Jest coś nieodpartego w
historiach przegrańców, w
których niezwykli ludzie
aby robić niesamowite rzeczy
mimo wszystkich przeciwności.
Ale mało jest historii dramatyczniejszych
niż ta o Idzie B. Wells.
Urodzona jako niewolnica w Mississippi
w środku wojny secesyjnej,
została dzielną dziennikarką śledczą
i aktywistką społeczną,
w erze niesprawiedliwości.
Od dziecka, Wells nosiła
wyjątkowe brzemienia z wyjątkową odwagą.
Została głową swojej rodziny
w wieku 16 lat, gdy jej rodzice
nagle zginęli z żółtej febry.
Aby wspierać pięcioro bratów i sióstr,
kontynuowała edukację i zaczęła pracę
jako nauczycielka w wioskach Mississippi.
W wieku 21 lat, Wells wsiadła
w pociąg do Memphis
i usiadła w wagonie 1. klasy dla kobiet,
jednak powiedziano jej, że czarnoskóre
mogą korzystać tylko z 2. klasy.
Oprócz ugryzienia konduktora, który
próbował ją usunąć z wagonu, wkrótce
pozwała firmę kolejową za dyskryminację.
Początkowo wygrała;
mimo, że werdykt zmieniono apelacją,
artykuł, który o tym napisała
pomógł jej zacząć karierę dziennikarki.
Życie Wells zmieniło się na zawsze w 1892r
gdy jej przyjaciela Thomasa Mossa
zabił biały gang w Memphis
wraz z 2 innymi czarnymi mężczyznami.
Ich brutalne morderstwa zmotywowały Wells
do protestu przeciw linczowaniu,
coraz powszechniejszego narzędzia terroru
używanego przeciw czarnoskórym tuż
po wojnie secesyjnej.
Często fałszywie oskarżano
czarnoskórych mężczyzn
o gwałt, aby uzasadnić ich morderstwa.
Ale w serii poczytnych
artykułów i ulotek,
Wells utrzymywała, że linczowanie nie
jest związane z ochroną
kobiet, tylko z ochroną władzy
białych mężczyzn Południa.
Jak wiele liderów praw osobistych
którzy podążyli za jej śladem,w
tym dzisiejsi liderzy praw osobistych
jej krytyka była mocna ponieważ
była skierowana nie
tylko w występki pojedynczych ludzi
ale w niesprawdzone powołania rasizmu
i władzy stające za nimi.
Jej przełomowa analiza zmieniła
narodowe rozmowy o linczowaniu, a
jej przyszły mentor Frederick Douglass
nazwał swoje zapiski
"marnymi" w porównaniu z jej pracą.
Wells była współwłaścicielką
i redaktorką gazety czarnoskórych
Po tym jak jeden z jej artykułów
przeciw linczowaniu obraził białoskórych
wściekły tłum wszedł do biura gazety
i je zniszczył.
Z powodu gróźb śmierci, Wells
zaczęła nosić ze sobą pistolet,
ale odmówiła wycofania się
ze swojej kampanii przeciw linczowaniu.
Powiedziała, że lepiej jest
umrzeć walcząc z niesprawiedliwością,
niż umrzeć jak pies lub gryzoń w pułapce.
Potem przeniosła się do Nowego Jorku
gdzie zaczęła publikować prasę
śledczą dla większej publiczności,
w tym ulotki zawierające statystyki
dotyczące linczowania na Południu
Jej popularne przemowy w
końcu przeniosły ją do Wielkiej Brytanii
gdzie biali zdawali się
bardziej wściekli
niż wielu amerykańskich odpowiedników.
Jej wycieczka z przemowami przeciw
linczowaniu zainspirowała międzynarodowe
jego znienawidzenie,
szczególnie ze strony brytyjskich gazet
i polityków, czyniąc Wells najwidoczniejszym
narodowym liderem przeciw linczowaniu.
Mimo, że Wells często się krytykowała
za bycie upartą i porywczą,
te same cechy uczyniły ją
zapalczywą oratorką
i nieustającą wojowniczką przeciw
niesprawiedliwości.