Intro to While Loops | Computer Programming | Khan Academy

Pomówmy o pętlach.
Mam tu pętlę warunkową.

Parę wierszy programu wystarczy,
żeby tekst pokrył cały monitor.

Jeśli zmodyfikuję tekst,
np. go poprawię,

zmieni się wszędzie.

Jak to działa?

Zaraz przejrzymy program,

ale najpierw zastanówmy się,
jak byśmy go napisali,

nie wiedząc jeszcze nic o pętlach.

Musielibyśmy przepisywać tekst
raz po raz.

Napiszemy: „text”, „message”...
Wpiszę pierwszy raz.

I trzeba to już tylko powtórzyć

tyle razy, żeby dojść
do samego dołu.

Będzie dużo pracy!
Bo dół jest daleko.

A potem jeszcze mi powiecie:

„Za duża czcionka,
70 to przesada. Ma być 60”.

A przecież ten fragment
też musi być mniejszy.

I pozostałe też. Wszystkie.

Dojście do dołu
potrwa jeszcze dłużej.

Jest z tym kłopot.
Na szczęście mamy pętle!

Od tej pory, widząc
powtarzający się tekst,

myślcie: „Czy możliwa jest pętla?”.

Pętla pozwala
powtarzać program raz po raz,

z drobnymi zmianami.

Napiszmy program
z użyciem pętli.

Zaczynamy od „while” (gdy),

potem nawiasy i klamry...

Ostrzeżenie jest dlatego,
że nie skończyliśmy.

Nie martwcie się, zniknie.

Pisząc pętlę,
musicie odpowiedzieć na 3 pytania.

Oto one.

Pierwsze brzmi:
„Co chcę powtórzyć?”.

Ten tekst wpisujemy w klamry.

Żeby powtórzyć polecenie „text”.
Wpisujemy to tutaj.

Ale głupio jest ciągle powtarzać
jedno polecenie.

Niedobrze. Coś trzeba zmienić.

Stąd pytanie 2.:
„Co chcę zmieniać za każdym razem?”.

Zmieniamy pozycję „y”.

Ma być 60, a potem 80.

Zrobimy z tego zmienną.

O nazwie „y”, bo o to chodzi.

Zróbmy tu zmienną.

Zaczynamy od 40.

Teraz musimy tylko zmieniać „y”.

Tutaj napiszemy: „y = y + 20”.

I „y” będzie coraz większy.

Przypomnijmy sobie
wykład o skrótach.

Użyjmy skrótu.

Fantastycznie!

Pozostaje pytanie trzecie:
„Jak długo będziemy to powtarzać?”.

Chcemy to powtarzać długo,
ale nie w nieskończoność.

Bo trzeba by bardzo długo czekać

i padłaby przeglądarka. A lepiej nie!

Chcemy to powtarzać
tylko do końca strony, zgadza się?

Czyli dopóki „y” nie przekroczy 400.

Wpisujemy to tutaj i już!

Tekst pojawia się na całym ekranie.

Ten sposób jest prostszy
niż poprzedni:

wtedy pisaliśmy długo, a nie doszliśmy
do jednej czwartej drogi!

Pozbądźmy się tego
- i mamy program.

Spróbujmy lepiej zrozumieć,
co się dzieje.

Za każdym razem
wskażę wartość „y”.

Napiszę „y to teraz”

i dokleję wartości,
żeby było je widać.

Na razie wartości rosną o 20.

Można to zmodyfikować
w tej zmiennej.

Można wpisać np. 50.

I zmieniają się o 50.

Pobawcie się innymi wartościami,
zmieniajcie je.

Zobaczcie, jak to wpływa
na zakończenie programu.

Łatwiej będzie to zrozumieć
jako instrukcję warunkową.

Mamy tu wyrażenie logiczne,
uczyliśmy się o takich.

Tu wpiszemy treść instrukcji:
„tylko jeśli wyrażenie jest prawdziwe”.

Inaczej - przeskakujemy na koniec.

Ciekawe jest to,

że u dołu pętli warunkowej
dzieje się coś tajemniczego.

Coś mówi: „wróć na początek pętli”.

Tajemna instrukcja oznacza,

że zamiast iść dalej,
jak w instrukcji warunkowej,

wykonując polecenie w pętli,

cofamy się i patrzymy,
czy warunek wciąż jest prawdziwy.

Jeśli tak, to powtarzamy jeszcze raz.

Domyślacie się, że przy drugim razie

znów cofniemy się i sprawdzimy.

Czy „y” nadal jest mniejszy od 279?

Jeśli tak, znowu powtórzymy
i sprawdzimy.

Jeśli nie, wrócimy tutaj.

Wreszcie pętla się skończy
i program pójdzie dalej.

Nauczymy się jeszcze wielu
ciekawych zastosowań pętli.

Na razie świetnie zaczęliście!