0:00:00.841,0:00:04.572
ฉันรู้ดีว่า TED นั้น มักจะเกี่ยวข้องกับ[br]เรื่องต่าง ๆ ที่เป็นประเด็นใหญ่ ๆ

0:00:04.596,0:00:08.126
แต่สิ่งที่ฉันจะพูดกับพวกคุณในวันนี้นั้น[br]เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เล็กมาก ๆ

0:00:08.150,0:00:10.308
เล็กมาก จนกระทั่งสามารถอธิบาย[br]ได้ด้วยคำคำเดียว

0:00:11.093,0:00:12.649
นั่นก็คือ "คนแปลกแยก"

0:00:13.347,0:00:16.966
มันเป็นหนึ่งในคำที่ฉันชอบ[br]เพราะว่ามันสื่อได้ตรงมาก

0:00:17.403,0:00:21.349
ฉันหมายถึง มันสื่อถึงคนที่[br]ล้มเหลวในการเข้ากับคนอื่น

0:00:21.752,0:00:24.048
หรือคนที่เข้ากับคนอื่นได้ไม่ดี

0:00:24.658,0:00:27.581
หรืออีกความหมายก็คือ[br]"คนที่ปรับตัวได้ไม่ดี

0:00:27.605,0:00:30.473
ในการเข้ากับสถานการณ์[br]และสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ"

0:00:31.298,0:00:33.520
ตัวฉันเองก็จัดเป็น[br]คนแปลกแยกคนหนึ่ง

0:00:34.307,0:00:37.140
และฉันก็มาที่นี่เพื่อคนที่แปลกแยก[br]คนอื่น ๆ ในห้องนี้

0:00:37.164,0:00:38.975
เพราะว่าฉันไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว

0:00:39.995,0:00:41.880
ฉันจะเล่าเรื่องคนแปลกแยก[br]เรื่องหนึ่งให้ฟังค่ะ

0:00:43.237,0:00:45.769
ณ ช่วงหนึ่ง[br]ในวัย 30 ต้น ๆ ของฉัน

0:00:45.793,0:00:49.355
ความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียน[br]ก็ลอยมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉัน

0:00:50.198,0:00:51.802
จริง ๆ แล้ว มันเข้ามาในกล่องจดหมาย

0:00:51.826,0:00:55.485
ในรูปแบบของจดหมายที่บ่งบอกว่า[br]ฉันชนะรางวัลใหญ่ด้านวรรณกรรม

0:00:55.509,0:00:57.434
สำหรับเรื่องสั้นที่ฉันเขียนไป

0:00:58.183,0:01:01.944
เรื่องสั้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับ[br]ชีวิตของฉันในฐานะนักว่ายน้ำ

0:01:02.632,0:01:04.687
และชีวิตอันเส็งเคร็งที่บ้านของฉัน

0:01:05.258,0:01:10.155
รวมถึงเรื่องที่ว่าความเศร้าและความสูญเสีย[br]ทำให้คุณเสียสติได้อย่างไร อีกนิดหน่อย

0:01:11.829,0:01:16.502
รางวัลก็คือทริปไปนิวยอร์กเพื่อไปพบปะเหล่า[br]บรรณาธิการที่ประสบความสำเร็จและตัวแทน

0:01:16.526,0:01:17.850
รวมถึงนักเขียนคนอื่น ๆ

0:01:18.278,0:01:21.342
จริง ๆ มันดูเหมือนเป็นความฝันของ[br]นักเขียนที่อยากโด่งดังใช่ไหมล่ะคะ

0:01:22.573,0:01:25.413
แต่คุณรู้ไหมว่าฉันทำอย่างไร[br]ในวันที่จดหมายนั้นมาถึงบ้าน

0:01:26.037,0:01:27.835
เพราะว่าฉันเป็นฉันคนนี้

0:01:27.859,0:01:30.056
ฉันเลยวางจดหมายไว้บนโต๊ะในครัว

0:01:30.080,0:01:33.522
ฉันเทวอดก้าใส่แก้วใบมหึมาให้ตัวเอง

0:01:33.922,0:01:36.292
พร้อมกับน้ำแข็งและมะนาว

0:01:36.722,0:01:40.926
แล้วฉันก็นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งวัน[br]ในชุดชั้นในของฉัน

0:01:40.950,0:01:43.032
เพียงแค่จ้องมองไปที่จดหมาย

0:01:44.608,0:01:47.753
ฉันนั่งคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา[br]ที่ฉันทำให้ชีวิตตัวเองต้องพังลง

0:01:47.777,0:01:50.951
ฉันเป็นใครกันล่ะ[br]ถึงจะมีหน้าไปนิวยอร์ก

0:01:50.975,0:01:52.705
แล้วเสแสร้ง[br]ว่าตัวเองเป็นนักเขียน

0:01:53.681,0:01:55.046
ฉันเป็นใครกัน

0:01:55.070,0:01:56.268
ฉันจะบอกคุณให้ค่ะ

0:01:56.745,0:01:57.912
ฉันเป็นคนแปลกแยก

0:01:58.625,0:02:00.988
เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ มากมาย

0:02:01.908,0:02:04.276
ฉันมาจากครอบครัวที่ใช้ความรุนแรง

0:02:04.300,0:02:06.956
ที่ฉันอยากจะหนีออกไปให้พ้น ๆ

0:02:07.727,0:02:12.218
ฉันล้มเหลวอย่างใหญ่หลวง[br]ในชีวิตแต่งงานถึงสองครั้ง

0:02:12.242,0:02:15.208
ฉันโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยไม่ใช่แค่ครั้งเดียว[br]แต่ถึงสองครั้ง

0:02:15.232,0:02:18.424
หรืออาจจะมีแม้กระทั่งครั้งที่สาม[br]ที่ฉันจะไม่บอกพวกคุณแน่นอน

0:02:18.448,0:02:20.258
(เสียงหัวเราะ)

0:02:20.582,0:02:24.243
และฉันก็เคยบำบัดการติดยาอยู่ช่วงหนึ่ง

0:02:24.795,0:02:29.245
รวมถึงเคยแวะไปนอนพักผ่อนในคุกถึงสองครั้ง

0:02:30.228,0:02:32.132
เพราะฉะนั้น ฉันมาถูกเวทีแล้ว

0:02:33.680,0:02:35.770
(เสียงหัวเราะ)

0:02:36.744,0:02:40.237
แต่เหตุผลจริง ๆ ที่ฉันคิดว่า[br]ตัวเองเป็นคนแปลกแยกนั้น

0:02:40.261,0:02:43.523
ก็คือการที่ลูกสาวของฉัน[br]ตายในวันที่เธอเกิด

0:02:43.547,0:02:46.666
และฉันเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้ชีวิต[br]อยู่กับเรื่องนั้นต่อไปได้อย่างไร

0:02:48.233,0:02:53.360
หลังจากที่ลูกสาวของฉันเสียชีวิตลง[br]ฉันใช้ชีวิตเร่ร่อนไร้บ้านอยู่เป็นเวลานาน

0:02:53.384,0:02:55.328
อาศัยอยู่ใต้สะพาน

0:02:55.352,0:02:59.570
เหมือนกับซากศพที่โศกเศร้าและสูญเสีย

0:02:59.594,0:03:02.108
ที่เราบางคนอาจได้พบเจอระหว่างทาง

0:03:02.132,0:03:04.863
หรือบางทีอาจจะเป็นเราทุกคนก็ได้[br]หากคุณมีชีวิตยืนยาวพอ

0:03:06.240,0:03:10.237
รู้ไหมคะว่า คนไร้บ้านนั้นต่างเป็น[br]วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดท่ามกลางคนแปลกแยก

0:03:10.261,0:03:13.357
เพราะพวกเขาเป็นแบบเรา ตั้งแต่แรกแล้ว

0:03:14.670,0:03:20.088
เห็นแล้วใช่ไหมคะว่า ฉันล้มเหลว[br]ในการเข้าไปเป็นสมาชิกของทุกกลุ่มที่มี

0:03:20.112,0:03:24.580
ทั้งการเป็นลูกสาว ภรรยา แม่ นักวิชาการ

0:03:25.474,0:03:27.973
และความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนนั้น

0:03:27.997,0:03:33.438
จริง ๆ แล้วเป็นเหมือนกับหินเล็ก ๆ[br]แห่งความเศร้าที่ติดอยู่ในลำคอของฉัน

0:03:34.906,0:03:38.375
แม้ว่าฉันจะไม่อยากไปก็ตามที[br]แต่ฉันก็ขึ้นเครื่องบินลำนั้น

0:03:38.399,0:03:40.786
แล้วบินไปยังมหานครนิวยอร์ก

0:03:40.810,0:03:42.366
ที่ที่เหล่านักเขียนรวมตัวกันอยู่

0:03:43.168,0:03:46.843
มิตรสหายผู้แปลกแยกทั้งหลาย[br]ฉันแอบเห็นนะว่าหัวของคุณส่องสว่างอยู่

0:03:46.867,0:03:48.779
จนฉันชี้ให้คุณออกไปจากห้องได้เลยล่ะ

0:03:48.803,0:03:51.241
ในตอนแรก คุณจะหลงรักมัน

0:03:51.265,0:03:54.217
คุณจะได้เลือกนักเขียนสามคนที่คุณอยากเจอ

0:03:54.241,0:03:56.599
และคนเหล่านี้ก็จะออกไปพาพวกเขามาหาคุณ

0:03:56.623,0:03:59.413
คุณมีนัดที่โรงแรมแกรมเมอร์ซีพาร์ค

0:03:59.437,0:04:02.071
ที่ที่คุณจะได้ดื่มเหล้าสก๊อตในยามดึก

0:04:02.095,0:04:04.586
กับคนที่ทั้งเจ๋ง ฉลาด และมั่นใจเกินร้อย

0:04:04.610,0:04:09.119
โดยที่คุณก็ต้องเสแสร้งว่าคุณเจ๋ง [br]ฉลาด และมั่นใจเกินร้อยเช่นเดียวกัน

0:04:09.143,0:04:12.331
จากนั้นคุณก็จะได้พบกับเหล่าบรรณาธิการ[br]นักเขียน และตัวแทนมากมาย

0:04:12.355,0:04:16.418
ณ มื้ออาหารกลางวันและ[br]มื้ออาหารเย็นสุดหรูหรา

0:04:17.377,0:04:19.005
ถามฉันสิว่าหรูหราแค่ไหน

0:04:19.735,0:04:21.696
ผู้ชม : หรูหราแค่ไหน

0:04:22.077,0:04:26.395
ลิเดีย : ฉันขอสารภาพตรงนี้เลยว่า[br]ฉันขโมยผ้ากันเปื้อนลินินมาสามผืน

0:04:26.419,0:04:27.990
(เสียงหัวเราะ)

0:04:28.014,0:04:29.671
จากภัตตาคารสามแห่ง

0:04:30.430,0:04:32.696
แล้วฉันก็ยัดเมนูใส่กางเกงของฉัน

0:04:32.720,0:04:34.796
(เสียงหัวเราะ)

0:04:34.820,0:04:38.526
ฉันแค่อยากเก็บของที่ระลึกบางอย่างไว้[br]เพื่อที่ว่าเมื่อฉันกลับไปถึงบ้านแล้ว

0:04:38.550,0:04:40.835
ฉันจะได้มั่นใจว่าเรื่องพวกนั้น[br]เกิดขึ้นกับฉันแล้วจริง ๆ

0:04:41.241,0:04:42.470
รู้ไหมคะว่า

0:04:43.467,0:04:45.131
นักเขียนสามคนที่ฉันอยากเจอนั้น

0:04:45.155,0:04:47.964
คือ แคโรล แมโซ, ลินน์ ทิลล์แมน [br]และเพ็กกี้ เฟแลน

0:04:48.496,0:04:51.550
พวกเธอไม่ใช่นักเขียนชื่อดังที่[br]เขียนหนังสือขายดีถล่มทลาย

0:04:51.574,0:04:54.881
แต่สำหรับฉันแล้วนั้น พวกเธอเปรียบ[br]เหมือนดั่งเทพไททันนักเขียนหญิงสามองค์

0:04:55.700,0:04:59.262
แคโรล แมโซ เขียนหนังสือเล่มหนึ่งที่[br]ภายหลังกลายมาเป็นไบเบิ้ลศิลปะของฉัน

0:05:00.056,0:05:02.557
ลินน์ ทิลล์แมน ทำให้ฉันเชื่อ

0:05:02.581,0:05:06.062
ว่าเรื่องราวของฉันนั้นมีโอกาสที่จะ[br]ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้

0:05:06.839,0:05:08.793
และเพ็กกี้ เฟแลน ทำให้ฉันฉุกคิด

0:05:08.817,0:05:13.826
ว่าบางทีสมองของฉัน[br]อาจจะสำคัญกว่าหน้าอก

0:05:15.500,0:05:18.184
พวกเธอไม่ใช่นักเขียนกระแสหลัก

0:05:18.208,0:05:21.985
แต่พวกเธอ[br]กำลังเดินตัดผ่านกระแสนั้น

0:05:22.009,0:05:23.342
ด้วยเรื่องราวที่พวกเธอเล่า

0:05:24.294,0:05:28.429
ฉันมักคิดว่า มันก็คงคล้าย ๆ กับสายน้ำ[br]ที่ไหลตัดผ่านแกรนด์แคนยอนนั่นแหละ

0:05:29.371,0:05:31.082
ฉันมีความสุขจนแทบจะเป็นบ้า

0:05:31.106,0:05:34.947
ที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับนักเขียนทั้งสามคน[br]ที่วัยล่วงเลยไปกว่า 50 แล้ว

0:05:34.971,0:05:37.897
และเหตุผลที่ฉันมีความสุขจนแทบบ้าแบบนั้น

0:05:37.921,0:05:39.990
ก็เพราะฉันไม่เคยได้สัมผัสความสุขเช่นนั้นเลย

0:05:40.014,0:05:41.696
ฉันไม่เคยได้อยู่ในห้องแบบนั้น

0:05:42.350,0:05:44.108
แม่ของฉันไม่เคยได้เรียนมหาวิทยาลัย

0:05:44.747,0:05:47.236
และงานสร้างสรรค์ของฉันในตอนนั้น

0:05:47.260,0:05:51.712
ก็เปรียบเหมือนทารกตัวน้อย ๆ ที่[br]เสียชีวิตตั้งแต่เกิดอย่างเศร้าสลด

0:05:53.394,0:05:56.673
เพราะฉะนั้น ในค่ำคืนแรก ๆ ที่นิวยอร์ก[br]ฉันถึงอยากจะตายเสียตรงนั้นเลย

0:05:56.697,0:06:00.137
ประมาณว่า "ฆ่าฉันทิ้งตอนนี้เลย [br]ฉันพอใจแล้ว มันช่างงดงามเหลือเกิน"

0:06:01.187,0:06:04.335
พวกคุณบางคนในห้องนี้อาจรู้ว่า[br]อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปหลังจากนั้น

0:06:04.935,0:06:09.230
ในตอนแรก พวกเขาพาฉันไปที่สำนักงานของ[br]"สำนักพิมพ์ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์"

0:06:09.863,0:06:13.038
ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์ นั้น[br]เป็นเสมือนสำนักพิมพ์ในฝันของฉัน

0:06:13.062,0:06:16.753
ที่ฉันจะพูดก็คือ หนังสือของที เอส เอเลียต[br]และแฟลนเนอรี โอ คอนเนอร์ ได้รับการตีพิมพ์ที่นั่น

0:06:17.418,0:06:21.793
บรรณาธิการใหญ่ให้ฉันนั่งลง[br]และคุยกับฉันอยู่เป็นเวลานาน

0:06:21.817,0:06:24.135
พยายามบอกว่าฉัน[br]มีหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ในใจ

0:06:24.159,0:06:25.864
เรื่องชีวิตของการเป็นนักว่ายน้ำ

0:06:26.498,0:06:27.785
คล้าย ๆ บันทึกความทรงจำน่ะค่ะ

0:06:28.630,0:06:30.866
ตลอดระยะเวลาที่เขาพูดกับฉัน

0:06:30.890,0:06:34.595
ฉันได้แต่นั่งยิ้มและพยักหน้าเหมือน[br]ยัยโง่ที่เป็นใบ้คนหนึ่ง

0:06:35.509,0:06:37.361
ที่กอดอกอยู่ตลอดเวลา

0:06:37.385,0:06:42.302
โดยที่ไม่มีคำพูดใด ๆ เลยแม้แต่คำเดียว[br]เปล่งออกมาจากลำคอของฉัน

0:06:43.875,0:06:47.242
ดังนั้น ในท้ายที่สุด เขาก็แตะไหล่ฉันเบา ๆ

0:06:47.266,0:06:48.847
เหมือนกับที่โค้ชว่ายน้ำทำกัน

0:06:49.580,0:06:51.415
แล้วอวยพรให้ฉันโชคดี

0:06:51.439,0:06:53.877
พร้อมกับให้หนังสือบางเล่มแก่ฉันมาฟรี ๆ

0:06:53.901,0:06:55.692
แล้วเขาก็ผายมือไปที่ประตู

0:06:57.588,0:07:00.855
จากนั้นพวกเขาก็พาฉันไปที่สำนักงานของ[br]ดับเบิลยู ดับเบิลยู นอร์ตัน (W.W. Norton)

0:07:00.879,0:07:03.579
ที่ที่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อไปถึง[br]ฉันจะถูกพาออกจากตึก

0:07:03.603,0:07:05.492
เพียงเพราะฉันใส่รองเท้าด็อก มาร์ตินส์[br](Doc Martens)

0:07:06.190,0:07:07.639
แต่ทว่ามันกลับไม่เกิดขึ้น

0:07:08.512,0:07:10.941
การที่ได้อยู่ในสำนักงานของนอร์ตันนั้น

0:07:10.965,0:07:15.437
ให้ความรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังเอื้อมมือ[br]ไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนเพื่อไปแตะดวงจันทร์

0:07:15.461,0:07:19.098
ในขณะที่ดวงดาวบนท้องฟ้านั้นต่างเรียงร้อย[br]กันเป็นชื่อคุณไปทั่วทั้งจักรวาล

0:07:19.599,0:07:21.744
นั่นแหละ คือความยิ่งใหญ่ที่ฉันสัมผัสได้

0:07:21.768,0:07:22.949
พอจะเห็นภาพใช่ไหมคะ

0:07:23.567,0:07:26.065
หัวหน้าบรรณาธิการของเขา[br]"แคโรล ฮุคค์ สมิธ"

0:07:26.089,0:07:30.432
โน้มลงมาจ้องหน้าฉัน พร้อมกับ[br]นัยน์ตาดวงเล็ก ๆ ที่สดใสเป็นประกาย

0:07:30.456,0:07:33.566
และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ส่งอะไรสักอย่าง[br]มาให้ฉันตอนนี้เลยนะคะ!"

0:07:34.328,0:07:36.620
เห็นไหมคะว่า ถ้าเป็นคนทั่วไป [br]โดยเฉพาะชาว TED

0:07:36.644,0:07:38.984
จะต้องวิ่งไปยังตู้จดหมายแล้วใช่ไหมล่ะ

0:07:39.651,0:07:42.929
แต่ฉันกลับใช้เวลายาวนาน[br]ราวกับเป็นทศวรรษเพียงเพื่อนึกภาพ

0:07:42.953,0:07:46.830
ของการใส่ของอะไรสักอย่างลงไป[br]ในซองจดหมายแล้วเลียปิดผนึกแสตมป์

0:07:48.741,0:07:50.315
ในคืนสุดท้าย

0:07:50.339,0:07:53.608
ฉันมีโอกาสได้ไปอ่านหนังสือครั้งใหญ่[br]ให้คนอื่นฟังที่สมาคมกวีนิพนธ์แห่งชาติ

0:07:54.342,0:07:56.289
และเมื่อการอ่านนั้นจบลง

0:07:56.313,0:08:00.616
แคทเธอรีน คิดดี้ จากบริษัทตัวแทน[br]วรรณกรรม "คิดดี้, ฮอยท์ แอนด์ พิคาร์ด"

0:08:00.640,0:08:03.227
ก็เดินตรงดิ่งมาหาแล้วจับมือทักทายฉัน

0:08:03.251,0:08:06.429
จากนั้น ก็ยื่นข้อเสนอให้ฉันเป็นตัวแทน[br]แบบว่า ณ ตรงนั้นเลย

0:08:08.558,0:08:11.545
ฉันยืนอยู่ตรงนั้น และรู้สึกเหมือนกับว่า[br]หูหนวกไปชั่วขณะ

0:08:11.569,0:08:13.155
เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้น[br]กับพวกคุณบ้างไหมคะ

0:08:13.703,0:08:15.815
แล้วฉันก็เริ่มน้ำตาคลอ

0:08:15.839,0:08:19.764
เพราะว่าคนทุกคนในห้องนั้นต่าง[br]แต่งตัวกันอย่างสวยงาม

0:08:19.788,0:08:22.941
แต่สิ่งที่ฉันพูดออกไปนั้นมีเพียงแค่

0:08:22.965,0:08:26.075
"ไม่รู้สิคะ ฉันต้องขอคิดดูก่อนนะคะ"

0:08:26.805,0:08:31.097
แล้วเธอก็พูดว่า "ถ้าอย่างนั้น[br]ก็ไม่มีปัญหาค่ะ" และเดินจากไป

0:08:32.884,0:08:39.403
มือเหล่านั้นหยิบยื่นก้อนหินแห่งความเศร้า[br]ที่ติดอยู่ในลำคอออกมาให้ฉัน

0:08:39.427,0:08:43.365
เห็นไหมคะว่า ฉันกำลังพยายามบอกอะไร[br]พวกคุณเกี่ยวกับผู้คนที่เป็นแบบฉัน

0:08:43.389,0:08:47.442
เวลาที่เป็นคนแปลกแยกนั้น เรามักไม่รู้ว่า[br]เราจะมีความหวัง หรือตอบตกลง

0:08:47.466,0:08:49.077
หรือเลือกสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างไร

0:08:49.101,0:08:51.247
ถึงแม้ว่ามันจะวางอยู่ตรงหน้าเรานี้เอง

0:08:51.271,0:08:52.890
แต่ความละอายใจ[br]คือสิ่งที่เราแบกรับไว้

0:08:52.914,0:08:54.905
ละอายใจที่ต้องการสิ่งที่ดี ๆ

0:08:54.929,0:08:56.921
ละอายใจที่จะมีความรู้สึกที่ดี

0:08:56.945,0:09:01.327
ละอายใจที่จะไม่เชื่อว่าเราสมควร[br]ที่จะอยู่ในห้องห้องนั้นจริง ๆ

0:09:01.351,0:09:03.468
ร่วมกับผู้คนที่เรายกย่อง

0:09:04.472,0:09:07.398
หากฉันทำได้ ฉันจะย้อนเวลากลับไป[br]และสอนตัวเอง

0:09:07.422,0:09:11.765
แล้วฉันก็จะกลายเป็นเหมือนกับผู้หญิง[br]วัยเกิน 50 เหล่านั้นที่ช่วยฉันแบบเป๊ะ ๆ

0:09:11.789,0:09:13.690
ฉันจะสอนตัวเองว่า[br]จะแสดงความต้องการอย่างไร

0:09:13.714,0:09:16.054
จะยืนหยัดขึ้นอย่างไร[br]จะขอสิ่งเหล่านั้นอย่างไร

0:09:16.078,0:09:20.384
ฉันจะพูดว่า "เธอ! ใช่ เธอนั่นแหละ! เธอเอง[br]ก็สมควรที่จะได้อยู่ในห้องนี้เหมือนกันนะ"

0:09:20.408,0:09:22.680
แสงสว่างนั้นส่องลงมาที่เราทุกคน

0:09:22.704,0:09:25.615
และเราจะไม่มีค่าอะไรหาก[br]ปราศจากเราซึ่งกันและกัน

0:09:27.041,0:09:30.313
แต่ในความเป็นจริงแล้ว [br]ฉันบินกลับไปรัฐออริกอน

0:09:30.337,0:09:36.029
และขณะที่ฉันนั่งมองต้นไม้ใบหญ้าอยู่นั้น[br]สายฝนโปรยปรายก็เริ่มปรากฏแก่สายตา

0:09:36.053,0:09:40.345
ฉันนั่งดื่มเครื่องดื่มขวดเล็ก ๆ บนเครื่อง[br]เพื่อ "รู้สึกสงสารตัวเอง"

0:09:41.491,0:09:46.333
ฉันนั่งคิดว่า ต่อให้ฉันได้เป็นนักเขียนจริง ๆ [br]ฉันก็คงเป็นนักเขียนที่แปลกแยกอีกนั่นแหละ

0:09:47.244,0:09:48.403
สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ

0:09:48.427,0:09:50.431
ฉันบินกลับไปที่ออริกอน [br]โดยไม่มีสัญญาเขียนหนังสือ

0:09:50.455,0:09:51.606
ไม่มีตัวแทน

0:09:51.630,0:09:54.115
แต่มีเพียงความทรงจำอันปริ่มล้น[br]อยู่ในหัวใจและความคิด

0:09:54.139,0:09:57.287
ของการได้นั่งอย่างใกล้ชิด

0:09:57.311,0:09:59.581
กับเหล่านักเขียนที่งดงาม

0:10:00.278,0:10:03.684
ความทรงจำนั้นเป็นเพียงรางวัลชิ้นเดียว[br]ที่ฉันยอมมอบให้ตัวเอง

0:10:05.175,0:10:08.304
แต่เมื่อฉันนั่งอยู่ในความมืดภายในบ้าน

0:10:09.272,0:10:10.835
ในชุดชั้นในของฉัน

0:10:11.788,0:10:13.518
ฉันยังคงได้ยินเสียงของพวกเธออยู่

0:10:14.264,0:10:18.305
พวกเธอพูดกับฉันว่า "อย่าไปฟังใครก็ตาม[br]ที่พยายามทำให้คุณหุบปาก

0:10:18.329,0:10:19.880
หรือเปลี่ยนเรื่องราวของคุณ"

0:10:20.861,0:10:24.540
พวกเธอบอกว่า "เล่าเรื่องราวของคุณออกมา[br]มีแต่คุณเท่านั้นที่รู้ว่าจะเล่าอย่างไร"

0:10:24.564,0:10:26.994
พวกเธอพูดว่า "บางครั้งการเล่าเรื่อง

0:10:27.018,0:10:30.064
ก็เป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้"

0:10:31.703,0:10:35.393
และในตอนนี้ คุณก็คงเห็นแล้วว่า[br]ฉันเป็นผู้หญิงวัย 50 กว่า ๆ

0:10:36.278,0:10:37.453
และฉันก็เป็นนักเขียน

0:10:38.516,0:10:39.743
เป็นแม่คน

0:10:40.441,0:10:41.978
และฉันก็ได้เป็นคุณครู

0:10:42.970,0:10:44.851
ลองเดาดูสิคะว่า[br]นักเรียนที่ฉันชื่นชอบคือใคร

0:10:46.604,0:10:48.232
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดในวัน

0:10:48.256,0:10:50.510
ที่จดหมายแห่งความฝันนั้น[br]ลอยมายังตู้จดหมายของฉัน

0:10:50.534,0:10:52.207
แต่ฉันได้เขียนบันทึกความทรงจำไว้เล่มหนึ่ง

0:10:52.231,0:10:54.064
ชื่อว่า "The Chronology of Water"

0:10:54.889,0:10:59.588
ในนั้นประกอบไปด้วยเรื่องราวของการสร้าง[br]ตัวตนของฉันขึ้นใหม่หลายต่อหลายครั้ง

0:10:59.612,0:11:02.016
จากเศษซากของการตัดสินใจของฉัน

0:11:02.575,0:11:07.985
เรื่องราวของสิ่งที่ดูเหมือนความล้มเหลว[br]ของฉันที่แท้จริงแล้วกลับเป็นประตูอันน่าฉงน

0:11:08.009,0:11:09.531
ไปสู่บางสิ่งที่สวยงาม

0:11:10.309,0:11:13.761
ทั้งหมดที่ฉันต้องทำก็คือ [br]การเล่าเรื่องราวนั้นออกมา

0:11:15.552,0:11:19.798
ในวัฒนธรรมเกือบทั้งหมดนั้นมักมีตำนาน[br]เกี่ยวกับการเดินตามความฝันของตัวเอง

0:11:20.664,0:11:22.385
ตำนานนั้นเรียกว่า[br]"การเดินทางของวีรบุรุษ"

0:11:23.679,0:11:25.503
แต่ฉันชอบตำนานอีกเรื่องมากกว่า

0:11:25.527,0:11:27.306
ที่อยู่ถัดไปจากเรื่องนั้นนิดหน่อย

0:11:27.330,0:11:28.487
หรือไม่ก็อยู่ข้างใต้มัน

0:11:29.089,0:11:30.941
นั่นก็คือ ตำนานของคนแปลกแยก

0:11:31.763,0:11:33.028
และมันก็มีเรื่องราวดังนี้

0:11:33.623,0:11:35.878
ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในช่วงเวลา[br]แห่งความล้มเหลว

0:11:35.902,0:11:38.480
แต่ ณ เวลานั้นเอง ที่คุณจะงดงาม

0:11:39.585,0:11:40.737
คุณอาจจะยังไม่รู้

0:11:40.761,0:11:43.938
แต่จริง ๆ แล้วคุณมีความสามารถในการ[br]สร้างตัวตนของตัวเองขึ้นมาใหม่ได้

0:11:43.962,0:11:45.160
อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

0:11:45.184,0:11:46.778
นั่นแหละคือความงดงามของคุณ

0:11:47.694,0:11:49.210
คุณเป็นได้ทั้งคนขี้เมา

0:11:49.234,0:11:51.583
คุณเป็นได้ทั้งผู้ที่รอดมาจาก[br]ความโหดร้ายทารุณ

0:11:51.607,0:11:53.043
คุณเป็นได้ทั้งอดีตคนขี้คุก

0:11:53.067,0:11:54.565
คุณเป็นได้ทั้งคนไร้บ้าน

0:11:54.589,0:11:57.867
คุณสามารถสูญเสียเงินทั้งหมด [br]หรืออาชีพการงาน หรือสามี

0:11:57.891,0:12:00.305
หรือภรรยาของคุณ หรือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

0:12:00.329,0:12:01.479
ลูกของคุณ

0:12:01.864,0:12:03.917
คุณสามารถเสียสติได้

0:12:03.941,0:12:08.010
คุณสามารถยืนอยู่ ณ ใจกลาง[br]ของความล้มเหลวของคุณได้

0:12:08.034,0:12:10.912
และฉันก็จะยังคงยืนอยู่ตรงนี้[br]เพียงเพื่อจะบอกคุณว่า

0:12:10.936,0:12:13.049
"คุณนั้นงดงามเหลือเกิน"

0:12:13.073,0:12:15.372
เรื่องราวของพวกคุณนั้น[br]สมควรที่จะได้รับรู้

0:12:15.396,0:12:19.669
เพราะว่าคุณ คุณที่เป็นคนแปลกแยก[br]อันทรงคุณค่าและมหัศจรรย์

0:12:19.693,0:12:21.949
คุณที่เป็นเหมือนดั่งสปีชีส์ใหม่

0:12:22.568,0:12:24.537
เป็นเพียงคนคนเดียวในห้องนี้

0:12:24.561,0:12:26.177
ที่จะสามารถเล่าเรื่อง

0:12:26.201,0:12:28.609
ในแบบที่คุณเพียงผู้เดียว[br]เท่านั้นจะเล่าได้

0:12:29.710,0:12:31.220
แล้วฉันก็จะคอยฟังคุณอยู่

0:12:32.863,0:12:34.039
ขอบคุณค่ะ

0:12:34.063,0:12:45.423
(เสียงปรบมือ)