Στον κόσμο ενός σκιτσογράφου - Λίζα Ντόνελι

Δείτε το πλήρες μάθημα: http://ed.ted.com/lessons/inside-a-cartoonist-s-world-liza-donnelly
Από ζωγραφιές σε σπηλιές μέχρι την Κυριακάτικη εφημερίδα οι καλλιτέχνες εικονοποιούν ιδέες- καρτούνς- εδώ και πολλούς αιώνες. Η Νεοϋορκέζα σκιτσογράφος, Λίζα Ντόνελι, μας οδηγεί στη διαδρομή των πολλών σταδίων που περνά κάθε σκιτσογραφία, ξεκινώντας από την ιδέα και την μετατροπή της σε κάτι που μας ενώνει σε βαθύ ανθρώπινο επίπεδο. Μάθημα από τη Λίζα Ντόνελι, κινούμενα σχέδια από το TED-Ed.

Αλήθεια, τι είναι ένα σκίτσο;

Πολλοί αγαπούμε τα σκίτσα,

οι περισσότεροι μεγαλώσαμε διαβάζοντάς τα

ή κάποιοι μας τα διάβαζαν.

Η αλήθεια είναι ότι τα σκίτσα έχουν παράδοση πολλών ετών.

Υπάρχουν πολλά είδη σκίτσων:

στριπάκια,

κόμικς,

πολιτικές γελοιογραφίες,

γελοιογραφίες ενός καρέ,

γκράφικ νόβελς,

διαδικτυακές γελοιογραφίες,

ανιμέισιον,

καρικατούρες,

υπάρχουν πράγματα για όλους.

Ανεξάρτητα από τη μορφή τους

τα σκίτσα προκαλούν πολλά συναισθήματα στον θεατή

- ευτυχία, θλίψη, θυμό, ιλαρότητα, ηρεμία -

και μπορούν να μεταδώσουν ιδέες στο λεπτό.

Τα σκίτσα είναι ένα παγκόσμιο μέσο που το
απολαμβάνουν και το κατανοούν

σε όλο τον κόσμο και όλες τις χώρες.

Αυτός είναι ο λόγος της επιβίωσής τους ως μορφή τέχνης.

Πώς γίνεται ένα μέσο που επιφανειακά είναι τόσο απλό

να έχει τόσο μεγάλη επιρροή
και πολλές φορές να είναι βαρυσήμαντο;

Ας δούμε τι είναι ένα σκίτσο.

Ξεκινά με μια ιδέα.

Η ιδέα μπορεί να είναι λεκτική,

να γράφεται με λέξεις

ή να είναι οπτική.

Μια οπτική ιδέα είναι απλώς

μια εικόνα,

μια ζωγραφιά,

ένα αφηρημένο σχέδιο.

Οι ιδέες αυτές προέρχονται από πολλές πηγές.

Ο σκιτσογράφοι μπορεί να αντλήσουν την ιδέα παρατηρώντας τη ζωή,

διαβάζοντας μια εφημερίδα,

ψαρεύοντας στο διαδίκτυο.

Μπορεί να προέλθει από μια πρόταση που είπε κάποιος

ή μια λέξη που ακούστηκε στην τηλεόραση.

Οι σκιτσογράφοι είναι σαν σφουγγάρια,

απορροφούν ανθρώπους, μέρη, τρόπους, ντυσίματα και συμπεριφορές.

Μερικές φορές τα καταγράφουν

σε ένα μικρό μαύρο σημειωματάριο που κουβαλούν μαζί τους.

Άλλες φορές, η ιδέα απορροφάται στο μυαλό του σκιτσογράφου

για να την αναπτύξει αργότερα στο σχεδιαστήριό του.

Όχι μόνο πρέπει ο σκιτσογράφος να γνωρίζει

αυτό που βλέπει οπτικά,

αλλά πρέπει και ν' ακούει τον εαυτό του να σκέφτεται.

Με άλλα λόγια, να πάρει την πληροφορία

και να την επιλέξει, να την διαμορφώσει και μετά
να την χρησιμοποιήσει για το σκίτσο.

Τώρα που έχετε μια ιδέα,

ή κάτι που νομίζετε πως θα ήταν καλό για σκίτσο,

ήρθε η ώρα να το μορφοποιήσετε.

΄Ενα σκίτσο είναι σαν ένα θεατρικό έργο.

Ο σκιτσογράφος είναι θεατρικός συγγραφέας,

σκηνοθέτης,

σκηνογράφος,

χορογράφος,

και ενδυματολόγος.

Ένα σκίτσο έχει χαρακτήρες,

φορμάρισμα,

διάλογο,

ακόμη κι αν είναι μια γραμμή,

και μια ιστορία.

Οι χαρακτήρες πρέπει να είναι ντυμένοι ανάλογα με την ιδέα,

να μιλούν με φυσικό τρόπο και να προωθούν την ιδέα

ή να λένε αστεία.

Δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα στο σκίτσο

που δεν είναι απολύτως απαραίτητο για
την πρόοδο της ιδέας.

Η εικόνα και οι λέξεις πρέπει να χορεύουν μαζί

με τρόπο που να βγαίνει νόημα.

Μπορεί να είναι ένας χαριτωμένος χορός
ή ένας άγαρμπος χορός,

αν είναι μέρος του αστείου ή της ιδέας.

Και μετά η εφαρμογή.

Μερικοί σκιτσογράφοι σχεδιάζουν με μολύβι

και μετά το πατάνε με στυλό
χρησιμοποιώντας μια φωτεινή τράπεζα.

Άλλοι φαντάζονται την εικόνα στο κεφάλι τους

και σχεδιάζουν απευθείας στο χαρτί με στυλό.

Χρησιμοποιούνται διαφορετικά είδη στυλό:

λεπτής γραφής, μηχανικό ή φτερό.

Το χαρτί μπορεί να είναι λεπτό ή χοντροδεμένο.

Πολλοί σκιτσογράφοι προσθέτουν έναν τόνο γκρι, το ονομαζόμενο καθάρισμα,

με τη χρήση μαύρης ακουαρέλας και βούρτσας.

Άλλοι χρησιμοποιούν μαλακό μολύβι για τον τόνο.

Η χρήση ακουαρέλας είναι συνηθισμένη για να δώσουν χρώμα.

Ένα τελειωμένο σκίτσο
σκανάρεται και προσαρμόζεται,

και η λεζάντα μπορεί να προστεθεί στον υπολογιστή
με το φώτοσοπ.

Νέες τεχνολογίες είναι στην υπηρεσία των σκιτσογράφων
για το σχεδιασμό των σκίτσων τους.

Με το φώτοσοπ μπορούν να κάνουν το χρώμα και την εικόνα.

Μερικοί μπορεί να σχεδιάζουν απευθείας στον υπολογιστή με ηλεκτρονική γραφίδα.

Οι επιλογές σ΄αυτό το στάδιο της δημιουργίας λειτουργούν παράλληλα με την ιδέα,

και συχνά όταν η τελευταία λεζάντα προστίθεται,

ξαναπροσαρμόζεται.

Ωστόσο, λίγα αφήνονται στην τύχη,

εκτός πιθανόν από το χρώμα.

Όλα αυτά τα στοιχεία λειτουργούν σε συμφωνία μεταξύ τους.

Είναι σαν ένας χορός λέξεων, ιδεών και εικόνων

που δουλεύουν μαζί για να κάνουν το σκίτσο

ένα έργο τέχνης διαχρονικό, ανθεκτικό στο χρόνο.