Ο Ηρακλής, ο πιο δυνατός
και θαρραλέος άνθρωπος στη Γη.

Ο Ορφέας, ο γητευτής της φύσης 
και αριστοτέχνης στη μουσική.

Ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης,

οι κατεργάρηδες δίδυμοι
που γεννήθηκαν από ένα αυγό.

Οι Βορεάδες, οι γιοί του Βορείου Ανέμου 
που μπορούσαν να καλπάζουν στον άνεμο.

Για πολύ καιρό αυτοί οι ήρωες 
περιπλανώνταν ανά την Ελλάδα,

δημιουργώντας νέους θρύλους όπου πήγαιναν.

Αλλά οι μεγαλύτερες περιπέτειες τους 
ήταν όταν ένωσαν τις δυνάμεις τους

για χάρη ενός νεαρού ονόματι Ιάσονα.

Πριν χρόνια, ο θείος του Ιάσονα, Πελίας, 
είχε σφετεριστεί τον θρόνο της Θεσσαλίας

από τον παππού του Ιάσονα.

Όταν ο Ιάσονας επέστρεψε στην αυλή
που είχαν κλέψει από τον πατέρα του,

ο δειλός νέος βασιλιάς του ανέθεσε 
έναν φαινομενικά αδύνατο άθλο:

να περάσει την φουρτουνιασμένη 
θάλασσα έως την Κολχίδα

και να κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας ενός 
ιπτάμενου κριαριού από τον βασιλιά Αιήτη.

Αν ο Ιάσονας κατάφερνε
να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας,

ο Πελίας υποσχέθηκε 
να αποσυρθεί από την εξουσία.

Συγκινημένοι από την ηρωική αποστολή του,

οι Θεοί διέδωσαν το κάλεσμα 
του Ιάσονα για βοήθεια

και σύντομα ο Ιάσονας 
απέκτησε ένα ξεχωριστό πλήρωμα.

Αυτοί οι ήρωες μαζί με αμέτρητους ναύτες, 
μάντεις και επαναστάτες ημίθεους

πήραν το όνομα «Αργοναύτες» 
από το ανθεκτικό πλοίο τους.

Αλλά η διαδρομή τους επιφύλασσε 
απίστευτους κινδύνους

που αποτελούσαν πρόκληση 
ακόμα και για τον πιο γενναίο ήρωα.

Η πρώτη τους στάση ήταν η Λήμνος,

όπου οι γυναίκες του νησιού 
είχαν σκοτώσει όλους τους άντρες.

Ως τιμωρία, η Αφροδίτη τις καταράστηκε 
με μια φριχτή μυρωδιά,

αν και αυτό δεν εμπόδισε τον Ιάσονα 
να αφήσει τη βασίλισσα έγκυο με δίδυμα.

Το υπόλοιπο πλήρωμα επίσης 
είχε ρομαντικές περιπέτειες,

μέχρι που ο Ηρακλής τους επέπληξε 
ότι δεν συμπεριφέρονταν σαν ήρωες.

Τελικά οι Αργοναύτες έφτασαν στην Κύζικο,

ένα νησί όπου μια ομάδα αρχαίων 
τεράτων με έξι χέρια

ζούσαν μαζί με τους φιλήσυχους Δολίονες.

Παρόλο που οι Δολίονες υποδέχτηκαν 
θερμά τους Αργοναύτες,

τα τέρατα κατέβηκαν από τα βουνά και 
πέταξαν πέτρες στο αγκυροβολημένο πλοίο.

Ο Ηρακλής τα αντιμετώπισε μόνος του

και στη συνέχεια προστέθηκαν 
και οι σύντροφοί του.

Ενθουσιασμένοι από τη νίκη τους, 
οι θριαμβευτές ήρωες σάλπαραν

αλλά μετά από πολλές βροχερές νύχτες
ο άνεμος τους οδήγησε ξανά στο νησί..

Λόγω της τρικυμίας, οι Δολίονες 
τους πέρασαν για εισβολείς.

Παρομοίως, οι Αργοναύτες 
δεν γνώριζαν πού βρίσκονταν

και, πολεμώντας στο σκοτάδι, 
σκότωναν τον έναν εχθρό μετά τον άλλο.

Αλλά το πρωινό φως 
αποκάλυψε τη φριχτή αλήθεια:

τα θύματά τους δεν ήταν άλλοι 
από τους πρώην οικοδεσπότες τους.

Για μια ακόμη φορά, ο Ιάσονας
είχε αφήσει πλήρωμά του να παρασυρθεί,

αυτή τη φορά με τρομερό τίμημα.

Ντροπιασμένος, ο Ιάσονας αποφάσισε να 
εστιάσει αποκλειστικά στο χρυσόμαλλο δέρας

αλλά ακόμη και αυτή η βιασύνη 
αποδείχτηκε καταστροφική.

Όταν μια νύμφη απήγαγε 
τον ακόλουθο του Ηρακλή,

ο Ιάσονας σάλπαρε αγνοώντας
την απουσία του πιο δυνατού συντρόφου του.

Οι υπόλοιποι Αργοναύτες 
συνέχισαν την πορεία τους,

μέχρι που σταμάτησαν, όταν αντίκρισαν 
έναν γέροντα περικυκλωμένο από άρπυιες.

Αυτός ήταν ο Φινέας, ένας μάντης 
καταραμένος από τον Δία

να βιώσει γεράματα, τύφλωση
και ατέλειωτα μαρτύρια,

επειδή αποκάλυπτε τις προφητείες του.

Συγκινημένοι από τα βάσανά του, 
οι Βορεάδες επιτέθηκαν στις άρπυιες,

απαλλάσσοντας προσωρινά 
τον Φινέα από την τιμωρία του.

Ως αντάλλαγμα ο μάντης τους συμβούλεψε
πώς να αντιμετωπίσουν τον επόμενο άθλο:

τις Συμπληγάδες,
δύο βράχια που συγκρούονταν

και συνέθλιβαν τα πλοία που περνούσαν.

Αλλά πρώτα οι Αργοναύτες 
έπρεπε να περιπλεύσουν

το νησί των αιμοσταγών 
Αμαζόνων, σε ένα ψυχεδελικό τοπίο.

Αυτές οι περιπέτειες κόστισαν στο πλήρωμα 
τόσο σε άντρες όσο και σε ηθικό,

ενώ κάποιοι φοβήθηκαν 
ότι άρχισαν να τρελαίνονται.

Μόλις έφτασε στις Συμπληγάδες, 
το εξαντλημένο πλήρωμα έτρεμε από φόβο.

Αλλά οι Αργοναύτες θυμήθηκαν 
τη συμβουλή του Φινέα.

Άφησαν να περάσει ένα περιστέρι

και επιτάχυναν στο διάβα του, 
περνώντας τις Συμπληγάδες με ασφάλεια.

Γλυτώνοντας παρά τρίχα, η Κολχίδα 
άρχισε πλέον να διαγράφεται στον ορίζοντα.

Ενώ όμως ο Ιάσονας ξεκουραζόταν 
και γιόρταζε με τους συντρόφους του,

ένιωθε ότι ο χρόνος του 
μαζί τους τελείωνε.

Σκεφτόταν το χρυσόμαλλο δέρας και 
γνώριζε ότι έπρεπε να το πάρει μόνος του.

Αλλά δεν μπορούσε να μαντέψει

ότι αυτός ο τελικός άθλος θα είχε 
το πιο υψηλό τίμημα από όλα.