4300 lat temu w starożytnym Sumerze najpotężniejsza osoba miasta Ur została wygnana na pustynię. Na imię miała Enheduanna. Była arcykapłanką boga księżyca i pierwszą znaną autorką w historii. Przed wygnaniem napisała już 42 hymny i trzy eposy, a to nie był ostatni raz, kiedy usłyszano o niej w Sumerze. Enheduanna żyła 1700 lat przed Safoną, 1500 lat przed Homerem i około 500 lat przed biblijnym patriarchą Abrahamem. Urodziła się w Mezopotamii, krainie między Tygrysem i Eufratem, kolebce pierwszych miast i cywilizacji. Jej ojcem był król Sargon Wielki, twórca pierwszego imperium w historii, który podbił niezależne państwa-miasta w Mezopotamii. Sargon był północnym Semitą mówiącym po akadyjsku, więc stare miasta sumeryjskie z południa widziały w nim obcego najeźdźcę. Żeby odzyskać niepodległość, ciągle się buntowały, osłabiając nowo założoną dynastię. Żeby zmniejszyć przepaść międzykulturową Sargon mianował jedyną córkę Enheduannę arcykapłanką najważniejszej świątyni w imperium. Kobiety z królewskich rodów zwykle pełniły role religijne, więc nauczono ją czytać, pisać po sumeryjsku i akadyjsku oraz liczyć. Pierwsze pismo w Sumerze było systemem księgowania, umożliwiającym kupcom komunikację na długich dystansach. System piktogramów stał się pismem około 300 lat przed narodzinami Enheduanny. Zwano go pismem klinowym. Do pisania używano kawałka trzciny, którym odciskano kliny w miękkiej glinie. Przed pojawieniem się Enheduanny pisma używano głównie do spisywania transakcji, a nie oryginalnych prac konkretnych autorów. Ur za czasów Enheduanny liczyło 34 000 ludzi, miało wąskie uliczki, wielopiętrowe domy z cegły, spichlerze i system irygacji. Jako arcykapłanka Enheduanna zarządzała miejskimi zapasami zboża, nadzorowała setki pracowników świątyni, interpretowała objawienia senne, prowadziła comiesięczne uroczystości w nów księżyca i rytuały z okazji równonocy. Enheduanna starała się zjednoczyć starą kulturę sumeryjską z nowszą cywilizacją akadyjską. W tym celu napisała 42 hymny religijne łączące obie mitologie. Każdym z mezopotamskich miast rządziło bóstwo opiekuńcze, więc jej hymny zadedykowano bóstwom każdego większego miasta. Chwaliła miejską świątynię, sławiła przymioty bogów i wyjaśniała relacje między bogami w panteonie. W dziełach humanizowała niedostępne bóstwa. Teraz bogowie cierpieli, walczyli, kochali i odpowiadali na ludzkie wołanie. Jej najcenniejszy wkład w literaturę to poezja napisana do Isztar, bogini wojny i pożądania, boskiej energii chaosu, która rozświetla wszechświat. Isztar lubiła wszelkie formy seksualnej ekspresji. Uważano ją za tak potężną, że mogła przekraczać granicę płci, jak i jej ziemscy wysłannicy: prostytutki, eunuchowie, transwestyci. Enheduanna umieściła Isztar w panteonie jako najpotężniejsze bóstwo. Hymny do Isztar to pierwszy przypadek, kiedy autor używa zaimka "ja", a tekst zgłębia intymne emocje. Po śmierci ojca Enheduanny, króla Sargona, generał wykorzystał bezkrólewie i dokonał przewrotu. Jako wpływowy członek rodziny rządzącej Enheduanna stała się celem ataku i została wygnana z Ur przez generała. Jej bratanek, legendarny król Sumerów Naram-Sin stłumił powstanie, przywracając ciotce funkcję arcykapłanki. Enheduanna służyła jako arcykapłanka łącznie przez 40 lat. Po śmierci stała się półbóstwem, a jej poezję kopiowano, studiowano i wystawiano w całym imperium przez ponad 500 lat. Jej wiersze wpłynęły na Biblię Hebrajską, eposy Homera i chrześcijańskie hymny. Spuścizna Enheduanny jest obecna na glinianych tabliczkach, które przetrwały próbę czasu.