1
00:00:00,841 --> 00:00:04,572
ฉันรู้ดีว่า TED นั้น มักจะเกี่ยวข้องกับ
เรื่องต่าง ๆ ที่เป็นประเด็นใหญ่ ๆ

2
00:00:04,596 --> 00:00:08,126
แต่สิ่งที่ฉันจะพูดกับพวกคุณในวันนี้นั้น
เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เล็กมาก ๆ

3
00:00:08,150 --> 00:00:10,308
เล็กมาก จนกระทั่งสามารถอธิบาย
ได้ด้วยคำคำเดียว

4
00:00:11,093 --> 00:00:12,649
นั่นก็คือ "คนแปลกแยก"

5
00:00:13,347 --> 00:00:16,966
มันเป็นหนึ่งในคำที่ฉันชอบ
เพราะว่ามันสื่อได้ตรงมาก

6
00:00:17,403 --> 00:00:21,349
ฉันหมายถึง มันสื่อถึงคนที่
ล้มเหลวในการเข้ากับคนอื่น

7
00:00:21,752 --> 00:00:24,048
หรือคนที่เข้ากับคนอื่นได้ไม่ดี

8
00:00:24,658 --> 00:00:27,581
หรืออีกความหมายก็คือ
"คนที่ปรับตัวได้ไม่ดี

9
00:00:27,605 --> 00:00:30,473
ในการเข้ากับสถานการณ์
และสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ"

10
00:00:31,298 --> 00:00:33,520
ตัวฉันเองก็จัดเป็น
คนแปลกแยกคนหนึ่ง

11
00:00:34,307 --> 00:00:37,140
และฉันก็มาที่นี่เพื่อคนที่แปลกแยก
คนอื่น ๆ ในห้องนี้

12
00:00:37,164 --> 00:00:38,975
เพราะว่าฉันไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว

13
00:00:39,995 --> 00:00:41,880
ฉันจะเล่าเรื่องคนแปลกแยก
เรื่องหนึ่งให้ฟังค่ะ

14
00:00:43,237 --> 00:00:45,769
ณ ช่วงหนึ่ง
ในวัย 30 ต้น ๆ ของฉัน

15
00:00:45,793 --> 00:00:49,355
ความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียน
ก็ลอยมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉัน

16
00:00:50,198 --> 00:00:51,802
จริง ๆ แล้ว มันเข้ามาในกล่องจดหมาย

17
00:00:51,826 --> 00:00:55,485
ในรูปแบบของจดหมายที่บ่งบอกว่า
ฉันชนะรางวัลใหญ่ด้านวรรณกรรม

18
00:00:55,509 --> 00:00:57,434
สำหรับเรื่องสั้นที่ฉันเขียนไป

19
00:00:58,183 --> 00:01:01,944
เรื่องสั้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
ชีวิตของฉันในฐานะนักว่ายน้ำ

20
00:01:02,632 --> 00:01:04,687
และชีวิตอันเส็งเคร็งที่บ้านของฉัน

21
00:01:05,258 --> 00:01:10,155
รวมถึงเรื่องที่ว่าความเศร้าและความสูญเสีย
ทำให้คุณเสียสติได้อย่างไร อีกนิดหน่อย

22
00:01:11,829 --> 00:01:16,502
รางวัลก็คือทริปไปนิวยอร์กเพื่อไปพบปะเหล่า
บรรณาธิการที่ประสบความสำเร็จและตัวแทน

23
00:01:16,526 --> 00:01:17,850
รวมถึงนักเขียนคนอื่น ๆ

24
00:01:18,278 --> 00:01:21,342
จริง ๆ มันดูเหมือนเป็นความฝันของ
นักเขียนที่อยากโด่งดังใช่ไหมล่ะคะ

25
00:01:22,573 --> 00:01:25,413
แต่คุณรู้ไหมว่าฉันทำอย่างไร
ในวันที่จดหมายนั้นมาถึงบ้าน

26
00:01:26,037 --> 00:01:27,835
เพราะว่าฉันเป็นฉันคนนี้

27
00:01:27,859 --> 00:01:30,056
ฉันเลยวางจดหมายไว้บนโต๊ะในครัว

28
00:01:30,080 --> 00:01:33,522
ฉันเทวอดก้าใส่แก้วใบมหึมาให้ตัวเอง

29
00:01:33,922 --> 00:01:36,292
พร้อมกับน้ำแข็งและมะนาว

30
00:01:36,722 --> 00:01:40,926
แล้วฉันก็นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งวัน
ในชุดชั้นในของฉัน

31
00:01:40,950 --> 00:01:43,032
เพียงแค่จ้องมองไปที่จดหมาย

32
00:01:44,608 --> 00:01:47,753
ฉันนั่งคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา
ที่ฉันทำให้ชีวิตตัวเองต้องพังลง

33
00:01:47,777 --> 00:01:50,951
ฉันเป็นใครกันล่ะ
ถึงจะมีหน้าไปนิวยอร์ก

34
00:01:50,975 --> 00:01:52,705
แล้วเสแสร้ง
ว่าตัวเองเป็นนักเขียน

35
00:01:53,681 --> 00:01:55,046
ฉันเป็นใครกัน

36
00:01:55,070 --> 00:01:56,268
ฉันจะบอกคุณให้ค่ะ

37
00:01:56,745 --> 00:01:57,912
ฉันเป็นคนแปลกแยก

38
00:01:58,625 --> 00:02:00,988
เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ มากมาย

39
00:02:01,908 --> 00:02:04,276
ฉันมาจากครอบครัวที่ใช้ความรุนแรง

40
00:02:04,300 --> 00:02:06,956
ที่ฉันอยากจะหนีออกไปให้พ้น ๆ

41
00:02:07,727 --> 00:02:12,218
ฉันล้มเหลวอย่างใหญ่หลวง
ในชีวิตแต่งงานถึงสองครั้ง

42
00:02:12,242 --> 00:02:15,208
ฉันโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
แต่ถึงสองครั้ง

43
00:02:15,232 --> 00:02:18,424
หรืออาจจะมีแม้กระทั่งครั้งที่สาม
ที่ฉันจะไม่บอกพวกคุณแน่นอน

44
00:02:18,448 --> 00:02:20,258
(เสียงหัวเราะ)

45
00:02:20,582 --> 00:02:24,243
และฉันก็เคยบำบัดการติดยาอยู่ช่วงหนึ่ง

46
00:02:24,795 --> 00:02:29,245
รวมถึงเคยแวะไปนอนพักผ่อนในคุกถึงสองครั้ง

47
00:02:30,228 --> 00:02:32,132
เพราะฉะนั้น ฉันมาถูกเวทีแล้ว

48
00:02:33,680 --> 00:02:35,770
(เสียงหัวเราะ)

49
00:02:36,744 --> 00:02:40,237
แต่เหตุผลจริง ๆ ที่ฉันคิดว่า
ตัวเองเป็นคนแปลกแยกนั้น

50
00:02:40,261 --> 00:02:43,523
ก็คือการที่ลูกสาวของฉัน
ตายในวันที่เธอเกิด

51
00:02:43,547 --> 00:02:46,666
และฉันเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้ชีวิต
อยู่กับเรื่องนั้นต่อไปได้อย่างไร

52
00:02:48,233 --> 00:02:53,360
หลังจากที่ลูกสาวของฉันเสียชีวิตลง
ฉันใช้ชีวิตเร่ร่อนไร้บ้านอยู่เป็นเวลานาน

53
00:02:53,384 --> 00:02:55,328
อาศัยอยู่ใต้สะพาน

54
00:02:55,352 --> 00:02:59,570
เหมือนกับซากศพที่โศกเศร้าและสูญเสีย

55
00:02:59,594 --> 00:03:02,108
ที่เราบางคนอาจได้พบเจอระหว่างทาง

56
00:03:02,132 --> 00:03:04,863
หรือบางทีอาจจะเป็นเราทุกคนก็ได้
หากคุณมีชีวิตยืนยาวพอ

57
00:03:06,240 --> 00:03:10,237
รู้ไหมคะว่า คนไร้บ้านนั้นต่างเป็น
วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดท่ามกลางคนแปลกแยก

58
00:03:10,261 --> 00:03:13,357
เพราะพวกเขาเป็นแบบเรา ตั้งแต่แรกแล้ว

59
00:03:14,670 --> 00:03:20,088
เห็นแล้วใช่ไหมคะว่า ฉันล้มเหลว
ในการเข้าไปเป็นสมาชิกของทุกกลุ่มที่มี

60
00:03:20,112 --> 00:03:24,580
ทั้งการเป็นลูกสาว ภรรยา แม่ นักวิชาการ

61
00:03:25,474 --> 00:03:27,973
และความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนนั้น

62
00:03:27,997 --> 00:03:33,438
จริง ๆ แล้วเป็นเหมือนกับหินเล็ก ๆ
แห่งความเศร้าที่ติดอยู่ในลำคอของฉัน

63
00:03:34,906 --> 00:03:38,375
แม้ว่าฉันจะไม่อยากไปก็ตามที
แต่ฉันก็ขึ้นเครื่องบินลำนั้น

64
00:03:38,399 --> 00:03:40,786
แล้วบินไปยังมหานครนิวยอร์ก

65
00:03:40,810 --> 00:03:42,366
ที่ที่เหล่านักเขียนรวมตัวกันอยู่

66
00:03:43,168 --> 00:03:46,843
มิตรสหายผู้แปลกแยกทั้งหลาย
ฉันแอบเห็นนะว่าหัวของคุณส่องสว่างอยู่

67
00:03:46,867 --> 00:03:48,779
จนฉันชี้ให้คุณออกไปจากห้องได้เลยล่ะ

68
00:03:48,803 --> 00:03:51,241
ในตอนแรก คุณจะหลงรักมัน

69
00:03:51,265 --> 00:03:54,217
คุณจะได้เลือกนักเขียนสามคนที่คุณอยากเจอ

70
00:03:54,241 --> 00:03:56,599
และคนเหล่านี้ก็จะออกไปพาพวกเขามาหาคุณ

71
00:03:56,623 --> 00:03:59,413
คุณมีนัดที่โรงแรมแกรมเมอร์ซีพาร์ค

72
00:03:59,437 --> 00:04:02,071
ที่ที่คุณจะได้ดื่มเหล้าสก๊อตในยามดึก

73
00:04:02,095 --> 00:04:04,586
กับคนที่ทั้งเจ๋ง ฉลาด และมั่นใจเกินร้อย

74
00:04:04,610 --> 00:04:09,119
โดยที่คุณก็ต้องเสแสร้งว่าคุณเจ๋ง 
ฉลาด และมั่นใจเกินร้อยเช่นเดียวกัน

75
00:04:09,143 --> 00:04:12,331
จากนั้นคุณก็จะได้พบกับเหล่าบรรณาธิการ
นักเขียน และตัวแทนมากมาย

76
00:04:12,355 --> 00:04:16,418
ณ มื้ออาหารกลางวันและ
มื้ออาหารเย็นสุดหรูหรา

77
00:04:17,377 --> 00:04:19,005
ถามฉันสิว่าหรูหราแค่ไหน

78
00:04:19,735 --> 00:04:21,696
ผู้ชม : หรูหราแค่ไหน

79
00:04:22,077 --> 00:04:26,395
ลิเดีย : ฉันขอสารภาพตรงนี้เลยว่า
ฉันขโมยผ้ากันเปื้อนลินินมาสามผืน

80
00:04:26,419 --> 00:04:27,990
(เสียงหัวเราะ)

81
00:04:28,014 --> 00:04:29,671
จากภัตตาคารสามแห่ง

82
00:04:30,430 --> 00:04:32,696
แล้วฉันก็ยัดเมนูใส่กางเกงของฉัน

83
00:04:32,720 --> 00:04:34,796
(เสียงหัวเราะ)

84
00:04:34,820 --> 00:04:38,526
ฉันแค่อยากเก็บของที่ระลึกบางอย่างไว้
เพื่อที่ว่าเมื่อฉันกลับไปถึงบ้านแล้ว

85
00:04:38,550 --> 00:04:40,835
ฉันจะได้มั่นใจว่าเรื่องพวกนั้น
เกิดขึ้นกับฉันแล้วจริง ๆ

86
00:04:41,241 --> 00:04:42,470
รู้ไหมคะว่า

87
00:04:43,467 --> 00:04:45,131
นักเขียนสามคนที่ฉันอยากเจอนั้น

88
00:04:45,155 --> 00:04:47,964
คือ แคโรล แมโซ, ลินน์ ทิลล์แมน 
และเพ็กกี้ เฟแลน

89
00:04:48,496 --> 00:04:51,550
พวกเธอไม่ใช่นักเขียนชื่อดังที่
เขียนหนังสือขายดีถล่มทลาย

90
00:04:51,574 --> 00:04:54,881
แต่สำหรับฉันแล้วนั้น พวกเธอเปรียบ
เหมือนดั่งเทพไททันนักเขียนหญิงสามองค์

91
00:04:55,700 --> 00:04:59,262
แคโรล แมโซ เขียนหนังสือเล่มหนึ่งที่
ภายหลังกลายมาเป็นไบเบิ้ลศิลปะของฉัน

92
00:05:00,056 --> 00:05:02,557
ลินน์ ทิลล์แมน ทำให้ฉันเชื่อ

93
00:05:02,581 --> 00:05:06,062
ว่าเรื่องราวของฉันนั้นมีโอกาสที่จะ
ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้

94
00:05:06,839 --> 00:05:08,793
และเพ็กกี้ เฟแลน ทำให้ฉันฉุกคิด

95
00:05:08,817 --> 00:05:13,826
ว่าบางทีสมองของฉัน
อาจจะสำคัญกว่าหน้าอก

96
00:05:15,500 --> 00:05:18,184
พวกเธอไม่ใช่นักเขียนกระแสหลัก

97
00:05:18,208 --> 00:05:21,985
แต่พวกเธอ
กำลังเดินตัดผ่านกระแสนั้น

98
00:05:22,009 --> 00:05:23,342
ด้วยเรื่องราวที่พวกเธอเล่า

99
00:05:24,294 --> 00:05:28,429
ฉันมักคิดว่า มันก็คงคล้าย ๆ กับสายน้ำ
ที่ไหลตัดผ่านแกรนด์แคนยอนนั่นแหละ

100
00:05:29,371 --> 00:05:31,082
ฉันมีความสุขจนแทบจะเป็นบ้า

101
00:05:31,106 --> 00:05:34,947
ที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับนักเขียนทั้งสามคน
ที่วัยล่วงเลยไปกว่า 50 แล้ว

102
00:05:34,971 --> 00:05:37,897
และเหตุผลที่ฉันมีความสุขจนแทบบ้าแบบนั้น

103
00:05:37,921 --> 00:05:39,990
ก็เพราะฉันไม่เคยได้สัมผัสความสุขเช่นนั้นเลย

104
00:05:40,014 --> 00:05:41,696
ฉันไม่เคยได้อยู่ในห้องแบบนั้น

105
00:05:42,350 --> 00:05:44,108
แม่ของฉันไม่เคยได้เรียนมหาวิทยาลัย

106
00:05:44,747 --> 00:05:47,236
และงานสร้างสรรค์ของฉันในตอนนั้น

107
00:05:47,260 --> 00:05:51,712
ก็เปรียบเหมือนทารกตัวน้อย ๆ ที่
เสียชีวิตตั้งแต่เกิดอย่างเศร้าสลด

108
00:05:53,394 --> 00:05:56,673
เพราะฉะนั้น ในค่ำคืนแรก ๆ ที่นิวยอร์ก
ฉันถึงอยากจะตายเสียตรงนั้นเลย

109
00:05:56,697 --> 00:06:00,137
ประมาณว่า "ฆ่าฉันทิ้งตอนนี้เลย 
ฉันพอใจแล้ว มันช่างงดงามเหลือเกิน"

110
00:06:01,187 --> 00:06:04,335
พวกคุณบางคนในห้องนี้อาจรู้ว่า
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปหลังจากนั้น

111
00:06:04,935 --> 00:06:09,230
ในตอนแรก พวกเขาพาฉันไปที่สำนักงานของ
"สำนักพิมพ์ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์"

112
00:06:09,863 --> 00:06:13,038
ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์ นั้น
เป็นเสมือนสำนักพิมพ์ในฝันของฉัน

113
00:06:13,062 --> 00:06:16,753
ที่ฉันจะพูดก็คือ หนังสือของที เอส เอเลียต
และแฟลนเนอรี โอ คอนเนอร์ ได้รับการตีพิมพ์ที่นั่น

114
00:06:17,418 --> 00:06:21,793
บรรณาธิการใหญ่ให้ฉันนั่งลง
และคุยกับฉันอยู่เป็นเวลานาน

115
00:06:21,817 --> 00:06:24,135
พยายามบอกว่าฉัน
มีหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ในใจ

116
00:06:24,159 --> 00:06:25,864
เรื่องชีวิตของการเป็นนักว่ายน้ำ

117
00:06:26,498 --> 00:06:27,785
คล้าย ๆ บันทึกความทรงจำน่ะค่ะ

118
00:06:28,630 --> 00:06:30,866
ตลอดระยะเวลาที่เขาพูดกับฉัน

119
00:06:30,890 --> 00:06:34,595
ฉันได้แต่นั่งยิ้มและพยักหน้าเหมือน
ยัยโง่ที่เป็นใบ้คนหนึ่ง

120
00:06:35,509 --> 00:06:37,361
ที่กอดอกอยู่ตลอดเวลา

121
00:06:37,385 --> 00:06:42,302
โดยที่ไม่มีคำพูดใด ๆ เลยแม้แต่คำเดียว
เปล่งออกมาจากลำคอของฉัน

122
00:06:43,875 --> 00:06:47,242
ดังนั้น ในท้ายที่สุด เขาก็แตะไหล่ฉันเบา ๆ

123
00:06:47,266 --> 00:06:48,847
เหมือนกับที่โค้ชว่ายน้ำทำกัน

124
00:06:49,580 --> 00:06:51,415
แล้วอวยพรให้ฉันโชคดี

125
00:06:51,439 --> 00:06:53,877
พร้อมกับให้หนังสือบางเล่มแก่ฉันมาฟรี ๆ

126
00:06:53,901 --> 00:06:55,692
แล้วเขาก็ผายมือไปที่ประตู

127
00:06:57,588 --> 00:07:00,855
จากนั้นพวกเขาก็พาฉันไปที่สำนักงานของ
ดับเบิลยู ดับเบิลยู นอร์ตัน (W.W. Norton)

128
00:07:00,879 --> 00:07:03,579
ที่ที่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อไปถึง
ฉันจะถูกพาออกจากตึก

129
00:07:03,603 --> 00:07:05,492
เพียงเพราะฉันใส่รองเท้าด็อก มาร์ตินส์
(Doc Martens)

130
00:07:06,190 --> 00:07:07,639
แต่ทว่ามันกลับไม่เกิดขึ้น

131
00:07:08,512 --> 00:07:10,941
การที่ได้อยู่ในสำนักงานของนอร์ตันนั้น

132
00:07:10,965 --> 00:07:15,437
ให้ความรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังเอื้อมมือ
ไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนเพื่อไปแตะดวงจันทร์

133
00:07:15,461 --> 00:07:19,098
ในขณะที่ดวงดาวบนท้องฟ้านั้นต่างเรียงร้อย
กันเป็นชื่อคุณไปทั่วทั้งจักรวาล

134
00:07:19,599 --> 00:07:21,744
นั่นแหละ คือความยิ่งใหญ่ที่ฉันสัมผัสได้

135
00:07:21,768 --> 00:07:22,949
พอจะเห็นภาพใช่ไหมคะ

136
00:07:23,567 --> 00:07:26,065
หัวหน้าบรรณาธิการของเขา
"แคโรล ฮุคค์ สมิธ"

137
00:07:26,089 --> 00:07:30,432
โน้มลงมาจ้องหน้าฉัน พร้อมกับ
นัยน์ตาดวงเล็ก ๆ ที่สดใสเป็นประกาย

138
00:07:30,456 --> 00:07:33,566
และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ส่งอะไรสักอย่าง
มาให้ฉันตอนนี้เลยนะคะ!"

139
00:07:34,328 --> 00:07:36,620
เห็นไหมคะว่า ถ้าเป็นคนทั่วไป 
โดยเฉพาะชาว TED

140
00:07:36,644 --> 00:07:38,984
จะต้องวิ่งไปยังตู้จดหมายแล้วใช่ไหมล่ะ

141
00:07:39,651 --> 00:07:42,929
แต่ฉันกลับใช้เวลายาวนาน
ราวกับเป็นทศวรรษเพียงเพื่อนึกภาพ

142
00:07:42,953 --> 00:07:46,830
ของการใส่ของอะไรสักอย่างลงไป
ในซองจดหมายแล้วเลียปิดผนึกแสตมป์

143
00:07:48,741 --> 00:07:50,315
ในคืนสุดท้าย

144
00:07:50,339 --> 00:07:53,608
ฉันมีโอกาสได้ไปอ่านหนังสือครั้งใหญ่
ให้คนอื่นฟังที่สมาคมกวีนิพนธ์แห่งชาติ

145
00:07:54,342 --> 00:07:56,289
และเมื่อการอ่านนั้นจบลง

146
00:07:56,313 --> 00:08:00,616
แคทเธอรีน คิดดี้ จากบริษัทตัวแทน
วรรณกรรม "คิดดี้, ฮอยท์ แอนด์ พิคาร์ด"

147
00:08:00,640 --> 00:08:03,227
ก็เดินตรงดิ่งมาหาแล้วจับมือทักทายฉัน

148
00:08:03,251 --> 00:08:06,429
จากนั้น ก็ยื่นข้อเสนอให้ฉันเป็นตัวแทน
แบบว่า ณ ตรงนั้นเลย

149
00:08:08,558 --> 00:08:11,545
ฉันยืนอยู่ตรงนั้น และรู้สึกเหมือนกับว่า
หูหนวกไปชั่วขณะ

150
00:08:11,569 --> 00:08:13,155
เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้น
กับพวกคุณบ้างไหมคะ

151
00:08:13,703 --> 00:08:15,815
แล้วฉันก็เริ่มน้ำตาคลอ

152
00:08:15,839 --> 00:08:19,764
เพราะว่าคนทุกคนในห้องนั้นต่าง
แต่งตัวกันอย่างสวยงาม

153
00:08:19,788 --> 00:08:22,941
แต่สิ่งที่ฉันพูดออกไปนั้นมีเพียงแค่

154
00:08:22,965 --> 00:08:26,075
"ไม่รู้สิคะ ฉันต้องขอคิดดูก่อนนะคะ"

155
00:08:26,805 --> 00:08:31,097
แล้วเธอก็พูดว่า "ถ้าอย่างนั้น
ก็ไม่มีปัญหาค่ะ" และเดินจากไป

156
00:08:32,884 --> 00:08:39,403
มือเหล่านั้นหยิบยื่นก้อนหินแห่งความเศร้า
ที่ติดอยู่ในลำคอออกมาให้ฉัน

157
00:08:39,427 --> 00:08:43,365
เห็นไหมคะว่า ฉันกำลังพยายามบอกอะไร
พวกคุณเกี่ยวกับผู้คนที่เป็นแบบฉัน

158
00:08:43,389 --> 00:08:47,442
เวลาที่เป็นคนแปลกแยกนั้น เรามักไม่รู้ว่า
เราจะมีความหวัง หรือตอบตกลง

159
00:08:47,466 --> 00:08:49,077
หรือเลือกสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างไร

160
00:08:49,101 --> 00:08:51,247
ถึงแม้ว่ามันจะวางอยู่ตรงหน้าเรานี้เอง

161
00:08:51,271 --> 00:08:52,890
แต่ความละอายใจ
คือสิ่งที่เราแบกรับไว้

162
00:08:52,914 --> 00:08:54,905
ละอายใจที่ต้องการสิ่งที่ดี ๆ

163
00:08:54,929 --> 00:08:56,921
ละอายใจที่จะมีความรู้สึกที่ดี

164
00:08:56,945 --> 00:09:01,327
ละอายใจที่จะไม่เชื่อว่าเราสมควร
ที่จะอยู่ในห้องห้องนั้นจริง ๆ

165
00:09:01,351 --> 00:09:03,468
ร่วมกับผู้คนที่เรายกย่อง

166
00:09:04,472 --> 00:09:07,398
หากฉันทำได้ ฉันจะย้อนเวลากลับไป
และสอนตัวเอง

167
00:09:07,422 --> 00:09:11,765
แล้วฉันก็จะกลายเป็นเหมือนกับผู้หญิง
วัยเกิน 50 เหล่านั้นที่ช่วยฉันแบบเป๊ะ ๆ

168
00:09:11,789 --> 00:09:13,690
ฉันจะสอนตัวเองว่า
จะแสดงความต้องการอย่างไร

169
00:09:13,714 --> 00:09:16,054
จะยืนหยัดขึ้นอย่างไร
จะขอสิ่งเหล่านั้นอย่างไร

170
00:09:16,078 --> 00:09:20,384
ฉันจะพูดว่า "เธอ! ใช่ เธอนั่นแหละ! เธอเอง
ก็สมควรที่จะได้อยู่ในห้องนี้เหมือนกันนะ"

171
00:09:20,408 --> 00:09:22,680
แสงสว่างนั้นส่องลงมาที่เราทุกคน

172
00:09:22,704 --> 00:09:25,615
และเราจะไม่มีค่าอะไรหาก
ปราศจากเราซึ่งกันและกัน

173
00:09:27,041 --> 00:09:30,313
แต่ในความเป็นจริงแล้ว 
ฉันบินกลับไปรัฐออริกอน

174
00:09:30,337 --> 00:09:36,029
และขณะที่ฉันนั่งมองต้นไม้ใบหญ้าอยู่นั้น
สายฝนโปรยปรายก็เริ่มปรากฏแก่สายตา

175
00:09:36,053 --> 00:09:40,345
ฉันนั่งดื่มเครื่องดื่มขวดเล็ก ๆ บนเครื่อง
เพื่อ "รู้สึกสงสารตัวเอง"

176
00:09:41,491 --> 00:09:46,333
ฉันนั่งคิดว่า ต่อให้ฉันได้เป็นนักเขียนจริง ๆ 
ฉันก็คงเป็นนักเขียนที่แปลกแยกอีกนั่นแหละ

177
00:09:47,244 --> 00:09:48,403
สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ

178
00:09:48,427 --> 00:09:50,431
ฉันบินกลับไปที่ออริกอน 
โดยไม่มีสัญญาเขียนหนังสือ

179
00:09:50,455 --> 00:09:51,606
ไม่มีตัวแทน

180
00:09:51,630 --> 00:09:54,115
แต่มีเพียงความทรงจำอันปริ่มล้น
อยู่ในหัวใจและความคิด

181
00:09:54,139 --> 00:09:57,287
ของการได้นั่งอย่างใกล้ชิด

182
00:09:57,311 --> 00:09:59,581
กับเหล่านักเขียนที่งดงาม

183
00:10:00,278 --> 00:10:03,684
ความทรงจำนั้นเป็นเพียงรางวัลชิ้นเดียว
ที่ฉันยอมมอบให้ตัวเอง

184
00:10:05,175 --> 00:10:08,304
แต่เมื่อฉันนั่งอยู่ในความมืดภายในบ้าน

185
00:10:09,272 --> 00:10:10,835
ในชุดชั้นในของฉัน

186
00:10:11,788 --> 00:10:13,518
ฉันยังคงได้ยินเสียงของพวกเธออยู่

187
00:10:14,264 --> 00:10:18,305
พวกเธอพูดกับฉันว่า "อย่าไปฟังใครก็ตาม
ที่พยายามทำให้คุณหุบปาก

188
00:10:18,329 --> 00:10:19,880
หรือเปลี่ยนเรื่องราวของคุณ"

189
00:10:20,861 --> 00:10:24,540
พวกเธอบอกว่า "เล่าเรื่องราวของคุณออกมา
มีแต่คุณเท่านั้นที่รู้ว่าจะเล่าอย่างไร"

190
00:10:24,564 --> 00:10:26,994
พวกเธอพูดว่า "บางครั้งการเล่าเรื่อง

191
00:10:27,018 --> 00:10:30,064
ก็เป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้"

192
00:10:31,703 --> 00:10:35,393
และในตอนนี้ คุณก็คงเห็นแล้วว่า
ฉันเป็นผู้หญิงวัย 50 กว่า ๆ

193
00:10:36,278 --> 00:10:37,453
และฉันก็เป็นนักเขียน

194
00:10:38,516 --> 00:10:39,743
เป็นแม่คน

195
00:10:40,441 --> 00:10:41,978
และฉันก็ได้เป็นคุณครู

196
00:10:42,970 --> 00:10:44,851
ลองเดาดูสิคะว่า
นักเรียนที่ฉันชื่นชอบคือใคร

197
00:10:46,604 --> 00:10:48,232
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดในวัน

198
00:10:48,256 --> 00:10:50,510
ที่จดหมายแห่งความฝันนั้น
ลอยมายังตู้จดหมายของฉัน

199
00:10:50,534 --> 00:10:52,207
แต่ฉันได้เขียนบันทึกความทรงจำไว้เล่มหนึ่ง

200
00:10:52,231 --> 00:10:54,064
ชื่อว่า "The Chronology of Water"

201
00:10:54,889 --> 00:10:59,588
ในนั้นประกอบไปด้วยเรื่องราวของการสร้าง
ตัวตนของฉันขึ้นใหม่หลายต่อหลายครั้ง

202
00:10:59,612 --> 00:11:02,016
จากเศษซากของการตัดสินใจของฉัน

203
00:11:02,575 --> 00:11:07,985
เรื่องราวของสิ่งที่ดูเหมือนความล้มเหลว
ของฉันที่แท้จริงแล้วกลับเป็นประตูอันน่าฉงน

204
00:11:08,009 --> 00:11:09,531
ไปสู่บางสิ่งที่สวยงาม

205
00:11:10,309 --> 00:11:13,761
ทั้งหมดที่ฉันต้องทำก็คือ 
การเล่าเรื่องราวนั้นออกมา

206
00:11:15,552 --> 00:11:19,798
ในวัฒนธรรมเกือบทั้งหมดนั้นมักมีตำนาน
เกี่ยวกับการเดินตามความฝันของตัวเอง

207
00:11:20,664 --> 00:11:22,385
ตำนานนั้นเรียกว่า
"การเดินทางของวีรบุรุษ"

208
00:11:23,679 --> 00:11:25,503
แต่ฉันชอบตำนานอีกเรื่องมากกว่า

209
00:11:25,527 --> 00:11:27,306
ที่อยู่ถัดไปจากเรื่องนั้นนิดหน่อย

210
00:11:27,330 --> 00:11:28,487
หรือไม่ก็อยู่ข้างใต้มัน

211
00:11:29,089 --> 00:11:30,941
นั่นก็คือ ตำนานของคนแปลกแยก

212
00:11:31,763 --> 00:11:33,028
และมันก็มีเรื่องราวดังนี้

213
00:11:33,623 --> 00:11:35,878
ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในช่วงเวลา
แห่งความล้มเหลว

214
00:11:35,902 --> 00:11:38,480
แต่ ณ เวลานั้นเอง ที่คุณจะงดงาม

215
00:11:39,585 --> 00:11:40,737
คุณอาจจะยังไม่รู้

216
00:11:40,761 --> 00:11:43,938
แต่จริง ๆ แล้วคุณมีความสามารถในการ
สร้างตัวตนของตัวเองขึ้นมาใหม่ได้

217
00:11:43,962 --> 00:11:45,160
อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

218
00:11:45,184 --> 00:11:46,778
นั่นแหละคือความงดงามของคุณ

219
00:11:47,694 --> 00:11:49,210
คุณเป็นได้ทั้งคนขี้เมา

220
00:11:49,234 --> 00:11:51,583
คุณเป็นได้ทั้งผู้ที่รอดมาจาก
ความโหดร้ายทารุณ

221
00:11:51,607 --> 00:11:53,043
คุณเป็นได้ทั้งอดีตคนขี้คุก

222
00:11:53,067 --> 00:11:54,565
คุณเป็นได้ทั้งคนไร้บ้าน

223
00:11:54,589 --> 00:11:57,867
คุณสามารถสูญเสียเงินทั้งหมด 
หรืออาชีพการงาน หรือสามี

224
00:11:57,891 --> 00:12:00,305
หรือภรรยาของคุณ หรือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

225
00:12:00,329 --> 00:12:01,479
ลูกของคุณ

226
00:12:01,864 --> 00:12:03,917
คุณสามารถเสียสติได้

227
00:12:03,941 --> 00:12:08,010
คุณสามารถยืนอยู่ ณ ใจกลาง
ของความล้มเหลวของคุณได้

228
00:12:08,034 --> 00:12:10,912
และฉันก็จะยังคงยืนอยู่ตรงนี้
เพียงเพื่อจะบอกคุณว่า

229
00:12:10,936 --> 00:12:13,049
"คุณนั้นงดงามเหลือเกิน"

230
00:12:13,073 --> 00:12:15,372
เรื่องราวของพวกคุณนั้น
สมควรที่จะได้รับรู้

231
00:12:15,396 --> 00:12:19,669
เพราะว่าคุณ คุณที่เป็นคนแปลกแยก
อันทรงคุณค่าและมหัศจรรย์

232
00:12:19,693 --> 00:12:21,949
คุณที่เป็นเหมือนดั่งสปีชีส์ใหม่

233
00:12:22,568 --> 00:12:24,537
เป็นเพียงคนคนเดียวในห้องนี้

234
00:12:24,561 --> 00:12:26,177
ที่จะสามารถเล่าเรื่อง

235
00:12:26,201 --> 00:12:28,609
ในแบบที่คุณเพียงผู้เดียว
เท่านั้นจะเล่าได้

236
00:12:29,710 --> 00:12:31,220
แล้วฉันก็จะคอยฟังคุณอยู่

237
00:12:32,863 --> 00:12:34,039
ขอบคุณค่ะ

238
00:12:34,063 --> 00:12:45,423
(เสียงปรบมือ)