Μπεατρίς Κορόν: Ιστορίες κομμένες από χαρτί

Με ψαλίδι και χαρτί, η καλλιτέχνης Μπεατρίς Κορόν δημιουργεί περίπλοκους κόσμους, πόλεις και χώρες, παραδείσους και κολάσεις. Μπαίνοντας στη σκηνή με μία θαυμάσια κάπα κομμένη από τυβέκ, η Μπεατρίς Κορόν περιγράφει τη δημιουργική της διαδικασία και τον τρόπο που δημιουργούνται οι ιστορίες της από ψαλιδίσματα και κοψίματα.

(Χειροκρότημα)

(Χειροκρότημα)

Είμαι χαρτοκόπτρια.

(Γέλιο)

Κόβω ιστορίες.

Η διαδικασία μου είναι πολύ απλή.

Παίρνω ένα κομμάτι χαρτί,

φαντάζομαι την ιστορία μου,

άλλοτε σχεδιάζω, άλλοτε όχι.

Καθώς η εικόνα μου

είναι ήδη μέσα στο χαρτί,

το μόνο που κάνω είναι να αφαιρώ

οτιδήποτε δεν υπάρχει στην ιστορία.

Δεν κατέληξα στη χαρτοκοπτική

κατευθείαν.

Στην πραγματικότητα,

μου φαίνεται περισσότερο σαν σπειροειδής πορεία.

Δεν γεννήθηκα

με κοπίδι στα χέρια μου.

Και δεν θυμάμαι να ασχολούμαι με τη χαρτοκοπτική ως παιδί.

Ως έφηβη,

σχεδίαζα, ζωγράφιζα,

και ήθελα να γίνω καλλιτέχνης.

Αλλά ήμουν και επαναστάτρια.

Τα παράτησα όλα

και επέλεξα μία σειρά από περίεργες δουλειές.

Μεταξύ αυτών,

ήμουν βοσκοπούλα,

οδηγός φορτηγού,

εργάτρια σε εργοστάσιο,

καθαρίστρια.

Δούλεψα στον τουρισμό για ένα χρόνο

στο Μεξικό,

ένα χρόνο στην Αίγυπτο.

Μετακόμισα για δύο χρόνια

στην Ταϊβάν.

Και κατέληξα στη Νέα Υόρκη

όπου έγινα ξεναγός.

Εξακολούθησα να δουλεύω ως τουριστικός συνοδός,

ταξίδεψα πέρα δώθε

σε Κίνα, Θιβέτ και Κεντρική Ασία.

Βέβαια, όλα αυτά πήραν χρόνο κι εγώ ήμουν σχεδόν 40,

και αποφάσισα ότι ηρθε η ώρα

να ξεκινήσω ως καλλιτέχνης.

(Χειροκρότημα)

Επέλεξα τη χαρτοκοπτική

επειδή το χαρτί είναι φθηνό,

ελαφρύ,

και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις

με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Επέλεξα τη γλώσσα της σιλουέτας

επειδή γραφικά είναι πολύ αποτελεσματική.

Και φτάνει στην ουσία των πραγμάτων.

Η λέξη "σιλουέτα"

προέρχεται από έναν υπουργό οικονομικών της Γαλλίας,

τον Ετιέν ντε Σιλουέτ.

Αυτός περιέκοψε τόσους προϋπολογισμούς

που ο κόσμος έλεγε ότι δεν μπορούσε να αγοράσει

πίνακες πλέον,

και έπρεπε να κάνουν το πορτραίτο τους

"αλά σιλουέτ".

(Γέλιο)

Έτσι έκανα μια σειρά από εικόνες, κοψίματα

και τα οργάνωσα σε συλλογές.

Ο κόσμος μου είπε --

σαν αυτές τις 36 όψεις του κτιρίου Εμπάιρ Στέιτ --

μου είπε, "Δημιουργείς καλλιτεχνικά βιβλία".

Τα καλλιτεχνικά βιβλία έχουν πολλές ερμηνείες.

Βγαίνουν σε πολλά σχήματα.

Αλλά για μένα,

είναι συναρπαστικά αντικείμενα

για την οπτική αφήγηση μιας ιστορίας.

Μπορεί να περιλαμβάνουν λέξεις

ή να είναι χωρίς λέξεις.

Έχω πάθος

για τις εικόνες και για τις λέξεις.

Αγαπώ τα λογοπαίγνια

και τη σχέση τους με το ασυνείδητο.

Αγαπώ τις ιδιορρυθμίες των γλωσσών.

Όπου κι αν έζησα, έμαθα τις γλώσσες,

αλλά δεν τις τελειοποίησα ποτέ.

Πάντοτε ψάχνω

για τις ψευδόφιλες λέξεις

ή τις πανομοιότυπες λέξεις σε διαφορετικές γλώσσες.

Όπως μπορείτε να μαντέψετε, η μητρική μου γλώσσα είναι η γαλλική.

και η γλώσσα της καθημερινότητάς μου είναι η αγγλική.

Έτσι έκανα μια σειρά έργων

που περιλάμβαναν πανομοιότυπες λέξεις

σε γαλλικά και αγγλικά.

Ένα από αυτά τα έργα

είναι η "Αράχνη της Ορθογραφίας"

Η Αράχνη της Ορθογραφίας

είναι ξάδελφη της μέλισσας της ορθογραφίας.

(Γέλιο)

Αλλά είναι περισσότερο συνδεδεμένη με τον Ιστό.

(Γέλιο)

Αυτή η αράχνη

γνέθει ένα δίγλωσσο αλφάβητο.

Μπορείτε να διαβάσετε τη φράση "ενεργητική αρχιτεκτονική"

ταυτόχρονα στα αγγλικά και γαλλικά με μετατόπιση των λέξεων.

Αυτή η αράχνη υφαίνει όλη την αλφάβητο

με πανομοιότυπα επίθετα και ουσιαστικά.

Οπότε αν δεν ξέρετε μία από αυτές τις γλώσσες,

τη μαθαίνετε αυτόματα.

Μία αρχαία μορφή βιβλίου

είναι οι πάπυροι.

Οι πάπυροι είναι πολύ εύχρηστοι,

γιατί μπορείς να δημιουργήσεις μια μεγάλη εικόνα

σε ένα πολύ μικρό τραπέζι.

Οι αναπάντεχες συνέπειες αυτού

είναι ότι μπορείς να δεις μόνο ένα μέρος της εικόνας σου,

οπότε δημιουργείται μια πολύ ελεύθερη αρχιτεκτονική.

Φτιάχνω ένα σωρό διάφορα παράθυρα.

Έτσι μπορείς να βλέπεις πέρα από την επιφάνεια.

Να βλέπεις

διαφορετικούς κόσμους.

Πολύ συχνά είμαι εξωτερικός παρατηρητής.

Θέλω να βλέπω πως λειτουργούν τα πράγματα

και τι συμβαίνει.

Κάθε παράθυρο

αποτελεί μια εικόνα

και είναι ένας κόσμος

τον οποίο συχνά επανεξετάζω.

Όταν επανεξετάζω αυτό τον κόσμο

σκέφτομαι την εικόνα

ή το κλισέ σχετικά με το τι θέλουμε να κάνουμε

και ποιες είναι οι λέξεις, οι καθομιλουμένες,

που έχουμε με τις εκφράσεις.

Όλα είναι ένα αν.

Τι θα γινόταν αν ζούσαμε σε μπαλονόσπιτα;

Ο κόσμος θα ήταν πολύ ανεβασμένος.

Και θα αφήναμε ένα πολύ ελαφρύ ίχνος στον πλανήτη.

Θα ήταν τόσο ανάλαφρο.

Άλλοτε κοιτάζω από το εσωτερικό,

σαν την Πόλη της ΕγωΚεντρικότητας

και τους εσώτερους κύκλους.

Άλλοτε είναι μια παγκόσμια θέαση

για να δούμε τις κοινές μας ρίζες

και πως μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε για να παγιδεύσουμε όνειρα.

Μπορούμε επίσης να τις χρησιμοποιήσουμε

ως δίχτυ προστασίας.

Οι εμπνεύσεις μου

είναι πολύ εκλεκτικές.

Με επηρεάζει οτιδήποτε διαβάζω,

οτιδήποτε βλέπω.

Έχω μερικές ιστορίες που είναι αστείες,

όπως οι "Νεκροί Παλμοί".

(Γέλιο)

Άλλες είναι ιστορικές.

Εδώ βλέπετε τη "Ζαχαρωτή Πόλη".

Είναι μια μη-ζαχαρωμένη

ιστορία της ζάχαρης.

Ξεκινάει από το δουλεμπόριο

μέχρι την υπερ-κατανάλωση της ζάχαρης

με ορισμένες γλυκιές στιγμές στο ενδιάμεσο.

Μερικές φορές αντιδρώ συναισθηματικά στις ειδήσεις,

όπως για το σεισμό στην Αϊτή το 2010.

Άλλες φορές, δεν είναι καν δικές μου ιστορίες.

Ο κόσμος μού αφηγείται τη ζωή του,

τις αναμνήσεις του, τις φιλοδοξίες του,

κι εγώ δημιουργώ ένα νοητικό τοπίο.

Οδηγώ την ιστορία τους

ώστε να έχουν ένα μέρος όπου να επιστρέψουν

να κοιτάξουν τη ζωή τους και τις δυνατότητές της.

Τις αποκαλώ Φροϋδικές πόλεις.

Δεν μπορώ να αναλύσω όλες τις εικόνες μου,

οπότε θα σας δείξω μερικούς από τους κόσμους μου

μόνο με τίτλους.

"Η Πόλη της Μετροπάθειας"

"Η Πόλη του Ηλεκτρισμού"

"Τρελή Ανάπτυξη στον Κύκλο Κολόμβου"

"Η Πόλη των Υφάλων"

"Ο Ιστός του Χρόνου"

"Η Πόλη του Χάους"

"Καθημερινές Μάχες"

"Η Πόλη της Ευτυχίας"

"Επιπλέοντες Νήσοι"

Σε κάποια φάση,

έπρεπε να κάνω "Τα Πάντα Όλα".

Βασικά είναι ένα έργο οκτώ μέτρα μακρύ που τα έχει όλα μέσα.

(Γέλιο)

Στη ζωή και τη χαρτοκοπτική.

όλα συνδέονται.

Η μία ιστορία οδηγεί σε μία άλλη.

Επίσης, με ενδιέφεραν

τα φυσικά χαρακτηριστικά αυτής της μορφής,

επειδή θα πρέπει να περπατήσετε για να τη δείτε.

Παράλληλα με τη χαρτοκοπτική μου

έχω το τρέξιμό μου.

Ξεκίνησα με μικρές εικόνες,

ξεκίνησα με λίγα μίλια.

Μεγαλύτερες εικόνες, άρχισα να τρέχω μαραθώνιους.

Έπειτα έτρεξα τα 50 και μετά τα 60 χιλιόμετρα δρόμου.

Μετά έτρεξα 80 χιλιόμετρα - υπερμαραθώνιους.

Ακόμη νιώθω ότι τρέχω,

που είναι απλώς η προπόνηση

για να γίνω καλλιτέχνης χαρτοκοπτικής μεγάλων αποστάσεων.

(Γέλιο)

Το τρέξιμο μού δίνει πολλή ενέργεια.

Εδώ βλέπετε ένα μαραθώνιο χαρτοκοπτικής τριών εβδομάδων

στο Μουσείο Τεχνών και Σχεδιασμού

στη Νέα Υόρκη.

Το αποτέλεσμα ονομάζεται "Κολάσεις και Παράδεισοι".

Είναι δύο επιφάνειες ύψους 4 μέτρων.

Τις είχαν εγκαταστήσει στο μουσείο σε δύο ορόφους,

αλλά στην ουσία είναι μία συνεχόμενη εικόνα.

Το αποκαλώ "Κολάσεις και Παράδεισοι"

γιατί απεικονίζει καθημερινές κολάσεις και καθημερινούς παραδείσους.

Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα.

Ορισμένα άτομα γεννιούνται σε κολάσεις,

και παρά τις πιθανότητες, καταλήγουν σε παραδείσους.

Άλλα άτομα έχουν αντίθετη πορεία.

Αυτό είναι το σύνορο.

Στις κολάσεις υπάρχουν φάμπρικες-κάτεργα.

Στους παραδείσους υπάρχει κόσμος που νοικιάζει τα φτερά του.

Και υπάρχουν όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες

που μερικές φορές μπορεί να έχουμε την ίδια δράση,

αλλά το αποτέλεσμα σε βάζει σε κολάσεις ή σε παραδείσους.

Το όλο έργο "Κολάσεις και Παράδεισοι"

πραγματεύεται την ελεύθερη βούληση

και την αποφασιστικότητα.

Στη χαρτοκοπτική,

το σχέδιο αποτελεί την ίδια την κατασκευή.

Και μπορείτε να το ξεκρεμάσετε από τον τοίχο.

Εδώ βλέπουμε μία εγκατάσταση καλλιτεχνικών βιβλίων

που ονομάζεται "'Εργο Ταυτότητας".

Δεν είναι αυτοβιογραφικές ταυτότητες.

Είναι περισσότερο οι κοινωνικές μας ταυτότητες.

Μπορείτε να πάτε από πίσω τους

και να τις δοκιμάσετε.

Είναι σαν τις διάφορες πτυχές

από τι είμαστε φτιαγμένοι

και τι δείχνουμε στον κόσμο

ως ταυτότητα.

Αυτό είναι ένα άλλο εγχείρημα καλλιτεχνικού βιβλίου.

Στη φωτογραφία βλέπετε δύο.

Το ένα που φοράω

και το άλλο που εκτίθεται

στο Κέντρο Καλλιτεχνικών Βιβλίων στη Νέα Υόρκη.

Γιατί το αποκαλώ βιβλίο;

Ονομάζεται "Δήλωση Μόδας"

και περιλαμβάνει ατάκες για τη μόδα

οπότε μπορείτε να το διαβάσετε

και επίσης

επειδή η ερμηνεία του καλλιτεχνικού βιβλίου

είναι πολύ γενναιόδωρη.

Τα καλλιτεχνικά βιβλία, λοιπόν, τα ξεκρεμάτε από τον τοίχο.

Τα πηγαίνετε βόλτα.

Μπορείτε να τα εκθέσετε ως δημόσια τέχνη.

Εδώ, στο Σκότσντεηλ της Αριζόνα,

αυτό ονομάζεται "Επιπλέουσες Αναμνήσεις".

Είναι τοπικές αναμνήσεις,

που κινούνται τυχαία από τον άνεμο.

Αγαπώ τη δημόσια τέχνη.

Συμμετέχω σε διαγωνισμούς

εδώ και πολύ καιρό.

Μετά από οχτώ χρόνια απόρριψης

ενθουσιάστηκα όταν πήρα την πρώτη μου ανάθεση

με το πρόγραμμα 'Τοις Εκατό για την Τέχνη' στη Νέα Υόρκη.

Ήταν ένας σταθμός που συγχώνευσε

τις υπηρεσίες επείγοντων περιστατικών και πυροσβεστικής.

Έφτιαξα ένα καλλιτεχνικό βιβλίο

από ανοξείδωτο ατσάλι

αντί για χαρτί.

Το ονόμασα "Δουλεύοντας προς την Ίδια Κατεύθυνση".

Πρόσθεσα ανεμοδείκτες και στις δύο πλευρές

για να δείξω ότι καλύπτουν όλες τις κατευθύνσεις.

Με τη δημόσια τέχνη,

μπορώ επίσης να δημιουργήσω ταγιαρισμένο γυαλί.

Εδώ βλέπετε πολύπλευρο γυαλί στο Μπρονξ.

Κάθε φορά που κάνω δημόσια τέχνη,

θέλω να υπάρχει κάτι πολύ σχετικό

με το μέρος όπου θα εγκατασταθεί.

Για το μετρό της Νέας Υόρκης,

βρήκα αντιστοίχηση

ανάμεσα στην επιβίβαση στο μετρό

και το διάβασμα.

Είναι το ταξίδι μέσα στο χρόνο και πάνω στην ώρα.

Η λογοτεχνία του Μπρονξ

περιλαμβάνει τους συγγραφείς του Μπρονξ

και τις ιστορίες τους.

Ακόμη ένα γυάλινο έργο

βρίσκεται σε μια δημόσια βιβλιοθήκη

στο Σαν Χοζέ της Καλιφόρνια.

Έκανα μία φυτική οπτική γωνία

για την ανάπτυξη του Σαν Χοζέ.

Ξεκίνησα από το κέντρο

με το βελανίδι

για τον Ινδιάνικο πολιτισμό Ολόνε.

Μετά έβαλα τα φρούτα από την Ευρώπη

για τους αγρότες.

Και μετά τα φρούτα του κόσμου για το Σίλικον Βάλεϋ σήμερα.

Και συνεχίζει να αναπτύσσεται.

Η τεχνική περιλαμβάνει κομμένο γυαλί

αμμοβολημμένο, θαμπωμένο

και τυπωμένο πάνω σε αρχιτεκτονικό γυαλί.

Έξω από τη βιβλιοθήκη

ήθελα να δημιουργήσω ένα χώρο για την καλλιέργεια του μυαλού.

Πήρα υλικά της βιβλιοθήκης

που είχαν ονομασίες φρούτων στον τίτλο τους

και τα χρησιμοποίησα για να κάνω ένα μονοπάτι περιβολιού

με τα φρούτα της γνώσης.

Φϋτεψα και ένα βιβλιόδεντρο.

Εϊναι δέντρο

και ο κορμός του περιλαμβάνει τις ρίζες των γλωσσών.

Πρόκειται για διεθνή συστήματα γραφής.

Στα κλαδιά

αναπτύσσονται τα υλικά της βιβλιοθήκης.

Επίσης υπάρχει λειτουργία και μορφή

στη δημόσια τέχνη.

Στην Ωρόρα του Κολοράντο, είναι ένα παγκάκι.

Αλλά έχεις μπόνους με αυτό το παγκάκι.

Γιατί όταν κάθεσαι για πολύ ώρα το καλοκαίρι με σορτσάκι,

θα φύγεις

με προσωρινό μαρκάρισμα

της ιστορίας πάνω στα πόδια σου.

(Γέλιο)

Ένα άλλο λειτουργικό έργο

βρίσκεται στο νότιο Σικάγο

σε σταθμό του μετρό.

Ονομάζεται "Οι Καρποί του Μέλλοντος Φυτεύονται Σήμερα".

Είναι μια ιστορία περί μεταμόρφωσης

και συνδέσεων.

Λειτουργεί ως οθόνη

για να προστατεύει τις ράγες και τους ταξιδιώτες

και να μην πέφτουν αντικείμενα πάνω στις ράγες.

Το να μπορεί κανείς να μετατρέπει φράχτες

και κάγκελα παραθύρων σε λουλούδια

είναι φανταστικό.

Τα τελευταία τρία χρόνια συνεργάζομαι

με έναν κατασκευαστή από το Νότιο Μπρονξ

για να φέρουμε την τέχνη στη ζωή

σε χαμηλόμισθα κτίρια

και φθηνές κατοικίες.

Κάθε κτίριο έχει τη δική του προσωπικότητα.

Μερικές φορές το θέμα είναι η κληρονομιά της γειτονιάς,

όπως στη Μορισάνια είναι η ιστορία της τζαζ.

Σε άλλα έργα, όπως στο Παρίσι,

το θέμα είναι η ονομασία του δρόμου.

Αυτός ονομάζεται ο Δρόμος της Εξοχής.

Έτσι επανέφερα το κουνέλι,

το αλογάκι της Παναγίτσας,

για να μείνουν στο δρόμο αυτό.

Το 2009,

μου ζητήθηκε να δημιουργήσω μια αφίσα

που θα έμπαινε στα βαγόνια του μετρό στη Νέα Υόρκη

για ένα χρόνο.

Αυτό ήταν ένα ιδιαίτερα αιχμαλωτισμένο κοινό.

Ήθελα να τους δώσω μια διέξοδο.

Δημιούργησα το "Ολόγυρα στην Πόλη"

Είναι χαρτοκοπτική

και μετά πρόσθεσα χρώμα στον υπολογιστή.

Το αποκαλώ τεχνο-κατασκευή.

Στην πορεία,

κάνω χαρτοκοπτική

και προσθέτω κι άλλες τεχνικές.

Αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα η δημιουργία ιστοριών.

Οι ιστορίες έχουν πολλές δυνατότητες.

Έχουν πολλά σενάρια.

Δεν γνωρίζω τις ιστορίες.

Παίρνω εικόνες από την παγκόσμια φαντασία μας,

από τα κλισέ, από πράγματα που σκεφτόμαστε,

από την Ιστορία.

Όλοι μας είμαστε αφηγητές,

γιατί όλοι έχουμε μια ιστορία να αφηγηθούμε.

Το πιο σημαντικό όμως είναι

ότι όλοι εφευρίσκουμε ιστορίες

για να κατανοήσουμε τον κόσμο.

Σε όλους αυτούς τους κόσμους,

η φαντασία είναι το όχημα

για να μεταφερθούμε

αλλά ο προορισμός είναι το μυαλό μας

και πως μπορούμε να επανασυνδεθούμε

με την ουσία και τη μαγεία.

Και αυτό είναι το θέμα της χαρτοκοπτικής ιστοριών.

(Χειροκρότημα)