WEBVTT

00:00:11.640 --> 00:00:16.650
İnsan olma deneyimine girmek, büyük bir unutma haline girmektir.

00:00:18.730 --> 00:00:24.970
Koşulllanmış zihnin perdesi, özünde kim olduğumuz gerçeğini gizler,

00:00:28.050 --> 00:00:34.210
bizi ayrıştırır, sınırlar ve şüphe dolu bir dünyaya hapseder.

00:00:36.370 --> 00:00:42.050
Peki, kimsin gerçekten? Sadece bedende yaşayan,

00:00:42.760 --> 00:00:48.210
hayatı bir şekilde devam ettirmeye, mutluluğu bulmaya çalışan ve acı çekmekten kaçınan bir zihin misin sadece?

00:00:48.210 --> 00:00:54.860
Ya da tamamen başka bir şey... çok daha derin bir şey... ebedi bir şey

00:00:54.860 --> 00:01:00.180
Kelimelerle açıklanamayan bir şey. İdrak edildiğinde gerçek huzur,

00:01:00.180 --> 00:01:06.720
gerçek doyum getiren bir şey. Burada zihin perdesinin ötesine,

00:01:06.720 --> 00:01:12.220
düşüncelerin ve duyumların ötesine bakacağız.

00:01:12.220 --> 00:01:15.632
özünde kim olduğumuz gerçeğini bulmak için.

00:01:33.392 --> 00:01:37.392
Şu halde zihin nedir?

00:01:37.792 --> 00:01:44.430
Tarih boyunca bu soru sayısız kere sorulmuştur.

00:01:44.430 --> 00:01:49.790
İnsanlığın en eski spiritüel ve bilimsel araştırmalarından itibaren insan zihni

00:01:49.790 --> 00:01:55.380
farklı kültürlerde çeşitli şekillerde kavramsallaştırılmış ve anlaşılmıştır.

00:01:55.380 --> 00:02:01.580
İnsanlar, felsefe, psikolojik ve bilimsel teorilerle birlikte

00:02:01.580 --> 00:02:08.280
direk sorgulama yöntemlerinden faydalandılar zihnin sırlarını çözebilmek için ...

00:02:08.280 --> 00:02:14.790
Zihnin ve bedenin ötesinde kim olduğumuzu bulmak için. Genelde zihni,

00:02:14.790 --> 00:02:19.220
beyin gibi kafanın içinde olan bir şey gibi düşünürüz; düşünme ve

00:02:19.220 --> 00:02:27.505
bilişten ile ilgili alan. Ancak zihin bundan çok daha derindir. Zihin aslında düalitedir.

00:02:28.155 --> 00:02:33.260
Aynı zamanda Maya veya yanılsama olarak da bilinir. Aynı zamanda ego olarak da bilinir.

00:02:33.900 --> 00:02:41.050
Latince'de ego kelimesi basitçe "ben" anlamına gelir. "Ben" algısı bir şeyle sınırlandığında

00:02:41.050 --> 00:02:47.915
bu Maya'dır, yanılsamadır ama sınırsız olduğunda... bilinç olduğu gerçeğine

00:02:47.915 --> 00:02:53.920
uyandığında, içinde tüm fenomenlerin ortaya çıkıp kaybolduğu bilinç

00:02:53.920 --> 00:02:59.470
o zaman artık ayrı bir "ben" ile özdeşleşme yoktur.

00:02:59.960 --> 00:03:06.920
"Ben" kelimesinin gerçek anlamı sonsuz farkındalık, sonsuz bilinçtir.

00:03:06.920 --> 00:03:13.410
Var olan tek "ben" ya da tek Benlik budur. Ancak, çoğumuzda olan şu:

00:03:13.410 --> 00:03:19.670
benlik algımız, hayat denen deneyime...

00:03:19.670 --> 00:03:25.560
düşünceler, imgeler, duygular ve daha birçok şey ile o kadar iç içe girmiş ki... Kendimizi özünde

00:03:25.560 --> 00:03:32.760
ve aslen olduğumuz gibi algılamayız. Ama kendimizi modifiye olmuş halimizle tanıyoruz...

00:03:32.760 --> 00:03:39.970
insan olma deneyimin içine karışmış halimizle. İşte gerçek ve tek Benlik yani sonsuz farkındalık,

00:03:39.970 --> 00:03:44.940
sonsuz Bilinç ile deneyiminin birbirine karışması sonucunda

00:03:44.940 --> 00:03:51.230
hayalı ben oluşuyor. Gerçek olmayan "ben" e ego veya ayrı benlik deniyor.

00:03:51.230 --> 00:03:57.710
Ego bir fikirdir; çok güçlü, çok sağlam, çok ısrarcı.

00:03:57.710 --> 00:04:04.860
Bir şahıs olduğumuz düşüncesidir. Ayrı bir bedende, ayrı bir zihinde ayrı bir varlık.

00:04:04.860 --> 00:04:10.381
Hatta sadece beden zihin olduğumuzu düşünürüz bazen. Ego, zihnin bir parçasıdır.

00:04:10.381 --> 00:04:17.510
Çok küçük yaşlarda oluşmaya başlar; benlik algısı verir bize. Diğerlerinden ayrı bir ben hissi.

00:04:17.510 --> 00:04:25.820
Ego kelimenin tam anlamıyla aslı olmayan uyduruk bir varlıktır; gerçek değildir ve

00:04:25.820 --> 00:04:34.460
beden olarak tanımladığımız şeydir. Zihnin ayrı olduğunu düşünen bölümüdür.

00:04:34.460 --> 00:04:42.790
Ego, kişisel benlik algısıdır, gerçek benlik değildir.

00:04:43.750 --> 00:04:49.630
Tamamen hayali bir ‘ben’ hakikatte ‘kim olduğum’ değil.

00:04:49.630 --> 00:04:58.279
Nihayetinde kim olduğum daha derin, bu derinlikteki var oluştur, hep var olan mevcudiyettir.

00:04:58.869 --> 00:05:05.600
Düalist zihin iki temel unsurdan oluşur... gözleyen ve gözlenen.

00:05:05.600 --> 00:05:11.540
Dünya duyumlardan, algılardan ve egosal tercihlerden oluşur

00:05:11.540 --> 00:05:17.930
algısı var. Bununla beraber, ayrı bir "ben" olduğu hissi var;

00:05:17.930 --> 00:05:25.110
gözleyen bir ‘ben’. Uyanış bu düalitenin farkına varmaktır ...

00:05:25.110 --> 00:05:32.260
‘gözleyen ile gözlenen bir’ gerçeğine uyanmaktır. ’Özne ile nesne bir’ gerçeğine.,

00:05:32.260 --> 00:05:38.710
Ve ezelden beri her an her yerde var olan farkındalığı idrak etmektir.

00:05:38.710 --> 00:05:45.600
Küçük çocuklara bakarsanız, küçük çocukların egosu yoktur.

00:05:45.600 --> 00:05:50.730
Hayata iştirak ederler adeta. Bir coşku halindedirler, canlı, neşeli

00:05:50.730 --> 00:05:54.590
çünkü dünyadan ayrı değiller.

00:05:54.930 --> 00:06:01.130
Doğduğumuzda bağımlıyızdır ve henüz kavramsal düşüncelerimiz yoktur.

00:06:01.130 --> 00:06:06.709
Büyüdükçe kavramlar ögrenir, öz farkındalık denilen yeteneği,

00:06:06.709 --> 00:06:12.040
yaptıklarımız üzerinde düşünme kabiliyeti geliştiririz bağımsız bireyler olabilmek adına...

00:06:12.040 --> 00:06:16.880
İşte bu düşünme işlemi içsel kimlik haline gelir.

00:06:16.880 --> 00:06:23.640
Egonun oluşumu doğumdan kısa bir süre sonra başlar. Nihayetinde "ben" veya "kendim"

00:06:23.640 --> 00:06:31.790
olarak adlandırdığımız kişisel bir kimlik geliştirmeye başlarız. İnsan gelişiminde

00:06:31.790 --> 00:06:38.740
ayna evresi, çocuğun aynada kendini fark ettiği aşamadır,

00:06:38.740 --> 00:06:46.050
genellikle 6 ila 18 aylıkken. Ve bu, egonun oluşumunun sadece bir kısmıdır,

00:06:46.050 --> 00:06:52.710
kendini özdeşleştirmek yoluyla oluşumunun. Tabii bu, egomuzu aynadaki

00:06:52.710 --> 00:06:59.390
karakterden alıyoruz anlamına gelmiyor. Sosyalleşme sürecinin, koşullanmanın bir ürünüdür Ego.

00:06:59.390 --> 00:07:07.730
Zira çevremizdekiler bize ayrı bir kişi, ayrı bir "ben" olarak davranmaya başlar.

00:07:07.730 --> 00:07:13.870
Böylelikle, "ben" duygusu ile özdeşleşmeyi öğreniriz; bedenimizde ortaya çıkan duyularla,

00:07:13.870 --> 00:07:21.740
dış dünyanın algılanması, kavramsallaştırılması yoluyla. Zihin böler,

00:07:21.740 --> 00:07:28.020
bir şeyleri diğerlerinden ayırır, sonra bu şeylere karşı tercihler geliştiririz.

00:07:28.020 --> 00:07:34.050
Bazı şeyleri severiz, bazılarını sevmeyiz. Bu "ben", zamanla

00:07:34.050 --> 00:07:40.140
birey olarak ayrı ve özgün kimliğimiz haline gelir.

00:07:40.140 --> 00:07:44.250
Kim olduğumuza inandığımızın hikayesi budur.

00:07:44.250 --> 00:07:48.430
Ve bizimle vücut bulan bilinç de buna inanmaya başlar, küçük yaşlardan,

00:07:48.430 --> 00:07:54.965
çocukluğumuzdan itibaren ve bizimle büyür, bir kişi olduğumuza tamamen

00:07:54.965 --> 00:08:00.930
ikna oluncaya kadar. İnsanlar büyüdükçe, ergenliğe ve yetişkinliğe doğru

00:08:00.930 --> 00:08:06.760
ilerledikçe bir ayrılık fikri geliştirirler; kafalarının içinde yaşayan "ben" olduklarına inanırlar.

00:08:06.760 --> 00:08:15.980
Böylece, ayrı egolar haline gelirler; hep bir şeyler isteyen,

00:08:15.980 --> 00:08:21.130
hep bir eksiklik duygusuyla yaşayan, duydukları eksiklikleri telafi etmek için

00:08:21.130 --> 00:08:25.990
bir şeyler biriktirme arzusunun egemen olduğu bir hayat süren.

00:08:25.990 --> 00:08:31.350
Tüm sorunlara, tüm problemlere neden olan zihindir. Zihin,

00:08:31.350 --> 00:08:35.330
ayrılık yanılsamasının tümünü yaratan bir güçtür...

00:08:35.330 --> 00:08:41.410
'dünyada yaşayan bir kişiyim' yanılsaması veya görüntüsünün tamamını

00:08:41.410 --> 00:08:48.750
Deneyerek doğru olduğunu görebiliriz ki yaşadığımız her

00:08:48.750 --> 00:08:56.590
psikolojik acının temelinde bu ‘ayrı kişi olma’ inancını, her zaman

00:08:56.590 --> 00:09:04.020
bu ayrı varlık olma inancını buluruz. Hiçbir istisna yok, istisna yok.

00:09:04.020 --> 00:09:11.000
Fiziksel acıdan bahsetmiyorum, ama psikolojik acı kesinlikle gereksizdir

00:09:11.000 --> 00:09:18.819
bu ayrı yani görünüşte ayrı beden- zihin olduğu inancından

00:09:18.819 --> 00:09:26.960
kaynaklanır. Zira bütünden kopmuş parçalar gibiyiz,

00:09:26.960 --> 00:09:32.919
birbirinden kopmuş ve birbirinden çok uzaklara yayılmış

00:09:32.919 --> 00:09:38.110
yapboz parçaları gibiyiz. O yüzden "bir şeyler eksik",

00:09:38.110 --> 00:09:42.156
"bir şeyler doğru değil" hissi var. Zihin aşılmaz bir engel gibi görünüyor.

00:09:42.156 --> 00:09:46.800
Zihinle nasıl başa çıkabiliriz? Zihnin sonu yok gibi görünüyor.

00:09:47.330 --> 00:09:53.190
Aklı kullanarak zihni fethetmeye çalışmak hiç bitmeyen bir mücadele yaratır.

00:09:53.190 --> 00:09:59.120
Çizmelerini çekerek kendini yukarı kaldırmaya çalışmak gibi bir şey.

00:09:59.360 --> 00:10:05.600
Ego harap olmuş, kaybolmuş ve kafası karışmış hisseder,

00:10:05.600 --> 00:10:12.030
hayatın hiçbir anlamı olmadığını. Ve sürekli arayışta olan zihin mücadele ederken,

00:10:12.030 --> 00:10:18.160
şair St. John of the Cross'un Ruhun Karanlık Gecesi dediği şeyi yaşarız. Bu,

00:10:18.160 --> 00:10:24.883
rüyadan uyanma sürecinin gerekli bir bölümüdür. Arayışı ve arayış içinde olanla özdeşleşmeyi

00:10:24.883 --> 00:10:32.860
bırakarak ancak, yaşamla doğrudan bir olabiliriz.

00:10:44.170 --> 00:10:49.680
Hayatımda iyi bir yerdeydim. Spiritüel arayıştan bir nevi vazgeçmiştim...

00:10:49.680 --> 00:10:55.440
Pes ettiğim için falan değil, gerçekten aranacak başka bir şey olmadığı için.

00:10:55.440 --> 00:11:00.961
Aydınlanma arayışında değildim. Bir uyanış aramıyordum.

00:11:00.961 --> 00:11:06.970
Huzur arıyordum, mutluluk arıyordum ve anladım ki tek yol var:

00:11:06.970 --> 00:11:12.430
olana teslim olmak. Hayat benim öğretmenimmiş meğer. Çok, çok, çok uzun yıllar süren arayıştan

00:11:12.430 --> 00:11:22.390
sonra her şey yıkıldı. Kendim olarak bildiğim ben yapısı yıkıldı.

00:11:23.350 --> 00:11:33.710
Salonda oturuyordum ve birkaç hafta boyunca içimde

00:11:33.710 --> 00:11:43.780
bir tür büyük bir ıssızlık olmaya başladı. Yani bu beklenmedik bir şeydi,

00:11:43.780 --> 00:11:52.460
bu uçsuz bucaksız karanlık iç manzara... bir çeşit terk edilmişlik... varoluşsal terk edilmişlik

00:11:52.460 --> 00:12:03.900
hem de yaşamın kendisi tarafından ve zihnimdeki hareketlenmeleri fark ettim,

00:12:03.900 --> 00:12:11.470
zihnimin içimdeki bu karanlık manzaradan nasıl kaçıp uzaklaşmak istediğini. Ve kendime sordum:

00:12:11.470 --> 00:12:17.800
"Acı çekmenin anlamı ne? Acının doğasında ne var?

00:12:17.800 --> 00:12:25.670
Acı nasıl sona erebilir?"Ya da belki sona ermiyor ve bu soruda ortaya çıkan şey,

00:12:25.670 --> 00:12:32.220
olduğum yerden hareket etmeme, o karanlık manzaradan uzaklaşmama isteğiydi

00:12:32.220 --> 00:12:39.730
ve benim sonum anlamına gelse bile buna teslim olmak geldi içimden.

00:12:39.730 --> 00:12:46.286
Ve sonumun gelmesi ne demek onu da bilmiyordum, bir tür biliş olarak ortaya çıktı

00:12:46.286 --> 00:12:51.820
ama henüz bilinçli değildi ve o anda beklenmedik bir şekilde benlik yapısı çöktü,

00:12:51.820 --> 00:13:02.030
tamamen yok oldu. Sanki ‘ben kimliği’ öldü ve şaşırtıcı bir şekilde

00:13:02.030 --> 00:13:11.570
ben ve yaşam arasındaki ayrılığı sona erdiren yaşamın kendisiyle bir birleşme oldu.

00:13:11.570 --> 00:13:20.320
Ve o andan itibaren idrak ettim ki, ‘Ben ve hayat biriz’. Ayrılık yok...

00:13:20.320 --> 00:13:27.320
Hepsi zihin dalgalanmalarında. Ve bu noktadan sonra,

00:13:27.320 --> 00:13:35.530
mutluluk (Amoda) bulmak adına kurban kimliği üzerine inşa edilmiş o yapı yıkıldı; sadece

00:13:35.530 --> 00:13:40.440
koşulların kurbanı değil, aynı zamanda hissettiklerimin kurbanı; duyguların kurbanı,

00:13:40.440 --> 00:13:44.790
düşüncelerin kurbanı ve bu nedenle sürekli olarak onları değiştirmeye; düşünceleri değiştirmeye,

00:13:44.790 --> 00:13:49.517
duyguları değiştirmeye, daha iyi hale getirmeye çalışmak, daha pozitif, daha coşkulu hale

00:13:49.517 --> 00:13:58.510
getirmeye çalışmak... bu sona erdi. Ve kurban kimliği gidince sanki yeniden doğmuş gibi oldum.

00:13:58.510 --> 00:14:05.330
Böylece öldüm ve ölümle yeniden doğdum. Algılarımı kapatmış tüm perdeler iniverdi sanki;

00:14:05.330 --> 00:14:11.460
Amoda kimliği üzerine kurulmuş algılarımı yani hikayesiyle, düşünceleriyle, inançlarıyla,

00:14:11.460 --> 00:14:17.898
deneyimleriyle ‘ben’ temeline oturtulmuş algılarımı kapatan tüm perdeler çözüldü. Çırılçıplak oldu,

00:14:17.898 --> 00:14:23.510
tamamen savunmasız. Hep öyle kaldı, o zamandan beri hiç değişmedi.

00:14:27.050 --> 00:14:33.610
Budizm'de ilk Yüce Gerçek, ıstırabın olduğudur.

00:14:33.610 --> 00:14:40.210
Zira koşullanmış zihnin doğasında var tatminsizlik. Dukkha, diğer bir değişle

00:14:40.210 --> 00:14:47.120
zihinde var olan kronik tatminsizlik, yalnızca fiziksel ve duygusal acıya neden olan tatminsizlik değil,

00:14:47.120 --> 00:14:53.690
aynı zamanda daha derin tatminsizlik biçimlerini de kapsar: her şeyin geçici olması,

00:14:53.690 --> 00:15:00.780
dünyevi arayışlarda kalıcı tatmin bulamama gibi

00:15:00.780 --> 00:15:07.180
Gerçek mutluluk ya da doyum, dış dünyada hele de maddi şeyler arayarak bulunamaz.

00:15:07.710 --> 00:15:11.428
İşler düşündüğümüz gibi gittiğinde bile, Her şeyi usulüne uygun

00:15:11.428 --> 00:15:16.365
yapıyor olsak bile -iyi bir insanız, güzel ilişkilerimiz, başarılı kariyerimiz var-

00:15:16.365 --> 00:15:21.970
o zaman bile derinlerde yatan ve sürekli bizimle olan ‘hala oturmayan bir şeyler var’ hissi taşırız.

00:15:21.970 --> 00:15:29.090
Eksikliğini duyduğumuz, doğru bir şekilde algılayamadığımız bir şey

00:15:29.090 --> 00:15:36.020
ve buna ne kadar yakından bakarsak o kadar canlı, o kadar belirgin hale gelir.

00:15:36.020 --> 00:15:42.690
Bu yüzden sık sık söylediğim şey: uyanış sürecindeki ilk adım

00:15:42.690 --> 00:15:50.280
acı çektiğimizi kabul etmektir. Acı çekme hissini şöyle özetleyebiliriz:

00:15:50.280 --> 00:15:56.360
hayatım hiç yolunda gitmiyor ya da belki ben doğru yolda değilim.

00:15:56.360 --> 00:15:59.893
Ama bu, rahatsız edici bir his... Rahatsız edici olması bir lütuf zira

00:15:59.893 --> 00:16:07.173
bizi hayal bile edemeyeceğimiz yerlere götürebilecek bu sorgulamaya götürüyor.

00:16:07.173 --> 00:16:15.520
İnsanlar neden acı çekiyor? Fiziksel acıdan bahsediyorsak, şunu anlamalıyız ki,

00:16:15.520 --> 00:16:24.350
fiziksel acı çekmemizin bir nedeni var. Fiziksel acı

00:16:24.350 --> 00:16:33.770
genetik olarak miras aldığımız bir koruma aracıdır. Hiç acı çekmeseydik,

00:16:33.770 --> 00:16:43.410
sürekli bir şeylere çarpardık, sülfürik asit içerdik ve

00:16:43.410 --> 00:16:51.740
bedenimiz uzun süre dayanmazdı. Psikolojik acının nedeni farklı.

00:16:51.740 --> 00:17:00.330
O da şu: "yanlış yapıyorsun". Yani psikolojik acı sorun değil,

00:17:00.330 --> 00:17:05.930
çözümün başlangıcıdır. Psikolojik acı, yaptığımız diğer bir yanlışlık hakkında

00:17:05.930 --> 00:17:12.540
yani ayrı bir insan olduğumuza inanmak hakkında bize bir ders veriyor.

00:17:12.540 --> 00:17:19.150
Bu bir hata... Hataların en büyüğü. Bu, ilk günahtır;

00:17:19.150 --> 00:17:28.840
göklerin krallığından, cennet bahçesinden kovulmamıza sebep olan ilk günah.

00:17:30.360 --> 00:17:37.790
Günah kelimesinin orijinal anlamı "amaçlanan hedefi başaramamak" tır.

00:17:37.840 --> 00:17:44.514
Egosal bilinç, sürekli olarak hedefi kaçırdığımız patolojik bir zihin durumudur.

00:17:44.514 --> 00:17:51.200
"Düşüş" ün anlamı budur. Bilgi ağacının meyveleri -iyi ve kötü- üzerine,

00:17:51.200 --> 00:17:56.850
düşünceler üzerine odaklanmış bir haldeyiz.

00:17:56.850 --> 00:18:03.050
Düalist zihin, algıladığımız form dünyasına şekil veren olgulardan oluşur

00:18:03.050 --> 00:18:10.250
yani duyumlardan, algılardan, bencil tercihlerden ve bu

00:18:10.250 --> 00:18:17.480
gözleyen ayrı bir "ben” var algısından. İşte

00:18:17.480 --> 00:18:20.580
ego ile özdeşleşmenin temelınde yatan bu "ben" düşüncesidir.

00:18:20.580 --> 00:18:30.226
Her ne yaşıyorsak onu yaşayan bu "ben". Üzgün, endişeli ya da

00:18:30.226 --> 00:18:34.770
yalnızsam, bu deneyimi yaşayan bu "ben". Eğer seninle konuşuyorsam,

00:18:34.770 --> 00:18:39.800
konuşan bu "ben". Eğer dünyayı görüyorsam, dünyayı gören de bu "ben".

00:18:39.800 --> 00:18:47.620
Böylelikle tüm yaşamımız bu "ben" etrafında döner.

00:18:47.620 --> 00:18:58.680
Yaşadığımız tüm deneyimlerde merkezi karakter "Ben" dir. O yüzden yapılması gereken asıl sorgulama...

00:18:58.680 --> 00:19:03.841
Uyanışın ön koşulu, gerçekte olduğumuz "Ben" in veya

00:19:03.841 --> 00:19:06.900
benliğin doğasını keşfetmek, onu tanımaktır.

00:19:06.900 --> 00:19:13.247
Budizm'in en saygı duyulan öğretilerinden biri olan Kalp Sutrasın’da şöyle yazar:

00:19:13.247 --> 00:19:19.670
Kurtulmak için düalist zihnin bu mekanizmasının tamamının boş olduğunu, zihinde ben diye bir şey

00:19:19.670 --> 00:19:28.650
olmadığını fark etmemiz gerek. "Ben" düşüncesinden vazgeçildiğinde, düalitenin kendisi de çöker.

00:19:28.650 --> 00:19:35.120
Form tamamıyla boşluk olarak, boşluk tamamıyla form olarak görülür.

00:19:35.120 --> 00:19:43.850
Samadhi durumunda, boşluk doluluk olarak dans eder,

00:19:43.850 --> 00:19:51.570
durgunluk hareketin; sessizlik sesin özündedir. Hayat doğrudan deneyimlenir,

00:19:51.570 --> 00:19:58.580
zihin süzgeci aracılığıyla değil. O zaman bilgi ağacının meyvelerinin peşinden gitmeyiz artık

00:19:58.580 --> 00:20:04.660
iyilik kötülük diye bir şey kalmaz. Dünyayla eskisi gibi ilişki kurmadığımızda,

00:20:04.660 --> 00:20:11.923
bu, kurtuluştur, özgürleşmedir, acının, ıstırabın sona ermesidir.

00:20:11.923 --> 00:20:18.550
‘Benim’ inancına sahibiz -benim zihnim, benim cehaletim, benim egom-

00:20:18.550 --> 00:20:23.920
çünkü kendimizi ayrı tutan bir bakış açısı ile görüyoruz her şeyi ve

00:20:23.920 --> 00:20:27.840
biliyor musunuz bu normal başlangıçta, yani bu şekilde göreceksiniz. Ama

00:20:27.840 --> 00:20:36.410
gerçekte durum farklı. Gerçekte sadece yaşam var. O kadar. Eylemde olan yaşam. Saf bir şekilde akıyor.

00:20:36.410 --> 00:20:40.700
O halde acı çekmek, yaşama karşı dirençtir; ‘Evet’imize karşı direnç,

00:20:40.700 --> 00:20:46.230
‘Hayır’ımıza karşı direnç, görünen, vuku bulan her şeye karşı durmaktır,

00:20:46.230 --> 00:20:53.140
çünkü kendimizi ayrı hissediyoruz. Ve uyanış,

00:20:53.140 --> 00:20:56.534
işte bu ayrı olma fikrine son vermektir.

00:20:56.534 --> 00:21:01.750
Zihindeki egosal direnci, tüm enerjinin evrende nasıl hareket ettiğini gözlemleyerek

00:21:01.750 --> 00:21:09.910
anlamaya başlayabiliriz. Anlamanın bir yolu,

00:21:09.910 --> 00:21:15.980
Lichtenberg figürü adı verilen şeye bakmaktır. Lichtenberg figürü,

00:21:15.980 --> 00:21:21.820
yüksek voltajlı elektrik boşalması maddelerden geçtiğinde ortaya çıkan şekildir.

00:21:21.820 --> 00:21:28.200
Elektrik boşalması, dallanmış ağaç benzeri kanallar şeklinde desen oluşturur.

00:21:28.200 --> 00:21:36.150
Burada elektrik odunun içine gidiyor. Bu örnekte Lichtenberg figürü,

00:21:36.150 --> 00:21:42.980
beş milyon voltluk hızlandırıcı kullanılarak trilyonlarca elektronun

00:21:42.980 --> 00:21:49.984
akrilik bir blok içine enjekte edilmesiyle oluşturulmuştur. Tüm fiziksel maddeler,

00:21:49.984 --> 00:21:56.610
bu durumda akrilik blok, enerjinin direnmesi veya yavaşlamasıdır.

00:21:56.610 --> 00:22:02.680
Fırtınada, havanın direnci iletken kanalın oluşumunu ve akım akışını etkiler.

00:22:02.680 --> 00:22:08.560
Enerjinin yarattığı ağaç benzeri desenleri gözlemlediğimizde,

00:22:08.560 --> 00:22:15.960
enerjinin zaman içinde ortamda izlediği yolu görüyoruz.

00:22:15.960 --> 00:22:21.429
Ağaç benzeri bu desenler veya dallanma şekilleri,

00:22:21.429 --> 00:22:31.597
mikrodan makroya kadar doğada var olan her şeyde ve her ölçüde bulunur.

00:22:31.597 --> 00:22:38.930
Evrenin dokusu bir biçim oyunu, bir direnç oyunudur;

00:22:38.930 --> 00:22:46.440
kendisiyle bir tür saklambaç oynayan dev bir zihin. Samskaralar yani bilinçdışı örüntüler,

00:22:46.440 --> 00:22:54.410
yaşanılan deneyimin yükü ağır, enerjisi yoğun olduğunda meydana gelir. Enerjiler bir araya gelir ve

00:22:54.410 --> 00:23:00.930
"Ben" düşüncesi ortaya çıkar. Direnç ortaya çıkar. Direnç olmazsa, enerji sadece içinden geçip gider...

00:23:00.930 --> 00:23:07.020
Hayat içine akıp gider. Ama direnç olduğunda, "ben" ortaya çıktığında,

00:23:07.020 --> 00:23:12.510
enerji dallanır ve bilinçaltında yeni yollar, yeni örüntüler yaratır.

00:23:12.510 --> 00:23:20.040
Bu örüntüler kendi kendilerine çalışır, gölgelerde saklanır,

00:23:20.040 --> 00:23:25.433
tekrar ortaya çıkana ve bilinçli olarak bütüne entegre olana kadar büyür.

00:23:26.263 --> 00:23:31.870
İlk hatırladığım şey şu: Gerçekten korkmuştum ve neden korktuğumu bilmiyordum ve

00:23:31.870 --> 00:23:38.910
bir anda bir şeyler ters gidecek gibi hissediyordum ve

00:23:38.910 --> 00:23:46.360
bu his tüm hayatım boyunca devam etti ve 20'li yaşlarımda yoğunlaştı

00:23:46.360 --> 00:23:52.440
Ve dört çocuğum olmasına rağmen ağır bir depresyona girdim.

00:23:52.440 --> 00:23:59.440
Ve sonunda arayışa girdim. Yaklaşık üç dört yıl boyunca bir şeyler aradım ama

00:23:59.440 --> 00:24:03.500
aradığım şeyin ne olduğunu bilmiyordum. Uyanış ile ilgili hiçbir şey duymamıştım,

00:24:03.500 --> 00:24:11.040
uyanmanın ne olduğunu bilmiyordum. Ve zamanla netleşmeye başladı:

00:24:11.040 --> 00:24:18.050
Aradığım her ne ise onu dışarda bulamayacaktım. O zamanlar iyi bir ailem, iyi bir işim vardı;

00:24:18.050 --> 00:24:23.020
herkesin isteyebileceği her şey. Ama yine de içimde ciddi bir boşluk vardı ve

00:24:23.020 --> 00:24:32.960
nihayet yaşadığım depresyondan kurtulup iyileşme yolları ararken meditasyonu keşfettim

00:24:32.960 --> 00:24:41.830
ve içine daldım, Biraz huzur buldum, biraz rahatladım ve hayatımda

00:24:41.830 --> 00:24:48.000
ilk kez o korku, o dehşet hissi bir an için kayboldu,

00:24:48.000 --> 00:24:55.090
sadece bir anlık ilk olarak o anda. Böylece, ne olduğunu, bu değişikliğin nedenini

00:24:55.090 --> 00:24:59.757
ve o korku hissinin neden geri geldiğini bulmak için elimden gelen her şeyi yaptım.

00:24:59.757 --> 00:25:05.260
Değişik spiritüel yolları araştırmaya başladım ve

00:25:05.260 --> 00:25:10.480
bu uyanış, aydınlanma terimiyle karşı karşıya geldim.

00:25:10.480 --> 00:25:19.920
Bunun ne olduğunu anlamaya çalıştım. Nihayet, 15-20 yıl sonra şunu fark ettim:

00:25:19.920 --> 00:25:24.850
Artık düşüncelerimize inanmadığımız zaman uyanmaya başlıyormuşuz. Düşünceler hala

00:25:24.850 --> 00:25:29.530
devam edebiliyor ama korku, düşüncelerime inanmaktan, sadece yaşamını sürdüren

00:25:29.530 --> 00:25:36.860
bir kişi ya da biri olduğuma inanmaktan ve bundan çok daha fazlası olduğumu görmeye başlamaktan

00:25:36.860 --> 00:25:46.510
geliyordu. Ben sonsuzum. Bu gerçekliğin oturması 5 yıldan fazla sürdü. Onu anlatacak daha iyi bir kelime yoktu.

00:25:46.510 --> 00:25:50.779
Ve onu bloke eden her şeye bakmak, her şeyi ele alıp incelemek zorunda kaldım.

00:25:50.779 --> 00:25:58.720
Yeterince iyi bir ebeveyn olamama duygusu, içimin derinliklerindeki

00:25:58.720 --> 00:26:05.108
bu yetersizlik hissi... Buna gerçekten bakmam, bunu araştırıp üzerinde düşünmem gerekti.

00:26:05.108 --> 00:26:12.546
araştırıp üzerinde düşünmem gerekti. Ve nihayet huzur geldi kendiliğinden,

00:26:12.546 --> 00:26:18.950
çabasız ve bir daha da gitmedi. Beraberinde sevgi, neşe ve bazen de eksiksiz mutluluk da geldi.

00:26:18.950 --> 00:26:24.650
Her şeyin yolunda olduğuna dair derin bir his, kendimi evde hissetmek, güvende hissetmek,

00:26:24.650 --> 00:26:30.120
kendimi sevebileceğimi hissetmek, kendimi sevmek benim için daha önce mümkün olmayan bir şeydi.

00:26:32.270 --> 00:26:37.430
Birçok insan bir anlık uyanır ama sonra tekrar uyku haline geçer.

00:26:37.430 --> 00:26:42.990
Bir yakalar bir kaybeder. Oyun gibi adeta. Uyandım ama şimdi

00:26:42.990 --> 00:26:49.500
zihin geri geldi. Uyanış gerçek anlamıyla idrak edilmediği zaman olur bu.

00:26:49.500 --> 00:26:58.520
Samadhi (Aydınlanma) durumuna ulaşıldığında tatlı bir keyiflilik hali olur; canlılık, mutluluk olur.

00:26:58.520 --> 00:27:05.640
Zihin- bilinç akışında diğer bir değişle algıda değişiklik olur, bir rahatlık,

00:27:05.640 --> 00:27:10.399
bir özgürlük duygusu gelir. Ve insan doğal olarak bu durumu özünde kim olduğu

00:27:10.399 --> 00:27:17.684
gerçeğiyle karıştırır. Bir anlık uyanış yaşadıktan sonra insan çoğu zaman

00:27:17.684 --> 00:27:24.080
daha üst boyutlar, deneyimler aramaya başlar. Zaten mevcut olan farkındalığı görüp

00:27:24.080 --> 00:27:30.320
asıl doyumun kaynağının bu farkındalık olduğunu idrak edemez. Hakikatte kim olduğumuz gerçeği

00:27:30.320 --> 00:27:38.250
geçici bir durum veya deneyim değildir. Olaylar gelir ve gider ama geriye kalan,

00:27:38.250 --> 00:27:46.890
özümüzde var olan farkındalıktır, her zaman VAR OLAN.

00:27:46.890 --> 00:27:52.780
Spiritüel boyut veya deneyim aramayadevam ederseniz, sonunda ‘arayışta olan’ daha da güçlenecek ve

00:27:52.780 --> 00:27:58.170
siz gerçeklerden daha da uzaklaşacaksınız. Arayışta olan, daima hedefi kaçırır

00:27:58.170 --> 00:28:04.210
zira geçici olanın peşinden koşar tıpkı geçici haz arayan uyuşturucu bağımlısı gibi

00:28:04.210 --> 00:28:08.110
ve tıpkı bağımlı gibi, sahte bir arayış içinde olan da her zaman

00:28:08.110 --> 00:28:11.540
kriz noktasına veya başarısızlık noktasına gelecektir.

00:28:11.540 --> 00:28:17.498
Hayat, bağımlılık yaratan davranış örüntülerinden oluşan bir şenlik yeridir ve bunu söylediğimde

00:28:17.498 --> 00:28:23.920
sadece alkol ve nikotin gibi maddelere bağımlılıktan bahsetmiyorum. Toplumda hâkim olan her şey

00:28:23.920 --> 00:28:27.970
bağımlılık yapan davranış kalıpları haline gelir;

00:28:27.970 --> 00:28:34.320
Realite televizyon bağımlılığı, ünlülerin hayatına bağımlılık, bir ayakkabı daha alma bağımlılığı …

00:28:34.320 --> 00:28:40.379
Peki neden? Bunun nedeni şu: Son derece anlamsız ve

00:28:40.379 --> 00:28:48.270
doğaya aykırı bir şekilde yaşadığımız hayattan kaçıp kurtulmanın bir yolunu bulmaktır.

00:28:48.270 --> 00:28:52.401
Ama nasıl kaçıp kurtulacağımızı bilmiyoruz, o yüzden bağımlılıklarla telafi etmeye çalışıyoruz.

00:28:52.401 --> 00:29:02.080
Oysa gerçekliği anlamak özü itibarıyla ayrıcalık sağlar: hayatımızı doğallaştırır,

00:29:02.080 --> 00:29:06.610
hayatın ritim ve akışıyla, doğanın işleyişiyle daha uyumlu hale getirir.

00:29:06.610 --> 00:29:10.440
Böyle olunca artık bağımlılığa gerek kalmaz daha doyumlu, daha sağlıklı,

00:29:10.440 --> 00:29:15.130
genel anlamda daha iyi hayatlar yaşarız;

00:29:15.130 --> 00:29:22.160
‘senin hayatın sana, benim hayatım bana’ gibi çarpık bakış açısı olmadan.

00:29:22.160 --> 00:29:26.560
İnsan aklının düşünebileceği, doğaya en aykırı şeylerden biridir bu görüş.

00:29:26.560 --> 00:29:32.169
Bahçemdeki elma ağacındaki çiçek gibi, ‘bu benim yaşamım' diye düşünüp

00:29:32.169 --> 00:29:36.230
'sonsuza kadar hayatta kalmam lazım' demesi gibi bir şey bu. Çiçeğin arzusu

00:29:36.230 --> 00:29:38.410
gerçekleşse ne elma kalırdı ne elma ağacı.

00:29:38.410 --> 00:29:43.917
Gerçeği anladığımızda, doğal olarak ego merkezli bir yaşamdan,

00:29:43.917 --> 00:29:49.740
istek, arzu, nefret örüntülerini sürekli olarak besleyen bir yaşamdan,

00:29:49.740 --> 00:29:54.920
daha doğal, daha akışta olan bir yaşama geçiş olur.

00:29:54.920 --> 00:29:59.990
Ve belki belli bir noktadan sonra bu fikir yeterli gelmeyebilir

00:29:59.990 --> 00:30:07.380
o zaman da spiritüel arayışa başlarız ya da belki ondan önce bazı psikolojik araştırmalar yaparız.

00:30:07.380 --> 00:30:11.770
Sonra, bir an gelir, sen ben ayırımı yanılsamasının ötesini görmeye hazır oluruz.

00:30:11.770 --> 00:30:18.615
O zaman da manevi arayış diğer bir değişle bilinçli bir spiritüel arayış başlar.

00:30:18.615 --> 00:30:23.720
Çünkü spiritüel arayış, spiritüel arayışta olduğumuzun farkına varmadan önce başlayabilir.

00:30:23.720 --> 00:30:33.557
Bilinçli olduğunda, yaşamı, olanı artık savaşılacak bir şey olarak değil,

00:30:33.557 --> 00:30:38.050
uyanmak için bir davet olarak görebiliriz.

00:30:38.050 --> 00:30:40.570
Böylece hayata daha açık olmaya başlarız.

00:30:40.570 --> 00:30:47.250
Ayrıca acı çekmek, içgörü geliştirmenin en iyi, en doğal aracıdır.

00:30:47.250 --> 00:30:52.123
Acı çekmeyince sorulması gereken derin soruları soramayız. Eğer acı çekmiyorsak,

00:30:52.123 --> 00:30:58.840
hayatı yüzeysel bir şekilde yaşıyoruzdur; Epiküryen felsefesiyle yani kaygı yok, tasa yok

00:30:58.840 --> 00:31:03.000
sahte bir hayat. Bir es verip neler oluyor diye düşünmeyiz. ‘Ben kimim?’ diye,

00:31:03.000 --> 00:31:06.030
Bu ne demek?’ diye sormayız asla. ‘Tüm bunların amacı ne?

00:31:06.030 --> 00:31:10.000
Bunların anlamı ne?’Acı çekmeyene kadar bu soruları sormayız.

00:31:10.000 --> 00:31:13.860
Bu yüzden acı çekmek muazzam bir araç. İçgörüyü geliştirir.

00:31:13.860 --> 00:31:20.930
Günümüzde her şeyi daha kötü hale getiriyoruz gereksiz yere. Gereksiz ıstıraplar icat ediyoruz.

00:31:20.930 --> 00:31:25.410
Ben buna meta-acı diyorum. Meta acı kafanızın içindeki ‘ben’ den kaynaklanıyor,

00:31:25.410 --> 00:31:31.150
‘sürekli acı çekiyorum, acı çekmemem lazım’’ diyen o küçük ‘ben’ den.

00:31:31.150 --> 00:31:35.700
Bu, anında acıyı ikiye katlıyor. Zira şimdi doğal olan ve hayatınızın bir parçası olan

00:31:35.700 --> 00:31:40.385
ve kaçınamayacağınız acıya ilaveten meta-acı var.

00:31:40.385 --> 00:31:46.510
Doğayla savaş halinde olmaktan, yaşadığınız acıyla savaş halinde olmaktan kaynaklanan gereksiz acı.

00:31:46.510 --> 00:31:52.625
Oyun, içgörüye, farkındalığa yol açan doğal bir süreçten, doğa vergisi önemli bir araçtan kurtulmak değildir.

00:31:52.625 --> 00:31:58.380
Oyun, acıya karşı savaş açarak onu gereksiz yere büyütmemektir.

00:32:00.080 --> 00:32:07.292
Acıya karşı direnci bıraktığımızda acı acı olmaktan çıkar.

00:32:07.292 --> 00:32:13.900
Bizim yararımıza olan bir şeye dönüşür. Genellikle spiritüel ortamlarda

00:32:13.900 --> 00:32:21.575
"olanı sevmek" ifadesini duyarız. Ne olursa olsun acıyı kabullenmek, sevmek mümkündür;

00:32:21.575 --> 00:32:27.322
egosal tercihlerden vazgeçmeyi öğrenerek, ortaya çıkan acının aslında

00:32:27.322 --> 00:32:33.794
yaşamla daha derin bağ kurnamıza yardımcı olan güçlü bir fenomen olduğunu anlayarak.

00:32:33.794 --> 00:32:39.400
Olanla sakin kalarak, ego yapısında var olan direnç örüntüleri

00:32:39.400 --> 00:32:47.290
arındırmaya başlarız. Bu bizi teslimiyet paradoksuna götürür.

00:32:47.290 --> 00:32:53.381
Teslimiyet paradoksu, direndiğimiz şeyin büyüdüğünü fark etmektir.

00:32:53.381 --> 00:33:00.450
Direnç egoyu güçlendirir aslında. Ego, dirençten başka bir şey değildir aslında.

00:33:00.450 --> 00:33:06.130
Aydınlanma yolunda, şu ya da bu duyguyu hissetmemek gerektiği

00:33:06.130 --> 00:33:12.320
fikrine kapılırız. Nefret veya öfke hissettiğimizde gerilediğimizi hissedebiliriz.

00:33:12.320 --> 00:33:19.300
İnsan duygularının tümünün yaşanması gereklidir.

00:33:19.300 --> 00:33:25.292
Paradoks şu ki, her duyguyu tam olarak kabul ettiğimizde, ona karşı direnci bıraktığımızda,

00:33:25.292 --> 00:33:31.458
inançlarla dolu, yargılar ve tercihlerle dolu duygudan

00:33:31.458 --> 00:33:37.130
saf bir hisse, yalın canlılığa dönüşür;

00:33:37.130 --> 00:33:43.170
Değerlendiren, anlam yükleyen zihnin ötesinde olan saf bir duyumsamaya bu.

00:33:47.460 --> 00:33:54.000
Zen'de bu konuyu anlatan ünlü bir hikâye var.

00:33:54.000 --> 00:34:01.308
Bir keresinde bir öğrenci, bilgeliği ve sakinliği ile tanınan Zen ustası Tenzin'e

00:34:01.308 --> 00:34:09.430
"Usta, eşiniz vefat ettiğinde üzüldünüz mü?" diye sorar. "Tabii ki üzüldüm,' diye yanıtlar Tenzin,

00:34:09.430 --> 00:34:15.700
" Nasıl üzülmeyeyim ki?" Öğrenci şaşıkılıkla sorar, "Ama ben sizin bir Zen ustası olduğunuzu sanıyordum.

00:34:15.700 --> 00:34:23.580
Bu tür duyguların ötesinde olmanız gerekmez mi?" Tenzin gülümseyerek nazikçe

00:34:23.580 --> 00:34:30.870
cevap verir, "Ah, yanlış anladın. Üzüldüğümde,

00:34:30.870 --> 00:34:38.000
üzüntüyü tam olarak hissetmek, derinden deneyimlemek için kendime izin verdim. Ve böyle yaparak

00:34:38.000 --> 00:34:44.860
o anın gerçekliğini onurlandırdım. Sonra gökyüzünden geçen bulutlar gibi, hüzün geldi ve gitti.

00:34:45.380 --> 00:34:57.470
Ama gökyüzü, varlığımın sınırsızlığı değişmeden kaldı.

00:35:02.920 --> 00:35:10.640
Gerçeğe uyanışım tam olarak yüksek lisanstayken başladı.

00:35:10.640 --> 00:35:20.520
Yaşadığım bir dizi kişisel deneyim beni epey zorlamıştı. Yaşamın, özellikle kendi yaşamımın

00:35:20.520 --> 00:35:29.560
amacını ve anlamını sorgulamaya başladım. ‘Bütün bu yaptıklarımın ne anlamı var?’ diye sordum.

00:35:29.560 --> 00:35:35.820
Uyanış deneyimim, herhangi bir şey olmadan sadece farkında olmaktan ibaretti.

00:35:35.820 --> 00:35:43.947
Çok özgürleştiriciydi. Büyük bir rahatlama hissi oldu,

00:35:43.947 --> 00:35:52.280
sanki büyük bir baskı altında olan bir şeyi serbest bırakmış gibi.

00:35:52.280 --> 00:35:58.220
Hafifledim, canlandım. Tek hatırladığım sadece var olmaktı.

00:35:58.220 --> 00:36:03.320
Tek olmak istediğim bu... sadece ol’mak. Özel bir şey yok. Benim için büyük değişim

00:36:03.320 --> 00:36:13.520
diyorum buna. Beni gerçekten değiştirdi... Neredeyse "tümden" demek istiyorum ama...

00:36:13.520 --> 00:36:19.090
gerçekten olayları nasıl gördüğüm ve deneyimleme şeklim, insanları nasıl gördüğüm,

00:36:19.090 --> 00:36:25.760
insanlarla nasıl etkileşime girdiğim... ve yani şöyle söyleyeyim:

00:36:25.760 --> 00:36:34.330
yaptığım her şeyde, söylediğim her şeyde ya da yaşadığım her şeyde, sadece farkındalık ifade buluyordu.

00:36:34.330 --> 00:36:39.750
Özüm olan farkındalık ifade buluyordu. Yani o anda

00:36:39.750 --> 00:36:45.360
veya herhangi bir anda ne söylüyor ne yapıyorsam olan tek şey farkında olmaktı

00:36:45.360 --> 00:36:52.760
ve bu benimle kaldı. Ve doğasını ortaya koymaya devam etti.

00:36:52.760 --> 00:37:01.140
Düşüncelerin akıp gittiğini görebiliyordum sanki ve yapılması gereken oluyordu,

00:37:01.140 --> 00:37:06.380
eylem açığa çıkıyordu . Beden sadece rolünü yapıyor, eylemi gerçekleştiriyordu.

00:37:06.380 --> 00:37:10.810
Daha önce böyle değildi. Daha önce bir şey düşünürdüm,

00:37:10.810 --> 00:37:14.720
"Sanırım bunu yapmam gerekiyor" ve bu kişinin "ben" i bunu yapıyordu.

00:37:14.720 --> 00:37:20.220
Hayır, şimdi olan yani, olmaya başlayan şey, ben sadece ol’uyorum.

00:37:20.220 --> 00:37:29.550
Farkında oluyorum ve eylemler ortaya çıkıyordu ve dahası beden bir araçtı

00:37:29.550 --> 00:37:35.130
ve ben o anda bedeni izliyordum. Beden, farkındalıkta açığa çıkan herhangi bir eylemi yerine getiriyor sadece

00:37:35.130 --> 00:37:39.800
ve ben bir katılımcı ve gözlemciyim. Bence en güzel yanı bu.

00:37:41.790 --> 00:37:49.190
Farkındalıkta seçenek diye bir şey yok. Gerçek Benlik seçimin ötesindedir. Bunu duyan kişi,

00:37:49.190 --> 00:37:54.740
"Tamam, her şeyden vazgeçiyorum. Hiçbir seçim yapmayacağım" diyebilir.

00:37:54.740 --> 00:38:00.120
"Gidip bir mağarada oturacağım, o kadar." Ve birçok insan bunu yaptı.

00:38:00.120 --> 00:38:06.629
Fakat sorun şu ki, bu da bir seçimdir. Yani aslında şu anlama geliiyor: Seçimlerimi ve arzularımı

00:38:06.629 --> 00:38:13.490
bastırmayı seçiyorum. Seçmemeyi seçen koşullanmış zihindir.

00:38:13.490 --> 00:38:19.510
Hem seçmek hem de seçmemek, hepsi koşullanmış zihin boyutundadır.

00:38:19.510 --> 00:38:24.120
Peki, öyleyse, o zihnin farkında olan kim ya da ne?

00:38:24.120 --> 00:38:28.600
Uyanıştan sonra, koşullanmış benliğin hala en sevdiği çayı seçtiğini göreceksiniz.

00:38:28.600 --> 00:38:35.530
Vücuduna iyi gelen sağlıklı yemeği de yiyecektir.

00:38:35.530 --> 00:38:39.850
Artık seçim yapılmıyor değil. Pek çok seçim oluyor hala, her zaman açığa çıkıyor.

00:38:39.850 --> 00:38:45.960
Ancak aradaki fark, "Benl" algısının bu seçimlere dahil olmamasıdır.

00:38:45.960 --> 00:38:51.220
Zira "Ben" düşüncesi ortadan yok olmuştur.

00:38:51.220 --> 00:39:01.560
"Ben" seçim yapmıyor-um, seçimi de bastırmıyor-um.

00:39:03.160 --> 00:39:09.350
Şu halde uyanmak, egonun görünmez duvarlarını yıkmaktır,

00:39:09.350 --> 00:39:15.990
bu zırhı yıkmak ve her şeyle ‘Bir’ olduğumuzu fark etmektir. Ve sonuç olağanüstü.

00:39:15.990 --> 00:39:20.770
Çünkü öfke, acı, üzüntüden dolayı ıstırap çekmediğimizi keşfederiz ...

00:39:20.770 --> 00:39:27.890
Yaşamı reddettiğimiz için acı çekiyoruz ve kendimizi yaşama açmayı, yaşamı kucaklamayı öğrenebiliriz

00:39:27.890 --> 00:39:32.680
o zaman her an yaşamla bir oluruz, her şeyiyle, bilinçli olarak.

00:39:32.680 --> 00:39:40.570
Acı çekmektense kendimizi iyi hissetmeyi tercih ederiz... Bu normal bir şey. İnsanda var olan bir şey,

00:39:40.570 --> 00:39:48.520
normal Homo sapiens türünde, kendini kötü hissetmektense iyi hissetmeyi tercih eder.

00:39:48.520 --> 00:39:56.960
Ve bilinçli olunca insan kendini gerçekten iyi hissediyor,

00:39:56.960 --> 00:40:02.920
bunun farkına vardığımız zamanlarda, sanırım içimizde bir şey sıradan insan beynine kaydoluyor,

00:40:02.920 --> 00:40:12.110
"Oh, sevdim bunu. Bu mümkünmüş demek." Ve bu his kendini besleyerek güçleniyor.

00:40:12.110 --> 00:40:17.980
Uyanış yavaş yavaş aşamalar halinde gerçekleşebilir ya da radikal bir değişimle

00:40:17.980 --> 00:40:24.360
aniden olur, bir anda kim olduğumuzu idrak ederiz, rüyadan uyanmış gibi oluruz.

00:40:24.360 --> 00:40:31.550
Sanki tüm hayatımız boyunca hayali karakterimizin içinde uyuyormuşuz gibi.

00:40:31.550 --> 00:40:36.220
Uyanık kalmak için benlik yapısının arınmaya devam etmesi gerekilir.

00:40:36.220 --> 00:40:43.308
Tam olarak uyanmış olsak bile, tetikte olmak, bir sonraki düşünceye inanmamak,

00:40:43.308 --> 00:40:49.840
bilinçdışı düşünceler ortaya çıktığında olanla sakin kalmak önemlidir.

00:40:49.840 --> 00:40:56.800
Aksi takdirde, bilinçdışı zihin örüntüleri gerçeği gizleyebilir.

00:40:56.800 --> 00:41:04.290
Bilinçdışı (bilinçaltı) şeffaf bir bilinçdışı haline gelmelidir.

00:41:04.290 --> 00:41:10.070
Bilinçaltındakilerle yüzleşmezsek, spiritüel baypas olarak adlandırılan şeye düşeriz.

00:41:10.070 --> 00:41:16.960
Spiritüel baypas, bazı bireylerin zaten uyanmış oldukları konusunda ısrar etme eğilimini ifade eder,

00:41:16.960 --> 00:41:23.660
Bunu, zor duygularla yüzleşmekten, çözülmemiş psikolojik sorunlar veya gerçek yaşam

00:41:23.660 --> 00:41:30.670
zorluklarıyla yüzleşmekten kaçınmak için yaparlar. Egosal zihin,

00:41:30.670 --> 00:41:37.950
bir anlığına deneyimlenen uyanışı sahiplenip insanı o hakikat yerinden yaşamaktan alıkoyabilir.

00:41:37.950 --> 00:41:43.430
Yatağımda oturmuş ertesi gün yaptıracağım mamografi testini düşünüyordum ve bu

00:41:43.430 --> 00:41:50.610
her yıl yaşadığım aşırı kaygı yaratan bir deneyim haline gelmişti.

00:41:50.610 --> 00:42:00.930
Bu kadar yoğun korkuyu hissetmekten yorulmuştum.

00:42:00.930 --> 00:42:07.310
Ölmekten korkmaktan yorulmuştum ve yatakta oturuyordum

00:42:07.310 --> 00:42:17.040
ve bir anda bu şeyi yarın ödüm kopmadan yapamaz mıyım diye düşündüm.

00:42:17.040 --> 00:42:28.030
Ve bir düşünceydi bu, gerçekten, sadece bir düşünce ama birdenbire aslında bunu yapabileceğime dair

00:42:28.030 --> 00:42:38.630
bir farkındalık dalgası hissettim. Ve bunu nereden bildiğimi bilmiyordum.

00:42:38.630 --> 00:42:47.860
Az önce ne değişmişti bilmiyordum, ama bir şeylerin değiştiği kesindi. Ve şaşkına dönmüştüm.

00:42:47.860 --> 00:42:55.260
Birdenbire bunun daha önce yıllarca yaşadığım o korkunç endişe dolu deneyimlerden farklı olacağını bildim.

00:42:55.260 --> 00:43:01.000
Ve bu, mamografinin iyi çıkacağı anlamına gelmiyordu.

00:43:01.000 --> 00:43:05.290
Bu meme kanseri olmadığım anlamına gelmiyordu.

00:43:05.290 --> 00:43:12.800
Bu bana gerçekten tuhaf geldi. Şok oldum ve ayağa kalktım

00:43:12.800 --> 00:43:21.150
ayağa kalktım partnerimin yanına gittim, bilgisayarıyla meşguldü. Sadece kapıda durdum

00:43:21.150 --> 00:43:24.160
Nihayet yukarı baktığında orada olduğumu fark etti ve "Ne?" dedi.

00:43:24.160 --> 00:43:35.260
Ve 'bir şey' dedim... 'Az önce bir şey oldu.' İlerleyen günlerde anlattım ona.

00:43:35.260 --> 00:43:40.190
Yavaş yavaş fark etmeye başladım; bu, artık korkuyla yaşamıyorum gibi bir şey değildi sadece.

00:43:40.190 --> 00:43:50.920
Kendimi huzurlu hissediyordum, her zaman sürekli yaşadığım stres yok olmuştu.

00:43:50.920 --> 00:43:59.240
Zihnim sakinleşmişti. Ama hayatım aynıydı aslında.

00:43:59.240 --> 00:44:03.750
Bir uyanış, bir aydınlanma yaşamış olduğumu aylar sonra anladım.

00:44:03.750 --> 00:44:09.140
Anlamam gerçekten çok uzun zaman aldı. Tek bildiğim, artık eskiden olduğu gibi acı çekmiyordum.

00:44:10.460 --> 00:44:16.520
Ve zihnim sakindi, o zamandan beri hala öyle.

00:44:17.890 --> 00:44:24.874
Uyanışın kendisinin bir anısı olamaz. Sadece deneyimlerin ve olayların anısı vardır.

00:44:24.874 --> 00:44:31.330
Anı varsa, zihinde bir direnç izi kalmış demektir.

00:44:31.330 --> 00:44:37.381
Bu direnç işareti, "ben" düşüncesinin başlangıcı… orijinal tekrarıdır...

00:44:37.381 --> 00:44:43.080
Uyanışın kendisi zihinde bir iz bırakmaz. Uyanış bir deneyim değildir.

00:44:43.080 --> 00:44:50.040
Ezelden beri var olan farkındalık, şimdide kendine, gerçeğine uyanır;

00:44:50.040 --> 00:44:58.374
doğrudan, hafıza ve zihnin filtreleri aracılığıyla değil.

00:44:58.374 --> 00:45:05.370
Herhangi bir boyut, herhangi bir deneyim peşindeysek ve orada yaşamaya çalışıyorsak, onu kaçırmışız demektir.

00:45:05.370 --> 00:45:11.770
Eğer gelip gidiyorsa, eğer şimdi ve burada değilse, o zaman bu bizim gerçek doğamız değildir.

00:45:16.140 --> 00:45:22.830
Şimdi bir dakika ayıralım ve gerçek doğamızı keşfetmek için doğrudan doğruya sorgulama yapalım.

00:45:22.830 --> 00:45:31.350
Doğrudan doğruya demek zihin yoluyla değil demektir. Zihnin ötesinde olanı, zihin aracılığıyla anlayamazsınız.

00:45:31.350 --> 00:45:41.830
Dikkatinizi içinize kaydırın ve bu anın farkında olun. Farkındalığın kendisinin farkına varın.

00:45:41.830 --> 00:45:50.280
Bu farkındalıkta ortaya çıkan düşünceleri, duyumları ve duyguları fark edin ve

00:45:50.280 --> 00:45:57.760
içinde ortaya çıktıkları açıklığı da fark edin.

00:45:58.600 --> 00:46:04.660
Bilinçaltından yukarı fenomenler çıkabilir: Düşünceler, anılar, hisler,

00:46:04.660 --> 00:46:11.560
duygular, enerjiler. Doğal bir temizleme sürecidir bu. Sorgulama yaptığımızda

00:46:11.560 --> 00:46:18.680
gerçekleşen doğal bir arınma süreci. Sadece açık olun, ortaya çıkan her şeye açın kendinizi.

00:46:18.680 --> 00:46:24.270
Zihnin doğal halinde kalmaya izin verin kendinize,

00:46:24.270 --> 00:46:32.280
kavramsal düşünmenin yarattığı sınırlanmışlıktan arınmış zihinde kalın.

00:46:36.070 --> 00:46:43.400
Doğrusu, benim kendi uyanışım, iki aşama halinde gerçekleşti,. İkisi birbirinden tamamen farklı.

00:46:43.400 --> 00:46:51.710
İlk bölümde yaşadığım değişime acı dolu bir yerden gitmiştim.

00:46:51.710 --> 00:46:56.440
Derin bir ıstırap çekiyordum ve bunun düşüncelerle bir ilgisi olduğunu biliyordum.

00:46:56.440 --> 00:47:00.629
Düşünme şeklimle, dünyayı algılama şeklimle,

00:47:00.629 --> 00:47:06.700
kendimi algılama şeklimle bir ilgisi vardı. Ve bu, beni

00:47:06.700 --> 00:47:12.730
düşüncenin doğasını doğrudan doğruya sorgulamaya götürdü. En önemlisi

00:47:12.730 --> 00:47:17.440
düşünen sahsın doğasını; görünüşte bu düşüncelere tutsak kişinin doğasını.

00:47:17.440 --> 00:47:26.960
Böylelikle doğrudan sorgulama sonucunda, düşünen kişi olduğum algısı yok oldu

00:47:26.960 --> 00:47:33.120
ve düşünen kişi algısı yok olunca sanki tüm düşünce biçimleri anlamını yitirdi benim için.

00:47:33.120 --> 00:47:40.320
O anda farkına varamadığım şey, düşünceler anlamsızlaşınca saf bir deneyimle,

00:47:40.320 --> 00:47:48.280
sınırsız bilinçle baş başa kaldığımdı. Ve benim için bu son derece huzur vericiydi,

00:47:48.280 --> 00:47:56.950
acılarımı muazzam bir şekilde hafifletti. Bu benim uyanışımın ilk bölümüydü.

00:47:56.950 --> 00:48:02.640
O aşamada bile açığa çıkan netlik ve huzurun çok daha derin olabileceğine,

00:48:02.640 --> 00:48:08.260
bununla daha derinlere inilebileceğine dair hiçbir fikrim yoktu.

00:48:08.260 --> 00:48:15.680
Böylece birkaç günlük bir süre içinde, yaşadığım ilk anlık uyanış,

00:48:15.680 --> 00:48:25.760
ilk derin, özgürleştirici ve hayret verici deneyim, insan boyutunun ötesine geçen

00:48:25.760 --> 00:48:32.810
bir şeye dönüştü; Ben diyerek sahiplendiğim sınırlı formların hepsinin ötesine geçti.

00:48:32.810 --> 00:48:38.810
Dünyayı gördüğüm sınırlı bakış açılarının tümünü aştı.

00:48:38.810 --> 00:48:44.980
Bunların hepsi dağıldı. Geriye kalanı, su anda da olanı,

00:48:44.980 --> 00:48:52.267
anlatmak, kelimelere dökmek son derece zor. Ancak,Ancak kitaplarla,

00:48:52.267 --> 00:48:56.730
kendini bu konuya adamış insanlarla doğrudan etkileşim yoluyla

00:48:56.730 --> 00:49:00.440
açığa çıkarılabilir ve eğer buna hazırsa ve kendini

00:49:00.440 --> 00:49:05.890
araştırmaya adamışsa, o kişiye açıklanabilir.

00:49:07.120 --> 00:49:15.480
Kimse size zihnin ne olduğunu, matrisin ne olduğunu veya ne olduğunuzu anlatamaz.

00:49:15.480 --> 00:49:22.500
Sınırsız olanı, tarif edilemez olanı anlamak için

00:49:22.500 --> 00:49:28.560
zihnin olağanüstü derecede sakin, duru ve hareketsiz olması gerekir.

00:49:28.560 --> 00:49:33.576
Bu derin sükûnette, bu derin sessizlikte sonsuz bir şeyi keşfetme

00:49:33.576 --> 00:49:40.410
olasılığı var, tüm sınırlarıın ötesinde ebedi olan bir şeyi.

00:49:40.410 --> 00:49:47.710
Diyelim ki, bir metaforla anlatırsak, kafanız,

00:49:47.710 --> 00:49:52.110
egonun kafası yaşam tarafından kesildiği zaman aydınlanma olur.

00:49:52.110 --> 00:49:57.067
Açık ve net bir şekilde beden-zihin olmadığınızı gördünüz.

00:49:57.067 --> 00:50:02.240
Beden-zihnin içinde bir varlık değilsiniz ama kafa hayat tarafından kesildi

00:50:02.240 --> 00:50:06.870
ve hala tepeden aşağı yuvarlanıyor ve tepeden aşağı yuvarlanırken

00:50:06.870 --> 00:50:13.258
beraberinde eski kalıpları, eski şemaları, eski bakış açılarını götürüyor,. Artık bunların

00:50:13.258 --> 00:50:18.830
hiçbiri dikkatinizle beslenmiyor. Zira siz siz sadece tanıklık yapıyorsunuz, bütünlüğünüzü bozmadan gözlemliyorsunuz.

00:50:18.830 --> 00:50:23.720
Ortaya çıkan o eski kalıpları bildiğinizi görüyorsunuz ama onlarla ilgilenmiyorsunuz.

00:50:23.720 --> 00:50:27.580
Ancak, onlar ortaya çıkmaya devam ediyor, hala oluyorlar. Yani kafa tepeden aşağı yuvarlanıyor ama

00:50:27.580 --> 00:50:34.040
belli bir noktada duracak. Zihin durulmuş, hareketlenme yok. Bundan böyle karma yok,

00:50:34.040 --> 00:50:39.680
geçmiş karma işlemiyor artık. Arayıp bulmanız ve çözmeniz gereken

00:50:39.680 --> 00:50:48.110
düşünce ıörüntüleri yok. Onlar gitti. Ve bu Moksha’dir, Kurtuluş’tur.

00:50:48.110 --> 00:51:04.470
Bir açılma olduğunu gördüm, hala büyümeye devam eden bir açılma. Yaşama açtım kendimi. Hayatı bedenin içindeki bir kişi olarak değil,

00:51:04.470 --> 00:51:11.875
sessizce, huzur içinde tanıklık ederek gözlemlemeye açtım kendimi.

00:51:11.875 --> 00:51:17.600
Hayat anlardan, eylemlerden ibaret.,. Ancak bu eylemleri yapan yok.

00:51:17.600 --> 00:51:23.770
Bir köpek havlıyordu... Olan, sessizliğin içinde bir havlamaydı sadece ya da biri yürüyordu

00:51:23.770 --> 00:51:32.080
veya bedenim yürüyordu ama bu sadece yürüyüştü. Yürüyen biri yoktu.

00:51:32.080 --> 00:51:36.950
Ve bununla beraber bazen hayatıma eşlik eden iç diyalog da sona erdi.

00:51:36.950 --> 00:51:43.520
Böylece, hayatı deneyimleyen kişi olma düşüncesinin

00:51:43.520 --> 00:51:48.090
dışına çıktığım anlar giderek daha da sıklaştı.

00:51:48.090 --> 00:51:53.080
Ve bunlar olurken, düşündüğüm her şey, yaptığım her şey

00:51:53.080 --> 00:52:00.600
farklı bir anlam kazanmaya başladı. Bütün dünya

00:52:00.600 --> 00:52:08.400
bana karşı ya da hayat bana çok zor geliyor diye düşünmek, hayatımda bir değişiklik

00:52:08.400 --> 00:52:22.810
olsun diye dua etmek yerine, kalbimi daha fazla açmaya, olan her şeyin daha yüce

00:52:22.810 --> 00:52:28.320
bir amacı olduğunu görmeye başladım: Kalbimi daha çok açmak. Hayatı olduğu gibi kucaklamak.

00:52:28.320 --> 00:52:32.963
Kaza ya da hata dediğim şeyler veya hoşuma gitmeyen şeyler,

00:52:32.963 --> 00:52:38.880
bunların yanlış olmadığını görmeye başladım ve bana karşı olmadıklarını.

00:52:38.880 --> 00:52:44.770
Aslında bağ kuramadığım daha derin bir gerçekliğe işaret ediyorlardı.

00:52:44.770 --> 00:52:50.301
Böylece tüm dualar daha çok birer âmin oldu. Hayata güven.

00:52:50.301 --> 00:53:00.870
Tüm istekler şöyle bir anlam kazandı: hayatta hala neleri reddettiğimi görmeme yardım et.

00:53:00.870 --> 00:53:07.830
Kendimi hayatın akısına bırakmak, teslim olmak yerine daha nelere hayır diyor, acı çekiyorum,

00:53:07.830 --> 00:53:13.240
görmeme yardım et. YaniBöylelıkle bir açılma oldu.

00:53:13.240 --> 00:53:18.770
Ve kendimi daha çok açtıkça hayata bilinçli bir şekilde tanıklık anları arttı.

00:53:18.770 --> 00:53:27.360
Uyanış bu açılmanınım sadece başlangıcıdır. Ve bu açılma hiçbir zaman bitmez.

00:53:27.360 --> 00:53:38.590
Sonu olmayan bir açılma. Ve ne kadar çok olursa, hala zor olarak gördüğümüz,

00:53:38.590 --> 00:53:49.920
korktuğumuz, kasıldığımız o kadar çok şey var demektir. Tıpkı trambolinde giderek daha yükseklere çıkmak gibi

00:53:49.920 --> 00:54:05.600
daha yüce bir aşka doğru çıkmak gibi. Sevgi boyutuna, huzur ve şefkat boyutuna ve hepimiz onun içindeyiz.

00:54:05.600 --> 00:54:11.680
İçinde olmadığını düşündüklerimiz bile. Hepimizi barındırıyor içinde.

00:54:15.820 --> 00:54:20.430
Bilinç var, biliriz. Bunu kesin olarak biliriz.

00:54:20.430 --> 00:54:24.940
Gerisi hep tahmin, Bilgilerimizden yola çıkarak yaptığımız tahminler. Belki çok iyi tahminler

00:54:24.940 --> 00:54:30.580
ama yine de tahminler sonuçta. Bilinç, teori öncesi verilmiş tek doğa gerçeğidir.

00:54:30.580 --> 00:54:36.320
Diğer her şey bilinç içinde ortaya çıkan teorik soyutlamalardır.

00:54:36.320 --> 00:54:42.510
Bilinç, doğanın tek aksiyomudur (herkesin doğru olarak kabul ettiği).

00:54:42.510 --> 00:54:48.950
Doğada varlığı kesinlikle mutlak olan tek şeydir. Ve sizi temin ederim ki,

00:54:48.950 --> 00:54:53.020
fizik alanında, bilinç ile ilgili bilimsel araştırmalarda ortaya çıkan çıkarımlara

00:54:53.020 --> 00:54:57.932
ve deneysel kanıtlara dayanarak, bilincin esas temel olduğu fevkalade olası

00:54:57.932 --> 00:55:02.660
hale geldi. Bilincin ikincil veya beyin sürecinin yan ürünü olarak düşünülmesi,

00:55:02.660 --> 00:55:08.300
her türlü çözümsüz soruna yol açar. Dolayısıyla,

00:55:08.300 --> 00:55:12.960
bilincin doğanın tek temeli olduğu kabul edilmese bile en azından yapı taşlarından biri olarak almak için

00:55:12.960 --> 00:55:18.580
mükemmel bir rasyonel ve deneysel neden vardır. Fizik temelde

00:55:18.580 --> 00:55:24.610
algı bilimidir. Algıladığımız dünyanın örüntülerini ve bu örüntülerin

00:55:24.610 --> 00:55:30.200
işleyişe uygunluklarını açıklamaya çalışır. Algının ötesini görmeye çalışmaz.

00:55:30.200 --> 00:55:34.930
Fizikçiler teleskop, mikroskop, osiloskop ya da

00:55:34.930 --> 00:55:39.490
aklınıza gelen her türlü ‘-skop’ kullansa bile, bu aletlerin çıktılarının hala algılanması gerekir.

00:55:39.490 --> 00:55:46.050
Yani fizikteki her şey, deyim yerindeyse, algı paradigmasından süzülür.

00:55:46.050 --> 00:55:50.970
Fizik bir algı bilimidir. Bunun doğal sonucu olarak,

00:55:50.970 --> 00:55:57.826
fiziksel olanın ötesini veya maddenin ötesini görmek için herhangi bir girişimde bulunmaz,

00:55:57.826 --> 00:56:04.597
çünkü fiziksellik ve madde, algıladığımız dünya için, algının içeriği için kullandıığımız kelimelerdir.

00:56:04.597 --> 00:56:12.310
Yaşamı anlamak için kullanılacak araç yasamın kendisidir.

00:56:12.310 --> 00:56:18.678
Hayatı anlamak için hayattan kopamazsınız. Anlamaya çalıştığınız şeyden kopamazsınız.

00:56:18.678 --> 00:56:23.250
Yapacağınız şey, neler olduğuna dikkat etmek, nüansı yakalamaya çalışmaktır.

00:56:23.250 --> 00:56:29.070
Kendinize sorun, "Bu ne hakkında? Bu neden oluyor?''

00:56:29.070 --> 00:56:34.390
‘'Bu ne anlama geliyor?" Dünya hayatı, okunması ve anlaşılması gereken bir kitaptır.

00:56:34.390 --> 00:56:40.330
Ancak daha az acı çekmek ihtiyacına- ve bu, anlaşılır bir ihtiyaç- o kadar odaklanıyoruz ki

00:56:40.330 --> 00:56:43.918
kitabı okumayı hepten unutuyoruz. Dikkatimizi vermeyi unutuyoruz.

00:56:43.918 --> 00:56:49.020
Kitabı çözmenin anahtarı kitabin kendisidir.

00:56:49.020 --> 00:56:55.600
Hayat kitabını deşifre ederseniz, otomatik olarak daha az acı çekersiniz,

00:56:55.600 --> 00:56:58.670
ama dikkatinizi vermezseniz eğer hayatın anlamını çözemezsiniz.

00:56:58.670 --> 00:57:01.690
Hayatı anlamaya yarayan araç hayatın ta kendisidir.

00:57:01.690 --> 00:57:09.120
Bütün büyük dinler, spiritüel gelenekler şu anlayış üzerine kurulmuştur:

00:57:09.120 --> 00:57:18.630
Her birimizin içinde parıldayan sonsuz ve bölünmez bir gerçeklik,

00:57:18.630 --> 00:57:28.490
“Ben" olarak deneyimlenen ve bize dünya olarak görünen bir “Ben" var.

00:57:28.490 --> 00:57:36.140
Başka bir deyişle, herkesin ve her şeyin özünü oluşturan bir Benlik,

00:57:36.140 --> 00:57:41.640
deyim yerindeyse herkesin ve her şeyin kaynağı olan bir varlık okyanusu var.

00:57:41.640 --> 00:57:46.160
Herkesin ve her şeyin içinde yaşadığı ve içinde yok olup gittiği.

00:57:46.160 --> 00:57:51.480
Ve bu, Varlığın birliğinin tanınmasıdır, özü itibariyle

00:57:51.480 --> 00:57:56.950
tüm büyük dini geleneklerin temelinde yatan ilkedir.

00:57:56.950 --> 00:58:06.110
İlk Hermetik ilke şudur: "Her şey zihindir, evren zihinseldir."

00:58:06.110 --> 00:58:14.400
Nereye bakarsak bakalım gördüğümüz tek şey zihindir. Mevlâna’nın dediği gibi,

00:58:14.400 --> 00:58:22.170
"Nereye baksam, O’nun yüzü var." İster mikro dünyaya ister uzayın makro kozmosuna bakalım,

00:58:22.170 --> 00:58:30.500
yalnızca zihni buluruz. İşte insan nöronlarına ait bir görüntü

00:58:30.500 --> 00:58:35.440
Evrende Karanlık Madde dağılımının simüle edilmiş bir görüntüsü.

00:58:35.440 --> 00:58:41.280
The Millennium Run, evrendeki karanlık maddenin dağılımı ve evriminin bir temsilini oluşturmak amacıyla

00:58:41.280 --> 00:58:47.513
süper bilgisayarlar kullanılarak Max Planck Enstitüsü tarafından yapılan bir simülasyondur.

00:58:47.513 --> 00:58:53.680
Karanlık Madde, birbirine bağlı lifler ve düğümlerden meydana gelen

00:58:53.680 --> 00:58:59.310
geniş bir Kozmik ağ oluşturur. Görsel olarak insan beyninde bulunan

00:58:59.310 --> 00:59:05.310
nöronlar ve sinir yolu ile neredeyse aynı. Ve aynı örüntü

00:59:05.310 --> 00:59:14.130
doğada her yerde bulunur. Buna Tek Zihin veya Tanrı ya da basitçe "var olan her şey" diyebiliriz.

00:59:16.020 --> 00:59:24.330
Ve Tanrı olarak adlandırılan şey, dünya ötesi ve öncesi dışsal bir varlık değildir.

00:59:24.330 --> 00:59:31.840
Tanrı, her birimizin içinde parıldayan, "Ben” olarak bildiğimiz özümüz,

00:59:31.840 --> 00:59:41.210
ve bize dünya (hayat) olarak görünen varlıktır. O yüzden,

00:59:41.210 --> 00:59:46.980
din dilindeki bu bakış açısından hareketle sunu söyleyebiliriz: Dünya Tanrı sözcüğünün, Logos’un görüntüsüdür

00:59:46.980 --> 00:59:56.040
ve biz Tanrı'nın zihninin içinde O’nun birer parçalarıyız.

00:59:56.920 --> 01:00:02.590
Öyleyse nasıl olur da tek bir evrensel öznellik alanı, tek bir evrensel bilinç,

01:00:02.590 --> 01:00:05.880
çok gibi görünür? Çünkü ben senin düşüncelerini okuyamam,

01:00:05.880 --> 01:00:09.203
muhtemelen sen de benimkini okuyamazsın. Andromeda Galaksisi’nde

01:00:09.203 --> 01:00:15.680
neler olduğunu bilmiyorum hatta Çin'de de. Doğanın tamamını tümden deneyimleme özelliğimiz yok.

01:00:15.680 --> 01:00:22.480
Peki, mademki bu tek zihinde böylesi sınırlama var

01:00:22.480 --> 01:00:27.678
o halde nasıl çok gibi görünebilir? İşte tam da bunu yapan doğal bir süreç

01:00:27.678 --> 01:00:32.560
biliyoruz sanırım. Psikiyatri'de buna kendinden ayrışma (dissosiyasyon) adı veriliyor. Bu,

01:00:32.560 --> 01:00:38.808
tek bir zihnin görünüşte birden fazla ayrı farkındalık merkezine bölündüğü bir süreçtir.

01:00:38.808 --> 01:00:46.410
Bunun için kesin ampirik kanıtlarımız var. İnsanlarla ilgili nörogörüntüleme çalışmalarından elde edilen kanıtlar bunlar.

01:00:46.410 --> 01:00:54.460
Son zamanlarda, ayrışma ile ilgili net bir kavramsal açıklamaya yaklaşmaya başladığımızı düşünüyorum.

01:00:54.460 --> 01:01:00.550
Bu açıklama, nörobilim ve bilinç alanında Bütünleşik Bilgi Teorisi adı verilen temel teoriye dayandırılıyor.

01:01:00.550 --> 01:01:04.940
Dissosiyatif bir sınır oluştuğunda, bu dissosiyatif sınırın öteki tarafında

01:01:04.940 --> 01:01:10.810
ne olduğunu sadece algı yoluyla görebilirsiniz.

01:01:10.810 --> 01:01:16.730
Ve o zaman algıladığınız şey maddedir, fizikselliktir. Başka bir deyişle,

01:01:16.730 --> 01:01:22.920
madde yani fiziksellik, dissosiyatif sınırın öte tarafından gelen

01:01:22.920 --> 01:01:27.510
bilinçli bir sürecin bilinçli bir görüntüsüdür.

01:01:29.160 --> 01:01:34.140
Bu süreçleri ister modern teoriler açısından tanımlayalım

01:01:34.140 --> 01:01:39.520
ister beş skanda gibi eski modelleri kullanalım, önemli olan şu:

01:01:39.520 --> 01:01:46.480
Genelde bilinçsiz olan bu süreçleri bilinçli hale getirmemizdir. Bilinçli hale getirildiklerinde,

01:01:46.480 --> 01:01:52.750
benlik yapısındaki direnç düşer. "Ben" in bilinçsiz işleyişi

01:01:52.750 --> 01:01:59.880
son bulur. Fiziksel bir beden olduğumuz algısı,

01:01:59.880 --> 01:02:05.240
beden üzerinde oluşan duyumları fark ediş, nesnelerin ve olayların kavramsallaştırılması,

01:02:05.240 --> 01:02:11.280
bunlara yönelik tercihlerle özdeşleşme ve tüm bunları izleyen

01:02:11.280 --> 01:02:18.560
bir tanık olduğu hissi yok olur. Böylece bu zihin süreçlerinin hepsi ‘ben’ olmadan gerçekleşir.

01:02:18.560 --> 01:02:26.600
Başka bir deyişle, ‘ben’ in işine son verince gerçekte ne ise o olmasına izin vermiş oluyoruz aslında.

01:02:26.600 --> 01:02:34.860
Bu, hayata yüz çevirmek değildir. Tam aksine,

01:02:34.860 --> 01:02:40.408
yaşama yakınlaşmak, yaşamla kurulan bağı derinleştirmektir.

01:02:41.328 --> 01:02:48.530
Bilincin temel yapı olduğu ve fiziksellikten önce geldiği anlayışım,

01:02:48.530 --> 01:02:53.720
yıllar içinde dünyadaki yaşam deneyimimi ve dünyada yaşayan bir insan olmanın

01:02:53.720 --> 01:02:59.560
ne anlama geldiğini temelden değiştirdi. Benim için bu, yavaş yavaş oldu.

01:02:59.560 --> 01:03:03.380
İlk başta sadece kafamda kavramsal bir anlayıştı

01:03:03.380 --> 01:03:08.550
ve sonra bedenime indi ve duygularımı, hislerimi değiştirmeye başladı.

01:03:08.550 --> 01:03:14.090
Her şeyi değiştiriyor. Dengeli ve doyurucu olduğunu düşündüğünüz hayati değiştirir,

01:03:14.090 --> 01:03:21.040
uğruna çabalamaya değer dediğiniz hedefleri değiştirir,

01:03:21.040 --> 01:03:24.930
benlik algınızı değiştirir, diğer canlılarla olan ilişkinizi değiştirir;

01:03:24.930 --> 01:03:31.440
evet, her şeyi değiştirir. Statü, güç, para gibi kişisel hedefler, bunlar gitti.

01:03:31.440 --> 01:03:36.398
“Hayatım aslında benimle ilgili değil, hiçbir zaman değildi ve asla benimle ilgili olmayacak.

01:03:36.398 --> 01:03:41.730
Hayat sadece doğayla ilgili” farkındalığı ve

01:03:41.730 --> 01:03:48.040
“Ben sadece doğanın yerel bir tezahürüyüm” anlayışı büyük bir rahatlamaya yol açar;

01:03:48.040 --> 01:03:52.395
kişisel bazı hedeflere ulaşma ihtiyacıyla ve bu kişisel hedeflere

01:03:52.395 --> 01:03:57.160
ulaşamadığınızda ortaya çıkan hayal kırıklığıyla gelen kaygı yok olur.

01:03:57.160 --> 01:04:03.040
Bu tür şeylerin hepsi gitti. Şimdi Doğa'ya bir hizmet biçimi olarak yaşıyorum hayatı.

01:04:03.040 --> 01:04:08.440
Doğa benim aracılığımla ne yapmak istiyorsa onu yapmaya açığım

01:04:08.440 --> 01:04:14.820
Bu, köleymişçesine hizmete mecbur olmak gibi gelebilir kulağa ama öyle hissetmiyorsun.

01:04:14.820 --> 01:04:20.670
Aksine kendini kişisel olarak mutlu etmek için ağır, boğucu bir sorumluluktan kurtulmuş, özgürleşmiş hissediyorsun.

01:04:20.670 --> 01:04:25.400
Bu sorumluluk düşüncesi, insan zihninin sahip olabileceği

01:04:25.400 --> 01:04:29.610
ve en baskı yaratan sorumluluktur. Hayatınızın sizinle ilgili olduğunu ve

01:04:29.610 --> 01:04:33.850
bu nedenle mutlu olma sorumluluğunuz olduğunu düşünürseniz, başarısız olduğunuzda

01:04:33.850 --> 01:04:39.360
bu sizin başarısızlığınız olur. Sonra pişmanlıklar başlar. Hayır, bu gitti. Yok oldu.

01:04:39.360 --> 01:04:44.580
Hayatımda değişen şeylerden biri de bu. Daha derin bir gerçeklik anlayışı

01:04:44.580 --> 01:04:53.700
empatinin, karşılıklı saygının, egosal olmayan amaçların ortaya çıkmasını sağlar.

01:04:53.700 --> 01:04:57.410
Bağımlılık yapan davranış örüntülerinin azalmasına yol açar.

01:04:57.410 --> 01:05:03.640
Hiç şüphe yok ki, insanların anlayışı daha derin ve bu anlayış

01:05:03.640 --> 01:05:09.130
daha yaygın olsaydı, hayat kesinlikle daha güzel olurdu.

01:05:09.860 --> 01:05:16.120
Dünyanın sorunlarının çözümü, sorunların gerçek kaynağını

01:05:16.120 --> 01:05:23.060
yani sadece kendi çıkarları için çalışan egoyu fark etmektir. Egonun neyle meşgul olduğu

01:05:23.060 --> 01:05:30.890
önemli değil; ister siyaset, ister din, ekonomi isterse eğitim olsun.

01:05:30.890 --> 01:05:36.780
Ayrı bir "ben" olduğu düşüncesiyle -ki bu uyduruk, gerçek dışı bir düşüncedir- hareket ettiği sürece,

01:05:36.780 --> 01:05:43.110
acı çekmeye ve ayrılığı sürdürmeye devam edeceğiz. Şu anda insanlık için tek çözüm

01:05:43.110 --> 01:05:47.620
u-y-a-n-m-a-k-t-ı-r.

01:05:50.450 --> 01:05:57.518
Budizm'de artık ayrı bir benlik algısı olmadığında ve

01:05:57.518 --> 01:06:05.680
aynı zamanda Benlik ‘ten başka bir şey olmadığında, bu Nirvana’dır;

01:06:05.680 --> 01:06:11.760
benmerkezci faaliyetin sona ermesi, yanılsamanın sona ermesi, rüya görmenin sona ermesi

01:06:11.760 --> 01:06:17.220
ve yaşam rüyasındaki karakterden uyanmaktır.

01:06:17.220 --> 01:06:24.640
Mukaddes Kitap, Söz’ ün ete kemiğe büründüğünü ve O'nu aramızda mesken tuttuğunu söyler.

01:06:24.640 --> 01:06:30.961
Söz, derin anlama sahip eski bir kelime olan Logos olarak çevrilir genelde.

01:06:30.961 --> 01:06:39.920
Logos sonsuzluk, Hakikat ve doğrudan vahiy ile ilişkilidir.

01:06:39.920 --> 01:06:45.310
Tanrı'nın zihninin Logos veya Mesih Bilinci

01:06:45.310 --> 01:06:58.120
veya Buda doğası aracılığıyla açığa çıktığı söylenebilir.