Jest coś nieodpartego w historiach przegrańców, w których niezwykli ludzie aby robić niesamowite rzeczy mimo wszystkich przeciwności. Ale mało jest historii dramatyczniejszych niż ta o Idzie B. Wells. Urodzona jako niewolnica w Mississippi w środku wojny secesyjnej, została dzielną dziennikarką śledczą i aktywistką społeczną, w erze niesprawiedliwości. Od dziecka, Wells nosiła wyjątkowe brzemienia z wyjątkową odwagą. Została głową swojej rodziny w wieku 16 lat, gdy jej rodzice nagle zginęli z żółtej febry. Aby wspierać pięcioro bratów i sióstr, kontynuowała edukację i zaczęła pracę jako nauczycielka w wioskach Mississippi. W wieku 21 lat, Wells wsiadła w pociąg do Memphis i usiadła w wagonie 1. klasy dla kobiet, jednak powiedziano jej, że czarnoskóre mogą korzystać tylko z 2. klasy. Oprócz ugryzienia konduktora, który próbował ją usunąć z wagonu, wkrótce pozwała firmę kolejową za dyskryminację. Początkowo wygrała; mimo, że werdykt zmieniono apelacją, artykuł, który o tym napisała pomógł jej zacząć karierę dziennikarki. Życie Wells zmieniło się na zawsze w 1892r gdy jej przyjaciela Thomasa Mossa zabił biały gang w Memphis wraz z 2 innymi czarnymi mężczyznami. Ich brutalne morderstwa zmotywowały Wells do protestu przeciw linczowaniu, coraz powszechniejszego narzędzia terroru używanego przeciw czarnoskórym tuż po wojnie secesyjnej. Często fałszywie oskarżano czarnoskórych mężczyzn o gwałt, aby uzasadnić ich morderstwa. Ale w serii poczytnych artykułów i ulotek, Wells utrzymywała, że linczowanie nie jest związane z ochroną kobiet, tylko z ochroną władzy białych mężczyzn Południa. Jak wiele liderów praw osobistych którzy podążyli za jej śladem,w tym dzisiejsi liderzy praw osobistych jej krytyka była mocna ponieważ była skierowana nie tylko w występki pojedynczych ludzi ale w niesprawdzone powołania rasizmu i władzy stające za nimi. Jej przełomowa analiza zmieniła narodowe rozmowy o linczowaniu, a jej przyszły mentor Frederick Douglass nazwał swoje zapiski "marnymi" w porównaniu z jej pracą. Wells była współwłaścicielką i redaktorką gazety czarnoskórych Po tym jak jeden z jej artykułów przeciw linczowaniu obraził białoskórych wściekły tłum wszedł do biura gazety i je zniszczył. Z powodu gróźb śmierci, Wells zaczęła nosić ze sobą pistolet, ale odmówiła wycofania się ze swojej kampanii przeciw linczowaniu. Powiedziała, że lepiej jest umrzeć walcząc z niesprawiedliwością, niż umrzeć jak pies lub gryzoń w pułapce. Potem przeniosła się do Nowego Jorku gdzie zaczęła publikować prasę śledczą dla większej publiczności, w tym ulotki zawierające statystyki dotyczące linczowania na Południu Jej popularne przemowy w końcu przeniosły ją do Wielkiej Brytanii gdzie biali zdawali się bardziej wściekli niż wielu amerykańskich odpowiedników. Jej wycieczka z przemowami przeciw linczowaniu zainspirowała międzynarodowe jego znienawidzenie, szczególnie ze strony brytyjskich gazet i polityków, czyniąc Wells najwidoczniejszym narodowym liderem przeciw linczowaniu. Mimo, że Wells często się krytykowała za bycie upartą i porywczą, te same cechy uczyniły ją zapalczywą oratorką i nieustającą wojowniczką przeciw niesprawiedliwości.