1
00:00:07,064 --> 00:00:09,094
Ένας ρακένδυτος άνδρας, ο Έστραγκον,

2
00:00:09,094 --> 00:00:12,924
κάθεται κάτω από ένα δέντρο 
και προσπαθεί να βγάλει την μπότα του.

3
00:00:12,924 --> 00:00:14,804
Σύντομα φτάνει ο φίλος του Βλαντιμίρ,

4
00:00:14,804 --> 00:00:17,104
ο οποίος υπενθυμίζει 
στον ανυπόμονο φίλο του

5
00:00:17,104 --> 00:00:20,564
ότι πρέπει να περιμένουν εκεί 
για κάποιον που ονομάζεται Γκοντό.

6
00:00:20,564 --> 00:00:23,964
Έτσι ξεκινάει μια εξαντλητική συζήτηση 
όπου και οι δύο συζητούν

7
00:00:23,964 --> 00:00:26,484
πότε θα έρθει ο Γκοντό, γιατί περιμένουν,

8
00:00:26,484 --> 00:00:29,794
ακόμα και αν βρίσκονται στο σωστό δέντρο.

9
00:00:29,794 --> 00:00:33,524
Από αυτό το σημείο, το «Περιμένοντας
τον Γκοντό» γίνεται όλο και πιο περίεργο,

10
00:00:33,524 --> 00:00:35,504
ωστόσο θεωρείται ένα έργο που άλλαξε

11
00:00:35,504 --> 00:00:37,634
την ιστορία του σύγχρονου θεάτρου.

12
00:00:37,634 --> 00:00:41,963
Γραμμένο από τον Σάμιουελ Μπέκετ
μεταξύ του 1949 και του 1955,

13
00:00:41,963 --> 00:00:45,623
το έργο θέτει ένα απλό 
αλλά κρίσιμο ερώτημα -

14
00:00:45,623 --> 00:00:49,873
τι πρέπει να κάνουν οι χαρακτήρες;

15
00:00:49,873 --> 00:00:52,963
Έστραγκον: Ας μην κάνουμε τίποτα. 
Είναι πιο ασφαλές.

16
00:00:52,963 --> 00:00:56,663
Βλαντιμίρ: Ας περιμένουμε
να δούμε τι θα πει.

17
00:00:56,663 --> 00:00:57,993
Έστραγκον: Ποιος;

18
00:00:57,993 --> 00:00:59,663
Βλαντιμίρ: Ο Γκοντό.

19
00:00:59,663 --> 00:01:01,693
Έστραγκον: Καλή ιδέα.

20
00:01:01,693 --> 00:01:04,223
Τέτοιοι αινιγματικοί διάλογοι
και κυκλικοί συλλογισμοί

21
00:01:04,223 --> 00:01:07,163
αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά 
του Θεάτρου του Παραλόγου,

22
00:01:07,163 --> 00:01:10,413
ενός κινήματος που εμφανίστηκε 
μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

23
00:01:10,413 --> 00:01:12,423
και βρήκε τους καλλιτέχνες να προσπαθούν

24
00:01:12,423 --> 00:01:15,183
να βρουν νόημα στην απελπισία.

25
00:01:15,183 --> 00:01:19,343
Οι εκπρόσωποι του κινήματος αποσύνθεσαν 
την πλοκή, τους χαρακτήρες και τη γλώσσα

26
00:01:19,343 --> 00:01:21,933
για να αμφισβητήσουν
τη σημασία τους και να μοιραστούν

27
00:01:21,933 --> 00:01:25,633
τη βαθιά αβεβαιότητά τους στη σκηνή.

28
00:01:25,633 --> 00:01:27,713
Παρόλο που αυτό μπορεί
να ακούγεται ζοφερό,

29
00:01:27,713 --> 00:01:30,793
το παράλογο συνδυάζει 
την απελπισία με το χιούμορ.

30
00:01:30,793 --> 00:01:33,503
Αυτό αντικατοπτρίζεται
στη μοναδική προσέγγιση του Μπέκετ

31
00:01:33,503 --> 00:01:35,723
σε αυτό το είδος
στο «Περιμένοντας τον Γκοντό»,

32
00:01:35,723 --> 00:01:39,633
το οποίο περιέγραψε ως 
«μια δίπρακτη ιλαροτραγωδία».

33
00:01:39,633 --> 00:01:42,083
Τραγικά, οι χαρακτήρες είναι παγιδευμένοι

34
00:01:42,083 --> 00:01:45,203
σε ένα υπαρξιακό αίνιγμα:
περιμένουν μάταια

35
00:01:45,203 --> 00:01:47,963
για έναν άγνωστο 
για να τους δώσει έναν σκοπό,

36
00:01:47,963 --> 00:01:49,863
αλλά ο μοναδικός σκοπός τους

37
00:01:49,863 --> 00:01:52,583
προκύπτει από το να τον περιμένουν.

38
00:01:52,583 --> 00:01:55,263
Καθώς περιμένουν, 
πλήττουν όλο και περισσότερο,

39
00:01:55,263 --> 00:02:00,253
εκφράζουν θρησκευτικούς φόβους 
και σκέφτονται την αυτοκτονία.

40
00:02:00,253 --> 00:02:03,683
Αλλά κωμικά υπάρχει 
κάτι χιουμοριστικό στο αδιέξοδό τους,

41
00:02:03,683 --> 00:02:06,513
το οποίο εκφράζεται στον λόγο τους 
και στις κινήσεις τους.

42
00:02:06,513 --> 00:02:09,733
Οι διάλογοι τους περιέχουν
περίεργα λογοπαίγνια,

43
00:02:09,733 --> 00:02:11,613
επαναλήψεις και διφορούμενα σχόλια,

44
00:02:11,613 --> 00:02:14,723
ενώ οι κινήσεις τους περιλαμβάνουν
χαζολογήματα, τραγούδι, χορό,

45
00:02:14,725 --> 00:02:17,325
καθώς και να ανταλλάσσουν
μανιωδώς τα καπέλα τους.

46
00:02:17,325 --> 00:02:19,955
Συχνά είναι ασαφές αν το κοινό πρέπει

47
00:02:19,955 --> 00:02:22,835
να γελάσει ή να κλάψει - ή αν ο Μπέκετ

48
00:02:22,835 --> 00:02:25,855
τα θεωρούσε διαφορετικά.

49
00:02:25,855 --> 00:02:28,265
Γεννημένος στο Δουβλίνο,
ο Μπέκετ σπούδασε Αγγλικά,

50
00:02:28,265 --> 00:02:30,895
Γαλλικά και Ιταλικά 
πριν μετακομίσει στο Παρίσι,

51
00:02:30,895 --> 00:02:33,825
όπου και πέρασε την υπόλοιπη ζωή του
κυρίως γράφοντας θέατρο,

52
00:02:33,825 --> 00:02:35,705
ποίηση και πρόζα.

53
00:02:35,705 --> 00:02:38,575
Παρόλο που ο Μπέκετ έτρεφε 
μια μεγάλη αγάπη για τη γλώσσα,

54
00:02:38,575 --> 00:02:42,575
άφηνε επίσης χώρο και για τη σιωπή
ενσωματώνοντας κενά,

55
00:02:42,575 --> 00:02:46,575
παύσεις και σιωπηλές στιγμές στα έργα του.

56
00:02:46,575 --> 00:02:49,225
Αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν

57
00:02:49,225 --> 00:02:53,155
του χαρακτηριστικά αργού ρυθμού
και του μαύρου χιούμορ του,

58
00:02:53,155 --> 00:02:56,405
τα οποία έγιναν δημοφιλή 
μέσω του Θεάτρου του Παραλόγου.

59
00:02:56,405 --> 00:02:58,885
Επίσης δημιούργησε 
μια μυστηριώδη δημόσια εικόνα,

60
00:02:58,885 --> 00:03:02,235
και αρνούταν να επιβεβαιώσει 
ή να απορρίψει εικασίες

61
00:03:02,235 --> 00:03:04,585
σχετικά με το νόημα του έργου του.

62
00:03:04,585 --> 00:03:06,425
Αυτό ωθούσε το κοινό σε νέες εικασίες,

63
00:03:06,425 --> 00:03:09,395
αυξάνοντας το ενδιαφέρον του 
για τον σουρεαλιστικό κόσμο

64
00:03:09,395 --> 00:03:12,427
και τους αινιγματικούς 
χαρακτήρες του Μπέκετ.

65
00:03:12,427 --> 00:03:15,287
Η έλλειψη ενός σαφούς νοήματος
κάνει τον Γκοντό

66
00:03:15,287 --> 00:03:17,547
συνεχώς ανοιχτό σε νέες ερμηνείες.

67
00:03:17,547 --> 00:03:20,767
Οι κριτικοί έχουν προτείνει 
αμέτρητες ερμηνείες για το έργο,

68
00:03:20,767 --> 00:03:24,387
διαιωνίζοντας έτσι έναν κύκλο
ασάφειας και υποθέσεων

69
00:03:24,387 --> 00:03:27,627
που αντικατοπτρίζει την πλοκή 
του ίδιου του έργου.

70
00:03:27,627 --> 00:03:30,727
Οι κριτικοί το έχουν ερμηνεύσει 
ως αλληγορία του Ψυχρού Πολέμου,

71
00:03:30,727 --> 00:03:33,217
της Γαλλικής Αντίστασης

72
00:03:33,217 --> 00:03:36,227
και της αποίκησης της Ιρλανδίας 
από τους Βρετανούς.

73
00:03:36,227 --> 00:03:38,317
Επίσης, η δυναμική των δύο πρωταγωνιστών

74
00:03:38,317 --> 00:03:40,467
έχει πυροδοτήσει μια έντονη συζήτηση.

75
00:03:40,467 --> 00:03:43,307
Οι κριτικοί τους έχουν ερμηνεύσει 
ως επιζώντες της αποκάλυψης,

76
00:03:43,307 --> 00:03:45,817
ως ένα ζευγάρι που γερνάει, 
ως δύο ανίκανους φίλους

77
00:03:45,817 --> 00:03:51,537
-ακόμα και ως προσωποποίηση
του φροϋδικού «εγώ» και «εκείνο».

78
00:03:51,537 --> 00:03:53,707
Ο Μπέκετ είπε χαρακτηριστικά ότι ήταν

79
00:03:53,707 --> 00:03:56,707
σίγουρος μόνο για το γεγονός ότι 
ο Βλαντιμίρ και ο Έστραγκον

80
00:03:56,707 --> 00:03:59,667
«φορούν στρογγυλά καπέλα».

81
00:03:59,667 --> 00:04:02,497
Όπως οι υποθέσεις για το περιεχόμενο
και την περίεργη πλοκή,

82
00:04:02,497 --> 00:04:05,387
έτσι και οι πρωταγωνιστές 
συχνά επαναλαμβάνουν τα λόγια τους

83
00:04:05,387 --> 00:04:08,535
με διαπληκτισμούς και πειράγματα, 
χάνουν τον ειρμό της σκέψης τους

84
00:04:08,535 --> 00:04:11,285
και συνεχίζουν
από το σημείο που σταμάτησαν:

85
00:04:11,285 --> 00:04:14,335
Βλαντιμίρ: Ίσως θα μπορούσαμε 
να αρχίσουμε ξανά

86
00:04:14,335 --> 00:04:16,475
Έστραγκον: Αυτό είναι μάλλον εύκολο

87
00:04:16,475 --> 00:04:19,395
Βλαντιμίρ: Είναι η αρχή που είναι δύσκολη

88
00:04:19,395 --> 00:04:21,815
Έστραγκον: Μπορείς 
να ξεκινήσεις από οτιδήποτε

89
00:04:21,815 --> 00:04:24,285
Βλαντιμίρ: Ναι, αλλά
εσύ πρέπει να αποφασίσεις

90
00:04:24,285 --> 00:04:28,175
Ο Μπέκετ μας υπενθυμίζει ότι, 
όπως και η καθημερινότητά μας,

91
00:04:28,175 --> 00:04:31,245
έτσι και η θεατρική πραγματικότητα 
δεν βγάζει πάντα νόημα.

92
00:04:31,245 --> 00:04:34,925
Μπορεί να εξερευνήσει 
και την πραγματικότητα και τη φαντασία,

93
00:04:34,925 --> 00:04:37,025
και το οικείο και το αλλότριο.

94
00:04:37,025 --> 00:04:40,555
Και παρόλο που μια οργανωμένη
αφήγηση μας ελκύει,

95
00:04:40,555 --> 00:04:45,575
τα σπουδαιότερα θεατρικά έργα μας κάνουν 
να σκεφτόμαστε - και να περιμένουμε.