Vandaag zal ik beginnen met een historisch mysterie. In 1957 waren er twee jonge vrouwen, allebei in de 20, ze woonden in dezelfde stad en waren lid van dezelfde politieke groepering. Dat jaar besloten beiden om gewelddadige aanslagen te plegen. Een van hen nam een geweer en benaderde een soldaat bij een controlepost. Het andere meisje ging met een bom naar een druk café. Maar hier gaat het me om: een van die meisjes ging door met de aanslag, maar het andere meisje bedacht zich. Wat maakte het verschil? Ik ben een gedragshistoricus en bestudeer agressie, morele cognitie en besluitvorming in sociale bewegingen. Dat is een hele mond vol. Kort gezegd: Ik bestudeer het moment waarop iemand besluit de trekker over te halen, de dagelijkse beslissingen die tot dat moment hebben geleid en de verhalen die ze zichzelf vertellen om hun gedrag te rechtvaardigen. Nu is dit onderwerp niet puur wetenschappelijk voor mij. Het is persoonlijker. Ik ben opgegroeid in Kootenai County, Idaho. En dit is erg belangrijk: dat is niet het deel van Idaho met aardappelen. Wij hebben geen aardappelen. En als je me vraagt naar aardappelen, zal ik je weten te vinden. (Gelach) Dit deel van Idaho staat bekend om zijn bergmeren, paardrijden, skiën. Helaas is het sinds de jaren 1980 ook bekend als het wereldwijde hoofdkantoor van Aryan Nations. Elk jaar kwamen leden van de lokale neonazi's buiten voor een optocht door onze stad, en elk jaar kwamen inwoners van onze stad op straat om hiertegen te protesteren. In 2001 studeerde ik af van de middelbare school en ging ik naar de universiteit in New York City. Ik kwam aan in augustus 2001. Zoals velen van jullie waarschijnlijk weten, gingen drie weken later de Twin Towers ten onder. Ik was in shock. Ik was razend. Ik wou iets doen, maar het enige wat ik op dat moment kon bedenken was om Arabisch te studeren. Ik geef toe: ik was het meisje in de klas dat wou weten waarom 'ze' 'ons' haten. Ik begon Arabisch te studeren om heel verkeerde redenen. Maar toen gebeurde iets onverwachts. Ik kreeg een beurs om in Israël te gaan studeren. Dus het meisje uit Idaho ging naar het Midden-Oosten. En tijdens mijn verblijf daar ontmoette ik Palestijnse moslims, Palestijnse christenen, Israëlische kolonisten, Israëlische vredesactivisten. En wat ik leerde, is dat elke daad een ecologie heeft, een bepaalde context. Sinds die tijd ben ik de hele wereld rondgetrokken; ik heb gewelddadige bewegingen bestudeerd; ik heb samengewerkt met ngo's en ex-strijders in Irak, Syrië, Vietnam, de Balkan, Cuba. Ik behaalde een PhD in geschiedenis, en vandaag bezoek ik verschillende archieven en doorzoek documenten, op zoek naar bekentenissen bij de politie, rechtszaken, dagboeken en manifesten van mensen die betrokken zijn bij gewelddadige aanslagen. Je verzamelt dus al die documenten -- wat vertellen ze je? Dat onze hersenen blijkbaar van causale mysteries houden. Dus telkens als we een aanslag zien op het nieuws, hebben we de neiging om één vraag te stellen: waarom? Waarom is dit gebeurd? Wel, ik heb duizenden manifesten gelezen en wat je ontdekt is dat ze vooral imiteren. Ze imiteren de politieke beweging waar ze inspiratie uit putten. Dus eigenlijk vertellen ze ons niet veel over besluitvorming in dat specifieke geval. Dus we moeten onszelf aanleren om een totaal andere vraag te stellen. In plaats van 'Waarom?' moeten we ons afvragen 'Hoe?'. Hoe hebben individuen deze aanvallen kunnen uitvoeren, en hoe droeg de ecologie rond hun besluitvorming bij aan gewelddadig gedrag? Ik heb een paar dingen geleerd door dit soort vragen te stellen. Het belangrijkste is dat politiek geweld niet iets cultureel endemisch is. We creëren het. En of we het nu beseffen of niet, onze dagelijkse gewoontes dragen bij aan de creatie van geweld in onze omgeving. Hier zijn een paar gewoontes die bijdragen aan geweld. Een van de eerste dingen die aanvallers deden wanneer ze zich voorbereidden op een gewelddadige aanslag, was dat ze zichzelf opsloten in een informatiebubbel. Iedereen heeft al gehoord van fake nieuws, niet? Wel, dit schokte me: elke groep die ik bestudeerde had een soort van 'fake nieuws'-slogan. De Franse communisten noemden het de 'verrotte pers'. De Franse ultranationalisten noemden het de 'uitverkoop van de pers' en de 'verraderlijke pers'. De Egyptische Islamisten hadden het over het 'verdorven nieuws'. En de Egyptische communisten noemden het ... 'fake nieuws'. Waarom besteden groepen zoveel tijd aan het creëren van informatiebubbels? Het antwoord is eigenlijk heel eenvoudig. We nemen beslissingen op basis van de informatie die we vertrouwen, niet? Dus als we slechte informatie vertrouwen, zullen we slechte beslissingen nemen. Een andere interessante gewoonte van individuen toen ze een gewelddadige aanval planden, was dat ze hun slachtoffer niet als individu zagen maar als lid van een vijandig team. En nu wordt het echt raar. Er zit boeiende hersenwetenschap achter waarom dat soort denken doeltreffend is. Stel dat ik jullie allemaal in twee teams verdeel: een blauw team en een rood team. En dan vraag ik jullie om met elkaar te concurreren in een wedstrijd. Het grappige is dat je binnen enkele milliseconden effectief plezier zal ervaren - plezier! - als er iets ergs gebeurt met de leden van het andere team. Het grappige is dat als ik een van jullie blauwe teamleden vraag om zich bij het rode team te voegen, dat je hersenen dan herkalibreren, en binnen milliseconden zal je nu plezier beginnen te ervaren als er slechte dingen gebeuren met leden van je oude team. Dit geeft echt goed weer waarom wij/zij-denken zo gevaarlijk is in onze politieke omgeving. Nog een gewoonte van aanvallers om zich voor te bereiden op een aanval, was dat ze focusten op verschillen. Met andere woorden, ze keken naar hun slachtoffers en dachten: ik heb niets gemeen met die persoon; ze zijn totaal anders dan ik. Nogmaals, dit kan klinken als een heel simpel concept, maar er is fascinerende wetenschap die verklaart waarom dit werkt. Stel dat ik jullie video's laat zien van handen in een verschillende huidskleur en er wordt een scherpe naald geprikt in die andersgekleurde handen, OK? Als je blank bent, is de kans groot dat je de meeste sympathieke activering zal ervaren, of de meeste pijn, als je een speld in de blanke hand ziet gaan. Als je Latijns-Amerikaans, Arabisch of zwart bent, zal je waarschijnlijk de meeste sympathieke activering ervaren als je een naald in de hand ziet prikken die het meest op de jouwe lijkt. Het goede nieuws is: dit ligt niet biologisch vast. Het is aangeleerd gedrag. Dus hoe meer tijd we doorbrengen met andere etnische gemeenschappen, hoe meer we hen zien als gelijkend op ons, als een deel van ons team, hoe meer we hun pijn voelen. De laatste gewoonte waarover ik het zal hebben is dat individuen die zich op zo'n aanval voorbereiden zich richtten op bepaalde emotionele signalen. Maandenlang zaten ze zichzelf op te naaien door zich te richten op woedesignalen. Ik zeg dit omdat dit momenteel echt populair is. Als je blogs of het nieuws leest, heeft men het over twee concepten uit de laboratoriumwetenschap: het kapen van de amygdala en emotionele kaping. Het kapen van de amygdala is wanneer ik je een signaal toon, bijvoorbeeld een geweer, en je hersenen reageren automatisch bedreigd op dat signaal. Emotionele kaping is gelijkaardig. Ik laat je bijvoorbeeld een woedesignaal zien en je hersenen zullen reageren met een automatische reactie van woede op dat signaal. Ik denk dat dit bij vrouwen vaker voorkomt dan bij mannen. (Gelach) Dat soort verhalen over het kapen van hersenen trekken onze aandacht. Alleen al het woord 'kapen' trekt onze aandacht. Maar meestal is dit niet hoe signalen in het echte leven werken. Wie de geschiedenis bestudeert, ziet dat we gebombardeerd worden met honderdduizenden signalen, elke dag. Dus leren we filteren. We negeren sommige signalen, en letten op andere signalen. Voor politiek geweld is dit echt belangrijk, want dat betekent dat aanvallers niet alleen een woedesignaal zien en plots doorslaan. In plaats daarvan zijn politici en sociale activisten weken, maanden, jaren bezig de omgeving te overspoelen met woedesignalen en aanvallers besteedden aandacht aan die signalen, ze vertrouwden die signalen, focusten erop en leerden ze zelfs uit het hoofd. Ik wil hiermee laten zien hoe belangrijk het is de geschiedenis te bestuderen. Het is één iets om te zien hoe signalen in een laboratorium werken. En die labo-experimenten zijn enorm belangrijk. Ze geven ons veel nieuwe informatie over hoe onze lichamen werken. Maar het is ook belangrijk om te zien hoe die signalen in het echte leven werken. Dus wat vertelt dit ons over politiek geweld? Politiek geweld is niet cultureel endemisch. Het is geen automatische, vooraf bepaalde reactie op stimuli uit de omgeving. Wij produceren het. Onze dagelijkse gewoontes produceren het. Laat ons terugkeren naar die twee vrouwen van daarnet. De eerste vrouw had aandacht besteed aan de haatcampagnes, dus nam ze een geweer en benaderde een soldaat bij een controlepost. Maar op dat moment gebeurde iets heel interessants. Ze bekeek die soldaat, en dacht bij zichzelf: hij is even oud als ik; hij lijkt op mij. En ze legde het geweer neer en liep weg. Enkel door dat kleine beetje gelijkenis. Bij het tweede meisje was de uitkomst totaal anders. Ze luisterde ook naar de haatcampagnes, maar omringde zichzelf met mensen die voorstander waren van geweld, gelijkgestemden die haar geweld aanmoedigden. Ze sloot zichzelf op in een informatiebubbel. Ze focuste maandenlang op bepaalde emotionele signalen. Ze leerde zichzelf af om culturele remmingen te voelen tegen geweld. Ze oefende haar plan, leerde zichzelf nieuwe gewoontes aan, en toen de tijd rijp was, nam ze haar bom mee naar het café, en voerde de aanslag uit. Dit was geen impuls. Het was aangeleerd gedrag. Polarisatie in onze samenleving gebeurt niet impulsief, het is aangeleerd gedrag. Elke dag leren we onszelf dingen aan: het nieuws waarop we klikken, de emoties waarop we ons richten, de gedachten die we hebben over het rode of het blauwe team. Dit alles draagt bij aan het leerproces, of we het nu beseffen of niet. Het goede nieuws is: de individuen die ik bestudeer hebben hun beslissingen al genomen, maar wij kunnen onze koers nog altijd veranderen. We zullen misschien nooit dezelfde beslissingen nemen als zij, maar we kunnen wel stoppen met bijdragen aan gewelddadige ecologieën. We kunnen uit de nieuwsbubbel stappen waar we momenteel in zitten, we kunnen meer aandacht leren hebben voor de emotionele signalen waarop we ons richten, het provocerende clickbait waarop we klikken. Maar het belangrijkste is dat we kunnen stoppen met elkaar enkel te zien als leden van het rode team of het blauwe team. Want of we nu christen zijn, moslim, jood, atheïst, democraat of republikein, we zijn allemaal mensen. We zijn mensen. En vaak hebben we heel gelijkaardige gewoontes. Er zijn verschillen. Die verschillen zijn mooi en zijn ook heel belangrijk. Maar onze toekomst hangt af van de vraag of we raakvlakken kunnen vinden met de andere kant. En daarom is het zo belangrijk dat we onze hersenen herscholen en stoppen met bij te dragen aan gewelddadige ecologieën. Bedankt. (Applaus)