15 Haziran, 2006, sıcak bir yaz günüydü.

Liseden daha yeni mezun olmuştum

ve üniversiteye gitmenin bana sağlayacağı

onca hazdan dolayı başım göklerdeydi.

Hikâyelerin çoğu 
'Sıradan bir gün değildi'

şeklinde başlar.

Ancak benim ki öyle başlamadı.

O gün, sıradan olmak dışında 
bir özelliğe sahip değildi,

güneşin doğuşundan batışına kadar.

Arkadaşlarımla planımı 
iptal ettim.

En sevdiğim müzeye ailemle
gitmemeye karar verdim.

Ve arabamı ellerimle yıkadım.

Tüm bu davranışlar benim için
gerçekten norm dışıydı.

Kim bilir ne sebeple,
bütün gün evdeydim.

Ve arabamı kuruladıktan 
hemen sonra,

odamdaydım ve pek de 
bir şey yapmıyordum ve

küçük kız kız kardeşim Allison geldi.

" Jason'ın evinden Maddie'yi
alabilir miyiz? " diye sordu.

Üstünde hiç düşünmeden evet dedim

ve bir kaç dakika içinde 
arabayı sürüyordum.

Maddie ve Jason hakkında biraz ön 
bilgi vereyim.

Jason benim lisede,
ikinci sınıfa giden bir öğrenci,

ve benim kız kardeşimin 
bir arkadaşı olan

lise birdeki Maddie'yle çıkıyor.

Benim kız kardeşim herhangi bir 
ergen gibi parti vermeye bayılır.

Bu yüzden Jason'ı az çok tanır oldum.

Ve ona ilişkin gözlemlerimden 
öğrendiğim şey

onun arkadaş grubunun merkezinde
yer aldığıydı.

Herkesin ne yapılması gerektiği

konusunda örnek aldığı kişi o.

Hoşlansalar da, hoşlanmasalar da.

Aynı zamanda, bazen çok kızdığını

ve asabi biri olduğunu da fark ettim.

Kız kardeşim, 'Maddie'yi alabilir miyiz?'
diye sorduğunda

çok çabuk evet demiştim.

Bunun bir kaç nedeni vardı.

İlk neden, bir arkadaşı erkek
arkadaşının evinden almak

benim için biraz garip bir davranıştı.

Genellikle, kız kardeşim için
kapıdan kapıya şoförlük yapardım.

İkincisi, okulda Maddie ve Jason'ın
ilişkilerinde bazı problemler

olduğunu duymuştum

ve bu bir çeşit problem habercisiydi.

Üçüncü olarak, kız kardeşim 
duygularını açıkça gösterirdi,

bu yüzden durumun onu da 
kaygılandırdığı görmek zor değildi.

Neyse Jason'ın evine geldik,

ve siyah sedanımı caddenin
sağ tarafına,

onun evinin karşısına park ettim.

Ve Virginya'nın öğle sonrası sıcak,
bulutlu havasına adım attım.

Ve Maddie'nin verandada oturduğunu 
fark ettim ki,

bu pek de normal değildi.

Normalde kız kardeşimin arkadaşları

telefon mesajı ya da kapı zili
sesini duyana kadar içeride beklerdi.

Ancak Maddie avludan karşıya geçti,

ben arkamdaki kapıyı açtım,

Maddie bindi ve arkasından 
kapıyı kapadım.

Şimdi, bu noktada, kabul etmeliyim ki

Jason'ın görünürlerde olmaması

ve herhangi bir olay ya da tartışmanın

olmaması beni gerçekten 
çok rahatlattı.

Bu yüzden arabaya döndüm,
kemerimi taktım,

kapıyı kapattım ve eve doğru

3 dönüşlü bir yolda sürmeye başladım.

İlk yol, sola, Jason'ın 
evinin önüne doğruydu.

Arkaya sürmek için vitesi geriye aldım

ve eve doğru baktım

ve evin önünde daha önce olmayan 
bir figürü fark ettim.

Onu kırmızı, beyaz ve mavi 
Amerikan bayrağı tişörtünden

anında tanıdım.

Bu Jason'dı.

Ve elinde bir süpürge sapı tutuyor,
görünen böyle gibi,

ancak daha dikkatlice bakınca,

göğüs kafesimin içinde kalbim
küt küt atmaya başladı,

metal ve tahtanın bir av tüfeği
olduğunu fark ediyordum.

Ne olacağı konusunda düşünmeye başladım.

Aklıma gelen ilk düşünce Jason'ın

düşündüğümden daha erkeksi olduğunu
kanıtlamaya çalıştığıydı.

Onu yenemeyeceğimi.

Ve ikinci, ama daha ürkütücüsü,

dışarı çıkıp öfkesini silahla 
göstereceğiydi.

Ve buna göre hareket ettim.

Arabayı geriye döndürdüm ve
arkaya doğru sürdüm.

Durdum ve eve doğru yola çıkmak 
üzereyim,

geri vitese aldım ve park ettim.

Çak, çak, çak.

Sür, güvenli bir şekilde kaçmak için

ya da park et, dışarı çıkmak ve

Jason'la aklını başına toplaması 
amacıyla konuşmak için.

Arabayı sürmeyi tercih ettim,
yavaşça ayağımı frenden çektim

ve arkamda arabanın ileriye doğru
hareket edişini hissettim.

Her şeyin yolunda olduğunu görmek
amacıyla son bir kez dönüp eve göz attım,

ve Jason'ı artık görmüyorum.

Ancak, bel seviyesinde kırmızı,
beyaz ve maviyi görüyorum

ve Jason'ın bu şekilde 
eğildiğini fark ediyorum.

Gözlerim aşağıya kaydıkça,

Jason'ın az önce arkasında 
durduğu kapıyı örten

pembe bir buğu tabakasına benzer 
bir şey görüyorum.

Az önce ne olduğunu 
anlamlandırmaya çalışıyorum

ve kendimi, kapı ve üstündeki
tavan penceresine saçılı gördüğüm şeyin

Jason'ın beyin dokusu olduğuna 
ikna etmeye çalışıyorum.

Arka koltuktan zayıf bir sesin

"Joey, az önce bir şeyler oldu"
dediğini duyuyorum

ve kızların bilmediği bir şeyi 
bildiğimi fark ediyorum:

Jason biraz önce kendini vurdu.

Düşündüğüm ilk şey kızları buradan
uzaklaştırmak.

Arabayı hızlıca sürmeye başladım ve

bir, belki iki yol kesimi
boyunca hızlanarak sürdüm.

Arka koltuktan ve yandan
hışırtılar duyuyorum,

kızlar paniklemeye başlıyor.

Koltuklarda hışırtılar var
ve pat pat pencereye vuruyorlar,

bu yüzden onları içerde tutmak
amacıyla pencereyi kilitliyorum.

Telefonu alıyor ve 911'ı arıyorum.

Santral görevlisi telefona 
cevap veriyor ve ben şu sözleri

söylemek zorundayım:

"Az önce bir intihara tanık oldum,"

ve anında arkada, sedanın içinde 
bir kargaşa kopuyor.

Santrala adres, adım, her nedense 
doğum günüm gibi

bilgileri aktarmaya çalışırken,

kız kardeşimin, gözleri yaşlarla dolu,
solgun bakışlarını yakalıyorum

ve Jason'ın iyi olup olmayacağını soruyor.

Kendimi kaybetmemek için
yüzümü çevirmem gerekiyor.

Arabayı çekip dışarı çıkıyorum,

çünkü içeride bu iki kızın yanında
kendimi kaybetmemem mümkün değil.

Biliyorum ki, onları orada ve
kapıdan uzakta tutmak için

sakin ve kontrollü kalmalıyım.

Santrala bilgiyi vermeyi tamamlıyorum 
ve diyorlar ki,

"Bekleyin, polis hemen gelecek."

Ve sonra klik.

Telefon hattı sessiz.
Santral memuru telefonu kapattı.

Ve tek başımayım.

Vista ağaçlıklarının tanıdık
mahallinde dikiliyorum,

az önce ne olduğunu bilen tek
insan olduğumu bilerek.

Tüm dünya bi haber.

Arkamdan bir araba gidiyor.

Birisi sağımda çimleri biçiyor

ve solumda küçük çocukların
oyun seslerini duyuyorum.

Dünyanın geri kalanı için 
her şey normal.

Ama diğerlerinden başka 
bir evrende sıkışıp kaldım.

Filmlerde bu tür bir şey olduğunda,

ekran karanlığa gömülür ve 
derinden ürkütücü bir müzik gelir.

Ama bu hiç öyle değil.

Korkuyordum,

ve bu konuda hiçbir şey yapamıyordum.

Şimdi, bu hikâyeyi size
anlatıyorum, çünkü;

bugün size travma yaşamanın nasıl bir şey
olduğunu anlatmak istiyorum.

Üzgünüm.

Tüm ebeveynlerin bildiği gibi
gerçek bir ebeveynlik kitabı yok.

Bir sonraki adımda ne yapacağını 
söyleyen hiç bir kitap yok.

Hatta ebeveynlik üzerine bir 
kitap olsaydı bile,

"Çocuğunuz silahlı bir intihara
tanık olduğunda ne yapmalı?"

başlıklı bir bölümün olacağına dair ciddi 
şüphelerim var.

Bu yüzden ebeveynlerim 
düşünebildikleri en iyi şeyi yaptılar

ve beni ve kızkardeşimi hemen

ertesi gün şehirdeki bir terapistle
konuşmaya götürdüler.

Ve o yaz başka oturumlar ayarladık

ve yaz boyunca, terapiste

ne olduğu, ne hissettiğimiz gibi
şeyleri anlattık.

Ve bu kesinlikle yardımcı oldu, ama 
asıl ihtiyacım olan yerde,

benim ruhumda, bir anlam ifade ediyorsa,
işe yaramadı.

İnsanların düşünceleri, eylemleri ve
kelimelerini nasıl edindiklerini

bilmek gerçekten ilgimi çekiyor.

Ve kendimi de aynı analize
dâhil ediyorum.

Yaz boyunca, bu 
istilacı düşüncelerle meşguldüm

ve eriştiğim kanı:
rol yapıyordum.

İyiydim ve ekstra ilgiye
ihtiyacım yoktu.

Pek çok insanın bunu
yaşadığını düşünüyorum.

Kendi kendime dedim ki:

"Bu olay geride kaldı Joey;
aş bunları ve kurtul."

Böylece sonbaharda,burada,
Behrend'de okula başladım

ve görünürde her şey normal.

Ancak bana her şeyin normal 
olmadığını gösteren

küçük şeyler vardı.

Mesela, yurttaki odamda ya da
sınıftayken,

çocukları gülererek koridordan
inerken duyardım

ve anında, ağladıklarını 
düşünürdüm.

Histerik bir kahkaha ile
histerik bir ağlama sesinin

bu kadar benzer olması 
gerçekten büyüleyici.

Olayları kafamda yeniden canlandırken

1000 yard ötede bir yerlere gözlerim
takılıp dona kalır ve

hareket eden bir şey ya da omuzuma dokunan
birine karşı korkuya kapılırdım.

Ve nihayet,

geceleri ağlayarak uyurdum,

kızgın ya da hüzün ağlaması değil,

öylece, yüzümden yaşlar 
dökülerek duvara bakardım.

Birazcık inek biriyim

ve bana ne olduğunu 
araştırmaya başladım.

Ve beynin, beyin yolakları boyunca
yüklü parçaçıkların

değiş tokuşu aracılığıyla

konuştuğunu öğrendim.

Ve bu yolaklar daha çok kullanıldığında,

beynin işi daha kolaylaşır.

Pek çok insan "savaş ya da kaç"'ı ya da
ne hakkında olduğunu duymuştur bile.

Bu vücudunuzun tehlikede hissetiğinde
ortaya çıkan bir içgüdü.

Amigdalanız -ki beynin en eski
parçasıdır, kontrolü ele alır

ve beyninize ve vücudunuza ne yapmanız 
gerektiğini söyler.

Eğer karşınızda bir kaplan varsa,

"Şimdi ne yapacağım?,

Oo, Kaplan şimdi ne yapacak?"

diye düşünmenin size bir faydası 
dokunmayacaktır.

Bir kaplanla dövüşürsen ya da
gerçekten çok hızlı kaçarsan

uzun bir yaşam 
için bu çok daha yararlı olacaktır.

Bu yüzden amigdalanın tetiklediği de
işte tam budur.

Benim beynim de hüzünlü ya da korkunç
bir durumda

doğru davranışın benim amigdalamın

15 Haziran'da yaptığının olduğunu düşündü

-ki bu aslında mantıklı;

sadece beni korumaya çalışıyordu.

Ancak gerçekte neden olduğu şey

daha önce hiç hissetmediğim
bir duygu seliydi.

Bütün bunlara rağmen, kendi kendime sadece

"Joey, daha birinci sınıftasın" diyordum.

"Sadece dönemin yükünün gittikçe artması
seni kaygılandırıyor

ve evi özledin."

Filmde her şeyin ters gitmeye 
başladığı bir yer vardır ya hani,

işte bu o bölüm.

Ve her şeyin gerçekten iyiye 
gitmediği o bölüm

benim rüyalarımdı.

Kabus görmeden uyumakta
zorlanıyordum

ve sonunda uyur gezerliğe başladım.

Ve bir gece uykumda yürümeye başladım,

yurt odamdan çıktım, binayı terk ettim

ve kendimi kampüsten 8 mil uzakta buldum,

Gökkuşağı parmak arası plastik terlikle.

(Gülme sesleri)

Sonunda, polis tarafından

yolunu kaybetmiş ve şaşkın
bir halde bulundum.

Ve ilk düşündükleri:

"Kardeş, bu üniversite birinci sınıf
öğrencisi

kesinlikle içkiyi kaldıramıyor." 
şeklindeydi.

Böylece beni hastaneye götürdüler
ve ailemi çağırdılar

ve eni sonu herkes sarhoş ya da
madde etkisi altında olmadığımı,

ama TSSB krizi geçirdiğimi anladı.

Bu uyur gezerlik olayı benim için

ve ailem için yardım almam 
gerektiği konusunda bir uyarıydı

ve iyi değildim.

Babam emekli bir deniz subayı olduğu için

askeri zümreyle bağlantılarımız vardı.

EMDR olarak bilinen,

göz hareketleriyle duyarsızlaşma 
ve yeniden işleme metoduna yönlendirildik.

Ve bu beynimizin 
travmayla başa çıkmasının bir yolu.

Böylece okuldan Virginya'daki eve
gitmek için 3 haftalık bir izin aldım

ve EMDR terapisine başladım.

İlk oturum bir buçuk saatti ve

therapist her şeyin bilimini özetledi ki,
yine ilgimi çekiyordu.

Bana, EMDR'nin hızlı göz
hareketlerinin yer aldığı REM uykusuna

ilişkin çalışmalara dayalı 
olduğunu söyledi.

Ve REM uykusu sırasında olan, en azından 
teoriye göre,

gözleriniz hızlı ve random bir şekilde
sağa sola hareket ediyor ve

günün tüm bilgilerini dosyalıyorsunuz.

Mesela, iş yerinde stresli bir gün 
geçirdiyseniz

rüyalarınız bir şekilde bununla
ilişkili olabilir.

REM uykusu neredeyse olanın
görselleştirilmesi ve

bunlar rüya olarak karşınıza çıkar.

Rüyamda benim başıma gelen;

15 Haziran'da yaşadığım şeyi

başka bir açıdan yeniden yaşamaktaydım.

REM uykusu sırasında beyin, 
her şeyi uzun süreli bellekten

kısa süreli belleğe taşır.

Ve bir anlamda ne olduğunu okur, 
etiketler ve dosyalanması için gönderir.

Olaylar, rüyalarda her zaman 
aynen karşınıza çıkmaz.

Benim rüyalarımda olan şey, olayın

tekrar, tekrar ve tekrar
gözden geçirilmesiydi,

çünkü beynim bunu dosyalayamıyordu.

Tekrar tekrar yeniden dosyalamaya
çalışıp duruyordu.

Ama bir türlü başaramıyordu.

Tipik bir EMDR oturumunda

terapist parmaklarını yüzünden 
15 ila 30 cm kadar uzakta tutacak

ve sol periferikten sağ periferiğe 
doğru, öne arkaya hareket ettirecektir.

Buna çift yönlü uyarım 
adını veriyorlar,

çünkü, bu beynin iki yarımküresini de 
uyarmaktadır.

Terapist benden, geriye, Haziran 15'e, 
Sedan'ın içine dönmemi

ve ona, ne olduğunu ve ne hissettiğimi 
söylememi isterdi.

Ve mutsuz olduğum ya da gerçekten
ne olduğunu anlamadığım ya da

kızgın olduğum kısma geldiğimde

bir ya da iki cümle söyleyip

elini sağa sola hareket ettiriyordu

ve bu düşünceyi bir anlamda

zihnime yerleştiriyordum.

Haziranın 15'ine yönelik iki 
problemim vardı.

Birincisi kızların gördükleri 
konusunda kendimi sorumlu hissediyordum.

Hatırlarsanız sola dönmüştüm,

ancak eve doğrudan giden bir yol vardı.

Ve sola döndüğüm için kızların olayı 
gördüğünü,

görme nedenlerinin bu olduğunu düşündüm.

Görme nedenleri bendim.

Eğer doğruca eve sürseydim,
onlara bir şey olmayacaktı.

İkincisi, 'sanki Jason'a yardım 
edebilirdim gibi' diye düşünüyordum.

Ne yapabilirdim bilmiyorum,

ancak onun için daha iyi bir şeyler 
yapmış olmayı dilerdim.

EMDR'nin fark etmeme yardımcı
olduğu şey yapabileceğim

hiçbir şeyin olmadığıydı,

ve olay tam da olacağı gibi
gerçekleşti.

Geleneksel konuşma terapilerinde

"iyiyim, benim hatam değildi,
sorun yok," diyebilirsiniz.

Ama yalan söylüyor olabilirsiniz:

terapisti kandırabilirsiniz,
kendinizi kandırabilirsiniz.

EMDR'nin yaptığı,

sizi söylediğiniz ya da düşündüğünüz 
şeye gerçekten inanmaya zorlar.

Bunu göstermenin bir yolu;

EMDR hakkında araştırma yaparken,

yeniden işleme sırasında

insanların durup duruken 
ağlamaya başladığını öğrendim.

Ve düşündüm ki, "Hayır, hayır,

bu benim başıma gelmez."

Ama başıma geldi.

(Kahkaha)

Orada oturup öne arkaya
hareket ettirerek yeniden işliyoruz

ve ben birden kontrolsüzce
ağlamaya başlıyorum.

Sanki birisi şampanya şişesini

alıp tıpasını açtı ve

15 Haziran'dan beri içimde biriktirdiğim
ne varsa

nihayet şimdi dışarı taşıyordu.

Şansıma, sadece 2 EMDR oturumu

benim için yeterli oldu.

Bunun nedenlerinden birisi

daha önce bahsettiğim

sinirsel yolaklar.

Ve bunların kullanıldıkça 
beynin işinin kolaylaşması.

Benim beynimin içinde, travma 
sadece, ormanın içinden beynimin

takip edebileceği dar bir yol oluşturmaya 
vakit bulabildi.

Diğer travma kurbanlarında, 
savaşta bulunanlar

ya da kötü muameleye maruz
kaldığı bir ilişki yaşayanlar gibi,

geniş yollar kurulmuş olabilir.

Benim durumumda tek yapmamız gereken, 
bir tırmık alıp

yaprakları temizlemekti

ve beynim orada olduğunu 
unutacaktı.

Ancak başka biri için

bir kaya matkabı alıp, ağaçları
dikip, büyümesini beklemeniz gerekebilir

ve bu zaman alır.

EMDR'ye ilişkin birkaç küçük 
istatistik sunayım;

benim sadece bir afiş çocuğu

olmadığımı göstermek için.

Ortalama 6, 50 dakikalık 
oturumdan sonra,

tek bir travma kurbanlarının %100'ü

ve çoklu travma kurbanlarının %77'i

SSTB belirtilerinden 
hiçbirine sahip değildiler.

EMDR travma ve beynimizin 
ona karşı tepkisi hakkında

bilgi edinmemizi sağlayan yollardan biri.

Ve 5, 10 ya da 20 yıl sonra,

bilimin bize ne sunacağını kim bilebilir.

Bildiğim şey şu ki,

bu olay başıma gelmeden önce,

travmanın sadece üstesinden gelmen

gereken bir şey olduğunu düşündüm.

Kabul et ve yaşamına devam et.

Ancak, artık farkına vardığım şey

bir şeyin gerçekten üstesinden gelmek 
istiyorsak birbirimize yardım etmeliyiz.

Aylar boyunca, bunun neden olduğunu
öğrenmek istedim.

Jason neden kendi canına kıydı?

Bu, neden bu iki kızın başına geldi?

Ve öğrendiğim şey, yaşamdaki bazı olaylar

berbat bir film gibi,

hani son sahnesi cevap sunmak yerine
daha çok soruyla biter.

Ve bu cevapları istiyor muyuz?

Ancak, o cevapları asla alamayacağımızı
bilsek bile

huzuru bulabiliriz.

Umarım, travmaya eskisinden 
farklı bir şekilde bakıyorsunuzdur

ve çevrenizdeki dünyayı beyninizin
nasıl işlediğine ilişkin daha iyi

bir anlayışa sahipsinizdir.

Ve unutmayınız ki,

bazen, biraz yardıma ihtiyaç duyarız.

Teşekkür ederim.

(Alkış)