Ջիլ Բոլթի Թեյլորի պայծառության հասցրած կաթվածը

Ջիլ Բոլթի Թեյլորը մի այնպիսի հետազոտության հնարավորություն ստացավ, որ քիչ գիտնականներ կցանկանային. նա մի ուժեղ կաթված ունեցավ, որից հետո հետևում էր, թե ինչպես են իր ուղեղի ֆունկցիաները հերթով դադարում գործել` շարժում, խոսք, ինքնագիտակցություն: Ցնցող պատմություն է:

Մեծանալով ես որոշել էի ուղեղը ուսումնասիրել,

քանի որ ունեմ եղբայր, ում մոտ ուղեղի խանգարում են ախտորոշել:

Շիզոֆրենիա: Եվ որպես քույր,

և հետագայում, որպես գիտնական, ես ցանկանում էի հասկանալ, թե ինչու

ես կարող եմ վերցնել ին երազները, ես կարող եմ կապել

դրանք իմ իրականությանը, և ես կարող եմ իրականացնել իմ երազանքները:

Ինչու՞մն է պատճառը, որ իմ եղբոր ուղեղը

չի կարող կապել իր երազանքները

ընդհանուր իրականության հետ,

և դրանք փոխարենը մոլորություն են դառնում:

Այսպես, ես նվիրեցի իմ կարիերան ծանր

հոգեկան հիվանությունների ուսումնասիրմանը: Եվ իմ նահանգից` Ինդիանայից

տեղափոխվեցի Բոստոն, որտեղ ես աշխատում էի

Դոկտոր Ֆրանսին Բենեսի լաբորատորիայում, Հարվարդի Հոգեբուժության ֆակուլտետում:

Եվ լաբորատորիայում մենք հարցնում էինք.

«Որո՞նք են նորմալ ղեկավարում ունեցող մարդկանց ուղեղների

և շիզոֆրենիայով, շիզոաֆետիվ կամ երկբևեռ խանգարումով ախտորոշված

մարդկանց ուղեղների

կենսաբանական տարբերությունները»:

Այսպես, մենք սկզբում քարտեզագրում էինք ուղեղի միկրոսխեմաները.

թե որ բջիջներն են հաղորդակցվում

որոնց հետ, որ քիմիական նյութերի հետ

և ինչ քանակներով:

Այսպես, իմ կյանքը շատ իմաստավորված էր, քանի որ օրվա ընթացքում

ես այսպիսի հետազոտություններ էի անում:

Սակայն երեկոյան և հանգստյան օրերին,

ես ճանապարհորդում էի NAMI-ի` հոգեկան հիվանդների ազգային դաշինքի համար որպես պաշտպան:

1996 թվականի դեկտեմբերի 10-ին ես արթնացա

և հայտնաբերեցի, որ ինքս ուղեղի խանգարում ունեմ:

Ուղեղիս ձախ կիսագնդում մի արյան անոթ էր պայթել:

Եվ չորս ժամվա ընթացքում

ես հետևում էի, թե ինչպես է իմ ուղեղի տեղեկատվությունը մշակելու ունակությունը

ամբողջովին վատթարանում: Արունահոսության առավոտյան

ես չէի կարող քայլել, խոսել, կարդալ, գրել կամ հիշել կյանքիս դրվագները:

Ես կարծես մի մանուկ դարձած լինեի` կնոջ մարմնում:

Եթե երբևէ մարդու ուղեղ տեսել եք,

գիտեք, որ դրա երկու կիսագնդերը միմյանցից ամբողջովին առանձնացած են:

Ես ձեզ համար մարդու իրական ուղեղ եմ բերել:

Այսպես, սա իրական մարդկային ուղեղ է:

Սա ուղեղի առաջնային մասն է,

սա էլ ետին մասն է կախված ողնուղեղով,

ահա թե ինչպես է այն տեղադրված իմ գլխում:

Երբ նայում եք ուղեղին, պարզ է,

որ գլխուղեղի կեղևները միմյանցից ամբողջովին առանձնացված են:

Նրանց համար, ովքեր հասկանում են համակարգիչներից,

մեր աջ կիսագունդը գործում է որպես զուգահեռ պրոցեսոր,

մինչդեռ մեր ձախ կիսագունդը գործում է որպես հաջորդական պրոցեսոր:

Երկու կիսագնդերն էլ հաղորդակցվում են միմյանց հետ,

կոշտուկավոր մարմնի միջոցով,

որը բաղկացած է 300 միլիոն ակսոնալ մանրաթելերից:

Սակայն, դա չհաշված

երկու կիսագնդերն ամբողջովին առանձին են:

Քանի որ նրանք տեղեկատվությունը տարբեր կերպ են մշակում,

մեր կիսագնդերից յուրաքանչյուրը մտածում է տարբեր բաներ,

դրանք տարբեր բաների մասին են հոգ տանում և կհամարձակվեմ ասել,

դրանք շատ տարբեր անհատականություն ունեն:

Ներեցեք: Շնորհակալություն: Սա մի ուրախություն էր: (Օգնական` իսկապես)

Մեր աջ կիսագունդը ներկա պահի վերաբերյալ է:

Դա ամբողջովին «հենց այստեղ, այս պահին» է:

Մեր աջ կիսագունդը մտածում է պատկերներով

այն կինեստատիկ կերպով է սովորում, մեր մարմնի շարժումների միջոցով:

Տեղեկատվությունը, էներգիայի տեսքով հոսում է միաժամանակ

մեր բոլոր զգայական համակարգերով,

ապա այն բռնկվում է այս հսկայական կոլաժի մեջ,

որն ունենում է ներկա պահի տեսքը,

և ներկա պահի հոտը և համը,

և թե ինչպես կարելի է այն զգալ և լսել:

Ես մի էներգիա եմ, կապված իմ շուրջը գտնվող ողջ էներգիայի հետ,

իմ աջ կիսագնդի գիտակցության միջոցով:

Մենք էներգիայի էակներ ենք կապված միմյանց հետ

մեր աջ կիսագնդերի գիտակցության միջոցով որպես միասնական մարդկային ընտանիք:

Եվ հենց այստեղ,

այս պահին մենք մոլորակի վրա քույր ու եղբայրներ ենք,

այստեղ ենք երկիրն ավելի լավը դարձնելու համար:

Եվ այս պահին մենք կատարյալ ենք, մենք ամբողջական ենք և գեղեցիկ:

Իմ ձախ կիսագունդը, մեր ձախ կիսագունդը մի այլ բան է։

Մեր ձախ կիսագունդը մտածում է գծային և մեթոդաբար։

Մեր ձախ կիսագունդը վերաբերում է

մեր անցյալին և ապագային:

Մեր ձախ կիսագունդը ստեղծված է, որպեսզի

վերցնի ներկա պահի այդ հսկայական կոլաժը

և մանրուքներ, մանրամասներ և նորանոր մանրուքներ նկատել:

Ապա այն դրանք դասակարգում է

և կազմակերպում ողջ տեղեկատվությունը, կապակցում դրանք

մեր անցյալում սովորած ամեն ինչի հետ

և պրոյեկտում մեր ապագայի բոլոր հնարավորությունները:

Եվ մեր ձախ կիսագունդը մտածում է լեզվով:

Դա մի շարունակական ուղեղային շաղակրատում է, որ կապում է ինձ

և իմ ներքին աշխարհը իմ արտաքին աշխարհի հետ:

Դա այն կամաց ձայնն է, որ ասում է ինձ, «Հեյ, դու պետք է հիշես

բանան գնել տան ճանապարհին:

Այն ինձ պետք է լինելու առավոտյան»:

Դա այն հաշվարկող մասն է, որ ինձ հիշեցնում է

երբ ես պետք է լվացք անեմ: Սակայն, ամենակարևորը,

դա այն կամաց ձայնն է, որ ասում է ինձ.

«Ես եմ: Ես եմ»: Եվ հենց իմ ձախ կիսագունդն ասում է ինձ «Ես եմ»:

Ես դառնում եմ առանձնացված:

Ես դառնում եմ մի եզակի անհատ, որն առանձին է իր շուրջը գտնվող

էներգիայի հոսքից և ձեզանից:

Եվ սա է իմ ուղեղի այն հատվածը, որ ես կորցրեցի

իմ կաթվածի առավոտը:

Կաթվածի առավոտը ես արթնացա

իմ ձախ աչքի մեջ մի սուր ցավով: Դա այնպիսի ցավ էր,

կիզիչ ցավ, որը լինում է,

երբ պաղպաղակ ես կծում: Այդպես այն բռնեց ինձ,

ապա թողեց: Ապա նորից բռնեց,

և բաց թողեց: Դա շատ անսովոր էր, ես երբեք

այդպիսի ցավ չէի զգացել,

և մտածեցի, լավ, սկսեմ իմ նորմալ առօրյան:

Ես վեր կացա և բարձրացա իմ կարդիո սավառնակի վրա,

որն ամբողջ մարմնի, ամբողջական վարժությունների սարք է:

Ես մարզվում եմ այս սարքի վրա, և գիտակցում,

որ իմ ձեռքերը կարծես մի պարզունակ ճանկեր լինեն,

որ ձգտում են ձողին: Եվ ես մտածեցի. «շատ յուրօրինակ է»:

Եվ նայեցի մարմնիս և մտածեցի, «Յա,

ես ինչ-որ տարօրինակ տեսք ունեմ»: Եվ կարծես

իմ գիտակցությունն առանձնացել էր իրականության

իմ նորմալ ընկալումից, և ես ոչ թե մեկն եմ,

ով սարքի վրա վարժություն է անում, այլ մի մարդ մի խորհրդավոր տարածության մեջ,

որտեղից նա հետևում է ինքն իրեն վարժություն անելիս։

Եվ դա շատ յուրօրինակ էր, և իմ գլխացավը

միայն վատթարանում էր: Այսպես ես վեր կացա սարքի վրայից

և սկսեցի քայլել դեպի հյուրասենյակ

և գիտակցել, որ իմ մարմնի ներսում ամեն ինչ

դանդաղել է: Եվ յուրաքանչյուր քայլ շատ կտրուկ

և շատ միտումնավոր է: Իմ տեմպի մեջ հոսունություն չկա,

և ընկալումը շատ ջանք է պահանջում,

և ես պարզապես կենտրոնանում եմ ներքին համակարգերի վրա:

Ես կանգնած եմ լոգարանում և պատրաստվում եմ

մտնել ցնցուղի տակ և այդ պահին սկսում եմ լսել

իմ մարմնի մեջ տեղի ունեցող մի երկխոսություն: Ես լսում եմ մի կամաց ձայն,

որն ասում է. «Լավ: Դուք, մկաններ, պետք է կծկվեք:

Հիմա, մկաններ, հանգստացեք»:

Այնուհետև ես կորցնում եմ հավասարակշռությունս ու պատին հենվում:

Ես նայում եմ թևիս ու հասկանում,

որ այլևս չեմ կարող տարբերել իմ մարմնի սահմանները:

Ես չեմ կարող սահմանել, թե որտեղ եմ սկսում և որտեղ ավարտվում,

որովհետև թևիս ատոմներն ու մոլեկուլները

խառնվել են պատի ատոմների և մոլեկուլների հետ:

Եվ միակ բանը որ ես կարող եմ տարբերակել` այս էներգիան է:

Եվ ես հարցնում եմ ինքս ինձ` «Ի՞նչ է հետս պատահել:

Ի՞նչ է կատարվում»։ Եվ այդ պահին իմ ուղեղի խոսակցությունը,

իմ ուղեղի ձախ կիսագնդի խոսակցությունն ամբողջովին դադարում է:

Կարծես ինչ-որ մեկը վերցրեց հեռակառավարման վահանակը

և միացրեց «լուռ» ռեժիմը: Կատարյալ լռություն:

Սկզբում ես զարմացել էի, գտնելով ինձ

լուռ մտքի մեջ: Սակայն հետո ես միանգամից

գերվեցի իմ շուրջը եղած էներգիայի շքեղությամբ:

Եվ քանի որ ես չէի կարող այլևս տարբերակել

իմ մարմնի սահմանները, ես հսկա և տարածական էի զգում ինձ:

Ես զգացի ամբողջ էներգիան

և ամեն ինչ գեղեցիկ էր:

Ապա հանկարծակիորեն իմ ձախ կիսագունդը վերադառնում է

և ասում է. «Հեյ, մենք խնդիր ունենք:

Մենք խնդիր ունենք, պետք է օգնություն խնդրել»։

Ես էլ սկսում եմ «Ահ, ես խնդիր ունեմ:

Ես խնդիր ունեմ»: «Լավ, լավ, խնդիր կա»:

Ապա ես անմիջապես հետ եմ վերադառնում

դեպի գիտակցություն, և ես քնքշորեն անվանում եմ

այդ վայրը Լա Լա Աշխարհ:

Այնտեղ գեղեցիկ էր: Պատկերացրեք, թե ինչ կլիներ,

եթե ամբողջովին անջատվեք ձեր ուղեղի խոսակցությունից,

որը կապում է ձեզ արտաքին աշխարհի հետ:

Եվ ահա ես այս տարածության մեջ եմ և իմ գործի հետ կապված

ցանկացած սթրես անցել է:

Եվ ես ինձ ավելի թեթև զգացի իմ մարմնում: Պատկերացրեք

արտաքին աշխարհի բոլոր հարաբերությունները և ցանկացած

սթրես հարուցող բան, դրանք բոլորն անցել են:

Եվ ես ունեցա այս հանդարտության զգացմունքը:

Եվ պատկերացրեք, ի՞նչ կզգայիք կորցնելով 37 տարվա էմոցիոնալ ծանրությունը։

(Ծիծաղ) Օհ, ես էյֆորիայի մեջ էի:

Էյֆորիա: Դա գեղեցիկ էր:

Եվ ապա, նորից, իմ ձախ կիսագունդը միանում է և ասում.

«Հեյ, դու պետք է ուշադրություն դարձնես:

Մենք օգնության կարիք ունենք»: Ես մտածում եմ. «ես պետք է օգնություն գտնեմ:

Ես պետք է կենտրոնանամ»:

Եվ ես դուրս եմ գալիս ցնցուղից և մեքենայաբար

հագնվում եմ և սկսում քայլել իմ բնակարանով,

մտածելով. «Պետք է գնամ աշխատանքի: Ես պետք է հասնեմ գործի:

Կարո՞ղ եմ արդյոք մեքենա վարել, կարո՞ղ եմ:

Այդ պահին իմ աջ թևն ամբողջովին

անզգայանում է: Ես գիտակցում եմ.

«Աստվա՛ծ իմ: Ինձ մոտ կաթված է: Ես կաթվածահար եմ:»

Եվ հաջորդ բանը, որ իմ ուղեղն ասում է ինձ` «Վաու,

սա այնքա՛ն հիանալի է:» (Ծիծաղ) «Սա ուղղակի հիասքանչ է:

Քանի՞ ուղեղի գիտնականներ են հնարավորություն ունենում

իրենց սեփական ուղեղն ուսումնասիրել ներսից»։

(Ծիծաղ)

Ապա մտքովս անցնում է. «Բայց ախր ես զբաղված կին եմ»։

(Ծիծաղ) «Ես կաթված ունենալու ժամանակ չունեմ»։

«Լավ, ես չեմ կարող դադարեցնել կաթվածը,

դե մեկ-երկու շաբաթ սրանով կզբաղվեմ,

ապա կվերադառնամ իմ առօրյային: Դե լավ:

Այսպիսով ես օգնության կարիք ունեմ: Պետք է զանգեմ աշխատավայր»:

Ես չէի կարող հիշել աշխատանքիս հեռախոսահամարը,

բայց հիշեցի, որ իմ գրասենյակում ես այցեքարտ ունեմ, որի վրա

գրված է իմ համարը: Այսպես, գնում եմ իմ աշխատանքային սենյակ,

հանում եմ այցեքարտերի մի 8 սանտիմետրանոց կույտ:

Նայում եմ վերջին այցեքարտին և չնայած նրան,

որ իմ ուղեղում ես պարզ տեսնում էի, թե իմ այցեքարտն ինչ տեսք ունի,

ես չեմ կարող ասել, արդյոք

այս մեկն իմ քարտն էր, թե ոչ, քանի որ ես միայն պիկսելներ էի տեսնում:

Բառերի պիկսելները միախառնված էին

ֆոնի պիկսելների և խորհրդանշերի պիկսելների հետ,

և ես չէի տարբերում դրանք:

Ապա ես սպասում էի այսպես կոչված պարզության ալիքին:

Երբ ես կկարողանայի

վերադառնալ իմ նորմալ իրականությանը և ասել

այդ այցեքարտը չէ, այդ մեկը չէ, այդ մեկը չէ...

45 րոպե տևեց մինչ ես մի քանի տասնյակ այցեքարտ նայեցի

այդ կույտի միջից:

Միևնույն ժամանակ, 45 րոպեի ընթացքում, արունահոսությունը

իմ ձախ կիսագնդում շատանում է:

Ես չեմ հասկանում թվերը: Ես չեմ հասկանում հեռախոսը,

սակայն դա իմ միակ պլանն է:

Այսպես, ես վերցնում եմ հեռախոսը, դնում այստեղ: Վերցնում այցեքարտը,

դնում այստեղ, և

ես համեմատում եմ քարտի վրայի նշանները

հեռախոսի վրայի նշանների հետ:

Ապա ես սողում էի դեպի Լա Լա Աշխարհ,

և վերադառնում հետ չհիշելով, թե արդյոք ես արդեն

հավաքել եմ այդ թվերը, թե ոչ:

Ես ստիպված էի կառավարել իմ անզգայացած թևը, որը կարծես պրոտեզ լիներ,

և ծածկել թվերը, երբ դրանք հավաքում էի,

որպեսզի երբ վերադառնամ նորմալ իրականությանը,

կարողանամ ասել. «Այո, ես արդեն հավաքել եմ այդ համարը»:

Վերջապես, հավաքում եմ ամբողջ համարը,

ես գծի վրա եմ,

իմ գործընկերը վերցնում է հեռախոսը և ասում ինձ.

«Ու, ու, ու ու» (Ծիծաղ) Եվ ես մտածում եմ,

«Աստված իմ, նա կարծես Գոլդեն ռետրիվեր տեսակի շուն լինի»,

Եվ ես ասում եմ նրան, պարզ կերպով իմ ուղեղում.

«Սա Ջիլն է, ես օգնության կարիք ունեմ»։

Իսկ իմ ձայնը նորից «Ու ու ու ու ու» է ասում:

Մտածում եմ. «Աստված իմ, ես Գոլդեն ռետրիվերի պես եմ հնչում»:

Այսպես, ես չգիտեի,

որ ես ի վիճակի չէի խոսել կամ հասկանալ լեզու, մինչ չփորձեցի անել դա:

Գործւնկերս հասկանում է, որ ես օգնության կարիք ունեմ և օգնության գալիս:

Մի փոքր ժամանակ անց ես շտապ օգնության մեքենայի մեջ եմ,

Բոստոնի մի հիվանդանոցից մինչ Մասաչուսեթսի ընդհանուր հիվանդանոց:

Եվ ես կուչ եմ գալիս էմբրիոնի պես:

Եվ կարծես մի փուչիկ, որի մեջ օդի վերջին մասն է

հանկարծ դուրս գալիս,

այդպես ես զգացի նույն բանը.. զգացի իմ հոգու հանձնվելը:

Եվ այդ պահին ես գիտակցեցի, որ այևս

ես չեմ իմ կյանքի ռեժիսորը:

Եվ կամ բժիշկները կփրկեն իմ մարմինը

և կյանքի երկրորդ հնարավորություն կտան, կամ էլ գուցե

սա անցումային պահ է:

Երբ այդ օրը ես արթնացա, ես ցնցված էի,

հայտնաբերելով, որ դեռևս ողջ եմ: Երբ ես զգացի իմ հոգու հանձնվելը,

ես հրաժեշտ տվեցի իմ կյանքին:

Եվ իմ միտքը կախված էր երկու շատ հակառակ

իրականության օդանավերի միջև: Գրգիռները, որոնք

անցնում էին իմ զգայական համակարգով կարծես միայն ցավոտ էին:

Լույսն այրում էի ուղեղս խարույկի պես, և ձայները

այնքան բարձր և քաոսային էին, որ ես չէի կարողանում

առանձնացնել ձայները ֆոնային աղմուկից,

և ուղղակի ցանկանում էի փախչել: Քանի որ ես չէի կարող հասկանալ

տարածության մեջ իմ մարմնի դիրքը, ես հսկայական և մեծ էի զգում ինձ,

կարծես շշից ազատագրված ջին լինեի:

Եվ իմ հոգին ազատ ճախրում էր, կարծես մի մեծ կետ,

որը լողում է հանդարտ էյֆորիայի ծովում:

Նիրվանա: Ես հասա նիրվանայի: Եվ ես հիշում եմ, որ մտածում էի,

որ անհնար կլինի երբևիցե կարողանալ ետ ճզմել

իմ հսկայական չափերը իմ փոքրիկ մարմմի մեջ:

Ապա ես գիտակցեցի. «Ախր ես դեռևս ողջ եմ: Ես դեռ ողջ եմ

և ես հասել եմ նիրվանայի: Եվ եթե ես հասել եմ

նիրվանայի և դեռևս ողջ եմ, ապա բոլորը

ովքեր ողջ են, կարող են հասնել նիրվանայի»: Ես պատկերացրեցի աշխարհը

լցված գեղեցիկ, խաղաղ, կարեկցող,

սիրող մարդկանցով, ովքեր գիտեն, որ նրանք կարող են վերադառնալ

այս տարածություն երբ ցանկանան: Եվ նրանք կարող են

միտումնավոր ընտրել մտնել նրանց ձախ կիսագունդ

և գտնել այս խաղաղությունը: Եվ ապա,

ես գիտակցեցի, թե ինչպիսի հրաշալի պարգև էր այս փորձառությունը,

ինչպիսի պայծառության զեղում կարող էր սա լինել, այն մասին,

թե ինչպես ենք մենք ապրում մեր կյանքը: Եվ դա ինձ դրդեց, որ ես ապաքինվեմ։

Արունահոսությունից երկուսուկես շաբաթ անց,

վիրաբույժները հեռացրեցին արյան գունդը,

որը գոլֆի գնդակի չափի էր և ճնշում էր իմ լեզվային կենտրոնները:

Այստեղ ես իմ մայրիկի հետ եմ,

ով իմ կյանքի իրական հրեշտակն է: Ութ տարի պահանջվեց, որպեսզի ես ամբողջովին ապաքինվեմ:

Այսպիսով, ովքե՞ր ենք մենք: Մենք տիեզերքի կենսական ուժն ենք,

ձեռքերի ճարպկությամբ և երկու ճանաչողական մտքերով:

Եվ մենք ունակ ենք ընտրելու, յուրաքանչյուր պահ,

թե ինչ ենք մենք ուզում հանդիսանալ այս աշխարհում:

Հենց այստեղ, հենց հիմա, ես կարող եմ մուտք գործել

դեպի իմ աջ կիսագնդի գիտակցություն, որտեղ մենք ենք գտնվում:

Ես տիեզերքի կենսական ուժն եմ:

Ես իմ մարմինը կազմող 50 տրիլիոն գեղեցիկ մոլեկուլյար հանճարները

կառավարող կենսական ուժն եմ։

Կամ, ես կարող եմ ընտրել մուտք գործել դեպի իմ ձախ կիսագնդի

գիտակցություն, որտեղ ես դառնում եմ անհատ,

ամբողջական մաս: Առանձնացված հոսքից,

առանձնացված ձեզանից: Ես Դոկտոր Ջիլ Բոլթի Թեյլորն եմ`

մտավորական, նեյրոանատոմիկ: Սա են իմ «մենք»-երը:

Ո՞ր մեկը դուք կընտրեիք: Ո՞րն եք ընտրում: Եվ ե՞րբ:

Ես կարծում եմ, որ որքան շատ ժամանակ մենք ծախսում ենք

ընտրելով մեր ձախ կիսագնդերի ներքին խաղաղությունը,

այնքան ավելի շատ խաղաղություն

մենք կհաղորդենք աշխարհին, և այնքան ավելի խաղաղ կդառնա մեր մոլորակը:

Եվ ես մտածեցի, սա մի միտք էր՝ արժանի տարածման։