W XVIII wieku

szwedzki botanik Karol Linneusz 
zaprojektował zegar kwiatowy,

składający się z kwitnących roślin,

które otwierały się i zamykały 
w poszczególnych porach dnia.

Plan Linneusza nie był idealny,
ale sama idea była słuszna.

Kwiaty mają rodzaj poczucia czasu.

Wilce rozwijają płatki wcześnie rano.

Zamykające się grzybienie białe 
sygnalizują późne popołudnie,

a nocne kwiaty, jak wskazuje ich nazwa,
rozkwitają tylko po zmroku.

Skąd bierze się to 
wrodzone poczucie czasu?

Nie tylko kwiaty posiadają tę zdolność.

Wiele organizmów na ziemi 
ma naturalną zdolność

do rozróżniania pór dnia.

Dzieje się tak dzięki cyklowi dobowemu,

który posiada wiele żywych organizmów.

Te biologiczne zegary 
pozwalają żywym organizmom

zachować poczucie czasu 
i rozróżnić znaki środowiska,

które pozwalają im się przystosować.

To bardzo istotne, 
bo obroty Ziemi sprawiają,

że znajdujemy się w stanie ciągłej zmiany,

choć jest to zmiana 
powtarzalna i przewidywalna.

Cykl dobowy obejmuje wiele znaków

kontrolujących kiedy
organizmy budzą się i śpią,

a kiedy wykonują różne czynności.

Światło i temperatura są sygnałami 
dla roślin uruchamiającymi reakcje

na poziomie molekularnym.

Komórki w łodygach, liściach i kwiatach
zawierają fitochromy.

Są to niewielkie cząsteczki
wykrywające światło.

Podczas tego procesu fitochromy
inicjują łańcuch reakcji chemicznych,

przekazując informacje do jądra komórki.

W jądrze czynniki transkrypcyjne 
rozpoczynają produkcję białek

potrzebnych do przeprowadzenia
reakcji fotochemicznych,

jak fotosyntezy.

Fitochromy nie tylko wyczuwają
ilość światła, jakie otrzymują rośliny,

ale są w stanie wykryć niewielkie różnice

w podziale długości fal światła,
które rośliny otrzymują.

Dzięki temu dostrojonemu zmysłowi

fitochromy pozwalają roślinom
rozróżnić dzień od nocy,

środek dnia od wieczora

oraz to, czy są w słońcu czy w cieniu.

Pozwala to roślinom na dopasowanie
reakcji chemicznych do środowiska.

Dlatego rośliny należą 
do "rannych ptaszków".

Przeciętna roślina jest aktywna 
na kilka godzin przed wschodem słońca,

tworząc matryce MRNA
dla mechanizmu fotosyntezy.

Kiedy fitochromy
wykrywają światło słoneczne,

rośliny przygotowują molekuły
przechwytujące światło,

żeby dokonać fotosyntezy
i rosnąć przez cały poranek.

Po zebraniu porannego światła

rośliny wykorzystują resztę dnia
na budowę długich łańcuchów energii

w postaci polimerów glukozy np. skrobi.

Kiedy słońce zachodzi,
praca jest skończona.

Jednak rośliny wcale nie próżnują w nocy.

Pod nieobecność słońca

rośliny dokonują 
przemiany materii i rosną,

rozkładają wczorajszą skrobię 
na cząsteczki.

Wiele roślin ma też rytm sezonowy.

Kiedy wiosna topi zimowe śniegi,

fitochromy rozpoznają dłuższe dni 
oraz więcej światła,

a ciągle nieznany mechanizm
rozpoznaje zmianę temperatury.

Te mechanizmy przekazują 
informacje całej roślinie,

która zaczyna generować kwiaty,

przygotowując się na zapylanie
nadchodzące wraz z cieplejszą pogodą.

Rytm dobowy służy jako łącze
między rośliną a jej środowiskiem.

Te wahania pochodzą od samych roślin.

Każda roślina posiada domyślny rytm.

Mimo to wewnętrzne zegary roślin
potrafią przystosować te wahania

do zmian i sygnałów środowiska.

Na planecie ulegającej ciągłym zmianom

to rytm dobowy pozwala roślinom
trzymać się swojego harmonogramu dnia

i wybijać własny rytm.