John Holt's Last Homeschooling Speech

Introducer: ... gawa ni John Holt.

Sigurado akong nabasa mo na ang "Paano Natututo ang mga Bata,"

"Paano Nabibigo ang mga Bata," "Ituro ang Iyong Sarili."

Maaaring nagkaroon ka ng pagkakataong makita,

maraming beses sa paglilibot, kausap siya sa telebisyon o radyo,

si John Holt, na marahil ang pinakakilala, pinaka-vocal na komentarista sa hindi pag-aaral,

at partikular na ang home-based na edukasyon, sa bansa. ngayon din.

Gayundin, naiintindihan ko na siya ay isang kahanga-hangang manlalaro ng cello.

Kaya marahil ang ilang mga katanungan tungkol diyan ay magiging nakakapresko at kapaki-pakinabang din.

Narito si John Holt.

[Applause] John Holt: Well, maraming salamat.

Una sa lahat, kailangan nating tanggalin ang "kahanga-hanga" na bahaging iyon. [Laughter]

Someday siguro, pero hindi pa.

Ilang tao pa rin ang naaalala ang mga tagubiling iyon tungkol sa kung paano makarating dito – ? [Laughter]

Magkakaroon ulit tayo ng run through after the meeting, I think. Laughter]

Nag-uusap kami tungkol sa parking, at may pumasok sa isip ko.

Natukso akong sumabad at sabihin ito, ngunit hindi ko ginawa, ngunit sasabihin ko ito ngayon.

What pop in was, "Ang paradahan ay napakatamis na kalungkutan." [Laughter]

Well, salamat sa pagpunta. Salamat sa pag-imbita sa akin.

Ang sarap dito.

Sabi ko nagulat ako nang makita,

sa dami ng mabubuting kaibigan ko,

ang isang kaibigan na hindi ko inaasahan na makikita ko dito.

At sa tingin ko, malamang na nanalo siya sa long-distance attendance record para sa meeting na ito.

Ngayon, ako si John Holt mula sa Boston,

ngunit gusto kong makita mo si John Boston mula sa Escondido,

na malapit sa San Diego.

Hindi ako makapaniwala na nandito siya para sa meeting na ito.

Iwagayway lang ang iyong kamay o mag-hi. [Laughter]

John Boston: Hi. [Applause] John Holt: Gusto kong pag-usapan ang ilang bagay ngayong gabi.

At una sa lahat, malamang na sinasabi ko ang mga bagay

na narinig mo na sa akin dati o nabasa.

May tamang ideya ang binatang ito tungkol sa kung paano manamit para sa pulong na ito. [Laughter]

Oh, pero sa palagay ko, bago pa man ako pumasok sa kung ano ang maaari mong tawaging katawan ng pormal na address na ito,

gusto kong magtanong lamang ng ilang mga katanungan upang mahanap ang madla.

At marahil ang isang paraan upang magsimula ay sa pamamagitan ng pagsasabi,

ilan sa inyo - humihingi ako dito ng isang "pagpapakita ng mga kamay" na tugon.

Iniisip ko kung maaari nating alisin ang kalansing na iyon.

John Holt: Salamat.

Itinuro sa akin ng karanasan ang magagandang bagay na dadalhin kasama ng maliliit na bata,

at gusto kong magdala ng mga bag nito - ilabas ang lahat.

Ang binata na ito ay nag-aalis ng kanyang sarili sa kanyang mga saplot.

Sa tingin ko, napakatalino.

Ngayon, ilan sa inyo ang nagtatrabaho, sa isang kapasidad o iba pa, sa mga alternatibong paaralan?

Sige.

maraming salamat po.

At isa pang tanong.

Ilan sa inyo ngayon ang mga magulang ng mga batang nasa paaralan na?

Mabuti.

Sige.

Ilan sa inyo na mga magulang ng

mga batang nasa paaralan ang nagpapadala sa kanila sa mga alternatibong paaralan?

Sige.

Ilan sa inyo ang nagtuturo sa kanila sa bahay?

Malaking tao.

Ang susunod na ito ay para sa inyo na mga magulang ng mga bata na wala

pa sa edad ng paaralan o umaasa na malapit nang maging mga magulang ng napakaliit na bata.

Ilan sa inyo ang seryosong isinasaalang-alang ang ideya ng, masasabi ko, pagtuturo sa kanila sa bahay?

Sige.

At ilan sa inyo ang seryosong nag-iisip na ipadala sila sa

alternatibong paaralan kung mayroong malapit sa inyo na malapit sa inyo?

Okay, mabuti.

Ilan sa inyo ang nagtuturo o kung hindi man ay nagtatrabaho sa mga pampublikong paaralan

o kolehiyo o unibersidad, sabihin natin, sa isang kapasidad o iba pa?

Okay, maraming salamat.

Ang tanong ng lolo't lola.

Ilan sa inyo ang mga lolo't lola ng homeschooled o – Mabuti! – alternatibong mga bata sa paaralan?

Okay.

Ang mga lolo't lola ay isang napakahalagang sangkap sa sitwasyong ito.

May mga homeschooler na nagkakaroon ng halos kasing dami ng problema sa –

Maliit na bata: Hi. John Holt: Hi. kamusta ka na? Bata: Hi. Hi.

John Holt: Hi. Isang sikat na storyline ni Jimmy Durante: "Everybody's trying to get into the act! "[Tawanan]

May mga tao na nagkakaproblema sa mga lolo't lola gaya ng

sa mga superintendente. [Tawanan]

Kaya, napakahalaga na magkaroon ng palakaibigan at matulungin

na mga lolo't lola sa alternatibong kilusang ito sa edukasyon.

Buweno, hayaan mo akong buod sa napakakaunting mga salita kung ano ang aking sinasabi at

isinusulat tungkol sa mga bata at pag-aaral ngayon para sa pagpunta sa 25 taon o higit pa.

Bilang resulta ng aking mga karanasan, una sa lahat bilang isang

guro sa silid-aralan na nagtatrabaho sa halos bawat baitang, kung minsan, sabihin, K hanggang G.

Nagsagawa ako ng kaunting pagtuturo sa kolehiyo at nagtapos sa paaralan, hindi gaanong.

Maaaring medyo mas tumpak ang K hanggang 12.

Ngunit bilang resulta ng, sa isang banda, ang pakikipagtulungan sa mga bata sa mas marami o hindi gaanong karaniwang mga silid-aralan,

at sa kabilang banda, paggugol ng maraming oras sa mga sanggol, mga sanggol, mga maliliit na bata - una

sa aking mga kapatid na babae, pagkatapos ay ang mga anak ng iba. mga tao, maliliit na bata sa mga nursery school, at mula

noon, maraming anak ng mga magulang na nag-aaral sa bahay - naunawaan ko ang tungkol sa - tiyak na

maniniwala sa isang bagay tungkol sa - mga kabataang tao, na mas tiyak ako kaysa sa akin, sa palagay ko,

tungkol sa anumang bagay. sa mundo - at iyon ay ang mga bata ay, sa likas at mula sa kapanganakan, o

marahil bago ipanganak - kahit na wala akong patotoo na maiaalok tungkol doon - mga likas na nilalang na natututo.

{They have – }

Wala nang mas gusto pa nila.

Mayroon silang pagnanais - higit pa sa isang pagnanais, isang pagnanasa - na alamin hangga't kaya nila, upang magkaroon ng

katuturan hangga't kaya nila sa mundo sa kanilang paligid, o sa halos lahat ng mundong iyon sa kanilang nararanasan,

upang maging may kakayahan at mahusay sa mga ito, upang gawin ang mga bagay sa loob nito, upang maglaro ng isang kapaki-pakinabang na bahagi dito.

Ito ay isang tunay na biological instinct o drive.

Ito ay kasing lakas o mas malakas - hindi bababa sa para sa mga bata na

wala sa kondisyon ng taggutom - ito ay mas malakas kaysa sa pagnanais na kumain.

Iyong mga ina o matulungin at mapagmasid na ama ng napakaliit na mga bata ay

makikita na nangyari ito ng maraming beses, na ang isang maliit na sanggol, sanggol sa bisig,

gutom na ang kanyang maliit na tiyan ay sumasakit - na kung ano ang nangyayari kapag sila ay gutom - at kumakain. ,

pagpapakain, pag-aalaga, ay titigil sa pagkain kung may nangyaring interesante.

Kung may papasok sa silid, kung may ingay,

kung may pagbabago sa sitwasyon, ang gutom na maliit

na nilalang na ito ay titigil sa pagkain at lilingon-lingon sa paligid upang makita kung ano ang nangyayari.

Malamang na walang ina sa mundo na hindi nakakita ng nangyari.

At kung paano tayo magpumilit sa pakikipag-usap tungkol sa mga bata na hindi interesado

sa pag-aaral o kailangang turuan upang matuto o anuman ito, ay talagang lampas sa akin.

Anyway.

Napakahusay nila dito - ang pag-aaral na ito, ang pagbibigay kahulugan sa mundo.

Mas magaling sila dito kaysa sa atin, o sa lahat maliban sa ilang microscopic fraction.

Sa isang aksidente kung sino ang nakakaalam kung ano, science fiction, lahat tayo ay ihulog sa,

halimbawa, sa loob ng Japan o sa ilang kakaibang bahagi ng mundo kung saan walang nagsasalita ng isang salita

ng Ingles, kung saan lahat ay nagsasalita ng ilang wikang hindi natin kailanman. Nabalitaan, hindi misteryo sa

amin kung sino sa amin dito sa silid ang unang magsasalita ng wikang iyon – gagawin ng mga maliliit na lalaki.

Lahat sila ay nagsasalita nito.

Karamihan sa kanila ay nagsasalita nito sa lalong madaling panahon.

Karamihan sa atin - ang ilan sa atin - ang mga malalaki - ay nakikibaka sa isang uri ng paghinto.

At marami sa atin ang hindi kailanman matututo ng anuman dito.

Hindi ito malalaman ng marami sa atin.

Ang mga problema lamang ng pag-aaral ng isang bagay na ganap na bago nang walang anumang tulong dito.

Hindi, sila ang unang kumuha nito.

Ngunit alam nating lahat iyon kapag pinag-iisipan natin.

Napakahusay nila dito.

Buweno, ang isa pang paraan ng pagsasabi kung ano ang aking pinaniniwalaan

ay ang pag-aaral ay hindi produkto ng pagtuturo.

Napakahirap para sa akin bilang isang bayad na guro sa loob ng ilang taon na ipasok iyon sa aking makapal na ulo.

Napakahusay ko noon, anuman ang tawag sa bagay na iyon ay nangyayari sa mga silid-aralan.

Malamang na ako ay isang magandang halimbawa ng tinatawag na isang matalinong guro – nakakaganyak,

matalino sa mga device, mahusay na magpaliwanag, lahat ng bagay na dapat mong gawin.

Kinailangan ko ng mahabang oras upang malaman na ito ay hindi gumagawa ng anumang mabuti sa sinuman, at karamihan sa mga tao ay nakakapinsala.

Napakahirap para sa amin na talikuran ang larawan ng pag-aaral,

na para itong ibuhos ang isang bagay mula sa isang buong lalagyan sa isang walang laman.

Ito ang palagay na ito ang namamalagi sa ugat ng ganap na lahat ng bagay na iyon

ginagawa sa mga paaralan at sa ilalim ng pangalan ng edukasyon.

At ito ay isang daang porsyento na mali.

Ibig kong sabihin, hindi kahit 98% mali, isang daang porsyentong mali.

Hindi iyon ang nangyayari.

Ang pag-aaral ay produkto ng pag-usisa, interes, sigasig, aktibidad,

talino, imahinasyon, kapangyarihan ng pag-iisip ng nag-aaral.

Ngayon, may mga bagay na magagawa ng mga tagalabas, matanda man o ano pa man,

para tulungan ang prosesong ito, at pag-uusapan ko ang mga ito sa loob lamang ng ilang minuto.

Ngunit ang gawain ay ginagawa ng mag-aaral.

Ang maliliit na taong ito ay hindi mga laman na sisidlan kung saan ibinubuhos ang kaalaman.

Hindi sila mga espongha na sumisipsip ng kaalaman.

Ang mga ito ay hindi maliliit na lampara na dapat sindihan, gaya ng gustong sabihin ng iba.

Hindi sila alinman sa mga metapora na ito.

Sila ay, sa pinaka mahigpit at literal na kahulugan ng salita, mga siyentipiko.

Ang mga bagay na ginagawa nila upang lumikha ng kaalaman mula sa karanasan, na kung ano ang pag-aaral, ay

eksaktong kapareho ng mga bagay na ginagawa ng mga taong iniisip natin bilang mga siyentipiko sa kanilang mga laboratoryo.

Kapag ginawa nila ang mga ito, marahil, may ilang mga pagkakaiba.

Malamang na sila ay isang magandang pakikitungo na hindi gaanong may kamalayan sa sarili.

Ang isang siyentipiko ay malamang na magkaroon ng isang malinaw na ideya kung ano ang kanyang hinahanap,

samantalang ang maliliit na bata ay hindi ginagawa ito sa ganoong paraan.

Gayunpaman, ginagawa nila ang parehong mga bagay.

Ang una ay nagmamasid sila, kumukuha sila ng data.

At ang pangalawa ay nagtataka sila tungkol dito.

At ang pangatlo ay ang pagtatanong nila sa kanilang sarili tungkol dito.

Ang pangalawa at pangatlo ay medyo malapit.

At pagkatapos, nagsimula silang gumawa ng mga teorya, mag-imbento ng mga teorya, marahil na ang hangin ay umihip

dahil ang mga puno ay gumagalaw sa kanilang mga sanga, na, sa mukha nito, ay hindi isang masamang teorya.

At pagkatapos, sinusubok nila ang mga teoryang ito sa pamamagitan ng pagmamasid, marahil sa mga tanong,

marahil sa mga eksperimento, ang ilan ay maaari nating tanggapin at ang iba ay maaaring hindi natin.

Kaugnay nito, iniisip ko ang pinakahuling pagbisita sa aking bahay ni Anna van Doren,

na maaaring nabasa mo sa "Growing Without Schooling."

Si Anna ay magiging apat sa Hunyo.

Nasa apartment kami.

Ang kanyang ina at ako ay gumagawa ng iba't ibang uri ng trabaho.

Ang kanyang maliit na lalaki ay tila hindi nagkakaroon ng anumang pisikal na problema.

At nang dumating ang oras na umalis, mayroon akong isang pinto na may isa sa mga naka-push-button na kandado doon.

At habang paalis na ako, inabot ko para itulak ang lock, at nahulog ang hinlalaki ko sa isang butas.

Well, ito pakiramdam uri ng nakakatawa.

At tumingin ako, at ang push lock ay wala doon, at ito ay nakaupo sa sahig.

Sabi ko, "Anna, tinanggal mo ang lock sa doorknob ko!"

Kinailangan ako ng mga apat o limang minuto upang malaman kung paano ito maibabalik.

Ang mga bata ay madalas na gustong gumawa ng mga eksperimento hanggang sa punto kung saan hindi

na posible ang karagdagang pag-eksperimento, sa palagay ko ay masasabi mo, hanggang sa limitasyon ng kalamidad.

At ito ay napakahusay sa pag-aaral, ngunit kung minsan ito ay mahirap sa lab. [Laughter]

Kaya ang mga eksperimentong ito ay hindi palaging tinatanggap, ngunit gayunpaman, ginagawa nila ang mga ito.

At pagkatapos, bilang isang resulta ng kanilang nalaman, ibinibigay nila ang kanilang mga teorya, binago ang mga ito, binabago ang mga ito.

Tingnan natin.

Lumabas na ba ang GWS na nag-uusap tungkol sa aking maliit na kaibigang si Helen na nagsasabing, "gocks?"

O 44 ba yan?

Baka hindi mo pa natatanggap. Babae: Oo. Babae: Kararating lang. John Holt: Sige.

Kaya narito si Helen Vandoren.

Actually, Helen Maria-Holt Vandoren ang buong pangalan niya.

Nagkaroon ako ng dalawang paaralan at isang sanggol na ipinangalan sa akin.

Ang isa sa mga paaralan ay wala na, ngunit ang sanggol ay maayos. [Chuckles]

[Laughter] Kahit papaano.

Matagal nang ginagamit ni Helen ang salitang "gocks" para sabihing medyas.

At ito ay isang misteryo sa amin dahil alam niya kung paano

sabihin ang tunog na "sss," at sinasabi ito sa maraming iba pang mga koneksyon.

Sa katunayan, isa ito sa mga unang tunog na sinabi niya,

at marami itong kahulugan, kasama na ang gusto niyang mag-nurse.

Hindi lang namin maisip kung saan niya nakuha ang ideya na sabihing gocks.

She never heard anyone say it, obviously.

Walang imitasyon.

Hindi pa sinabi ng ate niya.

Kung iniisip mo ang paraan ng paggawa ng mga tunog sa bibig at lalamunan, ang S at G ay hindi magkatulad.

Ito ay hindi isang maliit na pagkakaiba.

Sa anumang kaso, tiyak na mayroon siyang isang uri ng teorya tungkol sa kung bakit gusto niyang

gawin ito sa ganitong paraan at hindi sa ibang paraan, at ito ay isang teorya.

Noong isang araw lang, oh, I think not more than about three or four days ago,

nasa opisina na kaming lahat, at oras na para umuwi ang pamilya Vandoren, ibig sabihin, bilugan

ang mga damit, sapatos ng mga bata, medyas, isinusuot ang mga ito – isang operasyon na alam mo na.

At pinaupo namin si Helen sa sahig na naghahanda para isuot ang kanyang medyas.

At tiningnan niya sila nang may pag-iisip, at sinabing, "Zzzzocks.

Zzzzocks." Sinabi ko kay Mary, "Narinig mo na ba siyang nagsabi noon?"

Sinabi ni Mary, "Hindi, sa unang pagkakataon."

Well, nakita ko si Mary ilang araw lang ang nakalipas at sinabing, "Kumusta ang 'zocks'?"

Nagsabi na ba siya ng "gocks" mula noon?

"Hindi," sabi niya.

Sa katunayan, napakabilis niyang na-convert ang "zocks" sa "medyas," at iyon na ngayon.

Ngayon, bakit ang pagkakaibang iyon, na wala namang pinagkaiba sa kanya noon,

bigla na lang nagkaroon ng pagbabago, hindi ko alam,

hindi mo alam, hindi niya alam, hindi natin malalaman – maliban sa ginagawa ng lahat.

Biglang-bigla, anuman ang teorya ng wika na naging sanhi ng kanyang pagsabi ng "gocks," biglang

tila hindi kasiya-siya, hindi gumana, hindi akma - kaya ngayon ay "medyas" ang sinabi niya.

Well, okay.

Isang napakaliit na halimbawa na maaari nating i-multiply sa bilyun-bilyon,

at ito ang ginagawa ng maliliit na taong ito.

Sila ay mga tagamasid, gumagawa, sumusubok, nagpapalit ng mga teorya.

Sila ay, sa pinakamahigpit na kahulugan ng salita, mga siyentipiko.

At least as far as learning goes, ang hinihiling lang nila ay payagan silang magpatuloy na gawin ito.

Ngayon, ano ang maaari nating gawin - babalik ako sa punto tungkol sa kung ano ang maaaring

gawin ng mga matatanda upang tumulong? – dahil tayo, sa maraming paraan, ay isang mahalagang bahagi ng prosesong ito.

Hindi ko sinasabing matututo ang mga bata kung paano

magsalita kung napapaligiran sila ng mga piping bingi.

Hindi ito mangyayari.

Ang magagawa natin, kung ano ang ginagawa natin sa ating normal na pang-araw-araw na buhay bago natin simulan ang pag-iisip tungkol sa edukasyon

o sapilitang pag-aaral ay binibigyan natin ang mga bata ng – hangga’t kaya natin – ng access sa mundo sa

kanilang paligid – na ang ibig kong sabihin ay hindi lang mga lugar, lugar. na tayo ay pupunta, mga lugar sa bahay, kusina,

bakuran, kapitbahayan, mga tindahan, saan man tayo magpunta, ngunit gayundin ang mundo ng mga tao, ang mundo

ng karanasan, mga aksyon, usapan, materyales, aklat, talaan, kasangkapan, tao paggawa ng mga bagay, buhay ng tao.

Ngayon, ang magagawa natin para sa maliliit na lalaki na ito ay ibigay sa kanila ang hangga't

makatwirang makakaya natin – sinasabi ko nang makatwiran – hindi ko sinasabing kailangan mong gawing

field trip ang iyong buong buhay – ayon sa makatwirang magagawa natin nang may access sa ating sariling buhay habang pinamumunuan natin sila.

Kung nakatira ka sa kakahuyan, ibig sabihin ay kakahuyan.

Kung nakatira ka sa downtown city, ibig sabihin ay downtown.

Ibig kong sabihin, saan man tayo nakatira, anuman ang ginagawa natin, hangga't kaya natin, binubuksan natin ang mundong iyon sa mga bata -

hayaan silang makita ito, hayaan silang maging bahagi nito - at sinasagot natin ang kanilang mga tanong

kapag mayroon sila - at mayroon sila. marami sa kanila.

Natuklasan ng ilan sa inyo na kapag sumakay na ang inyong mga anak --

Maliit na bata: Hi.

John Holt: Oh, hi ulit.

Bata: Hi, hi.

John: Mm-hmm. John: Buweno, kapag umabot na sila sa isa't

kalahating taon, kapag nagsimula na silang pumasok - sa pagsasalita -

Ito ay magiging isang lugar kung saan ituturo nila ang

lahat ng uri ng mga bagay at gumawa ng ilang uri ng mapilit na ingay: "Mmm mmm."

Ang ugali ng maraming tao ay isipin na sinasabi nila na gusto nila iyon.

Itinuro nila ang orasan, itinuro nila ito, at pumunta sila,

"Mmm mmm," at sasabihin ng mga tao, "Hindi, hindi mo ito makukuha."

Ayaw nila.

Gusto nilang malaman kung ano ang tawag dito.

Gusto nilang marinig ang pangalan nito.

Simple lang.

Simpleng sabi ko.

Kinailangan ko ng maraming taon upang malaman ito. [Laughter]

Kaya nagtatanong sila – at masasagot natin ang kanilang mga tanong kapag

tinanong nila sila – magbigay ng tulong kung at kapag hiningi ito, at hindi masyadong marami sa isang pagkakataon,

at magbigay ng isang uri ng demonstrasyon sa pamamagitan lamang ng ating pagiging naroroon at ang ating paggawa ng mga bagay - magbigay

ang uri ng pagpapakita ng iba't ibang uri ng kasanayan at kakayahan ng mga nasa hustong gulang,

at magbigay ng isang uri ng mapagmahal, magalang na atensyon sa kanilang ginagawa, nang hindi gumagawa

ng malaking bagay, at bigyan sila ng isang uri ng moral na suporta sa pakikipagsapalaran na ito ng pagsisikap na magkaroon ng

kahulugan sa mundo - at ang pinakamahusay na paraan upang maibigay ang moral na suportang ito ay, sa katunayan, ang magtiwala sa kanila,

upang maunawaan na sila, sa katunayan, ay masigasig na sabik na matuto tungkol sa mundo, napakahusay

sa paggawa nito, at ay, sa katunayan, gagawin ito – sa sarili nilang paraan, sa sarili nilang panahon.

Hindi para sabihing malalaman nila ang lahat tungkol sa lahat,

ngunit walang nakakaalam – at iyon ang paraan namin makakatulong.

Ngunit ang amin ay isang napakaliit na tungkulin, at ang kanila ay ang pangunahing.

Okay, well, nangangaral ako sa mga napagbagong loob, alam ko. [Chuckles]

Kung hindi ka pa kalahating kumbinsido dito, wala ka dito.

Pero gusto ko pa rin sabihin.

Sige, ngayon, ang susunod na bahagi ng aking talumpati ay tungkol sa ibang bagay.

Karamihan sa kumperensyang ito ay may kinalaman sa hinaharap,

at gusto kong pag-usapan nang kaunti ang tungkol sa kinabukasan ng homeschooling at ang malapit nang patakbuhin na hinaharap - sa

susunod na 10 taon o higit pa - at sa pagpapalawig, sa ilang antas, ng mga alternatibong paaralan.

Kami ay – mula sa isang lehislatibo –

[Lumapit ang isang babae.] Oo?

Babae: Posible bang magtanong sa iyo bago ka magpatuloy sa susunod -?

John: Oo, oo, sigurado.

Babae: Nakikita ko. Okay. John: Ngayon, wala sa iyo ang lahat ng electronics na ito,

kaya kailangan mong magsalita – at hindi masyadong mabilis.

Babae: Okay, wala akong malakas na boses, hindi ko alam kung dala. Siguradong kapani-paniwala ka.

Sumasang-ayon ako sa sinasabi mo na hindi tayo magkukumbinsi. Sa bahaging iyon, hindi ako sumasang-ayon sa mga tuntunin ng mga taong konektado sa iyo.

Ngunit iniisip ko kung ano ang iyong sasabihin o kung ano ang iyong nararamdaman tungkol sa kung ano ang pinaniniwalaan kong

isang pangangailangan upang maisalin ang kinakailangang ito.

At ito ay marahil isang bagay na maaaring kunin.

Sumasang-ayon ako na hindi pare-pareho ang mga bata, alam ng Diyos. Ngunit kailangan din natin, sa palagay ko, ng ilang input sa mga tuntunin ng direksyon, patnubay at pagkakalantad,

at input tungkol sa pamana na [inaudible]. John: Sige, magandang tanong yan.

Babae: Okay. John: Pamilyar ako dito.

narinig ko na.

Gustung-gusto kong sagutin ito, marahil ay kumuha na lamang ng

napaka-maikli ngayon, at maaari nating balikan ito mamaya at maglaan ng mas maraming oras dito.

Napakahalaga, sa unang lugar,

sa pag-iisip tungkol sa mga bagay na ito, na gamitin ang wika nang tumpak.

At talagang kailangan nating maunawaan ang pagkakaiba sa pagitan ng pagkakalantad at pamimilit.

Ngayon, malaki ang pagkakaiba ng paglalagay –

I mean, kakalabas lang namin para maghapunan.

The Baskins, and I and Heather, kaka-dinner lang namin.

At naroon ang menu, at may mga bagay sa mga plato ng iba't ibang tao,

at sasabihin namin, "Narito ang ilang mga caper sa harap ng aking veal."

At kaya sinabi namin kay Heather, "Gusto mo bang subukan ang caper?"

Ayaw subukan ni Heather ang isang caper.

Well, exposure yan.

Mayroong iba't ibang uri ng pagkain doon, at sinasabi namin, "Gusto mo bang subukan?"

"Hindi."

"Okay."

"Hindi."

Iyon ay hindi katulad ng paglalagay ng ilang mga caper sa harap ni Heather at pagsasabi, "Hindi ka maaaring

umalis sa mesa hangga't hindi mo ito nakakain," o, "Hindi ka maaaring magkaroon ng anumang dessert," o paghawak

sa kanya. ang ilong at itinulak ang isa, na kung saan ay pagkakalantad tulad ng ginagawa sa pormal na edukasyon.

Walang exposure maliban na lang kung hindi mo ito masasabing hindi.

Kung hindi mo kayang tumanggi, ito ay pamimilit.

Talagang napaka, napaka, napakahalagang maunawaan ang pagkakaibang iyon, at tila mahirap.

Ngayon, igigiit ko lang sa sandaling ito na ako ay tutol sa lahat ng uri

ng pamimilit – o lahat ng pagtatangka na pilitin ang pag-aaral.

Nais kong sabihin pagkatapos kong sabihin na ang pag-aaral ay hindi produkto ng pagtuturo, ang ibig kong sabihin ay

ang pagtuturo na hindi hinihiling ng mag-aaral - halos walang pagbubukod - ay humahadlang

at pumipigil sa pag-aaral, at sa lalong madaling panahon ay papatayin ang karamihan ng ang pagnanais na matuto mismo.

Sasabihin ko na ang sapilitang pag-aaral ay pekeng pag-aaral.

Mayroon akong mga dakilang tradisyon ng kultura, atbp., atbp.,

atbp., atbp., atbp., atbp. - na sa palagay ko ang ibig nating sabihin ay Shakespeare o kung ano pa man - itinulak sa akin.

Matalino ako sa paglalaro ng school game.

Kaya kong gawin ang trick na iyon.

At kaya nakuha ko ang aking mga A at B at nagpunta sa mga high-powered na paaralan at kolehiyo, at iba pa.

Karamihan sa mga taong sinabihan na laruin ang trick na ito ay hindi makalaro nito,

hindi nilalaro ito nang maayos, nabigong laruin ito nang buo.

Kailangan nating maunawaan, malamang na kailangan nating sumang-ayon na hindi sumang-ayon tungkol dito,

dahil walang sinuman ang magiging - walang sinumang pupunta sa isang silid na naniniwala sa isang

uri ng sapilitang pag-aaral ay lalabas ng silid na hindi naniniwala sa

ito dahil narinig nila akong ipinangaral itong munting mini-sermon tungkol dito.

Ngunit gusto kong maging malinaw sa iyo -

At dapat kong sabihin, sa pamamagitan ng paraan, na pinaghihinalaan ko na ang bilang ng mga homeschooler

o alternatibong mga tao sa paaralan na talagang sumasang-ayon sa akin ay malamang na wala pang 50%.

Ibig kong sabihin, sa tingin ko ito ay isang minoryang pananaw, kahit na sa mga homeschooler.

Hindi mo kailangang maniwala sa sinabi ko na isang homeschooler o nagpapatakbo ng alternatibong paaralan.

Pero ako ang nakaupo dito at iyon ang iniisip ko. [Laughter]

{I think - you see}

Kung ito ay bahagi ng kultural na tradisyon, ito ay naroroon.

Interesado ang mga bata sa kung ano ang naroroon,

at labis silang interesado sa kung ano ang pinakakawili-wili sa amin.

At si Shakespeare ay hindi kawili-wili sa mga matatanda,

maliban sa isang maliit na guro ng Ingles na gumagawa ng isang espesyalidad sa pagtuturo,

at isang medyo maliit na dakot ng mga aktor na madalas na kumuha ng shot sa paggawa ng isa sa kanyang mga dula.

Ito ay kadalasang nawawalan ng pera.

Ngunit maliban doon, hindi ito binabasa ng mga tao.

Sige, ayoko nang magtagal pa [inaudible].

Ngunit kung ano ang talagang pinapahalagahan ng mga tao - isang magandang halimbawa ay musika.

Walang napakaraming sambahayan sa Estados

Unidos kung saan binabasa ng mga tao ang Shakespeare para lamang sa lubos at matatag na kasiyahan sa paggawa nito.

Nakukuha nila ito.

Kakabasa ko lang ng ilan sa mga dula.

Kaya, ang ilan sa mga trahedya ay kaibig-ibig.

Ngunit wala akong alam sa mundo na hindi gaanong nakakatawa kaysa sa pagsisikap ni Shakespeare na maging nakakatawa.

Mmm!

Siguro balang araw, ang ilang tunay na matapang na kaluluwa ay puputol sa napakabigat na palitan ng mga puns.

Magiging isang magandang araw para sa mga Bar kapag nangyari iyon.

Ibig kong sabihin, gumulong sila sa mga pasilyo nang isulat niya ang mga bagay, at alam niya iyon.

Siya ay isang praktikal na tao sa teatro.

Inilagay niya iyon dahil alam niyang magpapatawa ito.

Hindi na ito nagpapatawa, pinapaikot mo lang ang pahina.

Ngunit may daan-daan at daan-daang libong pamilya kung saan ang musika

ay isang sentral na bahagi ng kanilang buhay, dahil ito ay isang sentral na bahagi ng akin,

at sa mga pamilyang iyon, napakakaunting mga bata ang walang malasakit sa musika.

O sabihin nating paghahardin kung ang paghahardin ang iyong hilig – o kung ano man ito.

Masasabi ng mga bata mula sa kung ano ang ginagawa natin kung anong uri ng mga bagay ang may malaking pagkakaiba sa atin.

At iyon ang mga bagay, sa pangkalahatan, na pinaka-interesante sa kanila,

maliban na lang kung napasok sila sa ilang sipa sa pagrerebelde, at hindi gaanong nangyayari sa homeschooling.

Kaya hihilingin ko sa iyo na hayaan mo akong iwanan ito sa sandaling iyon.

Hindi, sa palagay ko ang katawan na ito ng anuman ito, o ang kultural na tradisyon, o anuman ito,

ay kailangang, o sa katunayan ay maaaring, pilitin sa mga taong nasa ilalim ng panggigipit sa pamamagitan ng pamimilit.

Kung talagang mahal mo si Shakespeare, puntahan ang mga dula ni Shakespeare kung saan sila ginaganap,

at isama ang iyong mga anak, o kahit na magsama-sama ang isang grupo ng mga tao sa iyong kapitbahayan at bayan,

at gumawa ng isang baguhang produksyon, at hayaan ang iyong mga anak na maging bahagi ng operasyon.

Sa katunayan, kung talagang mahal mo si Shakespeare, dapat ay ginagawa mo pa rin ito - o anuman ito.

Kung mahilig ka sa musika, gumawa ka ng musika.

Kung mahilig ka sa paghahardin, magtanim ng hardin.

Kung mahilig kang mag-camping sa kakahuyan, mag-camping sa kakahuyan.

Kung mahal mo –

wala akong pakialam kung ano ito.

Ngunit nadarama ng mga bata na ang mundo ay nakukuha nila mula sa mga bagay na pinakamahalaga sa atin.

Sige.

Hayaan mo - hindi ko ibig sabihin sa mga sinasabi ko para ipahiwatig na medyo nalihis ako o ano.

Iyan ay napaka - ito ay isang napakahalagang isyu, at natutuwa akong nagtanong ka - natutuwa akong itinaas mo ang puntong iyon.

Ang kilusang homeschooling ay nasa gitna ng isang lubhang kawili-wili at mahalagang

panahon ng pagbabagong pampulitika at pambatasan, at hudisyal din, masasabi ko.

Sampung taon na ang nakararaan, limang taon na ang nakararaan, sa palagay ko nasabi mo nang tumpak na ang

karamihan sa mga tao na nagtuturo sa kanilang sariling mga anak,

at hindi lamang sa ilalim ng lupa, hindi lamang nagtatago, ay ginagawa ito - ay ginagamit ang

kung ano ang mayroon ka upang tawagan ang mga butas sa batas, ng isang uri o iba pa.

Mga bagay na inilagay sa batas hindi sa homeschooling sa isip,

ngunit may isang bagay na medyo naiiba.

Sa maraming lugar, sa maraming estado sa buong bansa,

ang mga batas sa sapilitang pagpasok sa paaralan ay may ilang uri ng sugnay

tungkol sa mga bata na kailangang pumasok sa paaralan o kumuha ng katumbas na uri ng pagtuturo o edukasyon.

Ngayon, ito ay - ang sugnay na ito ay hindi inilagay sa batas upang gawing madali ang mga bagay para sa mga homeschooler.

Ngunit upang alagaan ang mga bata na, sa karamihan ng mga kadahilanang medikal, ay hindi nakapasok

sa paaralan at malamang na iniisip nila ang mga bata na may kapansanan o emosyonal na pagkabalisa na

hindi makapag-aral dahil ang mga paaralan ay hindi gusto o hindi. hawakan sila.

Kaya gusto nilang gumawa ng ilang uri ng legal na alternatibo.

Ang pinakamalayo sa kanilang isipan, ang mga lehislatura,

kapag inilagay nila ang mga sugnay na ito, ay ang mga taong may pagpipilian na

ipadala ang kanilang mga anak sa paaralan, ang mga taong may mga anak, gaya ng sinasabi nila, na normal,

ay magpapasiya na sila ayaw silang ipadala sa paaralan para sila mismo ang magturo sa kanila.

Gayunpaman, mayroong butas na iyon, at sa ilang sandali,

sa maraming lugar, ang mga tao ay nadudulas.

Ang isa pang malaking butas ay ang butas ng pribadong paaralan kung saan maraming estado sa bansa kung saan

ang mga pribadong paaralan ay hindi kinokontrol ng batas o hindi kinokontrol ng batas sa sapilitang pagpasok sa paaralan.

Ngayon, hindi iyon ginawa para maging posible ang homeschooling.

Ginawa ito para sa ibang uri ng mga kadahilanan.

Noong nagpasya ang mga mambabatas na ang mga pribadong paaralan ay hindi ire-regulate,

ito ay sa isang malaking antas dahil ang mga pribadong paaralan ay may sariling mekanismo ng pulisya,

sila - ang tatawagin mong hindi alternatibong independyente o pribadong paaralan.

Ang mga pribadong paaralan ng mayayaman ay may sariling National Association of Independent

Schools, Midwestern Association of Independent Schools – New England.

Ibig kong sabihin, mayroon silang sariling mga inspektor,

at kanilang sariling mga checker-upper-on, at iba pa, at iba pa.

Kaya, hindi sila uri ng paglipad nang libre sa hangin.

Gayundin, ang mga mambabatas, sa tingin ko, ay may posibilidad na gumana sa

pag-aakalang alam ng mga mayayaman ang kanilang ginagawa – alam mo ba?

Sabi nga nila, "Mamahalin ang mga pribadong paaralan," o hindi bababa sa naisip nila noon,

at iyon ang iniisip ng mga mambabatas nang magdesisyon silang huwag subukang i-regulate ang mga ito.

At sinabi nila, "Kung mayroon kang 50 o isang daang medyo mayayamang pamilya,

at lahat sila ay nasiyahan sa paaralan, malamang na may mangyayari doon."

Ang mga mayayaman ay hindi masyadong makabago, bilang pangkalahatang tuntunin. [Laughter]

John: "At sa anumang kaso, dahil mayaman sila, kahit na ang kanilang mga anak ay nagloloko,

lagi nilang magagawang alagaan sila, kaya hindi namin kailangang mag-alala tungkol sa kanilang kapakanan.

Kaya sa pangkalahatan, maaari nating hayaan silang mag-isa."

Ngunit ang pinakamalayong bagay sa mundo na nasa isip nila ay na

ito ay gagamitin sa paraang nagsimulang gamitin ito ng mga homeschooler.

Well, doon kami humigit-kumulang lima o anim na taon na ang nakakaraan, lahat kami ay

masayang gumagapang sa ilalim ng bakod na ito, kumbaga, hinila ang barbed wire,

at nadulas sa ilalim ng ilalim na strand [napatawa] – at napakaganda nito habang tumatagal. .

Ibig kong sabihin, walang regulasyon, at walang mga pagsusulit, at walang mga papel na dapat punan.

Ang ilang mga estado ay bumuo ng isang pahina ng isang bagay o iba pa tungkol sa "ang aking tahanan ay isang pribadong

paaralan," at ito ay napakaganda, ngunit ito ay lubos na malinaw na hindi magtatagal.

Halata sa akin na hindi ito magtatagal.

Hindi ito maaaring tumagal - na habang kami ay lumaki at lumakas, at mas marinig

sa isang bagay o iba pa, na ang mga tao, ang mga korte, ang mga pampublikong paaralan mismo,

ang mga lehislatura ay magsisimulang magbayad ng pansin at sasabihin, "Hoy, ano ang tungkol dito?

Buweno, humigit-kumulang mga dalawa o tatlong taon na ang nakalilipas, nagsimula kaming makita - halos sinasabi ko - ito ay naiiba

sa bawat estado - ngunit nagsimula kaming makita ang mga simula ng mga pagtatangka - sa ilang mga kaso

sa anyo ng mga batas, at sa ilang mga kaso sa anyo ng mga regulasyong pang-administratibo - mga pagtatangka

na gawing ilegal o halos imposible ang homeschooling sa Maryland, at Georgia,

at sa ibang mga estado - sa loob ng ilang sandali sa California, na naging isa sa aming mga pangunahing

estado ng homeschooling - nagsimulang mag-isip ang mga awtoridad ng mga paraan para gawin itong napakahirap

At ilang taon na ang nakalipas, tiyak na

nadama namin sa Growing Without Schooling na ang kilusang homeschooling ay sa isang uri ng pakikipaglaban para sa buhay nito

Well, hindi ko ibig sabihin na ang laban ay hindi pa tapos, ngunit sa katunayan, wala sa mga pagtatangka na

iwasan ang homeschooling, tatakan ito, gawin itong imposible, wala sa kanila. nagtagumpay.

Sa anumang lugar ay may isang lehislatura na nagsulat ng isang uri ng anti-homeschooling na batas sa ganoong kahulugan.

Kami ay nasa ilalim ng maraming pressure, maraming pressure na gawin ito.

{What they did start doing is} Dapat kong sabihin na may katulad na bagay ang nangyayari sa mga korte

sa ilang estado kung saan ang mga tao ay nag-homeschooling sa pamamagitan ng opsyon sa pribadong paaralan.

Nagsimulang sabihin ng mga korte na ang isang tahanan ay hindi maaaring maging isang pribadong paaralan.

Iyan ang sitwasyon namin sa Virginia bago pa naipasa ang batas doon.

Kaya't ang mga butas ay isinasara.

Ang bakod ay inaayos upang ang mga hayop ay hindi makaahon sa ilalim.

Ngunit sa parehong oras, ang mga lehislatura ay nagsimulang maglagay ng ilang uri ng gate sa bakod.

Sa isang paraan o iba pa, sinimulan nilang subukang gawing lehitimo ang homeschooling upang maging tahasang

legal, at sabihing, "Oo, maaaring turuan ng mga tao ang kanilang sariling mga anak kung gagawin nila ito, iyon, o ang iba pa."

Simula noon, marami nang mga ganitong uri ng batas ang naipasa.

nawawalan ako ng track.

Sa GWS 44, sa tingin ko - sa katunayan, noong ipinadala namin ito sa press,

sinabi namin na mayroong 14 na estado na isinasaalang-alang ang mga naturang batas.

Naniniwala ako na mula noon, hindi bababa sa tatlo sa kanila, marahil apat - Arkansas,

Wyoming, New Mexico, estado ng Washington - nagkaroon kami ng napakahirap na oras sa estado

ng Washington - ay nagpasa ng isa o ibang uri ng batas na ginagawang

tahasang legal ang homeschooling. kasama nito, iyon, o iba pang kondisyon.

At inaasahan namin na marami pang estado ang gagawa niyan.

Malamang na mas marami pa tayong makikita bago pa man matapos itong legislative session.

At ipagsapalaran ko ang isang magaspang na hula na patuloy tayong makakakita ng kalahating dosenang

o isang dosenang estado sa isang taon na ginagawa ito, at dose-dosenang, marahil, sa marami sa isang taon.

At sasabihin ko na, oh, sa loob ng limang taon, malamang na kakaunti ang makikita natin

na mga estado kung saan walang tahasang pagtukoy sa homeschooling sa batas.

Ngayon, itinuturing ko itong isang napakalaking mahalagang hakbang pasulong, kahit na,

sa maraming pagkakataon, hindi ako nasisiyahan sa mga paghihigpit sa pagiging kwalipikado.

Marami sa kanila ang nagsasalita tungkol sa paggamit ng standardized achievement tests.

Bagama't hindi iyon problema para sa malamang na 80% ng mga homeschooler, maaari itong maging isang napakaseryosong problema

para sa mga taong ang mga anak ay huli na sa pagbabasa, o sa kung ano pa man ito,

o mangyari na hindi gusto ang aritmetika, o medyo natatakot. nito, o isang bagay.

At sa tingin ko ito ay isang napakahalagang hakbang pasulong na ang mga mambabatas ay nagsisimulang

makita ang homeschooling bilang isang lehitimong aktibidad, sa halip na isang uri ng kakaiba, kakaiba, ideya ng bawal.

Ngayon, ang sa tingin ko ay kailangan nating gawin, kasama ang pagpapasa ng mga ganitong uri ng mga batas

– at malamang na 10 o 15 taon na tayo nito – ay ang pagtuturo sa mga lehislatura,

at lalo na sa mga indibidwal na mambabatas – malayo sa mahigpit na mga kurikulum,

standardized achievement tests, lahat ng uri ng pagtatangka na bawasan ang tao sa bilang.

Sa tingin ko marami sa kanila ang handang sabihin ngayon, sa katunayan, "Well, yeah,

ang mga tao ay maaaring magturo sa kanilang sariling mga anak kung gagawin nila ito sa paraang ginagawa ng mga paaralan."

Pero halatang hindi iyon kasiya-siya.

Ngunit kailangan nating ipakita sa kanila - sa isang paraan o iba pa, upang makapasok sa batas kahit man lang ang ilan sa

espiritu kung saan nakipag-usap ako sa iyo sa simula ng pulong na ito - ang ilang pakiramdam na may

iba pang mga paraan maliban sa mahigpit na mga kurikulum ng paaralan7 at ang walang katapusang munting pagsusulit sa numero.

Mayroong iba pang mga paraan ng pagmamasid at pagpuna sa pag-aaral,

ng pagmamasid sa paglaki ng mga bata sa mundo, at iba pa.

Ngayon, ginagawa na ito, siyempre, sa ilang lugar.

Ngunit gusto kong makita, halimbawa, ang isang bagay sa batas,

isang uri ng pag-amyenda sa isang lugar sa ibabang linya na nagsasabi na ang mga magulang at mga awtoridad sa edukasyon,

sa pagsusuri sa pag-aaral ng mga bata, ay maaaring gumamit,

ngunit hindi kailangang gumamit o maghigpit sa gamit, ang standardized at iba pang mga numerical na pagsusulit.

Sa palagay ko ay hindi masyadong maraming lehislatura ang magpapasa ng ganoong resolusyon kung ipinakilala natin ito bukas,

ngunit sa palagay ko kung gagawin natin ang mga tamang uri ng mga bagay, na napakaposible

na marami sa kanila ang gagawa nito sa pamamagitan ng, sabihin nating, a dekada mula ngayon.

Nagsasalita ako tungkol sa pagtuturo sa mga mambabatas, at hindi ko man lang iniisip ang mga grupong lobbying.

Ang nasa isip ko ay ang mga mag-aaral sa bahay - at muli, sa abot ng kanilang pananagutan sa

batas - ang mga alternatibong nag-aaral ay dapat kilalanin ang kanilang sariling mga mambabatas nang personal, indibidwal,

makipagkita sa kanila, puntahan sila, kunin ang kanilang mga anak, maging mabait. ng pen pal, sumulat sa kanila ng paminsan-minsang

mga liham na nagsasabing, "Naisip mo na baka interesado kang marinig kung ano ang ginagawa ng aking mga anak kamakailan.

Noong isang araw ay nagpunta kami, at ang aking walong taong gulang na anak ay kumuha ng 25 aklat sa labas ng aklatan,

na kung saan ay mas maraming libro kaysa sa karamihan ng mga bata sa paaralan na nagbabasa sa isang taon, o dalawa, o lima."

Kailangan nating magsimulang pumasok sa isang uri ng patuloy na pakikipag-usap sa mga taong ito,

upang simulan nilang maunawaan, tulad ng pagkakaintindi natin, kung paano nagaganap ang organikong, natural na pag-aaral na ito.

At siyempre, kung ang mga masasamang bayarin ay ipinakilala, siyempre, lahat tayo ay kailangang magmadali sa

kapitolyo ng estado at gawin ang numerong iyon – at maliwanag na napakahusay natin dito.

Ngunit hindi lang iyon.

Ibig kong sabihin, "I don't write my legislator except when some kind of legislation

is coming up that I'm worry about," mukhang hindi ito sapat sa akin.

Sa palagay ko, kailangan nating subukan - hangga't kaya natin - kailangan nating subukang dalhin ang

mga taong ito sa pamilyang homeschooling - at ito ay isang pamilya - isang koleksyon ng mga pamilya.

Kaya nakikita ko ito bilang pangunahing bahagi ng hinaharap ng homeschooling sa susunod na dekada o higit pa.

Sa palagay ko ang mga alternatibong paaralan ay maaaring gumanap ng isang napakahalagang bahagi dito - tulad ng

mayroon na ang Clonlara School at ang Santa Fe Community school at marami pang iba

- sa pamamagitan ng pagbibigay ng isang uri ng suporta para sa mga pamilyang homeschooling.

Hindi ko alam kung Santa Fe ang unang paaralan na gumawa ng ganoon.

Ito ang una kong alam tungkol sa paggawa nito, ngunit gayon pa man.

At sa ngayon, mayroon na tayong ilang independiyenteng alternatibong mga paaralan sa buong bansa,

na hindi lamang may sariling mga gusali at klase – mayroong pisikal na paaralan doon

– ngunit nagbibigay din sila ng isang uri ng legal at pang-edukasyon na suporta sa mga pamilyang nag-aaral sa bahay.

Maaaring marami sa inyo ang nasa kabilang dulo ng bansa.

Gusto kong makakita ng mas malaking network ng mga ganitong uri ng paaralan.

Mayroon na tayong - oh, sa palagay ko sa buong Estados Unidos - ilang dosena.

Ngunit tayo ay nasa isang mas malakas na posisyon kung mayroon tayong maraming daan-daang mga ito.

Tingnan natin dito.

Paumanhin sandali dito.

Kamangha-manghang mga makina dito.

Sa palagay ko ang mga maliliit na tape recorder - at mayroon na silang talagang

kahanga-hangang kalidad ng tunog - ay isa sa mga mahusay na tool na pang-edukasyon sa ating panahon.

At para sa lahat ng usapan tungkol sa mga computer, sa palagay ko ito ay isang gadget na may maraming

iba pang mga uri ng mga posibilidad, na sa palagay ko ay hindi natin nagawa nang kasing dami ng magagawa natin.

Tulad ng mga makinilya, ito ay isang makina na talagang kaakit-akit sa maraming bata -

ang karanasan ng pagsasabi ng mga bagay dito at pagkatapos ay marinig ang mga ito pabalik - napaka kakaiba, napakalakas.

Sige.

Ngayon, tingnan natin.

Kaya, pinag-uusapan ko ang tungkol sa isang napakalaking network - daan-daan, libu-libo - ng mga alternatibong paaralan,

mga independiyenteng paaralan sa buong bansa - sa ilang mga kaso, mga pampublikong paaralan.

Dahil may mga pampublikong paaralan na nag-aalok din ng ganitong uri ng suporta.

Ang bilang ay hindi masyadong malaki, ngunit ito ay lumalaki din.

Sige, ngayon, gusto kong lumipat sa ibang –

sa huling bahagi ng pag-uusap na ito, para tingnan ang hinaharap sa ibang kahulugan –

hindi ang hinaharap ng homeschooling, o ang hinaharap ng alternatibong pag-aaral,

ngunit ang kinabukasan ng mundo – partikular ng bansang ito.

Ang unang bagay na dapat kong sabihin ay ang lahat ng nagsasalita tungkol sa hinaharap ay nanghuhula.

Walang nakakaalam.

Walang kinabukasan.

Wala ito.

Ito ay hindi bilang kung kami ay nakasakay sa isang tren at 20 milya

pababa sa track ay may isang istasyon na kami ay hahantong sa,

at ito ay isang bagay lamang ng pag-uusap tungkol sa kung ano ito.

Ang hinaharap ay wala doon.

Ginagawa natin ito habang tayo ay nabubuhay.

{Karamihan sa mga tao}

Ako ay labis na nag-aalinlangan, masasabi ko, sa karamihan ng mga taong naghahanap-buhay –

at marami sa kanila ang nabubuhay, at sila ay namumuhay nang mas mahilig kaysa sa akin – ang pinag-uusapan ang hinaharap na ito.

At higit sa lahat ang ginagawa nila ay nakahanap sila ng ilang uri ng graph na umaabot hanggang 1985,

at pagkatapos ay patuloy lang nilang pinapatakbo ito sa pahina.

Kung ganoon lang kadali ang paghula sa hinaharap, lahat tayo ay magiging bilyonaryo,

dahil titingnan lang natin ang mga quote ng stock market,

at tingnan kung anong stock ang tumataas noong nakaraang linggo, at pagkatapos ay bilhin ito.

Ang problema ay ang graph na hindi palaging tumataas.

Mayroong napakaraming matataas na tao sa bansang ito na konektado sa negosyo ng langis,

konektado sa gobyerno, konektado sa industriya ng depensa na ginawa

nilang negosyo na malaman kung ano ang nangyayari sa mundo ng langis.

At wala – ni isa, ni isa man sa mga taong ito –

ang naghula kung ano ang tinawag na "krisis ng langis - kailan ito, sampung taon na ang nakakaraan?

Walang sinumang nakahula nito.

At walang sinuman, na may ilang posibleng pagbubukod -

marahil si Amory Lovins, marahil ilang mga conservationist

noong nasa gitna tayo ng kakila-kilabot na krisis na iyon -

hinulaan na sa loob ng lima o mas mababa sa 10 taon ay mawawala na tayo,

dahil tayo ay magiging matalino at magsisimulang makatipid ng

enerhiya nagulat at nagulat

ito. Kaya, hindi madali

ang isa sa mga malalaking libro sa hinaharap na -

boy, sana ay mayroon akong 10% ng pera na ginawa nito -

ay nagsasalita tungkol sa Sun Belt at sa galaw ng industriya,

ang ekonomiya. paglipad mula sa Hilaga patungo sa Sun Belt,

at sinasabi nito na ito ay isang pangunahing kalakaran sa kasaysayan ng Amerika,

at ito ay hindi na mababawi, at ito ay magpapatuloy

lamang ng higit pa at higit

pa sa nangyayari Malungkot na libangan mula dito

nanggaling ako sa lumang Frost Belt sa itaas doon sa New England, at kami ang pinakamarami –

habang ang mga rehiyon ay dumarating sa kasalukuyan – marahil ang pinaka-maunlad na rehiyon sa bansa.

Tayo ang may pinakamababang unemployment rate.

Ang aking tahanan na estado ng Massachusetts ay may pinakamababang antas ng kawalan ng trabaho sa anumang pang-industriyang estado.

Ang aking tahanan na lungsod ng Boston ay may tinatawag na rate ng bakante sa opisina na 1%.

Siyempre, ang Houston ay may halos 30%.

Kaya, ang lumang Frost Belt ay hindi masyadong masama.

Sa ngayon ang inaalala natin ay tagtuyot.

Ngunit iyon ay magiging isang malaking problema para sa buong bansa.

Napaka, napakahirap.

Ngunit mayroong ilang mga tagapagpahiwatig.

Walang tiyak.

Mayroong ilang mga tagapagpahiwatig na nagbibigay sa amin, sa palagay ko,

ng isang medyo malakas na indikasyon ng paraan ng ilang mga bagay ay malamang na pumunta.

Mayroong talagang malaki, malaki, malalim na uri ng mga uso,

at gusto kong pag-usapan ang tungkol sa isa lang sa mga ito ngayong gabi.

[Ubo] Excuse me.

Ang Boston Globe, ang aming lokal na pantog, [laughter] ay isang uri ng magandang papel.

Hindi ko alam kung gaano karaming mga balita dito, ngunit mayroon itong maraming magagaling na manunulat, at sila ay medyo masaya.

Kaya, ito ay isang nakakaaliw na sheet.

At hindi masama, habang nangyayari ang mga bagay na ito.

Mayroon itong artikulo isang taon at kalahati ang nakalipas, marahil,

tungkol sa sahod sa iba't ibang bahagi ng mundo - sahod sa industriya.

At mayroong isang mapa, isang magandang artikulo sa malaking pahina.

At inihahambing nila ang average na oras-oras na sahod sa industriya sa mga bansa sa pagmamanupaktura sa mundo.

Ngayon, ang mga ekonomista, sa palagay ko,

ay maaaring gumugol ng buong katapusan ng linggo sa pakikipag-usap tungkol sa kung paano mo nakamit ang mga numerong ito,

at kung paano mo balansehin ito laban doon, kung paano mo malalaman ang mga benign na klima laban sa malamig na klima,

at ano ang iyong ginagawa tungkol sa mga benepisyo, at ito , iyon, at ang iba pa.

At tatanggapin ko ang mga figure na iyon nang higit pa o mas kaunti tulad ng ibinigay sa akin.

At ang sinabi nito ay ang Estados Unidos ang may pinakamataas na average na oras-oras na sahod sa industriya.

Hindi nila sinabi kung ano ang pang-industriya at kung ano ang hindi – hindi para pumasok doon.

At ito ay parang $10.77 bawat oras.

At mayroong Canada na medyo malapit sa likuran, at Switzerland,

at pagkatapos ay isang grupo ng mga bansa sa Kanlurang Europa - $8.00 o higit pa - $7.50.

At pagkatapos, Japan, $5.50.

At pagkatapos ay Mexico, Brazil, ang ilan ay bumaba sa $2.00, $2.50 na hanay.

At pagkatapos ay nakarating kami sa tinatawag nilang mga bansa sa Pacific Rim:

Taiwan, Hong Kong, South Korea, ilang iba pa siguro,

at ang mga ito ay tumatakbo ng $1.25, $1.50 kada oras.

At pagkatapos ay India - ang bilang na ibinigay nila ay $0.39 bawat oras -

at ang Sri Lanka, na tinatawag naming mga matatandang pusa na Ceylon, malapit sa India, ay $0.21 bawat oras.

Ngayon, ang mga iyon ay napaka, napaka, napaka makabuluhang mga numero.

Sa isang punto sa, ang artikulong sinipi nila ang isang kabataang babae na nagtatrabaho

sa isa sa mga bagong electronic na tindahan na ito sa Hong Kong kung saan ang mga American computer

manufacturer ay tumatakas na kasing bilis ng pagdadala sa kanila ng kanilang mga binti –

ang mga nasa negosyo pa rin, Dapat kong idagdag.

At ang maliit na lobo na iyon sa hinaharap ay bumaba sa isang malaking pagmamadali,

at higit pa upang pumunta, idaragdag ko.

Ang rebolusyong iyon ay tumagal ng mga dalawa o tatlong taon.

Ngunit may isang taong nakikipag-usap sa batang babaeng ito na kumikita ng $1.22 kada oras,

ginagawa kung ano man ito, at masaya lang bilang isang kabibe na

tinatangkilik ang sahod na ito na marahil ay sampung beses,

limang beses na mas mataas kaysa sa anumang nakita nila noong nakaraang dekada.

At sinabi niya, "Siyempre, alam natin na ilang oras na lang bago

mapunta ang lahat ng trabaho sa isang lugar tulad ng Sri Lanka, kung saan kailangan lang nilang magbayad ng $0.21 kada oras.

At ang larawan para sa akin ay ang mga trabaho bilang isang uri ng mahusay na kawan ng mga migratory bird,

na lumilipad mula sa isang lugar patungo sa isa pa at tumira

at nagdedeposito ng isang tiyak na halaga ng kayamanan doon habang sila ay naroroon,

ngunit sa lalong madaling panahon ay muli silang lumipad at naghahanap ng ibang lugar kung saan ang mga sahod ay pantay. mas mababa

iyan ay hindi isang masamang pananalita

Nakita namin na nangyari sa bansang ito kapag ang hilagang industriya -

ito ay tiyak na totoo ng mga mill sa New England -

ay bumaba sa timog kung saan sila ay maaaring makakuha ng hindi unyon at mas murang paggawa

Sa modernong mobility ng kapital sa multinasyunal na korporasyon,

ang mga trabaho sa katunayan ay may posibilidad na -

marami pa rin sa kanila - ay medyo libre upang lumipat sa kung saan ang mga sahod ay pinakamababa,

at doon sila pupunta

ngayon . isa sa mga bagay na nagulat ako sa artikulong iyon ay

walang sinabi tungkol sa Tsina

isang oras siguro, naisip ko.

Sa anumang rate, ito ay dapat na medyo mababa.

Sa ilalim ng isang bilyong tao sa bansang iyon.

Kamakailan, ang tanong ko ay sinagot nang mas maaasahan ng isa pang artikulo,

sa pagkakataong ito sa "Christian Science Monitor," at ito ay hindi tungkol sa ekonomiya,

ito ay tungkol sa isang British rock group na tinatawag na "Wham," na

katatapos lang. sa Tsina at nagdulot ng malaking kaguluhan ng iba't ibang uri doon.

Ngunit tulad ng lahat ng bagay sa Kanluran, ito ay napakapopular sa mga kabataan sa bagong Tsina.

Inilarawan ng artikulo ang isang batang manggagawang Tsino na nakatayo sa pila sa loob ng lima o anim na oras,

tulad ng kanyang mga katapat na Amerikano, upang bumili ng tiket para marinig ang Wham.

At sinabi nito sa pagpasa na kailangan niyang magbayad – para sa tiket na ito –

kailangan niyang magbayad ng 5 yuan – panaklong, $1.75, o 2 araw na sahod.

Dalawang araw na sahod.

Kung sa tingin mo ay 8 oras na araw, ang pinag-uusapan natin ay higit lang ng kaunti sa $0.10 kada oras.

At mayroong isang bilyong tao doon,

karamihan sa kanila ay handa at sabik na magtrabaho sa ganoong uri ng sahod.

Ngayon, tiyak na marami itong sasabihin tungkol sa,

hindi lamang sa ating kinabukasan, kundi sa kinabukasan ng lahat ng iniisip natin bilang napakaunlad na

mayayamang bansa ng North Atlantic, sabihin natin, komunidad.

Dahil, muli, ang kadaliang mapakilos ng kapital, walang posibleng

paraan na ang mga mayayamang bansa sa mundo ay magagawang gamitin

ang kanilang mga populasyon sa $10 o $9 o $8 o $7, para sa Japan, $5.50 kada oras.

Hindi nila ito magagawa.

Sa madaling salita, halos kahit ano ang masasabi ng isang tao tungkol sa hinaharap,

tiyak na ang mayayamang bansa sa mundo

ay magiging mas kaunting yumaman, gaya ng tinukoy natin na mayaman.

At kung ano ang maaaring maging kahihinatnan niyan, matagal na kaming nag-usap –

maaaring magkaroon ng mga buong kumperensya – sana balang araw

ay mayroon kung wala pa – tungkol sa kung ano talaga ang ibig sabihin nito.

Wala sa mga taong tumatakbo para sa halalan noong nakaraang

kampanya -

kahit na ang mga nagsasalita ng malikot tungkol sa mga bagong ideya -

wala sa kanila ang tila may pinakamaliit na ideya na ito ay nangyayari,

o kung ano ang ibig sabihin nito, o kung ano ang maaari nilang gawin dito .

Mangangailangan ito ng maraming mahirap na pag-iisip.

Upang sabihin ang isang napakaikling bagay tungkol sa amin,

sasabihin ko na kailangan nating tuklasin muli ang pagtitipid sa bansang ito.

Kailangan nating matuklasan na ang kahusayan ay hindi katulad ng paggawa ng maraming bagay.

Kakailanganin nating tumuklas muli –

matutunan kung paano gawin ang pinakamaraming gamit ang pinakamaliit.

Lumang New England motto: Isuot mo ito.

Tingnan natin, hindi.

"Ubusin mo, suotin mo, gawin mo, gawin mo nang wala" – sabi ng matandang Yankee.

O matandang Ben's, "Ang isang sentimos na natipid ay isang sentimos na kinita.

Muli nating matutuklasan ang katotohanan niyan.

Magsisimula tayong matutong mag-darn ng medyas muli.

Sa tingin ko ay hindi iyon masamang bagay.

Sa tingin ko tayo Malamang na magiging isang napakahusay, mas kawili-wili, mas pantay na bansa kung

matututo tayong baguhin ang ating mga ideya tungkol sa kung ano ang tunay na yaman, kung ano ang tunay na kahusayan

Ngunit iyon ay isang malaking paksa, at hindi talaga ito ang paksa we've come here to discuss.{I just}

Kung pag-uusapan natin o pag-iisipan ang future,

I think this is an element in it that we can't afford to neglect

Okay, well that's all for the malaking pormal na pananalita, kung natamaan ka sa ganoong paraan

Kaya ngayon ay maaari tayong lumipat sa ilang uri ng mga tanong, talakayan,

komento sa anumang nais mong pag-usapan.