-vjeç. Dhe arsyeja se desh vdiqa nga gëzimi është se kurrë nuk do të përjetoja një gëzim të tillë. Unë kurrë nuk do të gjindesha në një dhomë si kjo. Nëna ime nuk shkoi kurrë në universitet. Dhe karriera ime krijuese deri në atë pikë ishte një diçka e vogël, e trishtuar, e porsalindur. Kështu që në ato netët e para në New York doja të vdisja atje. Unë isha ashtu si, "Më vritni tani. Unë jam mirë. Kjo është e bukur". Disa nga ju në sallë do të kuptoni se çfarë ndodhi më pas. Së pari, ata më çuan në zyrat e Farrar, Straus dhe Giroux. Farrar, Straus dhe Giroux ishin si shtypi im mega-ëndërr. E kam fjalën, T.S. Eliot dhe Flannery O'Connor u botuan atje. Redaktori kryesor më uli dhe më foli për një kohë të gjatë, duke u përpjekur të më bindte që buronte një libër tek un për jetën time si notare. E dini, si një biografi. Gjatë gjithë kohës që ai po fliste me mua, unë isha ulur atje duke buzëqeshur dhe duke u tundur si një idiote e mpirë, me krahët e kryqëzuar mbi gjoksin tim, ndërsa asgjë, as edhe një fjalë nuk doli nga goja ime. Kështu që në fund, ai më përkëdheli mbi supe si një trajner i notit. Dhe më uroi fat dhe më dha disa libra falas dhe më udhëhoqi drejt derës. Më pas, ata më çuan në zyrat e W. W Norton, ku isha mjaft e sigurt se do të shoqërohesha nga ndërtesa vetëm se kisha veshur Doc Martens. Por kjo nuk ndodhi. Të qënurit në zyrat e Nortonit më bëri të ndihem sikur po arrija në qiell dhe po prekja hënën ndërsa yjet po thurrnin emrin tim nëpër kozmos. Dua të them, kjo ishte diçka po kaq e madhe për mua. E kuptoni? Redaktori i tyre kryesor, Carol Houck Smith, u përkul drejt me fytyrës sime me ata sy t'çelur, t'ndritshëm, t'ashpër dhe tha, "Mirë pra, më dërgoni diçka atëherë, menjëherë!" Shihni, tani shumica e njerëzve, veçanërisht njerëzit e TED, do të vraponin drejt kutisë së postës, apo jo? M’u desh më shumë se një dekadë vetëm të imagjinoja të fusja diçka në një zarf dhe të vendosja një pullë. Në natën e fundit, dhashë një lexim të madh në Klubin Nacional të Poezisë. Dhe në fund të leximit, Katharine Kidde e Kidde, Hoyt & Agjencia Letrare Picard, ecën drejt meje dhe më shtrënguan dorën dhe më ofruan përfaqësim, aty për aty. Unë rrija aty dhe u bëra si e shurdhër. A ju ka ndodhur kjo ndonjëherë juve? Dhe pothuajse fillova të qaja sepse të gjithë njerëzit në sallë ishin të veshur shumë bukur, dhe e gjitha që doli nga goja ime ishte: "Nuk e di. Duhet të mendoj për këtë." Dhe ajo tha: "Në rregull, atëherë" dhe u largua. Gjithë ato duar të hapura për mua, ai gur i vogël dhe i trishtuar në fyt. E shihni, unë jam duke u përpjekur t'ju tregoj diçka për njerëz si unë. Njerëzit e mospërputhur, ne s'dimë gjithmonë si t'shpresojmë ose t'themi po ose t'zgjedhim gjënë e madhe, edhe kur ajo është mu para neve. Është një turp që ne kemi. Është turpi i të dëshiruarit diçka të mirë. Është turpi të ndjejmë diçka të mirë. Është turpi i të besuarit se vërtetë e meritojmë të jemi në dhomë me njerëzit që i admirojmë. Nëse do të mundja, do të kthehesha dhe do të stërvitja vetën. Do të isha pikërisht si ato gra mbi 50-vjeçare që më ndihmuan. Do ta mësoja veten se si t'i dua gjërat, si të ngrihem, si t'i kërkoj ato. Unë do të thoja: "Ti! Po, ti! Ti je pjesë e dhomës gjithashtu". Shkëlqimi bie mbi të gjithë ne, dhe ne jemi asgjë pa njëri-tjetrin. Në vend të kësaj, unë fluturova përsëri në Oregon, dhe posa pashë që blerimi i përhershëm dhe shiu u kthyen në pamje, Unë thjesht piva disa shishe t'vogla në aeroplan "ndjej keqardhje për veten." Mendova se, nëse do t'isha shkrimtare, do të isha një shkrimtare e mospëputhur. Ajo që po them është, fluturova përsëri në Oregon pa një marrëveshje libri, pa një agjendë, dhe vetëm me një kokë dhe zemër me plotë kujtime e të pasurit kaq pranë shkrimtarët më të bukur. Kujtimet ishin çmimi i vetëm që i lejova vetës. Dhe akoma, në shtëpi në errësirë, përsëri në mbathje, ende mund të dëgjoja zërat e tyre. Ata thanë: "Mos dëgjo këdo që përpiqet të të bëjë të heshtësh ose të ndryshosh historinë tënde". Ata thanë, "Jepini zë historisë që vetëm ti di si ta tregosh." Ata thanë: "Ndonjëherë të tregosh histori është gjëja që shpëton jetën tënde". Tani unë jam, siç mund ta shihni, gruaja mbi të 50-tat. Dhe unë jam një shkrimtare. Dhe unë jam një nënë. Dhe u bëra një mësuese. Qellojani se kush janë nxënësit e mi të preferuar. Edhe pse nuk ndodhi ditën kur letra e ëndrrave erdhi përmes kutisë sime postare, Unë shkrujta një biografi, të quajtur "Kronologjia e Ujit." Në të janë tregimet se sa herë më është dashur të rikrijoj një vetvete nga rrënojat e zgjedhjeve të mia, historitë se si dështimet e mia në dukje ishin po aq t'çuditshme sikur portat për diçka të bukur. Gjithë çfarë duhej të bëja ishte t’i jepja zë tregimit. Ekziston një mit në shumicën e kulturave rreth ndjekjes së ëndrrave. Quhet udhëtimi i heroit. Por unë preferoj një mit tjetër, që është pak a shumë në anën e tij ose poshtë tij. Quhet miti i mospërshtatjes. Dhe shkon kështu: edhe në momentin e dështimit tuaj, pikërisht atëherë, ju jeni të bukur. Ju nuk e dini akoma, por ju keni aftësinë të rizbuloni vetën pafund. Kjo është bukuria juaj. Ti mund të jesh një i dehur, ti mund të jesh një i mbijetuar i abuzimeve ti mund të jesh një ish i burgosur, mund të jesh një i pastrehë, mund t'i humbasësh të gjitha paratë, punën ose burrin tënd ose gruan tënde, ose më e keqja nga të gjitha, një fëmijë. Ju madje mund të humbni mëndjen tuaj. Ju mund të qëndroni në qendër si i vdekur në mes të dështimit tuaj dhe prapë, unë jam këtu për të ju thënë, ju jeni shumë të bukur. Historia juaj meriton të dëgjohet, sepse ju, ju të mospërputhur të rrallë dhe fenomenal ju lloj i ri, jeni të vetmit në dhomë që mund të tregoni një histori në atë mënyrë që vetëm ju do ta bënit. Dhe unë do ta dëgjoja. Ju falemnderit. (Duartrokitje)