Οι άνθρωποι πάντα μαζεύονται μπροστά από
τα μνημεία.
Εκεί γίνονται εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες.
Καμιά φορά καθόμαστε στους ώμους τους
ανεμίζοντας σημαίες.
Δεν υπάρχουν μνημεία για τους
πρόσφυγες.
[ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Άφησα τους γονείς μου.
-Άφησα την μαμά μου,
-και τα αδέλφια μου,
-χωρίς να πω καν αντίο.
-Έφυγα όπως με βλέπετε.
[ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Για δέκα χρόνια ζούσαμε έτσι
-κοιμόμασταν σε σκηνές,
-ξυπνούσαμε,
-ζούσαμε μέσα στον φόβο όλη μέρα,
-δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα
με τις ζωές μας.
[ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Ήταν βασανιστήριο.
-Δεν υπήρχε ελπίδα για καλύτερη ζωή.
-19 χρόνια της ζωής μου, της νιότης μου
πήγαν χαμένα.
είναι μια σπάνια ευκαιρία για το κοινό.
[ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Ήταν δύσκολο να αφήσω το παιδί μου.
-Αν μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι
να αφήνεις το παιδί σου πίσω...
-Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να αφήσει
το παιδί του πίσω ούτε για μια μέρα.
- Εγώ έπρεπε να αφήσω το παιδί μου πίσω
για δέκα χρόνια.
-Δέκα χρόνια!