Czy producenci plastiku powinni płacić za recykling?

Mamy kryzys związany z plastikiem.

Ale kto jest za to odpowiedzialny?
Jak można to odwrócić?

Oto kilka faktów.

Ponad połowę plastiku na świecie
wytworzono w ciągu ostatniej dekady.

Przetworzono z tego tylko 9%.

Zanim winę za ten fatalny wskaźnik
zrzucimy na leniwego sąsiada,

zróbmy krok w tył

i zobaczmy, jak do tego w ogóle doszło.

Po odpowiedź na to pytanie

trzeba wrócić do początku
powstania plastiku.

Nie aż tak daleko.

Teraz dobrze.

To odwierty.

Większość walającego się
po świecie plastikowego ***

ma tu swój początek.

W ostatnich dziesięciu latach

rządy wydały miliardy dolarów
na ulgi podatkowe

i zlikwidowały przepisy środowiskowe,

by zachęcić do wydobywania
ropy i gazu ziemnego.

Dzięki temu ropa i gaz były na tyle tanie,

że firmy jak Dow czy Exxon
też zwróciły się w stronę plastiku.

Dużo taniej ropy i taniego gazu
to dużo taniego plastiku.

Plastik to najszybciej rozwijające się
źródło gazów cieplarnianych,

jak CO2 i metan.

Duże firmy produkujące dobra konsumpcyjne

zaczęły wykorzystywać ten tani plastik
do produkcji opakowań,

i produktów jednorazowego użytku,
które nie zostaną później przetworzone.

Nie ma przepisów,

nakładających na producentów
odpowiedzialność za wytworzone śmieci.

Kto więc za to zapłaci?

Zgadza się. My. Podatnicy.

Firmy, które produkują i wykorzystują
jednorazowe plastiki,

chcą, by wierzono,
że recykling wszystko załatwi.

Okazuje się, że recykling plastiku
zwykle jest droższy

niż jego produkcja.

Niektóre miasta

rozważają nawet całkowitą rezygnację
z programów recyklingu.

Na przykład Maine.

Mieszkańcy Maine chcą postępować słusznie,

ale produkty nadal są pakowane
w marnotrawny sposób.

Miasta mają problem,
co zrobić z opakowaniami,

gdy trafią na wysypisko.

Gdy ludzie tworzący plastikowe opakowania
nie ponoszą odpowiedzialności

ani nie płacą za swoje śmieci,
dzieje się źle.

Naprawdę źle.

Dlatego wielu zaczyna
ponownie rozważać temat opakowań

i tego, jak radzić sobie z odpadami.

Jednym sposobem

jest zasada poszerzonej
odpowiedzialności producenta, EPR.

Inaczej "zanieczyszczający płaci"
lub "świetny pomysł".

Zasada ta zobowiązuje firmy

do wzięcia odpowiedzialności
za produkty, które trafiają na półki.

Na przykład płacą więcej za materiały
nienadające się do recyklingu.

USA nie wymaga od producentów
pomocy w zarządzaniu odpadami,

ale wiele innych miejsc owszem,

włączając kilka prowincji Kanady
i wszystkie kraje Unii Europejskiej.

Niektóre przepisy obowiązują od 30 lat,

a w wielu z tych miejsc
poziom recyklingu sięga 80%.

Gdy firmy biorą odpowiedzialność
za swoje odpady,

dzieje się prawdziwa magia.

Dochodzą do wniosku, że taniej jest
zmniejszyć ilość opakowań,

niż płacić za zrobienie z nimi porządku.

W tym tkwi piękno rozszerzania
odpowiedzialności na trucicieli.

Już na wstępie może pomóc
zmniejszyć ilość plastikowych śmieci,

poprawić recykling poprzez stworzenie
czystszych strumieni odpadów,

a także

zająć się tematem zmian klimatycznych.

Wraz z innymi sposobami
redukowania niepotrzebnego plastiku

jak zakaz używania torebek i pianek,

recykling poprzez EPR dla opakowań
jest tym, czego potrzeba światu.

Co sądzicie o EPR?
Dajcie znać w komentarzu.

Dzięki za obejrzenie.