Բեատրիս Քորոն` թղթերից կտրատված պատմություններ

Ընդամենը հասարակ թղթի ու մկրատի օգնությամբ Բեատրիս Քորոնը ստեղծում է բարդ աշխարհներ, քաղաքներ և երկրներ, դրախտներ ու դժոխքներ: Բեմում ճեմելով իր իսկ ձեռքով պատրաստված (Tyvek-ից` պոլիէթիլենային նյութ) շքեղ թիկնոցով` նա բացատրում ու նկարագրում է իր ստեղծագործական գործունեությունը և թե ինչպես է նա պատմություններ կերտում տարբեր մասերից ու հատվածներից:

(Ծափահարություններ):

(Ծափահարություններ):

Ես թղթեր եմ կտրտում:

(Ծիծաղ):

Ես թղթից պատմություններ եմ կերտում:

Այս գործընթացը շատ պարզ է:

Վերցնում եմ մի կտոր թուղթ,

մտովի պատկերացնում եմ պատմությունս,

երբեմն նախնական էսքիզ եմ անում, իսկ երբեմն էլ` ոչ:

Եվ քանի որ իմ մտածած պատկերը

արդեն իսկ թղթի մեջ է,

մնում է պարզապես կտրել-հանել այն ամենը,

ինչը այս պատմությունից չէ:

Ես ի սկզբանե

նպատակ չուների թղթեր կտրտելով (քվիլինգով) զբաղվել:

Իրականում,

իմ գործունեունեության զարգացումը պարույրաձև տեսք ունի:

Ես չեն ծնվել

թուղթ կտրելու դանակը ձեռքիս:

Եվ չեն հիշում, որ մանկության տարիներս թղթեր կտրտելով տարված լինեի:

Իսկ պատանեկության տարիներին

ես ճեպանկարներ ու էսքիզներ էի անում

և ցանկաում էի նկարիչ դառնալ:

Սակայն էությամբ ես նաև ապստամբ էի:

Ես մի կողմ դրեցի ամեն ինչ,

և սկսվեց իմ տարօրինակ աշխատանքների անվերջանալի շարքը:

Ուրեմն, աշխատել եմ

որպես հովվուհի,

բեռնատարի վարորդ,

գործարանի բանվոր,

հավաքարար:

Մեկ տարի աշխատել եմ տուրիզմի ոլորտում

սկզբից Մեքսիկայում,

հետո ևս մեկ տարի Եգիպտոսում:

Այնուհետև երկու տարով տեղափոխվեցի

Թայվան:

Սրանից հետո բնակություն հաստատեցի Նյու-Յորքում,

որտեղ և սկսեցի աշխատել որպես զբոսավար:

Եվ ես դեռ աշխատում էի որպես գիդ-զբոսավար`

շարունակ ճանապարհորդելով

դեպի Չինաստան, Տիբեթ ու Կենտրոնական Ասիա:

Այս ամենը, իհարկե, շատ ժամանակ խլեց ինձնից, և ես արդեն 40-ին մոտ էի,

երբ որոշեցի, որ

կարող եմ սկսել նկարչի իմ գործունեությունը:

(Ծափահարություններ)

Ես ընտրեցի թղթեր կտրտելու արվեստը`քվիլինգը,

քանի որ թուղթը էժան է,

թեթև

և կարող ես

բազմազան ձևերով օգտագործել:

Եվ ես ընտրեցի ուրվապատկերների լեզուն,

քանի որ վերջինիս գրաֆիկան շատ ճկուն է ու

ի զորու է ներթափանցելու իրերի էության խորքերը:

Այսպիսով, ուրվանկար բառը

ծագել է Ֆրանսիայի ֆինանսների նախարար

էթիեն դը Սիլուետի անունից:

Նա այքան էր բյուջեն կրճատել,

որ ասում են, թե մարդիկ այլևս ի վիճակի չէին պատվիրել

իրենց դիմանկարները

ու ստիպված էին դիմել

"a-la-silhouette" տարբերակին:

(Ծիծաղ):

Ուրեմն ես մի շարք պատկերներ կտրտեցի

և դրանք հավաքեցի մի թղթապանակի մեջ:

Մարդիկ ասում էին,

որ իմ աշխատանքները կարծես "նկարչի ձեռնարկներ" լինեին,

ինչպես, օրինակ, Էմփայր-Սթեյթ-Բիլդինգի սյուռեալիստական 36 գծանկարներն են:

Նկարչի ձեռնարկ ասվածը շատ սահմանումներ ունի:

Վերջիններս կարող են տարբերվել նաև իրենց պարունակությամբ:

Սակայն ինձ համար

դրանք հիանալի միջոց են,

որպեսզի պատկերավոր ներկայացնեմ իմ պատմությունները:

Դրանք կարող են լինել կամ բառերով

կամ առանց բառերի:

Ես պատկերների ու

բառերի սիրահար եմ:

Ինձ շատ է դուր գալիս պատկերների խաղը

և թե ինչքանով են վերջիններիս մեջ արտացոլվում մեր անգիտակցականը:

Ինձ չափազանց դուր է գալիս լեզուների տարօրինակությունները:

Այսպես, ես միշտ սովորել եմ այն երկրի լեզուն, որտեղ ապրել եմ,

սակայն երբեք լիովին չեմ տիրապետել դրանց:

Սա է պատճառը, որ ես անդադար փնտրում եմ

կեղծ համանման բառեր

կամ տարբեր լեզուներում հանդիպվող նույնական բառեր:

Կարծում եմ գուշակեցիք, որ իմ մայրենի լեզուն ֆրանսերենն է:

Իսկ ամենօրյա հաղորդակցման լեզուս անգլերենն է:

Ուրեմն ես մի շարք գործեր ստեղծեցի,

որոնց հիմքում ընկած էին նույնական բառեր`

վերցրված ֆրանսերենից ու անգլերենից:

Վերոհիշյալ աշխատանքներից մեկը

Spelling Spider-ն է `բառերը հեգելու ֆրանսիական մրցույթը:

Վերջինս

Spelling Bee-ի ` բառերը հեգելու անգլիական մրցույթ զարմիկն է:

Ծիծաղ

Սակայն նախորդը ավելի շատ առնչություն ունի ցանցի հետ:

(Ծիծաղ)

Ահա այս <<սարդի>> մեջ

երկու այբբուններ են <<հյուսվում>>:

Ուրեմն կարող եք կարդալ architecture active-ը և անգլերենով,

և ֆրանսերենով:

Այսպես, այս "սարդը" ընդգրկում է 2 լեզուների այբուբեններն ամբողջությամբ`

փորձելով գտնել նույնական ածականներ ու գոյականներ:

Ուստի, եթե այս երկու լեզուներից որևէ մեկին չեք տիրապետում,

կարող եք այն սովորել ակնթարթային արագությամբ:

Գրքի հնագույն տարատեսակներից են

մագաղաթներն ու պապիրուսի փաթեթները:

Պապիրուսի փաթեթները շատ հարմար են,

քանի որ շատ փոքր սեղանի վրա

կարող ես մեծ պատկեր ստեղծել:

Որպես վերջինինս անսպասելի հետևանք նշենք,

որ տեսանելի է պատկերի մի մասը միայն,

ինչն էլ ազատ ստեղծագործելու հնարավորություն է տալիս:

Այսպես ես կերտում եմ տարատեսակ պատուհաններ:

Սա նման է մակերեսային պատկերացումներից դուրս գալուն,

որը հնարավորություն է տալիս

տեսնել տարբեր աշխարհներ:

Շատ հաճախ ես նույնիսկ դիտորդի դերում էի միայն:

Հենց սա է պատճառը, որ ցանկանում եմ

հասկանալ, թե ինչ է կատարվում:

Ուրեմն, յուրաքանչյուր պատուհան

միաժամանակ և պատկեր է,

և մի առանձին աշխարհ,

որտեղ ես հաճախ եմ վերադառնում:

Ես նորից եմ այցելում այս աշխարհները`

մտորելով այն պատկերի կամ

կլիշեի շուրջ, որը մենք ցանկանում ենք ստեղծել:

Այնուհետև ընտրում եմ տվյալ պատկերին հարմար

բառեր ու խոսակցական արտահայտություններ:

Ամեն ինչի հիմքում ընկած է եթե-ի գաղափարը:

Իսկ ի՞նչ կլիների, եթե փուչիկե տնակներում ապրեինք:

Աշխարհն ավելի ուրախ ու խնդուն կլիներ,

իսկ երկիր մոլորակի վրա թողած մեր հետքերը անհամեմատ կնվազեին:

Ամեն ինչ այնքան թեթև կլիներ:

Երբեմն ես նայում եմ պատկերի ներսից`

եսակենտրոնության ու ներքին

շրջանների տեսանկյունից:

Երբեմն պատկերը համամարդկային է,

որտեղ տեսանելի են մարդկային ընդհանուր արմատները և

թե ինչպես կարող են վերջիններիս օգնությամբ հասնել մեր երազանքի հետևից:

Մենք այն նաև կարող ենք օգտագործել որպես

անվտանգության ցանց:

Ինձ ոգեշնչում է էկլետիկ

ոճի ցանկացած իր:

Ինչ որ ես կարդում ու տեսնում եմ,

նույնպես մեծ ազդեցություն է ունենում ինձ վրա:

Իմ պատմությունից որոշները հումորային են,

ինչպես, օրինակ, <<Մեռած ռիթմեր>>-ը:

(Ծիծաղ):

Իսկ որոշներն էլ պատմական են:

Ահա այս պատկերում <<Կոնքետային քաղաքն>> է:

Վերջինս շաքարավազի միանգամայն

անշաքար պատմության մասին է:

Այն սկսվում է ստրկավաճառությամբ

և վերջանում շաքարավազի չարաշահումով,

որն էլ ընդմիջվում է հազվադեպ քաղցր պահերով:

Իսկ երբեմն էլ պատկերներս ծնվում են որպես զգացմունքային

պատասխան Հաիթիի երկրաշարժի նման գույժերին:

Պատահում է անգամ, որ պատկերի պատմությունը իմը չէ:

Մարդիկ ինձ հաղորդակից են դարձնում իրենց պատմություններին,

հիշողություններին ու ձգտումներին,

իսկ ես դրանցից մտացածին պատկերներ եմ կերտում:

Ես պատկերում եմ նրանց կյանքի պատմությունը,

որպեսզի նրանք կարողանան հետադարձ

հայացք գցել իրենց կյանքին ու վերջինիս ընձեռնած հնարավորություններին:

Ես դրանց անվանում եմ ֆրեյդյան քաղաքներ:

Չեմ հասցնի խոսել իմ բոլոր պատկերներից:

Ընդամենը, թվարկելով աշխատանքներիցս մի քանիսի անունները,

կանցնենք իմ ստեղծած մի քանի աշխարհներով`

<<Մոդիսիթի>>` չափավորություն,

<<Էլեկտրականություն>>,

<<Խելահեղ աճ Կոլումբոսի անվան հրապարակու>>,

<<Ստորջրյա խութերի քաղաքը>>,

<<Ժամանակի սարդոստայնը>>,

<<Քաոսային քաղաք>>,

<<Առօրյա վեճեր>>,

<<Երջանկություն>>,

<<Լողացող կղզիներ>>:

Իսկ մի անգամ էլ ստիպված էի

պատկերել <<Ամբողջ 9 յարդ>>-ը:

Թղթե այս քվիլինգի երկարությունը իրականում 8 մետր է:

(Ծիծաղ):

Ե՛վ կյանքում և՛ քվիլինգում

ամեն ինչ փոխկապակցված է:

Իսկ պատմությունը պատմություն է ծնում:

Ինձ նաև հետաքրքրում էր

թղթարվեստի այս ոճի ֆիզիկական էությունը,

քանի որ նրբությունները նկատելու համար ստպված ես քայլել:

Ուստի քվիլինգին զուգահեռ

ես սկեսեցի նաև վազքով զբաղվել:

Սկզբում փոքր պատկերներ էի անում

և քիչ էի վազում:

Հետո պատկերները ավելի մեծացան, և ես սկսեցի մասնակցել մարաթոնյան վազքերի:

Այնուհետև ես սկսեցի վազել 50կմ, հետո 60կմ:

Դրանից հետո սկսեցի մասնակցել 50 մղոնանոց ուլտրամարաթոնների:

Ինձ նույնիսկ հիմա էլ թվում է, թե վազում եմ:

Սա կարծես թե երկար քվիլինգներ անելու

վարժանք լինի:

(Ծիծաղ):

Վազքը ինձ անսպառ էներգիա է հաղորդում:

Ահա քվիլինգի երեքշաբաթյա մարաթոնը

Նյու-Յորք Սիթիի Արվեստի և դիզայնի թարնգարանի

համար աշխատելիս,

որի արդյունքում ծնվեց <<Դժոխքներն ու դրախտները>>:

Պատկերը բաղկացած է 2 մասից` յուրաքանչյուրը 13 ոտնաչափ բարձրությամբ:

Դրանք զբաղեցնում են թանգարանի 2 հարկերը,

սակայն, իրականում, պատկերը կարելի է անվերջ շարունակել:

Իսկ այն անվանել եմ <<Դժոխքներ ու դրախտներ>>,

քանի որ ամեն օր մենք առնչվում ենք թե մեկի, թե մյուսի հետ:

Սրանց միջև սահմաններ գոյություն չունեն:

Որոշ մարդիկ ծնվում են դժոխային պայմաններում,

սակայն ինչ էլ լինի ընկնում են դրախտ:

Ուրիշները ընտրում են ճիշտ հակառակ ուղին:

Սահմանագիծը հենց սա է, որ կա:

Դժոխքում նույնսիկ դեռևս ստրկատիրական ժամանակներին հատուկ գործարաններ կան:

Իսկ դրախտում մարդիկ ընդամենը վարձով են վերցնում հրեշտակի թևերը:

Գոյություն ունեն նաև առանձին պատմություններ,

երբ միևնույն արարքի դեպքում կարող ես

ընկնել կամ դրախտ կամ դժոխք:

Ուստի «Դժոխքներ և դրախտներ» աշխատանքը

ազատ կամքի ու

վճռականության ծնունդ է:

Իսկ քվիլինգի արվեստում

գծագիրն արդեն իսկ որոշակի կառուցվածք ունի:

Այդ իսկ պատճառով այն կարելի է պարզապես պոկել-հանել պատից:

Ահա և նկարչի մեկ այլ ձեռնարկ` ինստալիացիայի տեսքով,

որը կոչել եմ «Անհատականության արտահայտման նախագիծ»:

Սա ոչ թե անձի ինքնության հաստատման,

այլ ավելի շատ սոցիալական արտահայտման նախագիծ է:

Կարող ես պարզապես նկարի հետևի կողմն անցել

ու քեզ վրա փորձել պատկերները:

Սրանք ուղղակի մեր ինքնության

տարբեր շերտերն են, որոնցով և մենք

ներկայանում են աշխարհին`

որակելով այն որպես անհատականության դրսևորում:

Իսկ այժմ մեկ այլ նախագիծ հատուկ <<նկարիչների ձեռնարկի>> համար:

Նկարում, իրականում, երևում են երկու աշխատանք:

Մեկը այսօր ես եմ հագել,

մյուսը ցուցադրվում է

Նյու-Յորքում գտնվող Գրքերի արվեստի կենտրոնում:

Իսկ ինչու՞ եմ ես այն գիրք անվանում:

Այն կոչվում է «Հաշվետվություն նորաձևության վերաբերյալ»,

որի վրա կարելի է տեսնել

ընթերնելի մեջբերումներ նորաձևության մասին:

Պատճառներից մեկն էլ

նկարչի ձեռնարկի սահմանման

բազմազանությունն է:

«Նկարչի այս ձեռնակից» հնարավոր է նաև օգտվել առանց այն պատից կախելու:

Կարող եք զբոսանքի գնալիս այն ձեզ հետ վերցնել:

Հնարավոր է այն նաև տեղադրել որպես հանրային ³րվեստ:

Այս մեկը գտնվում Արիզոնա նահանգի Սքոթթսդեյլ քաղաքում

կոչվում է «Լողացող հիշողություններ»:

Սրանք հիշողություններ են այդ նահանգից,

որոնք պարում են տարածքին հատուկ քամու տակ:

Ես նաև հանրային արվեստի սիրահար եմ:

Եվ ես երկար ժամանակ փորձում էի

մասնակցել արվեստի մրցույթների:

8 տարվա անընդմեջ մերժումերից հետո

ես վերջապես պատվեր ստացա

Նյու-Յորքի «Աջակցե՛նք արվեստին» հիմնադրամից:

Այն ԱԱԾ աշխատակիցների և հրշեջների

կայանների համատեղման նախագիծ էր:

Եվ ես «նկարչի ձեռնարկ» ստեղծեցի

ոչ թե թղթից,

այլ չժանգոտվող պողպատից:

Ու ես այն անվանեցի «Աշխատելով միևնույն ուղղությամբ»:

Սակայն կառույցի երկու կողմից ես տեղադրեցի հողմացույցներ,

որպեսզի ցույց տամ, որ վերջինս իր մեջ ներառում է բոլոր ուղղությունները:

Հանրային արվեստի շրջանակներում

ես կարող եմ նաև ապակիների քվիլինգով զբաղվել:

Այս մեկը հղկված ապակիներով քվլինգ է Նյու-Յորքի Բրոնքս շրջանում:

Եվ ամեն անգամ հանրային արվեստ ստեղծելիս,

ես փորձում եմ քվիլինգի տեղադրման վայրի հետ կապված

որևէ տիպիկ բան անել:

Նյու-յորքյան մետրոյի դեպքում ես նկատեցի, որ կարելի է

ես նկատեցի, որ կարելի է համատեղել

մետրոյով երթևեկելն

ու գիրք կարդալը:

Սա ճանապարհորդություն է ժամանակի միջով ու ժամանակի վրայով:

Իսկ բրոնքսյան գրականությունը ամբողջությամբ համալրված է

Բրոնքսի գրողներով ու

նրանց պատմություններով:

Հղկված ապակիների մեկ այլ քվիլինգ գտնվում է

Կալիֆորնիա նահանգի Սան-Խոսե

քաղաքի հանրային գրադարանում:

Բանջարեղենների օգնությամբ ես

պատկերեցի Սան-Խոսեի վերելքը էվոլյուցիան:

Այսպես ուրեմն քվիլինգի կենտրոնում

տեղադրված կաղինը

խորհրդանշում է բնիկ հնդկացիների քաղաքակրթությունը:

Այնուհետև պատկերում Եվրապայից ներմուծված մրգերը, որ

խորհրդանշում են տեղի ֆերմերներին:

Սրանց հաջորդում են Սիլիկոնային հովտի ժամանակակից աշխարհասփյուռ պտուղները:

Պեսնում եք` ծառը շարունակում է աճել:

Տվյալ ցուցադրության համար օգտագործված հնարքներն են`

ապակու կտրում և մշակում, ավազով հղկում,

ապակու փորագրում և զարդանախշում:

Գրադարանի դրսի կողմից

ես ցանկանում էի մի վայր ստեղծել, որտեղ հնարավոր կլիներ զարգացնել մարդկային միտքը:

Գրադարանից ես ընտրեցի այնպիսի գրքեր,

որոնց վերնագրերում կար որևէ մրգի անուն

և դրանցից ստեղծեցի մի մրգատու այգի`

լի գիտելիքի պտուղներով:

Ես տնկեցի նաև մի <<գրքե>> ծառ:

Ուրեմն սա մի ծառ է,

որի բնից սկիզբ են առնում տարբեր լեզուների արմատները:

Այս ամենը գրավոր խոսքի միջազգային համակարգերի մասին է:

Իսկ ահա ծառի ճյուղերին

<<աճում>> է գրադարանից քաղված նյութերը:

Ի դեպ հանրային արվեստն ունի իր ուրույն գործառույթներն

ու արտահայտման ձևերը:

Կոլորադո քաղաքի Ավրորա քաղաքում այն ներկայացված է նստարանի տեսքով:

Սակայն այս նստարանը նաև բոնուսներ ունի:

Եթե ամռան տապին շորտով նստեք այս նստարանին,

ապա հեռանալիս ձեզ հետ կտանեք

այդ պատմության որևէ հատված`

ժամանակավոր դաջվածքներով:

(Ծիծաղ)

Հանրային արվեստի մեկ այլ ֆուկցիոնալ աշխատանք գտնվում է

Չիկագոյի հարավում`

մետրոյի կայարաններից մեկում:

Այն կոչվում է <<Այսօր ենք ցանում ապագայի սերմերը>>:

Սա մի պատմություն է կերպարանափոխությունների

ու փոխհարաբերությունների մասին:

Այն միջնորմի դեր է կատարում`

պաշտպանելով և՛ ուղևորներին և՛ ռելսերը,

որպեսզի ռելսների վրա ոչինչ չընկնի:

Հիանալի է, երբ կարող ես հասարակ

պատուհաններն ու պատուհանագոգերը

ծաղիկների վերածել:

Վերջին երեք տարիներին ես աշխատում էի

Հարավայի Բրոնքսի զարգացման ծրագրեր մշակողների հետ`

արվեստի շունչը հաղորդելու

աղքատ թաղամասերին ու

համեստ/ոչ թանկ բնակարաններին:

Այստեղ յուրաքանչյուր բնակարան յուրովի է ներկայանում:

Երբեմն ես ընտրում եմ դրվագներ տվյալ վայրի պատմական ժառանգությունից,

ինչպես Մորրիսանիայում (պատմական Բրոնքս) օրինակ` վերցրել եմ ջազի պատմությունը:

Իսկ նմանատիպ այլ նախագծեր` օրինակ Փարիզինը,

ծնվում են տվյալ փողոցի անունից:

Այս մեկը կոչվում է <<Ղու դե Փղեըղի>>-Պրերիայի (տափաստան) փողոց:

Այս է պատճառը, որ ես ստիպված էի վերցնել

խորհրդանշական ճագարին ու ճպուռին և

թողնել այդ փողոցում:

Իսկ 2009-ին ինձ խնդրեցին,

որպեսզի պոստերներ սարքեմ

Նյու-Յորքի մետրոպոլիտենի համար,

որոնք պետք է կախված մնային ուղիղ մեկ տարի:

Խոսքն, իհարկե, գերության մեջ տառապող մի ամբոխի մասին էր:

Իսկ ես ցանկանում էի նրանց փրկվելու հնարավորություն տալ:

Ուստի ես ստեղծեցի <<Ողջ քաղաքի շուրջ>> գործը:

Ես թղթից կտրտեցի պատկերները,

իսկ հետո համակարգչի օգնությամբ դրանց գույներ տվեցի:

Կարծում եմ, կարող եմ այն անվանել քվիլինգ տեխնիկայի միջամտությամբ:

Ես միշտ փորձում եմ

քվլինգի կերտման մեջ օգտագործել

նաև տեխնիկական այլ հնարներ:

Սակայն արդյունքում պատկերը պետք է անպայման պատմության վերածվի:

Իսկ պատմությունները բազմաթիվ հնարավորություններ են ընձեռնում:

Նրանց մեջ գոյություն ունեն անթիվ սցենարներ:

Ինձ ծանոթ չեն այդ պատմությունների սյուժեները:

Ես պատկերներ եմ կերտում մեր համամարդկային երևակայությունից,

կլիշեներից, պատմությունից, այն ամենից,

ինչի մասին մտածում ենք մենք:

Եվ գիտե՞ք, յուրաքանչյուր ամեն մեկն էլ

կարող է պատմություններ պատմել:

Բայց ավելի հատկանշականն այն է,

որ յուրաքանչյուր ոք պետք է կարողանա ստեղծել իր իսկ պատմությունը,

որպեսզի հասկանա աշխարհի իմաստը:

Եվ բոլոր այս տիեզերքների կերտման գործում

տանող միջոցը մեր երևակայությունն է,

իսկ վերջնակետը`

մեր գիտակցությունը

և թե ինչպես ենք մենք դրանք կապում

իրերի էության ու կախարդականի հետ:

Ահա թե ինչի մասին է պատմում քվիլինգը:

(Ծափահարություններ):