Jill Bolte Taylor daxili iflici

Jill Bolte Taylor çox az beyin mütəxəssisinin arzulyacağı imkanı əldə etdi - o massiv beyin iflici keçirdi və hərəkət, danışıq, şüur kimi beyin funksiyalarını ardıcıllıqla itirməsinin şahidi oldu. Heyrətləndirici bir hekayə!

Qardaşımın beyin xəstəliyi- şizofreniya olduğu üçün

beyin mütəxəssisi oldum.

Əvvəl bir bacı olaraq,

sonra isə mütəxəssis kimi öyrənmək istəyirdim ki,

nəyə görə arzularımdan yola çıxaraq

həqiqətimi yarada və arzularımı həqiqətə çevirə bilərəm.

Arzularını adi reallıqla əlaqələndirə bilmədiyinə

görə onun üçün qarabasmaya çevrilən

qardaşımın beynindəki

problem nədir?

Buna uyğun olaraq kareyeramı bir neçə ruhi

xəstəliyin tədqiqatı üzərində qurdum. Və doğulduğum İndiana ştatından

Hardvard universitetinin prsixatriya fakultəsində

Dr. Francine Beneslə bərabər

çalışdığım Bostona köçdüm.

"Normal olaraq qəbul olunan insanlarla

şizofrenik, şizofrenik effektli, bipolar xəstəlikli

qəbul olunan insanların beynindəki

bioloji fərq nədir?"

Uyğun olaraq əsasən beynin mikrohərəkətinin xəritəsini

yaradırdıq: hansı hüceyrə hansı hüceyrə və kimyəvi maddələrlə

və hansı səviyyədə əlaqədə olmasını

öyrənirdik.

Bütün günü bu cür tədqiqatla məşğul olduğum üçün həyat

kifayət qədər maraqlı idi.

Və axşamlar və həftə sonları NAMİ, Əqli Xəstəlikllər Aliansında

müdafiəçi idim.

Ancaq 1996-cı il Dekabrın 10-da

oyananda mənim də beynimdə xəstəlik olduğunu öyrəndim.

Beynimin sol yarımkürəsində damar partlamışdı.

Saat irəlilədikcə beynimin

informasiya emalı funksiyasını itirməsinin

şahidi oldum. Qanaxmanın olduğu gün mən

danışmaq, yerimək, oxumaq - yazmaq və yaddaş qabiliyyətimi itirdim.

Qadın bədəninə sahib körpə uşaq kimi idim.

Əgər beyin görümüsünüzsə bilərsiniz ki,

beyin iki müstəqil yarımkürədən ibarətdir.

Və mən özümlə həqiqi insan beyni gətirmişəm.

Budur həqiqi insan beyni.

Bu beyinin ön hissəsidir,

bu onurğa beyinlə birlikdə arxa hissəsidir.

və insanın başında bu şəkildə yerləşir.

Beynin qurluşuna fikir versəniz görərsiniz ki,

iki yarımkürə bir-birindən tamamilə ayrıdır.

Kompyuterdən başı çıxan adamlar üçün,

sağ yarımkürə paralel prosessor,

sol yarımkürə serial prosessor kimidir.

Əslində isə 300 milyon aksonal lifdən ibarət

collosum korpusu vasitəsilə bir-birilə

əlaqələndirilir.

Bu əlaqəni nəzərə almasaq

iki yarımkürə tamailə təcrid edilmişdir.

Çünki onlar informasiyanı fərqli şəkildə emal edir,

fərqli şeylər haqda fikirləşir,

fərqli şeylərə diqqət yetirir və hətta

fərqli şəxsiyyətə malikdirlər.

Bir dəqiqə bağışlayın məni. Çox sağ olun. Əyləncəli idi.( Köməkçi: Elədir)

Beynimizin sağ yarımkürəsi indiki zamanla əlaqədədir.

O, "indi və buradadır."

Sağ beynimiz şəkillərlə fikirləşir

bədənimizin hərəkətləri yolu ilə öyrənir.

Enerji halına keçmiş informasiya

eyni anda bütün hissiyat sistemlərinə yayılaraq

indiki anın necə göründüyünü,

necə qoxduğunu, necə daddığını,

necə hiss olduğunu və necə səsləndiyini

bildirir.

Biz sağ beynimizin dərrakəsi vasitəsilə ətrafadkı enerji ilə

əlaqədə olan bir enerjiyik.

Biz sağ beynimizin dərrakəsi vasitəsilə

bir-birilə əlaqədə olan enerji mənbələriyik, bütöv bir ailə kimi.

Və burada, bu nöqtədə

dünyanı daha yaxşı bir yerə çevirməyə çalışan

qardaş və bacılarıq.

Bu nöqtədə biz, qüsursuz, tam və gözəlik.

Sol beyin yarımkürəmiz isə tamamilə başqa bir yerdir.

Sol yarımkürə metodik fikirləşir.

Sol beyin

ancaq keçmiş və gələcək haqdadır.

Sol yarımkürə hazırki informasiyanı

götürüb onun arasından xüsusi

detalları və detalların detallarını seçməklə məşğuldur.

Bundan sonra sol beyin bütün informasiyanı

keçmişlə əlaqələndirir,

gələcək planlara

çevirməklə məşğul olur.

Və sol beynimiz hansısa dildə fikirləşir.

Daxili dünyamızı xarici dünyamızla əlaqələndirən

sol beynimizdir.

Bu səs bizə: " Evə qayıdanda banan almalısan,

səhər mənə banan lazımdır"

deyir.

Nə vaxt paltar yumaq lazım olduğunu bizə deyən də

sol beynimizin dərrakəsidir. Və bəlkə də ən əsası,

"Mən mənəm" deyən o kiçik səsdir.

Və sol beyin "Mənəm" dediyi anda

mən ayrı oluram.

O anda mən, məni əhatə edən enerji yığınından və sizdən ayrı

şəxsəm.

Və iflic olduğum gün itirdiyim hissə də

beynimin bu hissəsi idi.

İflic günün səhəri sol gözümdə

kəskin ağrı ilə oyandım. Ağrı kəsici idi,

dondurmanı dişləyəndə hiss elədiyiniz

ağrı kimi. Ağrı gücləndi və zəiflədi,

yenidən gücləndi bir də zəiflədi.

Və əslində hər hansısa ağrı hiss

etmək mənim üçün elə də qeyri-adi deyildi,

ona görə də, öz işimdə idim.

Yataqdan qalxdım,

idman etməyə başladım.

İdman edərkən hiss edirdim ki,

idman alətini tutan əllərim çox primitiv

pəncələr kimi görünür. "Qəribədir" öz-özümə fikiləşdim.

Öz bədənimə nəzər yetirəndə "Necə də

qəribə görsənirəm!" fikirləşdim. Bu şüurumun məni

adi reallıqdan - idmanla məşğul olan mən- reallığından uzaqlaşdırdığı,

özümün öz hərəkətlərimi qıraqdan

müşahidə etdiyim gizli bir

yerə apardığı anlar idi.

Çox qəribə hiss idi,

və baş ağrım güclənirdi. İdman alətindən enirəm və

yemək otağından keçirəm, bütün

bədənimin yavaş-yavaş hərəkət etdiyini hiss edirəm.

Addımlarım ləng və

möhkəmdir. Addımlarımda axıcılıq

yoxdur, hissiyatım zəifləyir,

sadəcə daxili hissələrimə diqqət verə bilirəm.

Və duş otağında duş qəbul etməyə çalışarkən

daxili orqanlarımın dialoqunu

eşidə bilirdim. Zəif bir səsin:

"Əzələlər, başlıyın işləməyə,

sakitləşin" deməyini eşidirdim.

O anda balansımı itirdim, divara söykənməyə çalışdım.

Qollarıma nəzər yetirirəm və hiss edirəm ki,

bədənimin bütün orqanlarını hiss edə bilmirəm.

Bədənimin harda başlayıb harda bitdiyini müəyyən edə bilmirəm,

Qolumun atom və molekulları

divardakı atom və molekulları ilə qarışıb, hiss edə bilmirəm.

Hiss edə bildiyim tək şey isə xarici enerji - güc idi.

Öz-özümə "Nə olub mənə görəsən?

Nədir bu belə?" deyirəm. Və bu anda

sol beyin yarımkürəm tamamilə səssizləşir.

Sanki kimsə uzaqdan idarə cihazını götürüb

səssiz düyməsinə basır. Tam sakitlik.

Əvvəl beynimdəki sakitlikdən

dəhşətə gəldim. Ardından dərhal məni əhatə

edən enerji heyran etdi.

Və bədənimdə heç bir sərhəd hiss etmədiyim üçün

özümü böyük və sərbəst hiss etdim.

Yalnız enerjini hiss edirdim və

çox gözəl hiss idi.

Sonra birdən sol yarımkürə geri qayıdır, və

"Hey, problem var, problem var!

Kömək çağırmaq lazımdır." deyir

Mən də "Hə hə, problem var.

Problem var" " Kömək lazımdır" fikirləşirəm.

Bundan dərhal sonra yenidən şüurumu itirirəm,

və La La Diyarı adlandırdığım

o yerə qayıdıram yenə.

Ancaq ora çox gözəl idi. Sizi xarici dünya ilə

birləşdirən sol beyninizin

olmadığını fikirləşin.

Həmin yerdə bütün işlərim, və

işimlə əlaqəli stressdən uzağam.

Bədənimdə yüngüllük hiss edirəm. Təssəvür edin:

xarici dünya ilə bağlı bütün əlaqələrdən və stressdən

azad olduğunuzu gözünüzün önünə gətirin.

Və dinclik hiss edirdim o anda.

37 illik emosional yükdən azad olmağı təsəvvür edin!

(Gülüş) Ah! Utopiyada kimi idim.

Gözəl hiss idi.

Və yenidən sol beynim geri qayıdır,

"Fikrini topla. Problem var." deyir.

Və mən də: "Kömək çağırmaq lazımdır.

Fikrimi toplamalıyam" fikirləşirəm.

Duşdan çıxıb mexaniki olaraq

geyinirəm və evdən çıxıram.

Yenə fikirləşirəm:"İşə getmək lazımdır, işləmək lazımdır.

Maşın sürə bilirəm?"

Və həmin anda sağ qolum

tamamilə iflic olur. Mən:

"İflic oluram, İflic olram deyəsən!" fikirləşirəm.

Beynim isə həmin anda " Oo!!

Əladı ki!!" deyir. (Gülüş). " Əladı ki bu!

Öz beyinlərinin üzərində beyini öyrənmək imkanı qazanan

çox az alim var!" deyir.

(Gülüş)

Sonradan ağlıma gəlir ki, : " Axı mən çox məşğulam!"

(Gülüş) "İflic olamağa vaxtım yoxdur."

Ona görə də "Beləliklə, iflicin qarşısını ala bilməyəcəm,

bir iki həftəlik xəstə olaram, sonra işlərimə

davam edərəm, belə yaxşı olar.

Kömək istəmək lazımdır, iş yerinə zəng etməliyəm" fikirləşirəm.

İş nömrəmi xatırlaya bilmirdim,

iş yerimin biznes kartı olduğunu xatırlayıram və

onu götürmək üçün iş otağıma gedirəm

8 santimetr qalınlıqdakı biznes kartları nəzərdən keçirirəm.

Ən üstdə olan karta baxıb bunların biznes katlar

olduğundan əmin olsam da,

hansının iş yerimin kartı olduğunu ayıra bilmirdim,

çünki ancaq pikselləri görürdüm.

Sözlər yaradan piksellərlə

simvolların pikselləri hamısı bir-birinə qarışmışdı və

nə olduğunu başa düşə bilmirdim.

Bundan sonra bir müddət aydınlıq dalğası bürüdü məni.

Sonrakı 45 dəqiqəni

bütün kartları bir-bir nəzərdən keçirərək,

mənə lazım olan kart olmadığı həqiqətini aşkar etməyə çalışaraq

keçirdim, "bu da deyil,

bu da deyil, bu da deyil."

Bu 45 dəqiqə ərzində beynimdəki qanama

daha da böyüyür.

Rəqəmləri, telefonu başa düşmürəm,

amma hələ də fikrimdəki planla hərəkət edirəm.

İş yerimin biznes kartını götürüb

telefonun lövhəsindəki rəqəmləri

biznes kartdakı rəqəmlərlin şəklinə uyğunlaşdırmaqla

zəng etməyə çalışıram.

Qəflətən bir daha La La Diyarına düşürəm,

və geri dönəndə hansı rəqəmləri yığdığımı

xatırlamıram.

Beləliklə iflic olmuş əlimi o biri əlimlə

telefonun lövhəsinə gətirib yığdığım nömrələri örtürəm

ki, adi reallığa qayıda

fikirləşim: "Hə, hə bu nömrəni yığmışam."

Beləliklə zəng edirəm

və iş yoldaşımın telefonda mənə

"Vovovoovovo" deməyini

eşidirəm.(Gülüş) Və öz-özümə fikirləşirəm,

"Səsi necə də Golden Retriever (it növü) səsinə oxşayır!"

Və öz düşüncəmdə ona "Bu Jilldir! Mənə kömək lazımdır!"

deməyimi yaxşı xatırlayıram.

Öz səsimi isə "Vovovovovo" kimi eşidirəm.

Yenə fikirləşriəm: "Mən də Golden Retriever kimi danışıram."

Danışmağa başlayana kimi dili danışa bilmədiyimi

və başa düşmədiyimi hiss etməmişdim.

İş yoldaşım kömək lazım olduğunu başa düşür və mənə kömək çağırır.

Bir az sonra Bostondan Masaçusets Baş Xəstəxanasına

aparılmaq üçün təcili yardım maşınındayam.

Mən isə getdikcə kiçildiyimi hiss edirəm,

İçindəki son havasını itirən şar kimi,

özümün kiçildiyimi, enerjimin itdiyini

və ruhumun təslim olduğunu hiss edirəm.

Həmin anda öz həyatıma hökm edə

bilməyəciyimi anladım.

Ya həkimlər həyatımı qurtarıb mənə həyatda

ikinci şans verəcəkdilər, və ya bəlkə də bu

mənim çevriliş nöqtəm idi.

Həmin gün günorta oyanıb hələ də

yaşadığımı anlayanda şok olmuşdum. Çünki ruhum təslim

olanda həyata əlvida demişdim.

Və beynim bir-birinə zidd, iki reallıq arasında

qalmışdı. Hissiyat sistemim vasitəsilə

ancaq ağrı hiss edirdim.

İşıq beynimi deşir, səslər uca və qarışıq olduğu üçün

heç nə başa düşə bilmir və

ancaq qaçmaq uzaqlaşmaq

istəyirdim. Bədənimdəki sərhəddi hiss etmədiyim üçün

həddən artıq böyük və sərbəst hiss edirdim,

şüşədən təzəcə çıxmış cin kimi idim.

Ruhum azad olmuşdu, utopiya

dənizində sakitcə hərəkət edən dalğa kimi idim.

Nirvana(Cənnət)də idim. Nirvananı tapmışdım.

Və belə böyük bir enerjinin, ruhumun kiçicik bir

bədəndə yerləşməsinə inana bilmirdim.

Sonra xatırladım ki," Mən ölməmişəm! Hələ

yaşayıram və Nirvananı tapmışam.

Deməli yaşadığım halda Nirvananı tapmışamsa,

yaşayan hər kəs bunu edə bilər." Və hər an burda

ola biləcəklərini bilən gözəl, dinc, rəhmli,

sevgiylə dolu insanları

təsəvvür etdim. Onlar istədikləri vaxt

beyinlərinin sağ yarımkürəsinə yönələrək

bu yeri tapa bilərlər. Və bu daxili iflicin

necə böyük bəxşiş olduğunu, həyatıma necə

böyük təsir edəcəyini

dərk etdim. Və bu mənim sağalmağıma kömək etdi.

Qanaxmadan 2 həftə yarım keçdikdən sonra

cərrahlar dil mərkəzimi idarə edən hissədəki

qan laxtasını təmizlədilər.

Bu şəkildə həyatımdakı həqiqi

mələklə: anamla birlikdəyəm. Tam sağalmağım 8 il çəkdi.

Beləliklə kimik biz? Biz manual bacarığa və iki idraki beynə sahib

olan kainatın yaşamaq gücüyük.

Və necə və kim olmağımızı dəqiqəbədəqiqə

idarə etmək qabiliyyətinə malikik.

İndi, bu dəqiqə beynimin sağ tərəfinə yönələ bilərəm,

budur burdayam.

Kainatın yaşamaq gücüyəm.

50 trilion molekul genlərinin

yaratdığı bir tamam.

Və yaxud, yalnız, güclü individuala çevriləcəyim

beynimin sol tərəfinə yönələ bilərəm,

Axından, sizdən uzaq.

Mən savadlı, nevroanatomist

Dr. Jill Tayloram. Bizim içimizdə iki "biz" mövcuddur.

Hansını seçmək istərdiniz? Hansını seçirsiniz? Nə vaxt seçirsiniz?

Mən isə inanıram ki, nə qədər çox daxili sakitlik tapdığımız

sağ beynimizə yönəlməyi seçsək,

dünya üçün o qədər çox dinclik gətirə bilərik,

planetimiz bir o qədər dinc olar.

Və inanırdım ki, bu bölüşməyə dəyər fikirdir.