1
00:00:07,064 --> 00:00:09,094
ชายร่างอวบนามว่า เอสทรากอน

2
00:00:09,094 --> 00:00:12,924
นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ช่วงพลบค่ำ
และพยายามจะถอดรองเท้าอย่างยากเย็น

3
00:00:12,924 --> 00:00:14,804
ไม่นาน เขาได้พบกับเพื่อนชื่่อ วลาดีมีร์

4
00:00:14,804 --> 00:00:17,104
ผู้ที่ย้ำเพื่อนผู้ประหม่าว่า

5
00:00:17,104 --> 00:00:20,564
พวกเขาต้องรอใครสักคนที่มีชื่อว่า โกโดต์

6
00:00:20,564 --> 00:00:23,964
วัฎจักรที่น่ากวนใจเริ่มขึ้น
เมื่อชายทั้งสองถกเถียงกัน

7
00:00:23,964 --> 00:00:26,484
ว่าเมื่อไรโกโดต์จะมา ทำไมพวกเขาต้องคอย

8
00:00:26,484 --> 00:00:29,794
และพวกเขาอยู่ใต้ต้นไม้ถูกต้นแล้วหรือยัง

9
00:00:29,794 --> 00:00:32,994
จากจุดนั้น เรื่อง "รอคอยโกโดต์"
ก็ประหลาดขึ้นเรื่อย ๆ

10
00:00:32,994 --> 00:00:35,504
แต่มันได้รับการยอมรับ
ว่าเป็นบทละคร

11
00:00:35,504 --> 00:00:37,634
ที่เปลี่ยนหน้าวงการละครยุคใหม่

12
00:00:37,634 --> 00:00:41,963
ละครที่ประพันธ์โดยซามูเอล เบ็คเค็ทท์
ระหว่าง ค.ศ. 1949 และ1955 นี้

13
00:00:41,963 --> 00:00:45,623
ตั้งโจทย์ที่แสนธรรมดาแต่ชวนให้คิด

14
00:00:45,623 --> 00:00:49,873
ว่าตัวละครจะทำอย่างไร

15
00:00:49,873 --> 00:00:52,963
เอสทรากอน: ไม่ต้องทำอะไรหรอก 
แบบนี้ปลอดภัยดี

16
00:00:52,963 --> 00:00:56,663
วลาดีมีร์: ลองรอดูก่อนว่าเขาจะว่าอย่างไร

17
00:00:56,663 --> 00:00:57,993
เอสทรากอน: หมายถึงใครหรอ

18
00:00:57,993 --> 00:00:59,663
วลาดีมีร์: โกโดต์

19
00:00:59,663 --> 00:01:01,693
เอสทรากอน: อืม ดีเหมือนกัน

20
00:01:01,693 --> 00:01:04,223
บทสนทนาที่ซ่อนเงื่อนงำ
และใช้เหตุผลแบบงูกินหางนี้

21
00:01:04,223 --> 00:01:07,163
เป็นลักษณะเด่นของละครแปลกสุดวิสัย

22
00:01:07,163 --> 00:01:10,413
แนวละครที่เกิดขึ้น
หลังยุคสงครามโลกครั้งที่สอง

23
00:01:10,413 --> 00:01:12,263
และจากความพยายามที่ล้มเหลวของศิลปิน


24
00:01:12,263 --> 00:01:15,183
ในการหาความหมาย

25
00:01:15,183 --> 00:01:19,343
นักละครแปลกสุดวิสัย
รื้อโครงเรื่อง ตัวละคร และภาษา

26
00:01:19,343 --> 00:01:21,853
เพื่อกระทู้ถามความหมายของพวกมัน

27
00:01:21,853 --> 00:01:25,633
และแสดงความไม่มั่นคงนั้นบนเวที


28
00:01:25,633 --> 00:01:27,613
ในขณะที่มันอาจฟังดูหดหู่

29
00:01:27,613 --> 00:01:30,793
ละครแปลกสุดวิสัยผสมผสาน
ความสิ้นหวังของมันกับอารมณ์ขัน

30
00:01:30,793 --> 00:01:33,373
สิ่งนี้ถูกแสดงออกมาในแบบที่เป็นเอกลักษณ์
ของเบ็คเค็ทท์

31
00:01:33,373 --> 00:01:35,493
ที่ทำให้เขาบอกว่า "รอคอยโกโดต์"

32
00:01:35,493 --> 00:01:39,633
เป็น "ละครเศร้าปนตลกขบขันสององก์"

33
00:01:39,633 --> 00:01:42,083
น่าเศร้า ที่ตัวละครถูกขังอยู่ในสถานการณ์

34
00:01:42,083 --> 00:01:45,203
ที่พวกเขารออย่างสิ้นหวัง

35
00:01:45,203 --> 00:01:47,963
ให้บุคคลปริศนา
มามอบเป้าหมายชีวิตให้พวกเขา

36
00:01:47,963 --> 00:01:49,863
แต่เป้าหมายเดียวในชีวิตพวกเขา

37
00:01:49,863 --> 00:01:52,583
มาจากกิจกรรมที่เรียกว่าการรอ

38
00:01:52,583 --> 00:01:55,263
ขณะที่พวกเขารอ 
พวกเขาก็จมสู่ห้วงความเบื่อหน่าย

39
00:01:55,263 --> 00:02:00,253
แสดงความเกรงกลัวต่อศาสนา
และคิดเรื่องจะฆ่าตัวตาย

40
00:02:00,253 --> 00:02:03,683
แต่เรื่องตลก ๆ ก็ผุดขึ้นมา
ตอนที่พวกเขากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

41
00:02:03,683 --> 00:02:06,513
ซึ่งมันแสดงออกมาผ่านภาษา
และการเคลื่อนไหวของพวกเขา

42
00:02:06,513 --> 00:02:09,733
ปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา
เต็มไปด้วยการเล่นคำที่แปลก ๆ

43
00:02:09,733 --> 00:02:11,613
การทำซ้ำ ๆ และการบอกใบ้ซ้อน

44
00:02:11,613 --> 00:02:14,723
เช่นเดียวกันกับ การทำท่าตลก ๆ 
ร้องเพลง และเต้นรำ

45
00:02:14,725 --> 00:02:17,325
และเปลี่ยนหมวกอย่างกระวนกระวาย

46
00:02:17,325 --> 00:02:19,955
บ่อยครั้งที่ผู้ชมทำตัวไม่ถูก

47
00:02:19,955 --> 00:02:22,835
ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

48
00:02:22,835 --> 00:02:25,855
หรือว่าเบ็คเค็ทท์เห็นว่ามันต่างกันอย่างไร

49
00:02:25,855 --> 00:02:27,915
เบ็คเค็ทท์เกิดในดับลิน เรียนภาษาอังกฤษ

50
00:02:27,915 --> 00:02:30,895
ฝรั่งเศส และอิตาลี ก่อนที่จะย้าย
ไปอยู่ที่ปารีส

51
00:02:30,895 --> 00:02:33,605
ที่ซึ่งเขาใช้เวลาส่วนใหญ่
ไปกับการเขียนบทละครเวที

52
00:02:33,605 --> 00:02:35,705
กวี และความเรียง

53
00:02:35,705 --> 00:02:38,575
ในขณะที่เบ็คเค็ทท์ชอบภาษามาตลอด

54
00:02:38,575 --> 00:02:42,575
เขายังให้พื้นที่กับความเงียบ
โดยทำให้เกิดช่วงเว้น

55
00:02:42,575 --> 00:02:46,575
การหยุด และการเคลื่อนไหวของว่างเปล่า
ในงานของเขา

56
00:02:46,575 --> 00:02:50,265
นี่เป็นลักษณะเด่น
ของจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอและตลกร้าย

57
00:02:50,265 --> 00:02:53,155
ที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขา

58
00:02:53,155 --> 00:02:56,405
ซึ่งโดยดังในแวดวงละครแปลกสุดวิสัย

59
00:02:56,405 --> 00:02:58,885
เขายังสร้างบุคลิกที่ลึกลับ

60
00:02:58,885 --> 00:03:02,235
และไม่ยอมที่จะยืนยันหรือปฏิเสธเนวคิดใด ๆ

61
00:03:02,235 --> 00:03:04,585
ที่มีต่อความหมายของผลงานของเขา

62
00:03:04,585 --> 00:03:06,175
มันทำให้ผู้ชมเดาไปต่าง ๆ นานา

63
00:03:06,175 --> 00:03:09,395
ยิ่งเป็นการเพิ่มความสนใจ
ที่ผู้ชมมีต่อโลกเหนือจริง

64
00:03:09,395 --> 00:03:12,427
และตัวละครซ่อนเงื่อนของเขา

65
00:03:12,427 --> 00:03:15,287
การปราศจากซึ่งความหมายที่ชัดเจน

66
00:03:15,287 --> 00:03:17,547
ทำให้โกโดต์ถูกนำมาตีความได้ไม่จบสิ้น

67
00:03:17,547 --> 00:03:20,767
นักวิจารณาเสนอแนวคิด
ที่มีต่อบทละคนนี้ว่าอย่างนับไม่ถ้วน

68
00:03:20,767 --> 00:03:24,387
ทำให้เกิดเป็นวัฎจักรของความกำกวม

69
00:03:24,387 --> 00:03:27,627
และแนวคิดที่สะท้อนโครงเรื่องของละครเอง

70
00:03:27,627 --> 00:03:30,727
มันถูกตีความว่าแฝงคติจากสงครามเย็น

71
00:03:30,727 --> 00:03:33,217
การปฏิวัติฝรั่งเศส

72
00:03:33,217 --> 00:03:36,227
และการล่าอาณานิคมของอังกฤษที่ไอแลนด์

73
00:03:36,227 --> 00:03:38,317
พลังระหว่างตัวละครเอกทั้งสอง

74
00:03:38,317 --> 00:03:40,467
ก็ก่อให้เกิดการอภิปรายกันอย่างเข้มข้น

75
00:03:40,467 --> 00:03:43,307
พวกเขาถูกตีความว่าเป็นผู้รอดชีวิต
จากวันสิ้นโลก

76
00:03:43,307 --> 00:03:45,817
คนแก่คู่หนึ่ง เพื่อนรักสองคน

77
00:03:45,817 --> 00:03:51,537
และแม้แต่เป็นตัวแทน
ของอีโก้และอิดตามทฤษฎีของฟรอยด์

78
00:03:51,537 --> 00:03:53,707
เบ็คเค็ทท์กล่าวเพียงแต่สิ่งที่เขามั่นใจ

79
00:03:53,707 --> 00:03:56,707
ซึ่งก็คือวลาดีมีร์และเอสทรากอน

80
00:03:56,707 --> 00:03:59,667
"สวมหมวกกลมทรงสูง"

81
00:03:59,667 --> 00:04:02,567
เช่นเดียวกันกับแนวคิดเชิงวิจารณ์
และโครงเรื่องไร้แก่นสาร

82
00:04:02,567 --> 00:04:05,227
การใช้ภาษาของพวกเขาทั้งสองก็วนเวียน

83
00:04:05,235 --> 00:04:08,405
อยู่ระหว่างการชวนทะเลาะและล้อเล่น
การหลงประเด็นความคิด

84
00:04:08,405 --> 00:04:11,285
และต่อประเด็นจากสิ่งที่พูดคาเอาไว้

85
00:04:11,285 --> 00:04:14,335
วลาดีมีร์: เราน่าจะเริ่มกันใหม่ไหม

86
00:04:14,335 --> 00:04:16,475
เอสทรากอน: ก็ไม่ยากหนิ

87
00:04:16,475 --> 00:04:19,395
วลาดีมีร์: ยากก็ตอนเริ่มนี่แหละ

88
00:04:19,395 --> 00:04:21,815
เอสทรากอน: แกจะเริ่มจากอะไรก็ได้

89
00:04:21,815 --> 00:04:24,285
วลาดีมีร์: ใช่ แต่แกต้องตัดสินใจนะ

90
00:04:24,285 --> 00:04:28,175
เบ็คเค็ทท์ทำให้เราตระหนักว่า
ชีวิตประจำวันของเรานั้น

91
00:04:28,175 --> 00:04:31,245
ก็เหมือนกับโลกบนเวที
มันไม่ได้สมเหตุสมผลเสมอไป

92
00:04:31,245 --> 00:04:34,925
มันมีทั้งความจริงและมายา

93
00:04:34,925 --> 00:04:37,025
ความมักคุ้นและเรื่องประหลาด

94
00:04:37,025 --> 00:04:40,555
แะแม้ว่าการดำเนินเรื่องที่เรียบง่ายนี้
จะน่าดึงดูดใจ

95
00:04:40,555 --> 00:04:45,575
ละครเรื่องเยี่ยมนี้ก็ยังทำให้เราต้องคิด
และรอคอย