Όση ώρα προετοιμαζόμουν 
για την ομιλία μου,

αναλογιζόμουν τη ζωή μου,
προσπαθώντας να καταλάβω

πότε ήταν ακριβώς 
η αρχή του ταξιδιού μου.

Πέρασε πολύ ώρα 
χωρίς να μπορώ να βρω

την αρχή, τη μέση 
ή το τέλος της ιστορίας μου.

Πάντα πίστευα ότι η αρχή

ήταν ένα βράδυ στο χωριό μου,
όταν η μητέρα μου μού είπε

πως, μέχρι την ηλικία των δύο,
είχα γλιτώσει από τρία συνοικέσια.

Ή ένα βράδυ που στην κοινότητά μας
δεν είχαμε ρεύμα για οχτώ ώρες,

και ο πατέρας μου, 
περιτριγυρισμένος από εμάς,

μας έλεγε ιστορίες από τότε που,
μικρό παιδί, πάλευε να πάει σχολείο,

ενώ ο πατέρας του, που ήταν αγρότης,
ήθελε να δουλεύει μαζί του στα χωράφια.

Ή όταν ήμουν 16 χρονών, 
εκείνη την αποφράδα νύχτα

που τρία παιδάκια ήρθαν 
για να μου ψιθυρίσουν

ότι η φίλη μου είχε δολοφονηθεί

σε κάτι που ονομάζεται έγκλημα τιμής.

Τότε συνειδητοποίησα ότι,

όσο κι αν αυτές οι εμπειρίες
είχαν συμβάλει στο ταξίδι μου,

το επηρέασαν

αλλά δεν αποτέλεσαν την αρχή του.

Η πραγματική αρχή του ταξιδιού μου
έγινε μπροστά σε ένα σπίτι από λάσπη,

στην επαρχία Άνω Σινδ του Πακιστάν,

όταν ο πατέρας μου πήρε 
την 14χρονη μητέρα μου από το χέρι,

και αποφάσισαν 
να φύγουν από το χωριό

και να ζήσουν στην πόλη,
για να πάνε τα παιδιά τους σχολείο.

Κατά κάποιο τρόπο 
νιώθω πως η ζωή μου

είναι αποτέλεσμα των σοφών 
επιλογών και αποφάσεων τους.

Ομοίως, άλλη μια δικιά τους επιλογή

ήταν, εγώ και τα αδέρφια μου,
να έχουμε επαφή με τις ρίζες μας.

Παρότι μέναμε σε μια κοινότητα,
που με αγάπη θυμάμαι σαν Ριμπαμπάντ,

που σημαίνει 
«η κοινότητα των φτωχών»,

ο πατέρας μου φρόντισε να έχουμε
κι ένα σπίτι στο χωριό μας.

Προέρχομαι από μια αυτόχθονα φυλή
στα βουνά του Μπαλουτσιστάν

που ονομάζεται Μπράχβι.

Μπράχβι, ή Μπρόχι, θα πει ορεσίβιος,

κι αυτή είναι και η γλώσσα μου.

Χάρη στους αυστηρούς κανόνες 
του πατέρα μου για τήρηση των εθίμων,

έζησα μια υπέροχη ζωή με τραγούδια,
έθιμα, παραδόσεις, ιστορίες, βουνά

και πολλά πρόβατα!

Όμως, το να βιώνω τα δύο άκρα

μεταξύ των παραδόσεων 
του χωριού μου

και της μοντέρνας εκπαίδευσης
του σχολείου δεν ήταν εύκολο.

Είχα επίγνωση του ότι ήμουν 
το μόνο κορίτσι με τόσες ελευθερίες

κι ένιωθα ένοχη γι' αυτό.

Την ώρα που εγώ πήγαινα σχολείο
στο Καράτσι και στο Χαϊντεραμπάντ,

πολλές από τις ξαδέρφες μου 
και τις παιδικές μου φίλες παντρεύονταν,

κάποιες με μεγαλύτερους άντρες,
άλλες σαν ανταλλαγή,

ή ακόμα και σαν δεύτερες σύζυγοι.

Η ομορφιά της παράδοσης
και η μαγεία της ξεθώριαζε μπροστά μου

όταν έβλεπα την γέννηση ενός κοριτσιού
να γιορτάζεται με θλίψη,

κι όταν οι γυναίκες μάθαιναν 
ότι η υπομονή είναι η πιο μεγάλη αρετή.

Μέχρι τα 16 μου,

γιάτρευα την θλίψη μου με το κλάμα,

συνήθως τα βράδια 
που όλοι κοιμόντουσαν

κι εγώ μούσκευα το μαξιλάρι μου.

Μέχρι εκείνη τη νύχτα, που έμαθα
πως η φίλη μου είχε δολοφονηθεί

εις το όνομα της τιμής.

Τα εγκλήματα τιμής είναι ένα έθιμο

που άντρες και γυναίκες,
ύποπτοι για προγαμιαίες

ή εξωσυζυγικές σχέσεις,

δολοφονούνται από τις οικογένειες τους.

Συνήθως ο δολοφόνος είναι ο αδερφός,
ο πατέρας ή ο θείος της οικογένειας.

Ο Ο.Η.Ε. αναφέρει ότι στο Πακιστάν 
γίνονται 1.000 εγκλήματα τιμής ετησίως

και αυτά είναι μόνο 
όσα καταγράφονται.

Έβρισκα παράλογο 
ένα έθιμο που σκοτώνει,

και ήξερα πως αυτή τη φορά 
έπρεπε να κάνω κάτι.

Δεν θα με έπαιρνε ο ύπνος κλαίγοντας.

Θα έκανα κάτι, οτιδήποτε,
για να το σταματήσω!

Ήμουν 16 χρονών, 
ξεκίνησα να γράφω ποίηση,

και, από πόρτα σε πόρτα,
μιλούσα σε όλους για τα εγκλήματα τιμής,

γιατί γίνονται, 
γιατί πρέπει να σταματήσουν,

ενημερώνοντας,

μέχρι που βρήκα έναν πολύ καλύτερο
τρόπο για να χειριστώ αυτό το θέμα.

Τότε μέναμε σε ένα πολύ μικρό σπίτι
του ενός δωματίου στο Καράτσι.

Κάθε χρόνο, την περίοδο των μουσώνων,
το σπίτι μας πλημμύριζε,

από βρόχινο νερό και λύματα,

και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου 
προσπαθούσαν να βγάλουν τα νερά.

Τότε ήταν που ο μπαμπάς μου έφερε σπίτι
ένα τεράστιο μηχάνημα, έναν υπολογιστή.

Ήταν τόσο μεγάλο που φαινόταν 
να καταλαμβάνει το μισό μας σπίτι,

και υπήρχαν άπειρα κομμάτια 
και καλώδια που έπρεπε να συνδέσουμε.

Παρόλα αυτά, 
ήταν ότι πιο συναρπαστικό

είχε συμβεί ποτέ
σ' εμένα και τις αδερφές μου.

Ο μεγαλύτερος αδερφός μου, ο Αλή, 
με έθεσε επικεφαλή του υπολογιστή,

και όλοι μας είχαμε 10 με 15 λεπτά
κάθε μέρα για να τον χρησιμοποιήσουμε.

Όντας το μεγαλύτερο από οχτώ παιδιά,

τον χρησιμοποιούσα τελευταία,

αφού είχα πλύνει τα πιάτα,

είχα καθαρίσει το σπίτι,
είχα μαγειρέψει με τη μαμά μου

και είχα στρώσει στο πάτωμα 
για να κοιμηθούν όλοι.

Μετά απ' όλα αυτά, 
έτρεχα στον υπολογιστή,

συνδεόμουν στο διαδίκτυο

και ζούσα σε απόλυτη χαρά
και θαυμασμό για 10 με 15 λεπτά.

Τότε ανακάλυψα μια ιστοσελίδα 
που λεγόταν Τζουγκλ.

(Γέλια)

Με την μανία να κάνω κάτι 
γι' αυτό το έθιμο,

χρησιμοποίησα το Google
και ανακάλυψα το Facebook,

μια ιστοσελίδα που συνδέει
τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο

κι έτσι, από ένα σπιτάκι 
με τσιμεντένια ταράτσα στο Καράτσι,

συνδέθηκα με άτομα 
στην Μ. Βρετανία, τις Η.Π.Α.,

την Αυστραλία και τον Καναδά,

και δημιούργησα μια εκστρατεία,
που ονομάστηκε WAKE UP

κατά των εγκλημάτων τιμής.

Το θέμα πήρε απίστευτες διαστάσεις 
σε μόλις λίγους μήνες.

Είχα μεγάλη στήριξη
από ολόκληρο τον κόσμο.

Τα Μ.Μ.Ε. έκαναν συνδέσεις.

Πολλοί άνθρωποι μας προσέγγιζαν,
σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης.

Ήταν τόσο μαζικό που, από το διαδίκτυο, 
βγήκε στους δρόμους της πόλης μου,

όπου με πορείες και απεργίες, 
προσπαθούσαμε να αλλάξουμε

την πολιτική του Πακιστάν
για την υποστήριξη των γυναικών.

Κι ενώ πίστευα πως όλα ήταν τέλεια,

και η ομάδα μου - βασικά οι φίλοι
και οι γείτονες μου εκείνη την περίοδο -

νόμιζε πως όλα πάνε περίφημα,

δεν είχαμε ιδέα για το κίνημα
αντίδρασης εναντίον μας.

Η κοινότητα μου μας εναντιώθηκε,

λέγοντας πως διαδίδουμε 
μια αντιισλαμική συμπεριφορά.

Προκαλούσαμε ήθη αιώνων
σε αυτές τις κοινότητες.

Θυμάμαι τον πατέρα μου
να λαμβάνει ανώνυμα γράμματα

που έλεγαν: «Η κόρη σου διαδίδει
την Δυτική κουλτούρα

στις έντιμες κοινωνίες».

Σε κάποια φάση πέταξαν πέτρες
στο αυτοκίνητο μας.

Μια μέρα, πήγα στο γραφείο
για να βρω την μεταλλική επιγραφή μας

σκεβρωμένη και σπασμένη,

σα να είχε χτυπηθεί με κάτι βαρύ 
από πολλούς ανθρώπους.

Το πράγμα ξέφυγε τόσο, που έπρεπε
να κρύβομαι με διάφορους τρόπους.

Σήκωνα τα τζάμια στο αυτοκίνητο,

κάλυπτα το πρόσωπο μου με πέπλο,
δεν μιλούσα δημοσίως,

αλλά στο τέλος η κατάσταση χειροτέρεψε,
όταν απειλήθηκε η ζωή μου,

και αναγκάστηκα να φύγω στο Καράτσι,
οπότε οι δράσεις μας σταμάτησαν.

Πίσω στο Καράτσι, όντας 18 χρονών,

πίστευα ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη 
αποτυχία της ζωής μου.

Ήμουν συντετριμμένη.

Σαν έφηβη, κατηγορούσα 
τον εαυτό μου για ότι είχε συμβεί.

Και όπως αποδείχθηκε, 
αναλύοντάς τα,

το φταίξιμο ήταν όντως
δικό μου και της ομάδας μου.

Η εκστρατεία μας είχε αποτύχει 
παταγωδώς για δύο βασικούς λόγους.

Ο πρώτος λόγος ήταν

πως είχαμε εναντιωθεί
σε βασικές αξίες των ανθρώπων.

Λέγαμε όχι σε πράγματα
θεμελιώδη για αυτούς,

προκαλώντας τον κώδικα τιμής τους

και πληγώνοντας τους πολύ.

Και δεύτερον, κάτι πολύ σημαντικό 
που συνειδητοποίησα,

κάτι που με έκανε να εκπλαγώ,

ήταν ότι δεν είχαμε συμπεριλάβει
τους πραγματικούς ήρωες

στη μάχη για τον ίδιο τους τον εαυτό.

Οι γυναίκες στα χωριά δεν είχαν ιδέα
πως παλεύαμε γι' αυτές στους δρόμους.

Όποτε γυρνούσα,

έβρισκα τις ξαδέρφες 
και τις φίλες μου με μώλωπες

και όταν ρωτούσα «Τι έγινε;»

μου απαντούσαν:
«Με έδειρε ο άντρας μου».

Μα πώς, αφού αγωνιζόμαστε 
για εσάς στους δρόμους!

Αλλάζουμε τις πολιτικές.

Πώς δεν επηρεάζει
τη ζωή τους κάτι τέτοιο;

Τότε ανακαλύψαμε κάτι 
που μας έκανε μεγάλη έκπληξη.

Οι πολιτικές μιας χώρας

δεν επηρεάζουν πάντοτε
τις φυλές και τις αγροτικές κοινωνίες.

Ήταν αποκαρδιωτικό - δηλαδή,
δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα;

Διαπιστώσαμε ότι υπάρχει
ένα τεράστιο κενό

μεταξύ της επίσημης πολιτικής
και της πρακτικής της αξίας.

Οπότε, αυτή τη φορά είπαμε
να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Θα λειτουργήσουμε με στρατηγική,

και θα πάμε να απολογηθούμε.

Ακριβώς, να απολογηθούμε!

Επιστρέψαμε στις κοινότητες

και είπαμε ότι νιώθουμε 
ντροπή για ότι έγινε.

«Είμαστε εδώ για να απολογηθούμε
και να επανορθώσουμε».

«Με ποιον τρόπο;»

«Προάγοντας τρία στοιχεία
της παράδοσης σας.

Τη μουσική, τη γλώσσα 
και τα κεντήματα».

Κανένας δεν μας πίστεψε.

Κανείς δεν ήθελε 
να δουλέψει μαζί μας.

Χρειάστηκε πολύ πειθώ και συζήτηση
με αυτές τις κοινότητες

μέχρι να συμφωνήσουν 
να προωθήσουμε τη γλώσσα τους,

φτιάχνοντας ένα βιβλιαράκι με ιστορίες,
θρύλους και παλιούς μύθους της φυλής,

και τη μουσική τους,

φτιάχνοντας ένα CD με τραγούδια 
της φυλής και ρυθμικά τύμπανα.

Το τρίτο, το αγαπημένο μου, ήταν

η προώθηση των κεντημάτων,
δημιουργώντας ένα κέντρο στο χωριό,

όπου οι γυναίκες θα πήγαιναν κάθε μέρα
για να φτιάξουν κεντήματα.

Έτσι κι έγινε.

Δουλέψαμε με ένα χωριό
και φτιάξαμε το πρώτο μας κέντρο.

Τι υπέροχη μέρα!

Εγκαινιάσαμε το κέντρο.

Οι γυναίκες έρχονταν 
για να κεντήσουν

και άλλαζε η ζωή τους 
μέσω της εκπαίδευσης,

μαθαίνοντας για τα δικαιώματα τους,
τι λέει το Ισλάμ για αυτά,

για την ανάπτυξη επιχειρηματικότητας,
πώς να βγάζουν λεφτά,

και μετά πώς τα λεφτά 
θα γεννούσαν λεφτά,

και πώς να εναντιωθούν στα έθιμα
που τους καταστρέφουν τη ζωή

αιώνες τώρα.

Γιατί, στην πραγματικότητα το Ισλάμ

θέλει τη γυναίκα ισότιμη με τον άντρα.

Οι γυναίκες έχουν τόσο κύρος
που ούτε φανταζόμαστε,

που ούτε κι αυτές φαντάζονται,

και είναι ανάγκη να τους μιλήσουμε

για τα δικαιώματα τους, 
και πώς θα τα διεκδικήσουν,

γιατί μόνο αυτές μπορούν κι όχι εμείς.

Αυτό, λοιπόν, είναι 
το εντυπωσιακό μας μοντέλο.

Μέσω των κεντημάτων
προάγαμε τις παραδόσεις τους.

Γίναμε κομμάτι του χωριού.
Κινητοποιήσαμε την κοινότητα.

Φτιάξαμε ένα κέντρο
όπου έρχονταν 30 γυναίκες

και σε έξι μήνες μάθαιναν για την αξία 
των παραδοσιακών κεντημάτων,

την ανάπτυξη επιχειρηματικότητας,
έπαιρναν εφόδια ζωής και εκπαιδεύονταν,

μάθαιναν τα δικαιώματα τους,
πώς να πουν όχι σε αυτά τα έθιμα,

και πώς να σταθούν σαν ηγέτες
για αυτές και την κοινωνία.

Μετά από έξι μήνες, βγάζαμε
αυτές τις γυναίκες στις αγορές,

δίνοντας τους την ευκαιρία να γίνουν
επιχειρηματίες στις κοινότητες τους.

Αυτό το πρόγραμμα 
ονομάστηκε Σουγκάρ.

Σουγκάρ είναι η λέξη που χρησιμοποιείται 
σε πάρα πολλές γλώσσες στο Πακιστάν.

Σημαίνει γυναίκες καταρτισμένες
και με αυτοπεποίθηση.

Πραγματικά πιστεύω πως, για να γίνει
μια γυναίκα ηγέτης, αρκεί ένα πράγμα:

Να της δείξεις ότι έχει 
όλα τα προσόντα για να γίνει ηγέτης.

Οι γυναίκες που βλέπετε εδώ,

έχουν πολλά προσόντα 
και ικανότητες για να γίνουν ηγέτες.

Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε 
ήταν να εξαλείψουμε τα εμπόδια,

και αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε.

Αλλά, εκεί που νομίζαμε
πως όλα πάνε καλά,

πως, για άλλη μια φορά,
όλα ήταν φανταστικά,

παρουσιάστηκε ένα νέο εμπόδιο:

Πολλοί άντρες άρχισαν να παρατηρούν
την αλλαγή στις γυναίκες τους.

«Μιλάει περισσότερο, παίρνει αποφάσεις

και διαχειρίζεται τα πάντα στο σπίτι!»

Τους απαγόρευσαν 
να έρχονται στα κέντρα

αλλά, αυτή τη φορά, βάλαμε μπρος
το σχέδιο στρατηγικής νούμερο δύο.

Στο Πακιστάν επισκεφτήκαμε 
τη βιομηχανία μόδας,

κάνοντας έρευνα 
για το τι συμβαίνει εκεί.

Φαίνεται πως η βιομηχανία μόδας ανθεί
στο Πακιστάν και κάθε μέρα μεγαλώνει,

αλλά με μικρή συνεισφορά 
από και προς

τις γυναίκες των περιοχών 
όπου ζουν οι φυλές.

Έτσι, αποφασίσαμε να λανσάρουμε
την πρώτη, εντελώς δική μας σειρά

γυναικείων ρούχων των φυλών,
που ονομάζεται Νομάδες.

Έτσι, οι γυναίκες κερδίζουν περισσότερα,

συνεισφέρουν πιο πολύ 
στα οικονομικά του σπιτιού,

και οι άντρες το σκέφτονται δυο φορές
πριν τους απαγορεύσουν

να έρθουν στα κέντρα.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ, ευχαριστώ.

Το 2013, ιδρύσαμε, αντί για κέντρο,
το πρώτο μας Σημείο Σουγκάρ.

Συνεργαστήκαμε με το TripAdvisor

και φτιάξαμε μια αίθουσα από μπετόν
στη μέση του χωριού,

προσκαλώντας πολλές άλλες 
οργανώσεις να εργαστούν εκεί.

Έτσι, οι μη κερδοσκοπικοί
οργανισμοί

μπορούσαν να δουλεύουν 
πάνω σε θέματα

που δεν δουλεύει η Σουγκάρ,

παρέχοντας τους 
ένα μέρος για εκπαίδευση,

σαν μια αγροτική σχολή,
ακόμα και σαν σημείο πώλησης

ή για ότι άλλο το χρειάζονται,

και τα πάνε περίφημα.

Μέχρι τώρα, έχουμε υποστηρίξει
900 γυναίκες

σε 24 χωριά σε όλο το Πακιστάν!

(Χειροκρότημα)

Δεν είναι, όμως, αυτός ο στόχος μου.

Το όνειρο μου είναι να προσεγγίσω
1.000.000 γυναίκες τα επόμενα 10 χρόνια!

Και, για να συμβεί αυτό,

φέτος ιδρύσαμε 
το Ίδρυμα Σουγκάρ στις Η.Π.Α.

Δεν θα χρηματοδοτεί μόνο το Σουγκάρ
αλλά κι άλλες οργανώσεις στο Πακιστάν,

ώστε να αναπαραχθεί η ιδέα

και να βρεθούν κι άλλοι 
καινοτόμοι τρόποι

για να απελευθερωθεί η δυναμική
των γυναικών της υπαίθρου του Πακιστάν.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!

Κρις Άντερσον: Καλίντα, έχεις αστείρευτη
δύναμη πραγματικά!

Αυτή η ιστορία, από πολλές απόψεις,
είναι πέρα από κάθε φαντασία!

Είναι απίστευτο που κάποιος τόσο νέος
κατάφερε τόσα πολλά

με τόση δύναμη και εξυπνάδα.

Έχω, λοιπόν, μια ερώτηση:

Αυτό το όνειρο είναι εντυπωσιακό,
το να στηρίξεις 1.000.000 γυναίκες.

Πόση από την τωρινή επιτυχία
οφείλεται σ' εσένα,

στη δύναμη αυτής της προσωπικότητας
που μαγνητίζει τον κόσμο;

Ποια είναι η κατανομή;

Καλίντα Μπρόχι: Η δουλειά μου, θεωρώ,
πως είναι να δώσω έμπνευση,

να μοιραστώ το όνειρο μου.

Δεν μπορώ να διδάξω πώς, 
γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι.

Πειραματιστήκαμε 
με μόνο τρεις από αυτούς.

Υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι 
απελευθέρωσης της γυναικείας δυναμικής.

Εγώ δίνω μόνο έμπνευση,
αυτή είναι η δουλειά μου.

Θα συνεχίσω να το κάνω.
Το Σουγκάρ θα μεγαλώνει.

Σχεδιάζουμε να προσεγγίσουμε
άλλα δύο χωριά,

και, νομίζω, σύντομα θα βγούμε
από τα όρια του Πακιστάν,

στην Νότια Ασία και ακόμα παραπέρα.

Κ.Α.: Μου άρεσε όταν μίλησες
για την ομάδα σου στην ομιλία.

Όλες είσασταν 18 χρονών τότε.

Πώς ήταν αυτή η ομάδα;

Φίλες από το σχολείο, σωστά;

Κ.Μ.: Σκεφτόμουν πως όλοι 
θα πίστευαν πως ήμουν σε μια ηλικία

που θα έπρεπε να έχω γίνει 
γιαγιά στο χωριό μου.

Η μαμά μου παντρεύτηκε στα εννιά της,
κι εγώ είμαι η μεγαλύτερη ανύπαντρη

και αργόσχολη γυναίκα στο χωριό μου.

Κ.Α.: Για περίμενε, αργόσχολη;

Κ.Μ.: Ναι.
Κ.Α.: Σωστά!

Κ.Μ.: Συχνά πολλοί με λυπούνται.

Κ.Α.: Μα, πόσο καιρό περνάς 
τώρα στο Μπαλουτσιστάν;

Κ.Μ.: Εκεί μένω.

Ακόμα μένουμε μεταξύ Καράτσι
και Μπαλουτσιστάν.

Όλα μου τα αδέρφια πάνε σχολείο.

Είμαι η μεγαλύτερη από οχτώ αδέρφια.

Κ.Α.: Σίγουρα, αυτό που κάνεις
είναι απειλή για κάποιους εκεί.

Τι κάνεις με το θέμα της ασφάλειας;
Νιώθεις ασφαλής;

Υπάρχουν τέτοια θέματα εκεί;

Κ.Μ.: Αυτή την ερώτηση 
μου την κάνουν συχνά,

και νιώθω πως η λέξη «φόβος»
απλά εμφανίζεται και εξαφανίζεται.

Υπάρχει, όμως, ένας φόβος 
διαφορετικός από τους άλλους.

Ο φόβος του τι θα γίνουν, αν σκοτωθώ,

αυτοί που μ' αγαπάνε τόσο;

Η μαμά μου ακόμα με περιμένει
μέχρι αργά τη νύχτα για να γυρίσω σπίτι.

Οι αδερφές μου θέλουν 
να μάθουν τόσα από εμένα

και υπάρχουν πάρα πολλά κορίτσια 
στην κοινότητα μου

που θέλουν να μιλήσουμε 
και με ρωτάνε διάφορα.

Και πρόσφατα αρραβωνιάστηκα!

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Κ.Α.: Είναι εδώ;
Έλα, σήκω!

(Χειροκρότημα)

Κ.Μ.: Αποφεύγοντας τα προξενιά,
διάλεξα τον δικό μου σύζυγο

από την άλλη άκρη του κόσμου,
το Λος Άντζελες, έναν άλλο κόσμο!

Αγωνίστηκα για έναν ολόκληρο χρόνο. 
Αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Αλλά νομίζω πως, αυτό είναι 
το μόνο πράγμα που φοβάμαι.

Δεν θέλω η μαμά μου να με περιμένει
κάποιο βράδυ μάταια.

Κ.Α.: Οπότε, όσοι θέλουν να βοηθήσουν

μπορούν να αγοράσουν 
τα ρούχα που φέρνεις

τα οποία είναι κεντημένα στο χέρι
από γυναίκες στο Μπαλουτσιστάν;

Κ.Μ.: Ναι.

Κ.Α.: Ή μπορούν να εμπλακούν 
με το ίδρυμα.

Κ.Μ.: Εννοείται! Χρειαζόμαστε 
όσους μπορούμε να έχουμε

γιατί τώρα, που το ίδρυμα
είναι στην αρχή,

προσπαθώ να μάθω 
πώς να λειτουργώ,

πώς να παίρνω χρηματοδοτήσεις
ή να προσεγγίζω άλλες οργανώσεις,

και σε ότι αφορά το διαδικτυακό
εμπόριο, που είναι νέο για εμένα.

Πιστέψτε με, 
δεν είμαι άνθρωπος της μόδας.

Κ.Α.: Ήταν καταπληκτικά 
που σε είχαμε εδώ.

Σε παρακαλώ, συνέχισε 
να είσαι γενναία και έξυπνη,

και σε παρακαλώ, να προσέχεις!

Κ.Μ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Κ.Α.: Εμείς, Καλίντα.

(Χειροκρότημα)