Beatrice Coron: historie wycięte z papieru.

Za pomocą nożyczek i papieru, artystka Beatrice Coron tworzy zawiłe światy, miasta i państwa, nieba i piekła. Wchodząc na scenę w pięknej pelerynie wyciętej z membrany Tyvek, opisuje swój proces twórczy i sposób w jaki jej historie powstają z wycinków.

(Brawa)

(Brawa)

Jestem wycinaczką papieru.

(Śmiech)

Wycinam historie.

Mój proces jest więc dość prosty.

Biorę kawałek papieru,

wyobrażam sobie historię,

czasem szkicuję, czasem nie.

Gdy moja wizja

znajdzie się już na papierze,

muszę tylko usunąć

wszystko, co nie jest częścią tej historii.

Nie zaczęłam od razu

wycinać historii z papieru.

tak naprawdę

widzę ten proces jako spiralę.

Nie urodziłam się

z ostrzem w ręku.

Nie pamiętam również wycinania będąc dzieckiem.

Jako nastolatka,

Szkicowałam, rysowałam

i chciałam zostać artystką.

Ale byłam też buntowniczką.

Rzuciłam wszystko

i podjęłam się całej serii dziwnych prac.

Między innymi

byłam pasterką,

kierowcą ciężarówki,

pracowniczką fabryki,

i sprzątaczką.

Zajmowałam się turystyką przez rok

w Meksyku,

rok w Egipcie.

Mieszkałam przez rok

w Tajwanie.

Później zamieszkałam w Nowym Jorku,

gdzie byłam przewodnikiem.

Nadal pracując jako kierownik wycieczek,

podróżowałam w tę i z powrotem

do Chin, Tybetu i Azji Centralnej.

To mi zajęło dużo czasu i miałam 40 lat

kiedy zdecydowałam, że nadszedł czas

żeby zostać artystką.

(Brawa)

Wybrałam wycinanie z papieru

ponieważ papier jest tani,

lekki

i można go używać

na wiele sposobów.

Wybrałam język sylwetki

ponieważ jest on efektywny graficznie.

i pomaga dotrzeć do sedna sprawy.

Więc słowo "sylwetka"

pochodzi od nazwiska ministra finansów,

Etienne de Silhouette.

obciął tyle budżetów,

że ludzie mówili, że nie stać ich

na obrazy

a chcieli mieć portret

"a la silhouette".

(Śmiech)

Zrobiłam więc serię obrazów, wycinków

i zebrałam je w portfolia.

Ludzie mówili mi -

że podobnie do 36 widoków Empire State Building -

powiedzieli: "Robisz książkę artystyczną".

Książki artystyczne mają wiele definicji.

Mają też wiele różnych kształtów.

Dla mnie jednak,

są fascynującymi narzędziami

do wizualnej narracji historii.

Mogą zawierać słowa,

lub też nie

Pasjonuję się

obrazami i słowami.

Uwielbiam gry słowne

i ich odwołanie do podświadomości.

Uwielbiam dziwactwa języków.

Wszędzie, gdzie mieszkałam, uczyłam się języków,

ale nigdy ich nie opanowałam.

Zawsze więc szukam

złudnie pokrewnych wyrazów

lub identycznych słów w różnych językach.

Jak się domyślacie, moim językiem ojczystym jest francuski.

Na co dzień natomiast używam angielskiego.

Stworzyłam więc serię prac,

poświęconych identycznym słowom

we francuskim i angielskim.

Jedna z tych prac

nazywa się "Literujący pająk"

Literujący Pająk

jest kuzynem Literującej Pszczółki.

(Śmiech)

Ale jest bardziej związany z Siecią.

(Śmiech)

Ten pająk

plecie alfabet dwujęzyczny.

możecie więc przeczytać "architecture active" (fr.)

lub "active architecture" (ang.)

Ten pająk przemierza cały alfabet

identycznych przymiotników i rzeczowników.

Jeśli nie znacie więc któregoś z języków,

automatycznie się go uczycie.

Jedną ze starożytnych form książki

jest zwój,

Zwoje są bardzo wygodne,

ponieważ pozwalają stworzyć duży obraz

na bardzo małym stole.

Czego nieoczekiwaną konsekwencją

jest to, że widzi się tylko część obrazu,

co tworzy bardzo luźną architekturę.

Tworzę te różne rodzaje okien,

aby spojrzeć poza powierzchnię,

żeby móc spojrzeć

na różne światy.

Bardzo często jestem kimś z zewnątrz.

Chcę więc zobaczyć jak wszystko działa

i co się dzieje.

Każde okno

jest obrazem

i światem,

do którego często powracam.

Powracam do tego świata

myśląc o obrazie

lub frazesach dotyczących tego, co chcemy zrobić,

oraz myśląc o tym, czym są słowa i kolokwializmy,

które łączymy z wyrażeniami.

To wszystko zawiera się w kategorii "co jeśli".

Co jeśli żylibyśmy w balonowych domach?

Świat podnosiłby na duchu.

I zostawialibyśmy mało śladów na ziemi.

Byłoby bardzo lekko.

Czasem patrzę od środka,

jak EgoCentryCzność

i kręgi wewnętrzne.

Czasem patrzę globalnie

aby zobaczyć nasze wspólne korzenie

i użyć ich do ujęcia naszych wspólnych marzeń.

Można ich też użyć

jako siatki zabezpieczającej.

Moje inspiracje

są bardzo eklektyczne.

Wpływa na mnie wszystko co czytam

i wszystko co widzę.

Mam zabawne historie,

jak "Nieżywe Rytmy".

(Śmiech)

Inne są historyczne.

To jest "Cukierkowe Miasto".

Jest to nie lukrowana

historia cukru.

Zaczyna się od handlu niewolnikami

kończy nadmierną konsumpcją cukru

z kilkoma słodkimi momentami pomiędzy.

Czasem emocjonalnie reaguję na wiadomości,

jakie jak trzęsienie ziemi na Haiti w 2010 roku.

Innymi razy, to nawet nie są moje historie.

Ludzie opowiadają mi historię swojego życia,

wspomnienia i aspiracje

a ja tworzę mapę myśli.

Przetwarzam ich historie

żeby mieli do czego wracać

aby spojrzeć na swoje życie i możliwości.

Nazywam je "Freudowskimi miastami".

Nie mogę opisywać wszystkich obrazów,

więc przedstawię tylko kilka moich światów

podając tytuły.

"Małe Miasto"

"Elektryczne Maisto"

"Szalony Rozwój na Columbus Circle"

"Rafowe Miasto"

"Sieć czasu"

"Miasto Chaosu"

"Codzienne Zmagania"

"Szczęsliwe Miasto"

"Dryfujące Wyspy"

W pewnym momencie

musiałam zrobić "Całe Dziewięć Jardów."

Czyli wycinankę, która ma dziewięć jardów długości.

(Śmiech)

W życiu i wycinaniu z papieru

wszystko jest powiązane.

Jedna historia prowadzi do drugiej.

Byłam również zainteresowana

fizycznością tego formatu

trzeba bowiem iść, żeby go obejrzeć.

Równoległe do mojego wycinania

jest moje bieganie.

zaczęłam od małych obrazków,

i kilku mil.

Z większymi obrazami, zaczęłam biegać maratony.

Póżniej zaczęłam biegać w maratonach przełajowych.

Następnie biegałam 50 mil - ultramaratony.

Nadal czuję, że biegam,

to tylko trening

aby zostać długodystansowym wycinaczem papieru.

(Śmiech)

Bieganie daje mi dużo energii.

Tu widać trzytygodniowy maraton wycinania

w Muzeum Sztuki i Projektowania

w Nowym Jorku.

Rezultatem są "Piekła i Nieba".

Składa się z dwóch 390 centymetrowych paneli.

Zainstalowano je na dwóch piętrach muzeum,

ale jest to ciągły obraz.

Nazywam go "Piekłami i Niebami"

ponieważ opisuje codzienne piekła i nieba

Pomiędzy nie ma granicy.

Niektórzy rodzą się w piekłach,

i mimo przeciwności, docierają do nieba.

Inni pokonują odwrotną podróż.

Na tym polega granica.

W piekłach są fabryki.

w niebach ludzie wynajmują skrzydła.

Są też te wszystkie indywidualne historie

gdzie czasem te same zachowania

prowadzą do nieba lub do piekła.

"Piekła i Nieba" jako całość

mówią o wolnej woli

i determinizmie.

W wycinaniu z papieru

mamy do czynienia z rysowaniem jako strukturą.

Można zdjąć je ze ściany.

To jest instalacja książki

nazwanej "Projekt Tożsamość".

Nie chodzi o biografie.

Są to raczej tożsamości społeczne.

Można za nimi stanąć

i je przymierzyć.

Mamy więc różne warstwy

tego, co nas tworzy

i co przedstawiamy światu

jako tożsamość.

Oto kolejny projekt.

W zasadzie, na zdjęciu znajdują się dwa

Jeden mam na sobie

a drugi jest na wystawie

w Centrum Sztuki Książki w Nowym Jorku.

Czemu nazywam to książką?

Ma tytuł "Deklaracja Mody"

są tam cytaty na temat mody,

więc możesz ją przeczytać

co więcej,

definicja książki artystycznej

jest bardzo łaskawa.

Książki artystyczne zdejmujesz ze ściany.

Zabierasz je na spacer.

Można je też umieścić jako sztukę publiczną.

To znajduje się w Scottsdale, w Arizonie

i nosi tytuł "Dryfujące wspomnienia".

Zawiera wspomnienia lokalne

losowo unoszone przez wiatr.

Uwielbiam sztukę publiczną.

Biorę udział w konkursach

od dawna.

Po ośmiu latach odmowy,

dostałam swoje pierwsze zlecienie

od Procent dla Sztuki w Nowym Jorku.

Było ono dla stacji

pogotowia i strażaków.

Zrobiłam książkę artystyczną

z nierdzewnej stali

zamiast papieru.

Nazwałam ją "Pracując w Tym Samym Kierunku"

Dodałam wiatrowskazy po obu stronach

żeby pokazać, że obejmują wszystkie kierunki.

Dzięki sztuce punlicznej

mogłam również wycinać ze szkła.

To jest witraż w Bronx.

Zawsze kiedy tworzę sztukę publiczną

chcę pokazać coś naprawdę istotnego

dla miejsca w którym będzie zainstalowane.

Dla metra w Nowym Jorku,

dostrzegłam powiązanie

między jazdą metrem

a czytaniem.

Jest to podróż w czasie i na czas.

Literatura z Bronx

mówi o pisarzach tej dzielnicy

i ich historiach.

Inny szklany projekt

znajduje się w bibliotece publicznej

w San Jose, w Kalifornii.

Z punktu widzenia warzyw

pokazałam rozwój San Jose.

Zaczęłam w środku

od żołędzia

jako cywilizacji Indian Ohlone.

Później mamy owoc z Europy

symbolizującego rolników.

Następnie owoc świata - dzisiejszej Doliny Krzemowej.

I nadal się rozrasta.

Jeśli chodzi o technikę - jest wycinany

piaskowany, wyryty

i naniesiony na szkło architektoniczne.

Na zewnątrz biblioteki,

chciałam stworzyć miejsce kultywacji myśli.

Wzięłam materiały z biblioteki,

które miały owoc w tytule

i użyłam ich do stworzenia sadu

z owocami wiedzy.

zasadziłam też bibliodrzewo.

Jest to drzewo

z którego pnia wychodzą gałęzie języków.

Chodzi tu o międzynarodowe systemy pisma.

Na gałęziach

rośnie materiał z biblioteki.

Można osiągnąć formę i funkcję

w sztuce publicznej.

W Aurora, w Colorado jest ławka.

Zaletą tej ławki jest to,

że jeśli latem siedzisz na niej w krótkich spodenkach

odejdziesz

z tymczasowym oznakowaniem

elementu historii na twoich udach.

(Śmiech)

Kolejna praca funkconalna

znajduje się na południu Chicago

na stacji metra.

Nazywa się "Nasiona Przyszłości są sadzone Dzisiaj."

Jest to historia przemiany

i powiązań.

Działa jako ekran

chroniący tory i podróżującego,

i żeby nic nie spadało na tory.

Możliwość zmienienia płotu

i ochrony okien w kwiaty

jest fantastyczna.

Przez ostatnie trzy lata pracowałam

z konstruktorem z południowego Bronx

nad ożywieniem sztuki

w niskobudżetowych budynkach

i niedrogich domach.

Każdy budynek ma swoją własną osobowość.

Czasem mówi o spuściźnie sąsiedztwa,

jak w Morrisania, o historii jazzu.

Jeśli chodzi o pozostałe projekty, ten w Paryżu

mówi o nazwie ulicy.

Nazywa się Rue des Praries - Ulica Prerii.

Sprowadziłam więc królika,

i ważkę

aby stały na ulicy.

W 2009 roku

poproszono mnie o zrobienie plakatu

umieszczonego w wagonach metra w Nowym Jorku

na okres roku.

To była bardzo zniewolona widownia

I chciałam umożliwić im ucieczkę.

Stworzyłam "Dookoła Miasta".

Jest to wycinanka z papieru

do której, na komputerze, dodałam kolory.

Mogę więc mówić, że jest wykończona technologicznie.

Przez cały czas

robię wycinanki z papieru

i dodaję nowe techniki.

Ale celem zawsze jest otrzymywanie historii.

Historie mają dużo możliwości.

Dużo scenariuszy.

Nie znam historii.

Biorę obrazy z naszych globalnych wyobrażeń,

z frazesów, z rzeczy, o których myślimy,

z historii.

Każdy jest narratorem,

ponieważ każdy ma historię do opowiedzenia.

Co więcej,

Każdy musi stworzyć historię

aby zrozumieć świat.

I we wszystkich tych wszechświatach,

wyobraźnia jest pojazdem

którym podróżujemy,

ale celem są nasze umysły

i to, jak możemy się połączyć

z sednem i z magią.

I właśnie na tym polega wycinanie z papieru.

(Brawa)