0:00:07.064,0:00:09.094
O zmierzchu nędzarz o imieniu Estragon

0:00:09.094,0:00:12.924
siada pod drzewem i usiłuje zdjąć but.

0:00:12.924,0:00:14.804
Dołącza do niego przyjaciel, Vladimir,

0:00:14.804,0:00:17.104
który przypomina[br]zaniepokojonemu towarzyszowi,

0:00:17.104,0:00:20.564
że muszą poczekać tu na Godota.

0:00:20.564,0:00:23.964
Mężczyźni zaczynają zadręczać się tym,

0:00:23.964,0:00:26.484
kiedy nadejdzie Godot,[br]dlaczego go oczekują

0:00:26.484,0:00:29.794
i czy są pod właściwym drzewem.

0:00:29.794,0:00:32.994
Od tej chwili utwór staje się[br]jeszcze bardziej dziwaczny,

0:00:32.994,0:00:35.504
jednak uważany jest za dzieło,

0:00:35.504,0:00:37.634
które zmieniło oblicze[br]współczesnego dramatu.

0:00:37.634,0:00:41.963
Sztuka napisana przez Samuela Becketta[br]między 1949 a 1955 rokiem

0:00:41.963,0:00:45.623
stawia proste, ale poruszające pytanie:

0:00:45.623,0:00:49.873
Co bohaterowie powinni zrobić?

0:00:49.873,0:00:52.963
Estragon: Nic. Tak jest bezpieczniej.

0:00:52.963,0:00:56.663
Vladimir: Czekajmy,[br]zobaczymy, co nam powie.

0:00:56.663,0:00:57.993
Estragon: Kto?

0:00:57.993,0:00:59.663
Vladimir: Godot.

0:00:59.663,0:01:01.693
Estragon: O, bardzo słusznie.

0:01:01.693,0:01:04.223
Enigmatyczny dialog[br]i pokrętna argumentacja

0:01:04.223,0:01:07.163
są kluczowymi elementami teatru absurdu,

0:01:07.163,0:01:10.413
ruchu, który powstał[br]po II Wojnie Światowej

0:01:10.413,0:01:12.263
wśród artystów usiłujących

0:01:12.263,0:01:15.183
odnaleźć sens w tym, co szokujące.

0:01:15.183,0:01:19.343
Artyści absurdu poddawali dekonstrukcji[br]fabułę, bohatera i język,

0:01:19.343,0:01:21.853
żeby zakwestionować ich sens

0:01:21.853,0:01:25.633
i podzielić się z widzami[br]swoją wielką niepewnością.

0:01:25.633,0:01:27.613
Choć absurd wydaje się czymś ponurym,

0:01:27.613,0:01:30.793
jednak rozpacz[br]połączona jest tu z humorem.

0:01:30.793,0:01:33.053
W sztuce "Czekając na Godota"[br]jest to widoczne

0:01:33.053,0:01:35.493
w wyjątkowym podejściu[br]Becketta do gatunku,

0:01:35.493,0:01:39.633
który nazwał "tragikomedią[br]w dwóch aktach".

0:01:39.633,0:01:42.083
Tragiczne jest to,[br]że bohaterowie są zamknięci

0:01:42.083,0:01:45.203
w egzystencjalnym labiryncie,[br]gdzie na próżno czekają

0:01:45.203,0:01:47.963
na pojawienie się nieznajomego,[br]który da im poczucie celu,

0:01:47.963,0:01:50.053
podczas gdy ich jedyne poczucie celu

0:01:50.053,0:01:52.583
pochodzi z czekania.

0:01:52.583,0:01:55.263
Czekając, zanurzają się w nudzie,

0:01:55.263,0:02:00.253
rozmawiają o lękach duchowych[br]i samobójstwie.

0:02:00.253,0:02:03.683
Ale pojawia się też komizm[br]wyrażony nieokrzesanym humorem,

0:02:03.683,0:02:06.513
który widoczny jest[br]w języku i gestach bohaterów.

0:02:06.513,0:02:09.733
Interakcje bohaterów pełne są[br]dziwacznej gry słów,

0:02:09.733,0:02:11.613
powtórzeń i dwuznacznych wyrażeń,

0:02:11.613,0:02:14.723
którym towarzyszą wygłupy, śpiew, taniec

0:02:14.725,0:02:17.325
i gorączkowa wymiana kapeluszy.

0:02:17.325,0:02:21.168
Często nie wiadomo, czy publiczność[br]ma się śmiać, czy płakać,

0:02:21.878,0:02:25.125
i czy dla Becketta to jakaś różnica.

0:02:25.785,0:02:28.135
Urodzony w Dublinie Beckett[br]studiował angielski,

0:02:28.135,0:02:30.895
francuski i włoski,[br]a następnie przeniósł się do Paryża,

0:02:30.895,0:02:32.665
gdzie spędził większość życia,

0:02:32.665,0:02:35.705
tworząc sztuki, poezję i prozę.

0:02:35.705,0:02:38.575
Chociaż Becket lubował się w języku,

0:02:38.575,0:02:42.365
cenił też spokój,[br]dlatego wprowadzał do swoich dzieł

0:02:42.365,0:02:46.575
luki, pauzy i momenty pustki.

0:02:47.585,0:02:49.055
To kluczowa cecha

0:02:49.055,0:02:53.155
charakterystycznego dla Becketta[br]nierównego tempa i czarnego humoru,

0:02:53.155,0:02:56.405
które stały się popularne[br]w teatrze absurdu.

0:02:56.405,0:02:58.885
Autor podtrzymywał[br]swój tajemniczy wizerunek,

0:02:58.885,0:03:02.235
nie potwierdzając[br]ani nie zaprzeczając domysłom

0:03:02.235,0:03:04.485
na temat znaczenia swoich dzieł.

0:03:04.485,0:03:06.175
Widzowie musieli sami domyślać się,

0:03:06.175,0:03:09.395
co zwiększało fascynację[br]jego surrealistycznym światem

0:03:09.395,0:03:12.427
i zagadkowymi bohaterami.

0:03:12.427,0:03:15.287
Brak jasnej wymowy tej sztuki sprawia,

0:03:15.287,0:03:17.547
że może być dowolnie interpretowana.

0:03:17.547,0:03:20.767
Krytycy proponują niezliczoną liczbę[br]interpretacji sztuki,

0:03:20.767,0:03:24.387
co prowadzi do niejasności i spekulacji

0:03:24.387,0:03:27.627
odzwierciedlonych w samej fabule dramatu.

0:03:27.627,0:03:30.727
Sztuka ta uważana jest[br]za alegorię zimnej wojny,

0:03:30.727,0:03:33.217
francuskiego ruchu oporu

0:03:33.217,0:03:36.227
i kolonizacji Irlandii[br]przez Wielką Brytanię.

0:03:36.227,0:03:38.317
Dynamika osobowości obu bohaterów

0:03:38.317,0:03:40.467
również wywołała ostrą dyskusję.

0:03:40.467,0:03:43.307
Uznano ich za ocalałych z apokalipsy,

0:03:43.307,0:03:45.817
starzejącą się parę,[br]dwóch bezsilnych przyjaciół,

0:03:45.817,0:03:51.537
a nawet za uosobienie ego i id Freuda.

0:03:51.537,0:03:53.707
Ponoć Beckett powiedział,

0:03:53.707,0:03:56.707
że możemy być pewni jedynie tego,[br]że Vladimir i Estragon

0:03:56.707,0:03:59.667
mieli na sobie meloniki.

0:03:59.667,0:04:02.567
Tak jak spekulacje krytyków[br]i irytująca fabuła,

0:04:02.567,0:04:05.227
język często zatacza koło,

0:04:05.235,0:04:07.465
kiedy dwaj bohaterowie[br]sprzeczają się i droczą,

0:04:07.465,0:04:11.285
tracąc wątek i zaczynając od początku.

0:04:11.285,0:04:14.335
Vladimir: Może by zacząć jeszcze raz.

0:04:14.335,0:04:16.475
Estragon: To nie powinno być trudne.

0:04:16.475,0:04:19.395
Vladimir: Początek jest trudny.

0:04:19.395,0:04:21.815
Estragon: Zacząć można od czegokolwiek.

0:04:21.815,0:04:24.285
Vladimir: Tak, ale trzeba się zdecydować.

0:04:24.285,0:04:28.175
Beckett przypomina nam, że tak jak życie,

0:04:28.175,0:04:31.245
świat na scenie nie zawsze ma sens.

0:04:31.245,0:04:34.925
Może dotykać zarówno[br]rzeczywistości jak i iluzji,

0:04:34.925,0:04:37.025
tego, co znane i nieznane.

0:04:37.025,0:04:40.555
Choć staranna narracja przemawia do widza,

0:04:40.555,0:04:45.575
jednak najlepszy teatr to taki,[br]który zmusza do refleksji i czekania.