Czy ModRetro Chromatic to "Game Boy doskonały"?

Jeśli nazwisko Palmera Luckeya
coś Wam mówi to nic dziwnego,

bo w ostatniej dekadzie było o
tym człowieku bardzo głośno.

To on zaprojektował gogle
wirtualnej rzeczywistości Oculus

Rift, a teraz prowadzi
kontrowersyjną działalność

związaną ściśle z handlem bronią.

Ale my na arhn.eu
zajmujemy się eskapizmem -

od poważnych tematów jest
pozostałe 99,9% internetu.

Mówię o tym wszystkim jedynie
dlatego, że zanim Luckey został

milionerem, był poważanym w
społeczności retro moderem

parając się między innymi
tworzeniem przenośnych

wariantów stacjonarnych konsol.

Jak twierdzi, jego marzeniem było od
zawsze stworzenie Game Boya idealnego.

I gdy stan konta w banku przestał
mu w tym przeszkadzać, Palmer

swoje marzenie zrealizował.

Tak powstał ModRetro Chromatic --
konsola ta, przynajmniej w założeniu

ma być jego pomysłem na perfekcyjnego,
współczesnego handhelda Nintendo.

Podobno na potrzeby jego
prototypowania i produkcji

wydano olbrzymie pieniądze,
które nigdy nie mają szans się

zwrócić, ale nie taki był cel.

Celem było, że twórca chciał go zrobić
i było go na to stać.

I teraz, jeśli ma się odpowiednio
głębokie kieszenie można do niego dołączyć.

Ale czy ModRetro Chromatic faktycznie
realizuje tę swoją obietnice?

I co to tak naprawdę
znaczy Game Boy idealny.

Spróbujmy przekonać się wspólnie.

W oficjalnym sklepie ModRetro
znajdziemy aż siedem różnych

wariantów kolorystycznych
urządzenia - wycenianych w momencie

nagrywania tego materiału na
uderzające w kieszeń 780 złotych --

i to przed wysyłką ze Stanów.

W tej chwili nie da się kupić ani
jednego, ale do tego tematu jeszcze wrócimy.

Ja wybrałem wariant
pomarańczowy, żeby trochę rozbić

rutynę testowania wiecznie
czarnych i białych konsol.

I już od pierwszego kontaktu
widać, że przynajmniej w jednym

względzie musimy być tu zgodni.

Chromatic wykonany jest z
najwyższej jakości komponentów -

nie ma tu żadnej próby szybkiego
zarobku na taniej chińszczyźnie.

Dobór części jest miejscami
kontrowersyjny -- ale jedno

jest pewne - nie są one tanie.

Karton wydania First Edition
składa się na konsolę i…

fabrycznie zamontowany w
niej kartridż zupełnie

nowego, licencjonowanego
wydania Tetrisa stworzonego

specjalnie na jego potrzeby.

Pod spodem mamy nawet brandowane
logo firmy baterie alkaliczne.

Tak, gadżet, w bardzo retro
stylu zasilany jest bateriami AA.

Pierwszym szokiem jest obudowa.

Wykonana nie z plastiku, a wg
autorów, ze stopu aluminium i

magnezu mającego zapewnić
urządzeniu lekkość i dużą

odporność na korozję i
jednocześnie typową dla

twardszych metali wytrzymałość.

Efekt jest… nietypowy.

Konsola wygląda co prawda
prześlicznie, ale trzymanie w

dłoni chłodnej metalowej bryły
zamiast przyjemnego plastiku

wymaga odrobiny przyzwyczajenia.

Na dodatek pytanie brzmi czy wraz z
użytkowaniem kolor bądź nadruk nie

zaczną się z urządzenia ścierać.

Patrząc na to, że przez wnętrze gniazda
kartridżowego już teraz przebijają się u

mnie srebrzyste zadrapania powątpiewam.

Ale podoba mi się to, że trzymam
w dłoni coś o masie aluminiowej

puszki, gdzie najcięższym
elementem są baterie, a

jednocześnie mam wrażenie, że
mógłbym nią wbijać gwoździe.

Ale nie zamierzam tego testować.

Jakość konstrukcji jest
pierwszorzędna -- od ściśle

przylegających komponentów przez
przyjemnie klikające przyciski aż po

zaskakująco wypasione, wymienne
gniazdo na baterie, utrzymywane na

miejscu dodatkowo gumowym zaciskiem,
który uniemożliwia paluszkom

poruszanie się, by przypadkiem nie
rozłączyć zasilania co czasem zdarza

się w tańszych konsolach na
przykład, gdy wypadnie nam z rąk.

O tym, że Chromatic jest
sprzętem pokazowym, może

koncepcyjnym, a nie czymś
dla przeciętnego gracza

przekonać się można
filozofując nad celem

niektórych jego rozwiązań.

To Game Boy.

Więc odtwarza wyłącznie gry na Game
Boya i Game Boya Color.

W przeciwieństwie do innych
sprzętów tego formatu nie ruszą

na nim gry z Game Boya Advance
ani żadnych innych urządzeń.

Nie ma gniazda na karty SD.

Nie ma save state’ów.

Jedynymi przejawami współczesności
jest port USB-C u dołu znajdujący

się między klasycznym jackiem audio
a głośnikiem oraz dodatkowy przycisk

menu po prawej stronie obudowy.

Reszta to klasyka.

Mamy prehistoryczne gniazdo Game
Link do łączności z innymi Game

Boyami, port podczerwieni u
góry, suwak głośności po prawej.

No i oczywiście krzyżak oraz przyciski A
i B i Start i Select.

Brak tu nawet guzików Turbo,
żebyśmy nie mieli żadnych

wątpliwości czym to urządzenie
tak naprawdę jest albo nie jest.

I to wszystko da się jeszcze
racjonalnie wytłumaczyć -- chciał

Game Boya, to ma Game Boya.

Ale czy w czasach 4K na pewno w
tym celu trzeba było również

zlecić wyprodukowanie własnych,
autorskich wyświetlaczy LCD tylko

po to żeby miał on faktycznie
rozdzielczość 160 na 144 piksele?

Ta siateczka, którą
widzicie nie jest

symulowana, to
autentyczna, fizyczna

przestrzeń między
pikselami jak dekady temu.

Coś co bez problemu symulują
współczesne ekrany wysokiej rozdzielczości.

Ale Luckey twierdził, że nie chciał
iść na kompromisy i jego słowami:

rozmiar/rozdzielczość/struktura
subpikseli oraz głębia barw mają

idealnie odwzorowywać Game Boya Color.

Cokolwiek miałoby to znaczyć w
zestawieniu go z oryginalną konsolą.

Ekran pokryty jest autentycznym
szafirowym szkłem, które ma zapewnić

dodatkową odporność na zadrapania.

Na usta rzucają się więc
jednocześnie dwa określenia --

“wow” i “po co” -- co zresztą
często towarzyszy osobom

śledzącym scenę sprzętu Retro.

Z mojej perspektywy jedno
jest pewne -- idąc logiką

autora, a nie surową
użytecznością, nie da się

temu sprzętowi zarzucić, że
nie spełnia swojej obietnicy.

Najlepszy możliwy ekran stworzony
na zamówienie, obudowa z której

każdy komponent stworzony został
dla trwałości bez cięcia kosztów na

którymkolwiek z nich, wspaniała
jakość dźwięku z wbudowanego

głośnika i rzekomo stuprocentowa
kompatybilność z oryginalnymi grami

na Game Boya i Game Boya Color.

Ale i tu znalazłbym coś
do czego mógłbym się przyczepić.

Mój idealny Game Boy miałby
głośnik stereo umieszczony po

obu stronach obudowy, a nie w
prawym dolnym rogu konsoli.

No ale dobrze, powiedziałem
bardzo dużo, a tak naprawdę nie

powiedziałem nic, bo jeszcze go
nawet dla Was nie odpaliłem.

Domyślnie urządzenie zasilane
jest bateriami -- to w ramach

obietnicy, że nie będzie to
sprzęt o ograniczonej przez

wbudowaną baterię żywotności.

Ale można go też zasilić portem USB,
który w przyszłości pozwoli też

ładować opcjonalny battery pack.

Ten ma trafić do sprzedaży
w drugiej części roku.

Po uruchomieniu przywita nas… nic.

Tak jak Game Boy,
Chromatic nie ma pełnego,

dostępnego dla
użytkownika systemu

operacyjnego i do
działania wymaga

włożonego do gniazda
kartridża z dowolną grą

dla Game Boya lub Colora.

System nie wykorzystuje emulacji
software’owej i oparty jest o czip

FPGA, wiernie naśladujący działanie
oryginalnego procesora dzięki czemu

system ma oferować kompatybilność,
ale i sposób działania niemal

identyczny jak na prawdziwym Game
Boyu, jednocześnie poszerzać go przy

tym o szereg współczesnych funkcji.

Tu w grę wchodzi więc
wspomniany wcześniej

przycisk MENU pozwalający
skonfigurować kilka

podstawowych cech urządzenia
takich jak jasność ekranu.

Wyświetlacz zresztą jest
niesamowicie dobrej jakości i

absurdalnie wręcz szerokiej
skali jasności co ma umożliwić

granie nawet w pełnym słońcu.

Kolory na ekranie są żywe, czas
reakcji i kąty oglądania bez zarzutu.

Na temat ekranu nie mogę
powiedzieć ani jednego złego słowa.

Choć ponieważ maszyna oparta jest
na FPGA a jej kod źródłowy został

udostępniony w sieci trochę żal,
że rozdzielczość ograniczona jest

do 160x144 piksele, co oznacza,
że nie ma tu zbyt dużego

potencjału dla hakowania sprzętu.

Nawet najbardziej prymitywne
konsole domowe wymagały niemal

trzykrotnie wyższej rozdzielczości.

Co się tyczy kompatybilności z
oryginalnymi Game Boyowymi

kartridżami to w moim przypadku
sprawa była dość jasna -

wypróbowałem na nim około 40
gier i wszystkie oryginały

faktycznie się uruchamiały.

Nawet te bardziej wymagające,
jak Game Boy Camera.

Nie było również problemu
z odpalaniem współczesnych

gier homebrew czy z
korzystaniem ze

współczesnych flashcartów.

Ale znalazłem jedną grupę kartów,
które nie chciały działać i były

to pojedyncze stare piraty.

Te choć ruszały na klasycznym
Game Boyu nie chciały czytać

się na urządzeniu ModRetro.

Nie żeby ktoś kto wydaje osiem
stów na Game Boya chciał na

nim grać w chińskiego
Harry’ego Pottera, ale warto

pamiętać, że obiecana
stuprocentowa kompatybilność

nie dotyczy koniecznie
produktów nielicencjonowanych.

I już w trakcie montażu
- wiadomość z ostatniej chwili.

Po niedawnej aktualizacji
oprogramowania wszystkie

kartridże, które do tej pory
nie chciały się odpalić zaczęły

działać, nawet Harry Potter.

Nie mam teraz w swojej
kolekcji ani jednego karta

- oryginalnego czy też nie,
który nie odpaliłby się

prawidłowo na Chromaticu.

Nie jest to gwarancja
stuprocentowej kompatybilności,

ale dobrze rokuje na przyszłość.

To sprowadza mnie natomiast do
kolejnej wady Game Boya doskonałego.

Okienko na kartridż jest
zdecydowanie zbyt duże

przez co bardzo łatwo
odchylić kartridż do tyłu.

To powoduje, że gry o
luźnych kontaktach mogą się rozłączyć.

Na przykład ciężka u góry kamera
game boyowa traciła czasem styczność

z konsolą zawieszając się.

Nic dziwnego, jest to urządzenie
stworzone do majtania nim i obracania

jej oka saurona -- przez brak
podparcia z tyłu łatwo tak o awarię.

Warto wspomnieć też, że jak na
oryginalnym systemie, odpalając

gry z Game Boya klasycznego,
można przytrzymać różne

kombinacje przycisków na froncie,
by zmieniać palety kolorów.

I to w zasadzie wszystko
względem funkcji -- to

współczesny Game Boy, działający
dokładnie jak Game Boy Color a

jedyną różnicą jest tak naprawdę
małe podręczne menu, które też

nie oferuje zbyt wielu
przydatnych funkcji, może poza

wskaźnikiem stanu baterii.

Ostatnią unikatową cechą
Chromatica jest bardzo nietypowe

wykorzystanie portu USB-C konsoli.

Można go bowiem używać
jako wyjścia wideo.

Ale nie jest ono implementowane tak jak
na… każdym innym urządzeniu pod słońcem.

Nie da się go bowiem podpiąć
do telewizora, czy do monitora.

Należy go natomiast podłączyć
do komputera, który wykryje

go jako… kamerkę internetową.

To pozwoli nam uzyskać
obraz z gry w oryginalnej

rozdzielczości na
przykład w aplikacji OBS.

Byłaby to świetna opcja dla streamerów
czy Youtuberów, bo podczas takiego

przesyłu ekran się nie wyłącza i
możemy grać dalej na konsoli, gdyby

nie jedna gigantyczna wada.

System nie przesyła tak dźwięku.

Żeby więc przesłać na peceta wideo
oraz audio trzeba kombinować też z

gniazdem słuchawkowym.

Biorąc pod uwagę jak doszlifowany
był do tej pory koncept

Chromatica, taka dziwaczna
implementacja wyjścia wideo jest

dla mnie więc kolejnym minusem.

Jakby dodano ją od
niechcenia na ostatnią chwilę.

Oprogramowanie konsoli
natomiast można aktualizować,

więc możliwe, że coś się w
tej kwestii - a może i wielu

innych w przyszłości zmieni.

Chromatic to jednak nie tylko
sprzęt, ale też gry.

Wraz z premierą do
sprzedaży trafił szereg

tytułów wycenionych na
między 120 a 180 złotych.

Kupiłem pięć z nich i w dużym
skrócie można je podzielić na dwie grupy.

Obie grupy łączy jedno -- mimo
że nigdzie nie jest to

oznaczone, a wszystkie tytuły
dzierżą wdzięcznie logo

“CHROMATIC” są to po prostu gry
na Game Boya i Game Boya Color.

Wszystkie odpalą się na
klasycznych Nintendowskich

konsolach - większość z nich
udało mi się nawet zgrać do formy

działającego w emulatorze Game
Boyowego ROM-u za pomocą dumpera.

Bo tak, też zastanawiałem się czy
gry ModRetro są jakąś oddzielną platformą.

No i nie są.

W każdym razie, te dwie
grupy to A: nowe,

współczesne gry homebrew o
bardzo różnej jakości

-- wiele z nich napisane w
darmowym silniku GB Studio.

B: Reedycje klasycznych
Game Boyówek w nowym

wydaniu z których chyba
najbardziej imponująca

wizualnie jest prześliczna
Toki Tori Ultimate Edition.

Każda gra sprzedawana jest w uroczym
zestawie -- kartonowe pudełko +

kartridż + kolorowa instrukcja +
"kjutaśna™" zawieszka na handhelda

inspirowana naszym konkretnym tytułem.

Niektóre gry takie jak Toki Tori czy
Dragonyhm wydają mi się bardziej

warte swojej ceny niż inne, ale
fajnie zobaczyć profesjonalnie

wydane pozycje na tę platformę.

I można się w nie uzbroić
niezależnie od tego czy jest się

właścicielem konsoli ModRetro.

No bo właśnie.

Nawet gdybyście chcieli teraz kupić
Chromatica to… nie bardzo się da.

I nikt nie wie czemu.

ModRetro używa bardzo dziwnego
języka do wyjaśniania sytuacji.

Wszystkie sztuki Chromatic 1st
Edition, czyli zakładam,

premierowe zostały już wyprzedane.

Fizycznie można dostać je jeszcze w
USA w sklepach sieci GameStop.

Ale zapytane o to czy
będzie ich więcej firma

odpowiada, że “nie może
udzielić bezpośredniej

odpowiedzi na to pytanie”.

Ok?

W swojej zapowiedzi produktu w
zeszłym roku Palmer Luckey

pisał: “Jeżeli chcesz Pierwszą
Edycję Chromatica, zamów teraz

[...] Liczba sztuk jest
ograniczona i choć ModRetro

niewątpliwie stworzy w
przyszłości kolejne produkty,

nie będziemy produkować więcej
tych.” Brzmi dziwnie, prawda?

Domyślam się, że mają jakąś
umowę z GameStopem i dopóki nie

wygaśnie, nie wolno im się
przyznawać, że do sprzedaży

trafi więcej nie
pierwszoedycyjnych Chromaticów?

I dlatego w swojej komunikacji
bardzo podkreślają jednocześnie,

że nie mogą zdradzać swoich
planów a mówiąc, że nie będzie

więcej konsol wyraźnie
zaznaczają że chodzi o konkretny

produkt “Chromatic 1st Edition”?

Bo chyba gdyby nie chcieli
robić ich więcej to nie

zapowiedzieliby, że w
dalszej części roku pojawią

się też akcesoria, prawda?

No i na razie Tetris dostępny jest
tylko w zestawie z maszynką, a

wielka szkoda, bo to naprawdę dobry
port -- i jako tetrisowy noobek

powiem, że lepszy niż oryginalna
wersja gameboyowa, a i licencja na

Tetrisa swoje kosztuje, więc
domyślam się, że autorzy chcieliby

sprzedać go jak najwięcej.

Ale prawda jest taka, że… nikt
nie wie co będzie dalej.

Pożyjemy, zobaczymy.

Czy zakładając, że wróci do
sprzedaży polecam zakup Chromatica?

Raczej nie?

To taka bardziej hipsterska
wersja Analogue Pocket, który

jest raptem 20 dolarów droższy
i może nie ma magicznego

wyświetlacza, ale odpala gry z
Advance, też cieszy się

świetną kompatybilnością oraz
szeregiem funkcji

wykraczających poza możliwości
obiektu dzisiejszej recenzji.

Pocketa można sobie
jeszcze jakoś usprawiedliwić.

Chromatic to po prostu dowód
na to, że można.

Sto procent formy i niewiele ponadto.

Gdy my, biedni ludzie wyobrażamy sobie
jak zaprojektowalibyśmy swojego idealnego

Game Boya czy N-Gage’a albo sklejamy
laptopy z tanich części z allegro, bogaci

po prostu rzucają pieniędzmi aż powstanie.

I jest to pod wieloma
względami imponujące, taki triumf inżynierii.

Istnieję, bo mogę.

Ale jako produkt użytkowy?

Bardziej głównie jako
symbol statusu albo

przedmiot dla najbardziej
zapalonych kolekcjonerów.