WEBVTT

00:00:00.841 --> 00:00:04.572
ฉันรู้ดีว่า TED นั้น มักจะเกี่ยวข้องกับ
เรื่องต่าง ๆ ที่เป็นประเด็นใหญ่ ๆ

00:00:04.596 --> 00:00:08.126
แต่สิ่งที่ฉันจะพูดกับพวกคุณในวันนี้นั้น
เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เล็กมาก ๆ

00:00:08.150 --> 00:00:10.308
เล็กมาก จนกระทั่งสามารถอธิบาย
ได้ด้วยคำคำเดียว

00:00:11.093 --> 00:00:12.649
นั่นก็คือ "คนแปลกแยก"

00:00:13.347 --> 00:00:16.966
มันเป็นหนึ่งในคำที่ฉันชอบ
เพราะว่ามันสื่อได้ตรงมาก

00:00:17.403 --> 00:00:21.349
ฉันหมายถึง มันสื่อถึงคนที่
ล้มเหลวในการเข้ากับคนอื่น

00:00:21.752 --> 00:00:24.048
หรือคนที่เข้ากับคนอื่นได้ไม่ดี

00:00:24.658 --> 00:00:27.581
หรืออีกความหมายก็คือ
"คนที่ปรับตัวได้ไม่ดี

00:00:27.605 --> 00:00:30.473
ในการเข้ากับสถานการณ์
และสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ"

00:00:31.298 --> 00:00:33.520
ตัวฉันเองก็จัดเป็น
คนแปลกแยกคนหนึ่ง

00:00:34.307 --> 00:00:37.140
และฉันก็มาที่นี่เพื่อคนที่แปลกแยก
คนอื่น ๆ ในห้องนี้

00:00:37.164 --> 00:00:38.975
เพราะว่าฉันไม่ได้เป็นเพียงคนเดียว

00:00:39.995 --> 00:00:41.880
ฉันจะเล่าเรื่องคนแปลกแยก
เรื่องหนึ่งให้ฟังค่ะ

NOTE Paragraph

00:00:43.237 --> 00:00:45.769
ณ ช่วงหนึ่ง
ในวัย 30 ต้น ๆ ของฉัน

00:00:45.793 --> 00:00:49.355
ความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียน
ก็ลอยมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉัน

00:00:50.198 --> 00:00:51.802
จริง ๆ แล้ว มันเข้ามาในกล่องจดหมาย

00:00:51.826 --> 00:00:55.485
ในรูปแบบของจดหมายที่บ่งบอกว่า
ฉันชนะรางวัลใหญ่ด้านวรรณกรรม

00:00:55.509 --> 00:00:57.434
สำหรับเรื่องสั้นที่ฉันเขียนไป

00:00:58.183 --> 00:01:01.944
เรื่องสั้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
ชีวิตของฉันในฐานะนักว่ายน้ำ

00:01:02.632 --> 00:01:04.687
และชีวิตอันเส็งเคร็งที่บ้านของฉัน

00:01:05.258 --> 00:01:10.155
รวมถึงเรื่องที่ว่าความเศร้าและความสูญเสีย
ทำให้คุณเสียสติได้อย่างไร อีกนิดหน่อย

00:01:11.829 --> 00:01:16.502
รางวัลก็คือทริปไปนิวยอร์กเพื่อไปพบปะเหล่า
บรรณาธิการที่ประสบความสำเร็จและตัวแทน

00:01:16.526 --> 00:01:17.850
รวมถึงนักเขียนคนอื่น ๆ

00:01:18.278 --> 00:01:21.342
จริง ๆ มันดูเหมือนเป็นความฝันของ
นักเขียนที่อยากโด่งดังใช่ไหมล่ะคะ

00:01:22.573 --> 00:01:25.413
แต่คุณรู้ไหมว่าฉันทำอย่างไร
ในวันที่จดหมายนั้นมาถึงบ้าน

00:01:26.037 --> 00:01:27.835
เพราะว่าฉันเป็นฉันคนนี้

00:01:27.859 --> 00:01:30.056
ฉันเลยวางจดหมายไว้บนโต๊ะในครัว

00:01:30.080 --> 00:01:33.522
ฉันเทวอดก้าใส่แก้วใบมหึมาให้ตัวเอง

00:01:33.922 --> 00:01:36.292
พร้อมกับน้ำแข็งและมะนาว

00:01:36.722 --> 00:01:40.926
แล้วฉันก็นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งวัน
ในชุดชั้นในของฉัน

00:01:40.950 --> 00:01:43.032
เพียงแค่จ้องมองไปที่จดหมาย

00:01:44.608 --> 00:01:47.753
ฉันนั่งคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา
ที่ฉันทำให้ชีวิตตัวเองต้องพังลง

00:01:47.777 --> 00:01:50.951
ฉันเป็นใครกันล่ะ
ถึงจะมีหน้าไปนิวยอร์ก

00:01:50.975 --> 00:01:52.705
แล้วเสแสร้ง
ว่าตัวเองเป็นนักเขียน

00:01:53.681 --> 00:01:55.046
ฉันเป็นใครกัน

NOTE Paragraph

00:01:55.070 --> 00:01:56.268
ฉันจะบอกคุณให้ค่ะ

00:01:56.745 --> 00:01:57.912
ฉันเป็นคนแปลกแยก

00:01:58.625 --> 00:02:00.988
เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ มากมาย

00:02:01.908 --> 00:02:04.276
ฉันมาจากครอบครัวที่ใช้ความรุนแรง

00:02:04.300 --> 00:02:06.956
ที่ฉันอยากจะหนีออกไปให้พ้น ๆ

00:02:07.727 --> 00:02:12.218
ฉันล้มเหลวอย่างใหญ่หลวง
ในชีวิตแต่งงานถึงสองครั้ง

00:02:12.242 --> 00:02:15.208
ฉันโดนไล่ออกจากมหาวิทยาลัยไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
แต่ถึงสองครั้ง

00:02:15.232 --> 00:02:18.424
หรืออาจจะมีแม้กระทั่งครั้งที่สาม
ที่ฉันจะไม่บอกพวกคุณแน่นอน

NOTE Paragraph

00:02:18.448 --> 00:02:20.258
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:20.582 --> 00:02:24.243
และฉันก็เคยบำบัดการติดยาอยู่ช่วงหนึ่ง

00:02:24.795 --> 00:02:29.245
รวมถึงเคยแวะไปนอนพักผ่อนในคุกถึงสองครั้ง

00:02:30.228 --> 00:02:32.132
เพราะฉะนั้น ฉันมาถูกเวทีแล้ว

NOTE Paragraph

00:02:33.680 --> 00:02:35.770
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:02:36.744 --> 00:02:40.237
แต่เหตุผลจริง ๆ ที่ฉันคิดว่า
ตัวเองเป็นคนแปลกแยกนั้น

00:02:40.261 --> 00:02:43.523
ก็คือการที่ลูกสาวของฉัน
ตายในวันที่เธอเกิด

00:02:43.547 --> 00:02:46.666
และฉันเองก็ยังคิดไม่ออกว่าจะใช้ชีวิต
อยู่กับเรื่องนั้นต่อไปได้อย่างไร

00:02:48.233 --> 00:02:53.360
หลังจากที่ลูกสาวของฉันเสียชีวิตลง
ฉันใช้ชีวิตเร่ร่อนไร้บ้านอยู่เป็นเวลานาน

00:02:53.384 --> 00:02:55.328
อาศัยอยู่ใต้สะพาน

00:02:55.352 --> 00:02:59.570
เหมือนกับซากศพที่โศกเศร้าและสูญเสีย

00:02:59.594 --> 00:03:02.108
ที่เราบางคนอาจได้พบเจอระหว่างทาง

00:03:02.132 --> 00:03:04.863
หรือบางทีอาจจะเป็นเราทุกคนก็ได้
หากคุณมีชีวิตยืนยาวพอ

00:03:06.240 --> 00:03:10.237
รู้ไหมคะว่า คนไร้บ้านนั้นต่างเป็น
วีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดท่ามกลางคนแปลกแยก

00:03:10.261 --> 00:03:13.357
เพราะพวกเขาเป็นแบบเรา ตั้งแต่แรกแล้ว

00:03:14.670 --> 00:03:20.088
เห็นแล้วใช่ไหมคะว่า ฉันล้มเหลว
ในการเข้าไปเป็นสมาชิกของทุกกลุ่มที่มี

00:03:20.112 --> 00:03:24.580
ทั้งการเป็นลูกสาว ภรรยา แม่ นักวิชาการ

00:03:25.474 --> 00:03:27.973
และความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนนั้น

00:03:27.997 --> 00:03:33.438
จริง ๆ แล้วเป็นเหมือนกับหินเล็ก ๆ
แห่งความเศร้าที่ติดอยู่ในลำคอของฉัน

NOTE Paragraph

00:03:34.906 --> 00:03:38.375
แม้ว่าฉันจะไม่อยากไปก็ตามที
แต่ฉันก็ขึ้นเครื่องบินลำนั้น

00:03:38.399 --> 00:03:40.786
แล้วบินไปยังมหานครนิวยอร์ก

00:03:40.810 --> 00:03:42.366
ที่ที่เหล่านักเขียนรวมตัวกันอยู่

00:03:43.168 --> 00:03:46.843
มิตรสหายผู้แปลกแยกทั้งหลาย
ฉันแอบเห็นนะว่าหัวของคุณส่องสว่างอยู่

00:03:46.867 --> 00:03:48.779
จนฉันชี้ให้คุณออกไปจากห้องได้เลยล่ะ

00:03:48.803 --> 00:03:51.241
ในตอนแรก คุณจะหลงรักมัน

00:03:51.265 --> 00:03:54.217
คุณจะได้เลือกนักเขียนสามคนที่คุณอยากเจอ

00:03:54.241 --> 00:03:56.599
และคนเหล่านี้ก็จะออกไปพาพวกเขามาหาคุณ

NOTE Paragraph

00:03:56.623 --> 00:03:59.413
คุณมีนัดที่โรงแรมแกรมเมอร์ซีพาร์ค

00:03:59.437 --> 00:04:02.071
ที่ที่คุณจะได้ดื่มเหล้าสก๊อตในยามดึก

00:04:02.095 --> 00:04:04.586
กับคนที่ทั้งเจ๋ง ฉลาด และมั่นใจเกินร้อย

00:04:04.610 --> 00:04:09.119
โดยที่คุณก็ต้องเสแสร้งว่าคุณเจ๋ง 
ฉลาด และมั่นใจเกินร้อยเช่นเดียวกัน

00:04:09.143 --> 00:04:12.331
จากนั้นคุณก็จะได้พบกับเหล่าบรรณาธิการ
นักเขียน และตัวแทนมากมาย

00:04:12.355 --> 00:04:16.418
ณ มื้ออาหารกลางวันและ
มื้ออาหารเย็นสุดหรูหรา

00:04:17.377 --> 00:04:19.005
ถามฉันสิว่าหรูหราแค่ไหน

NOTE Paragraph

00:04:19.735 --> 00:04:21.696
ผู้ชม : หรูหราแค่ไหน

NOTE Paragraph

00:04:22.077 --> 00:04:26.395
ลิเดีย : ฉันขอสารภาพตรงนี้เลยว่า
ฉันขโมยผ้ากันเปื้อนลินินมาสามผืน

NOTE Paragraph

00:04:26.419 --> 00:04:27.990
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:28.014 --> 00:04:29.671
จากภัตตาคารสามแห่ง

00:04:30.430 --> 00:04:32.696
แล้วฉันก็ยัดเมนูใส่กางเกงของฉัน

NOTE Paragraph

00:04:32.720 --> 00:04:34.796
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:04:34.820 --> 00:04:38.526
ฉันแค่อยากเก็บของที่ระลึกบางอย่างไว้
เพื่อที่ว่าเมื่อฉันกลับไปถึงบ้านแล้ว

00:04:38.550 --> 00:04:40.835
ฉันจะได้มั่นใจว่าเรื่องพวกนั้น
เกิดขึ้นกับฉันแล้วจริง ๆ

00:04:41.241 --> 00:04:42.470
รู้ไหมคะว่า

NOTE Paragraph

00:04:43.467 --> 00:04:45.131
นักเขียนสามคนที่ฉันอยากเจอนั้น

00:04:45.155 --> 00:04:47.964
คือ แคโรล แมโซ, ลินน์ ทิลล์แมน 
และเพ็กกี้ เฟแลน

00:04:48.496 --> 00:04:51.550
พวกเธอไม่ใช่นักเขียนชื่อดังที่
เขียนหนังสือขายดีถล่มทลาย

00:04:51.574 --> 00:04:54.881
แต่สำหรับฉันแล้วนั้น พวกเธอเปรียบ
เหมือนดั่งเทพไททันนักเขียนหญิงสามองค์

00:04:55.700 --> 00:04:59.262
แคโรล แมโซ เขียนหนังสือเล่มหนึ่งที่
ภายหลังกลายมาเป็นไบเบิ้ลศิลปะของฉัน

00:05:00.056 --> 00:05:02.557
ลินน์ ทิลล์แมน ทำให้ฉันเชื่อ

00:05:02.581 --> 00:05:06.062
ว่าเรื่องราวของฉันนั้นมีโอกาสที่จะ
ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้

00:05:06.839 --> 00:05:08.793
และเพ็กกี้ เฟแลน ทำให้ฉันฉุกคิด

00:05:08.817 --> 00:05:13.826
ว่าบางทีสมองของฉัน
อาจจะสำคัญกว่าหน้าอก

00:05:15.500 --> 00:05:18.184
พวกเธอไม่ใช่นักเขียนกระแสหลัก

00:05:18.208 --> 00:05:21.985
แต่พวกเธอ
กำลังเดินตัดผ่านกระแสนั้น

00:05:22.009 --> 00:05:23.342
ด้วยเรื่องราวที่พวกเธอเล่า

00:05:24.294 --> 00:05:28.429
ฉันมักคิดว่า มันก็คงคล้าย ๆ กับสายน้ำ
ที่ไหลตัดผ่านแกรนด์แคนยอนนั่นแหละ

NOTE Paragraph

00:05:29.371 --> 00:05:31.082
ฉันมีความสุขจนแทบจะเป็นบ้า

00:05:31.106 --> 00:05:34.947
ที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับนักเขียนทั้งสามคน
ที่วัยล่วงเลยไปกว่า 50 แล้ว

00:05:34.971 --> 00:05:37.897
และเหตุผลที่ฉันมีความสุขจนแทบบ้าแบบนั้น

00:05:37.921 --> 00:05:39.990
ก็เพราะฉันไม่เคยได้สัมผัสความสุขเช่นนั้นเลย

00:05:40.014 --> 00:05:41.696
ฉันไม่เคยได้อยู่ในห้องแบบนั้น

00:05:42.350 --> 00:05:44.108
แม่ของฉันไม่เคยได้เรียนมหาวิทยาลัย

00:05:44.747 --> 00:05:47.236
และงานสร้างสรรค์ของฉันในตอนนั้น

00:05:47.260 --> 00:05:51.712
ก็เปรียบเหมือนทารกตัวน้อย ๆ ที่
เสียชีวิตตั้งแต่เกิดอย่างเศร้าสลด

00:05:53.394 --> 00:05:56.673
เพราะฉะนั้น ในค่ำคืนแรก ๆ ที่นิวยอร์ก
ฉันถึงอยากจะตายเสียตรงนั้นเลย

00:05:56.697 --> 00:06:00.137
ประมาณว่า "ฆ่าฉันทิ้งตอนนี้เลย 
ฉันพอใจแล้ว มันช่างงดงามเหลือเกิน"

00:06:01.187 --> 00:06:04.335
พวกคุณบางคนในห้องนี้อาจรู้ว่า
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปหลังจากนั้น

NOTE Paragraph

00:06:04.935 --> 00:06:09.230
ในตอนแรก พวกเขาพาฉันไปที่สำนักงานของ
"สำนักพิมพ์ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์"

00:06:09.863 --> 00:06:13.038
ฟาร์ราร์, สเตราส์ และจีรูว์ นั้น
เป็นเสมือนสำนักพิมพ์ในฝันของฉัน

00:06:13.062 --> 00:06:16.753
ที่ฉันจะพูดก็คือ หนังสือของที เอส เอเลียต
และแฟลนเนอรี โอ คอนเนอร์ ได้รับการตีพิมพ์ที่นั่น

00:06:17.418 --> 00:06:21.793
บรรณาธิการใหญ่ให้ฉันนั่งลง
และคุยกับฉันอยู่เป็นเวลานาน

00:06:21.817 --> 00:06:24.135
พยายามบอกว่าฉัน
มีหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ในใจ

00:06:24.159 --> 00:06:25.864
เรื่องชีวิตของการเป็นนักว่ายน้ำ

00:06:26.498 --> 00:06:27.785
คล้าย ๆ บันทึกความทรงจำน่ะค่ะ

00:06:28.630 --> 00:06:30.866
ตลอดระยะเวลาที่เขาพูดกับฉัน

00:06:30.890 --> 00:06:34.595
ฉันได้แต่นั่งยิ้มและพยักหน้าเหมือน
ยัยโง่ที่เป็นใบ้คนหนึ่ง

00:06:35.509 --> 00:06:37.361
ที่กอดอกอยู่ตลอดเวลา

00:06:37.385 --> 00:06:42.302
โดยที่ไม่มีคำพูดใด ๆ เลยแม้แต่คำเดียว
เปล่งออกมาจากลำคอของฉัน

00:06:43.875 --> 00:06:47.242
ดังนั้น ในท้ายที่สุด เขาก็แตะไหล่ฉันเบา ๆ

00:06:47.266 --> 00:06:48.847
เหมือนกับที่โค้ชว่ายน้ำทำกัน

00:06:49.580 --> 00:06:51.415
แล้วอวยพรให้ฉันโชคดี

00:06:51.439 --> 00:06:53.877
พร้อมกับให้หนังสือบางเล่มแก่ฉันมาฟรี ๆ

00:06:53.901 --> 00:06:55.692
แล้วเขาก็ผายมือไปที่ประตู

NOTE Paragraph

00:06:57.588 --> 00:07:00.855
จากนั้นพวกเขาก็พาฉันไปที่สำนักงานของ
ดับเบิลยู ดับเบิลยู นอร์ตัน (W.W. Norton)

00:07:00.879 --> 00:07:03.579
ที่ที่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อไปถึง
ฉันจะถูกพาออกจากตึก

00:07:03.603 --> 00:07:05.492
เพียงเพราะฉันใส่รองเท้าด็อก มาร์ตินส์
(Doc Martens)

00:07:06.190 --> 00:07:07.639
แต่ทว่ามันกลับไม่เกิดขึ้น

00:07:08.512 --> 00:07:10.941
การที่ได้อยู่ในสำนักงานของนอร์ตันนั้น

00:07:10.965 --> 00:07:15.437
ให้ความรู้สึกราวกับว่าคุณกำลังเอื้อมมือ
ไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนเพื่อไปแตะดวงจันทร์

00:07:15.461 --> 00:07:19.098
ในขณะที่ดวงดาวบนท้องฟ้านั้นต่างเรียงร้อย
กันเป็นชื่อคุณไปทั่วทั้งจักรวาล

00:07:19.599 --> 00:07:21.744
นั่นแหละ คือความยิ่งใหญ่ที่ฉันสัมผัสได้

00:07:21.768 --> 00:07:22.949
พอจะเห็นภาพใช่ไหมคะ

00:07:23.567 --> 00:07:26.065
หัวหน้าบรรณาธิการของเขา
"แคโรล ฮุคค์ สมิธ"

00:07:26.089 --> 00:07:30.432
โน้มลงมาจ้องหน้าฉัน พร้อมกับ
นัยน์ตาดวงเล็ก ๆ ที่สดใสเป็นประกาย

00:07:30.456 --> 00:07:33.566
และพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นก็ส่งอะไรสักอย่าง
มาให้ฉันตอนนี้เลยนะคะ!"

00:07:34.328 --> 00:07:36.620
เห็นไหมคะว่า ถ้าเป็นคนทั่วไป 
โดยเฉพาะชาว TED

00:07:36.644 --> 00:07:38.984
จะต้องวิ่งไปยังตู้จดหมายแล้วใช่ไหมล่ะ

00:07:39.651 --> 00:07:42.929
แต่ฉันกลับใช้เวลายาวนาน
ราวกับเป็นทศวรรษเพียงเพื่อนึกภาพ

00:07:42.953 --> 00:07:46.830
ของการใส่ของอะไรสักอย่างลงไป
ในซองจดหมายแล้วเลียปิดผนึกแสตมป์

NOTE Paragraph

00:07:48.741 --> 00:07:50.315
ในคืนสุดท้าย

00:07:50.339 --> 00:07:53.608
ฉันมีโอกาสได้ไปอ่านหนังสือครั้งใหญ่
ให้คนอื่นฟังที่สมาคมกวีนิพนธ์แห่งชาติ

00:07:54.342 --> 00:07:56.289
และเมื่อการอ่านนั้นจบลง

00:07:56.313 --> 00:08:00.616
แคทเธอรีน คิดดี้ จากบริษัทตัวแทน
วรรณกรรม "คิดดี้, ฮอยท์ แอนด์ พิคาร์ด"

00:08:00.640 --> 00:08:03.227
ก็เดินตรงดิ่งมาหาแล้วจับมือทักทายฉัน

00:08:03.251 --> 00:08:06.429
จากนั้น ก็ยื่นข้อเสนอให้ฉันเป็นตัวแทน
แบบว่า ณ ตรงนั้นเลย

00:08:08.558 --> 00:08:11.545
ฉันยืนอยู่ตรงนั้น และรู้สึกเหมือนกับว่า
หูหนวกไปชั่วขณะ

00:08:11.569 --> 00:08:13.155
เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้น
กับพวกคุณบ้างไหมคะ

00:08:13.703 --> 00:08:15.815
แล้วฉันก็เริ่มน้ำตาคลอ

00:08:15.839 --> 00:08:19.764
เพราะว่าคนทุกคนในห้องนั้นต่าง
แต่งตัวกันอย่างสวยงาม

00:08:19.788 --> 00:08:22.941
แต่สิ่งที่ฉันพูดออกไปนั้นมีเพียงแค่

00:08:22.965 --> 00:08:26.075
"ไม่รู้สิคะ ฉันต้องขอคิดดูก่อนนะคะ"

00:08:26.805 --> 00:08:31.097
แล้วเธอก็พูดว่า "ถ้าอย่างนั้น
ก็ไม่มีปัญหาค่ะ" และเดินจากไป

00:08:32.884 --> 00:08:39.403
มือเหล่านั้นหยิบยื่นก้อนหินแห่งความเศร้า
ที่ติดอยู่ในลำคอออกมาให้ฉัน

NOTE Paragraph

00:08:39.427 --> 00:08:43.365
เห็นไหมคะว่า ฉันกำลังพยายามบอกอะไร
พวกคุณเกี่ยวกับผู้คนที่เป็นแบบฉัน

00:08:43.389 --> 00:08:47.442
เวลาที่เป็นคนแปลกแยกนั้น เรามักไม่รู้ว่า
เราจะมีความหวัง หรือตอบตกลง

00:08:47.466 --> 00:08:49.077
หรือเลือกสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างไร

00:08:49.101 --> 00:08:51.247
ถึงแม้ว่ามันจะวางอยู่ตรงหน้าเรานี้เอง

00:08:51.271 --> 00:08:52.890
แต่ความละอายใจ
คือสิ่งที่เราแบกรับไว้

00:08:52.914 --> 00:08:54.905
ละอายใจที่ต้องการสิ่งที่ดี ๆ

00:08:54.929 --> 00:08:56.921
ละอายใจที่จะมีความรู้สึกที่ดี

00:08:56.945 --> 00:09:01.327
ละอายใจที่จะไม่เชื่อว่าเราสมควร
ที่จะอยู่ในห้องห้องนั้นจริง ๆ

00:09:01.351 --> 00:09:03.468
ร่วมกับผู้คนที่เรายกย่อง

NOTE Paragraph

00:09:04.472 --> 00:09:07.398
หากฉันทำได้ ฉันจะย้อนเวลากลับไป
และสอนตัวเอง

00:09:07.422 --> 00:09:11.765
แล้วฉันก็จะกลายเป็นเหมือนกับผู้หญิง
วัยเกิน 50 เหล่านั้นที่ช่วยฉันแบบเป๊ะ ๆ

00:09:11.789 --> 00:09:13.690
ฉันจะสอนตัวเองว่า
จะแสดงความต้องการอย่างไร

00:09:13.714 --> 00:09:16.054
จะยืนหยัดขึ้นอย่างไร
จะขอสิ่งเหล่านั้นอย่างไร

00:09:16.078 --> 00:09:20.384
ฉันจะพูดว่า "เธอ! ใช่ เธอนั่นแหละ! เธอเอง
ก็สมควรที่จะได้อยู่ในห้องนี้เหมือนกันนะ"

00:09:20.408 --> 00:09:22.680
แสงสว่างนั้นส่องลงมาที่เราทุกคน

00:09:22.704 --> 00:09:25.615
และเราจะไม่มีค่าอะไรหาก
ปราศจากเราซึ่งกันและกัน

00:09:27.041 --> 00:09:30.313
แต่ในความเป็นจริงแล้ว 
ฉันบินกลับไปรัฐออริกอน

00:09:30.337 --> 00:09:36.029
และขณะที่ฉันนั่งมองต้นไม้ใบหญ้าอยู่นั้น
สายฝนโปรยปรายก็เริ่มปรากฏแก่สายตา

00:09:36.053 --> 00:09:40.345
ฉันนั่งดื่มเครื่องดื่มขวดเล็ก ๆ บนเครื่อง
เพื่อ "รู้สึกสงสารตัวเอง"

00:09:41.491 --> 00:09:46.333
ฉันนั่งคิดว่า ต่อให้ฉันได้เป็นนักเขียนจริง ๆ 
ฉันก็คงเป็นนักเขียนที่แปลกแยกอีกนั่นแหละ

00:09:47.244 --> 00:09:48.403
สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ

00:09:48.427 --> 00:09:50.431
ฉันบินกลับไปที่ออริกอน 
โดยไม่มีสัญญาเขียนหนังสือ

00:09:50.455 --> 00:09:51.606
ไม่มีตัวแทน

00:09:51.630 --> 00:09:54.115
แต่มีเพียงความทรงจำอันปริ่มล้น
อยู่ในหัวใจและความคิด

00:09:54.139 --> 00:09:57.287
ของการได้นั่งอย่างใกล้ชิด

00:09:57.311 --> 00:09:59.581
กับเหล่านักเขียนที่งดงาม

00:10:00.278 --> 00:10:03.684
ความทรงจำนั้นเป็นเพียงรางวัลชิ้นเดียว
ที่ฉันยอมมอบให้ตัวเอง

NOTE Paragraph

00:10:05.175 --> 00:10:08.304
แต่เมื่อฉันนั่งอยู่ในความมืดภายในบ้าน

00:10:09.272 --> 00:10:10.835
ในชุดชั้นในของฉัน

00:10:11.788 --> 00:10:13.518
ฉันยังคงได้ยินเสียงของพวกเธออยู่

00:10:14.264 --> 00:10:18.305
พวกเธอพูดกับฉันว่า "อย่าไปฟังใครก็ตาม
ที่พยายามทำให้คุณหุบปาก

00:10:18.329 --> 00:10:19.880
หรือเปลี่ยนเรื่องราวของคุณ"

00:10:20.861 --> 00:10:24.540
พวกเธอบอกว่า "เล่าเรื่องราวของคุณออกมา
มีแต่คุณเท่านั้นที่รู้ว่าจะเล่าอย่างไร"

00:10:24.564 --> 00:10:26.994
พวกเธอพูดว่า "บางครั้งการเล่าเรื่อง

00:10:27.018 --> 00:10:30.064
ก็เป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้"

NOTE Paragraph

00:10:31.703 --> 00:10:35.393
และในตอนนี้ คุณก็คงเห็นแล้วว่า
ฉันเป็นผู้หญิงวัย 50 กว่า ๆ

00:10:36.278 --> 00:10:37.453
และฉันก็เป็นนักเขียน

00:10:38.516 --> 00:10:39.743
เป็นแม่คน

00:10:40.441 --> 00:10:41.978
และฉันก็ได้เป็นคุณครู

00:10:42.970 --> 00:10:44.851
ลองเดาดูสิคะว่า
นักเรียนที่ฉันชื่นชอบคือใคร

00:10:46.604 --> 00:10:48.232
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เกิดในวัน

00:10:48.256 --> 00:10:50.510
ที่จดหมายแห่งความฝันนั้น
ลอยมายังตู้จดหมายของฉัน

00:10:50.534 --> 00:10:52.207
แต่ฉันได้เขียนบันทึกความทรงจำไว้เล่มหนึ่ง

00:10:52.231 --> 00:10:54.064
ชื่อว่า "The Chronology of Water"

00:10:54.889 --> 00:10:59.588
ในนั้นประกอบไปด้วยเรื่องราวของการสร้าง
ตัวตนของฉันขึ้นใหม่หลายต่อหลายครั้ง

00:10:59.612 --> 00:11:02.016
จากเศษซากของการตัดสินใจของฉัน

00:11:02.575 --> 00:11:07.985
เรื่องราวของสิ่งที่ดูเหมือนความล้มเหลว
ของฉันที่แท้จริงแล้วกลับเป็นประตูอันน่าฉงน

00:11:08.009 --> 00:11:09.531
ไปสู่บางสิ่งที่สวยงาม

00:11:10.309 --> 00:11:13.761
ทั้งหมดที่ฉันต้องทำก็คือ 
การเล่าเรื่องราวนั้นออกมา

NOTE Paragraph

00:11:15.552 --> 00:11:19.798
ในวัฒนธรรมเกือบทั้งหมดนั้นมักมีตำนาน
เกี่ยวกับการเดินตามความฝันของตัวเอง

00:11:20.664 --> 00:11:22.385
ตำนานนั้นเรียกว่า
"การเดินทางของวีรบุรุษ"

00:11:23.679 --> 00:11:25.503
แต่ฉันชอบตำนานอีกเรื่องมากกว่า

00:11:25.527 --> 00:11:27.306
ที่อยู่ถัดไปจากเรื่องนั้นนิดหน่อย

00:11:27.330 --> 00:11:28.487
หรือไม่ก็อยู่ข้างใต้มัน

00:11:29.089 --> 00:11:30.941
นั่นก็คือ ตำนานของคนแปลกแยก

00:11:31.763 --> 00:11:33.028
และมันก็มีเรื่องราวดังนี้

00:11:33.623 --> 00:11:35.878
ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในช่วงเวลา
แห่งความล้มเหลว

00:11:35.902 --> 00:11:38.480
แต่ ณ เวลานั้นเอง ที่คุณจะงดงาม

00:11:39.585 --> 00:11:40.737
คุณอาจจะยังไม่รู้

00:11:40.761 --> 00:11:43.938
แต่จริง ๆ แล้วคุณมีความสามารถในการ
สร้างตัวตนของตัวเองขึ้นมาใหม่ได้

00:11:43.962 --> 00:11:45.160
อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

00:11:45.184 --> 00:11:46.778
นั่นแหละคือความงดงามของคุณ

NOTE Paragraph

00:11:47.694 --> 00:11:49.210
คุณเป็นได้ทั้งคนขี้เมา

00:11:49.234 --> 00:11:51.583
คุณเป็นได้ทั้งผู้ที่รอดมาจาก
ความโหดร้ายทารุณ

00:11:51.607 --> 00:11:53.043
คุณเป็นได้ทั้งอดีตคนขี้คุก

00:11:53.067 --> 00:11:54.565
คุณเป็นได้ทั้งคนไร้บ้าน

00:11:54.589 --> 00:11:57.867
คุณสามารถสูญเสียเงินทั้งหมด 
หรืออาชีพการงาน หรือสามี

00:11:57.891 --> 00:12:00.305
หรือภรรยาของคุณ หรือสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

00:12:00.329 --> 00:12:01.479
ลูกของคุณ

00:12:01.864 --> 00:12:03.917
คุณสามารถเสียสติได้

00:12:03.941 --> 00:12:08.010
คุณสามารถยืนอยู่ ณ ใจกลาง
ของความล้มเหลวของคุณได้

00:12:08.034 --> 00:12:10.912
และฉันก็จะยังคงยืนอยู่ตรงนี้
เพียงเพื่อจะบอกคุณว่า

00:12:10.936 --> 00:12:13.049
"คุณนั้นงดงามเหลือเกิน"

00:12:13.073 --> 00:12:15.372
เรื่องราวของพวกคุณนั้น
สมควรที่จะได้รับรู้

00:12:15.396 --> 00:12:19.669
เพราะว่าคุณ คุณที่เป็นคนแปลกแยก
อันทรงคุณค่าและมหัศจรรย์

00:12:19.693 --> 00:12:21.949
คุณที่เป็นเหมือนดั่งสปีชีส์ใหม่

00:12:22.568 --> 00:12:24.537
เป็นเพียงคนคนเดียวในห้องนี้

00:12:24.561 --> 00:12:26.177
ที่จะสามารถเล่าเรื่อง

00:12:26.201 --> 00:12:28.609
ในแบบที่คุณเพียงผู้เดียว
เท่านั้นจะเล่าได้

00:12:29.710 --> 00:12:31.220
แล้วฉันก็จะคอยฟังคุณอยู่

NOTE Paragraph

00:12:32.863 --> 00:12:34.039
ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:12:34.063 --> 00:12:45.423
(เสียงปรบมือ)