Моќниот удар на увид на Џил Болти

Џил Болти се здоби со можност за научно истражување од прва рака: таа доживеала мозочен удар и гледала како нејзините мозочни функции - движење, говор, свесност - се гасат една по една. Неверојатна приказна.

Почнав да го проучувам мозокот

бидејќи имам брат кој има мозочно нарушување: шизофренија.

Како сестра,

а подоцна и како научник, сакав да разберам зошто

јас можам да ги поврзам моите соништа

со реалноста, и потоа да се потрудам да ги остварам.

Што е тоа со мозокот на мојот брат

и неговата шизофренија што тој не може да ги поврзе

неговите соништа со нашата заедничка и споделена реалност

и наместо тоа тие стануваат халуцинации?

Затоа, ја посветив мојата кариера за истражување на

тешките ментални болести. И се преселив

од Индијана во Бостон каде што работев

во лабораторијата на Др. Франсин Бене, во одделот за психијатрија

на Харвард. Во лабораторијата се прашувавме

„Кои се биолошките разлики помеѓу мозоците на луѓето

дијагностицирани како нормални,

и оние на луѓето дијагностицирани со

шизофренија, шизоафективно или биполарно пореметување.“

Практично, ги мапиравме микроколата

на мозокот: кои клетки комуницираат со кои други,

со кои хемикалии,

и со која количина од тие хемикалии.

Мојот живот имаше многу смисла бидејќи

вакво истражување правев преку ден.

А, навечер и за време на викендите,

патував како член на НАМИ (ДЗМП) - Државното здружение за ментални нарушувања.

Но, утрото на 10 декември 1996а, се разбудив

откривајќи дека и самата имам мозочно нарушување.

Крвен сад експлодирал во левата хемисфера од мојот мозок.

И за време од неколку часа,

го набљудував својот мозок како комплетно ја губи својата способност

за обработка на сите информации. Тоа утро,

не можев да се движам, зборувам, читам, пишувам, ниту пак да се сетам на било што од мојот живот.

Практично станав новороденче во тело на жена.

Ако некогаш сте виделе човечки мозок, јасно се гледа дека

хемисферите се потполно одделени една од друга.

Донесов за вас вистински човечки мозок тука.

Значи, ова е вистински човечки мозок.

Ова е предниот дел,

ова е задниот дел заедно со рбетниот мозок кој виси надолу,

а вака би бил позициониран внатре во мојата глава.

Кога ќе го погледнете мозокот, јасно се гледа дека

двете хемисфери се комплетно одделени една од друга.

За оние од вас кои се разбирате во компјутери,

нашата десна хемисфера функционира како паралелен процесор,

додека нашата лева хемисфера функционира како сериски процесор.

Двете хемисфери комуницираат меѓу себе

преку corpus collosum,

кој е составен од околу 300 милиони нервни влакна.

Но, освен оваа врска,

двете хемисфери се комплетно одделени.

Бидејќи информациите ги обработуваат на различен начин,

секоја од хемисферите размислува различно за работите,

важни им се различни нешта, и ако смеам да кажам,

имаат две многу различни личности.

Извинете. Благодарам. Мило ми беше. (Асистентот: и мене исто.)

Нашата десна хемисфера ја интересира само сегашниот момент.

Само „сега и тука“.

Нашата десна хемисфера размислува во слики

и учи кинестетски, преку движењата на нашите тела.

Информациите, во форма на енергија, доаѓаат постојано

преку нашите сетила

и потоа експлодираат во огромен колаж

претставувајќи како овој сегашнен момент изгледа,

како мириса, каков вкус има,

како звучи, и каков е на допир.

Јас сум енергетско суштество поврзано со енергијата насекаде околу мене

преку свесноста од мојата десна хемисфера.

Сите ние сме енергетски суштества поврзани помеѓу себе

преку свесноста на нашите десни хемисфери како една големо семејство луѓе.

И токму тука,

токму сега, ние сме браќа и сестри на оваа планета,

заедно тука за да го направиме овој свет подобро место за живеење.

И во овој момент ние сме совршени, целосни и прекрасни.

Мојата лева хемисфера - нашата лева хемисфера - е многу поинакво место.

Нашата лева хемисфера размислува линеарно и методички.

Нашата лева хемисфера

ја интересираат само минатото и иднината.

Нашата лева хемисфера е дизајнирана да го земе

огромниот колаж на сегашниот момент и да почне

да бара детали во него, детали и повеќе детали за деталите.

Потоа ги категоризира

и ги организира сите тие информации, ги поврзува

со се што имаме научено во минатото

и ги проектира сите наши можности за иднината.

Нашата лева хемисфера размислува со зборови.

Таа е целиот оној внатрешен дијалог што ме поврзува мене

и мојот внатершен свет со надворешниот свет.

Таа е оној мал глас што ми вели: „Еј, не заборавај

да купиш банани на пат накај дома.

Ќе ми требаат изутрина.“

Таа е онаа калкулирачка интелигенција која ме потсетува

кога треба да ги исперам алиштата. Но, веројатно, најбитно од се,

таа е оној мал глас кој што ми вели

„Јас сум. Јас сум.“ И, чим мојата лева хемисфера ќе ми каже „Јас сум,“

јас станувам одвоен.

Станувам одвоена индивидуа, одвоена од енергетскиот тек

околу мене и одвоена од вас.

И ова беше делот од мојот мозок кој го изгубив

утрото кога добив мозочен удар.

Тоа утро, се разбудив со ритмичка болка

позади моето лево око. Тоа беше таква болка -

остра болка - слично како

кога ќе загризеш сладолед. И едноставно ме обзеде -

па ме пушти. Потоа повторно ме обзеде -

па ме пушти. Невообичаено е за мене

да чувствувам било каква болка,

па си мислев, добро, само ќе отпочнам со моите секојдневни активности.

Па, станав и почнав да вежбам на мојот „кардио-лизгач“,

што всушност е машина за вежбање на целото тело.

И додека вежбав на оваа машина, сваќам дека

моите раце изгледаат како примитивни канџи кои се трудат

да се фатат за дршките. И си мислев, „ова е многу чудно.“

И погледнав долу во моето тело и си помислив,

„Леле, какво чудно суштество сум јас.“

Мојата нормална свесност изгледаше како да се изместила од нормалното

перцепирање на реалноста, кое што е дека јас сум личноста

на машината која го има искуството, во некое друго перцепирање на некој

езотеричен простор каде што јас сведочам за себеси додека го имам искуството.

И беше многу чудно, и мојата главоболка

стануваше полоша. Затоа слегов од машината,

и се упатив кон мојата дневна соба, и сфатив дека

се во моето тело беше претерано успорено.

И секој чекор беше многу крут и многу намерен.

Немаше флуидност во моите движења

и имаше намалување на површината на моите перцепции

така што бев фокусирана само на моите внатрешни системи.

И, стојам во купатилото, спремна да влезам под туш

и сваќам дека можам да го слушнам дијалогот

во моето тело. Слушав мал глас кој велеше

„добро, ова се твоите мускули кои треба да ги стегнеш.

Твоите мускули, треба да ги опуштиш.“

И потоа ја изгубив рамнотежата и се потправ на ѕидот.

И погледнав кон мојата рака и сватив дека

повеќе не можам да ги определам границите на моето тело.

Не можам да сфатам каде почнувам и каде завршувам,

бидејќи атомите и молекулите од мојата рака

се претопуваа во атомите и молекулите од ѕидот.

Се што можев да забележам беше оваа енергија - енергија.

И се запрашав, „што не е во ред со мене?

Што се случува?“ И во тој момент, мојот внатрешен дијалог -

дијалогот во левата хемисфера - потполно се стиши.

Исто како некој да зел далечински управувач

и го притиснал копчето за замолчување. Потполна тишина.

На почетокот се шокирав кога се најдов

во толку тивок ум. Но, веднаш потоа бев маѓепсана

од сета таа енергија околу мене.

И, бидејќи не можев повеќе да ги дефинирам границите

на моето тело, се чувствував огромна и се ширев.

Се чувствував едно со сета енергија,

и беше прекрасно таму.

Тогаш, одеднаш, мојата лева хемисфера се вклучи повторно

и ми кажа „Еј, имаме проблем!

Имаме проблем! Мора да побараме помош.“

И јас почнав „Ааа! Јас имам проблем.

Јас имам проблем.“ И повторно, “добро, добро, имам проблем.“

Но потоа повторно отидов назад во

претходно опишаната свесност - и нагалено

си ја нарекувам оваа состојба Ла-ла земја.

Но, беше прекрасно таму. Замислете како би било

да бидете потполно откачени од вашиот внатрешен дијалог

кој што ве поврзува со надворешниот свет.

Значи јас сум тука на ова место, и ова е мојата работа -

и сиот стрес поврзан со мојата работа - сето тоа го немаше.

И се чувствував лесно во моето тело. И замислете:

сите односи со надворешниот свет

и сите стресни моменти поврзани со него - сето тоа исчезна.

И чувствував мир.

И замислете како би изгледало да изгубите 37 години емоционален товар!

(смеа) Ох! Чувствував еуфорија.

Еуфорија. Беше прекрасно.

И потоа повторно, мојата лева хемисфера се вклучи и рече,

„Еј! Мора да внимаваш.

Мора да најдеме помош.“А јас си мислев, „Мора да најдам помош.

Мора да се фокусирам.“

Па, излегов од туш кабината и почнав механички да се облекувам

и почнав да одам низ мојот стан,

и да мислам „мора да отидам на работа. Мора да отидам на работа.

Можам ли да возам? Можам ли да возам?“

И во тој момент мојата десна рака тотално

се парализира. Тогаш сватив,

„Ох, господе! Имам мозочен удар! Имам мозочен удар!“

И следната работа што ми ја кажа мојот мозок е: „Wow!

Ова е толку доброо“ (смеа) „Ова е толку супер!

Колку многу истражувачи на мозокот ја имаат можноста

да го проучуваат својот мозок од внатре?“

(смеа)

И потоа ми мина низ ум: „Но, јас сум многу зафатена жена!“

(смеа) „Јас немам време за мозочен удар!“

И си мислев, „добро, не можам да спречам ударот да се случи,

па ќе го правам ова една недела или две,

и потоа ќе се вратам на мојата рутина. Добро.

Значи, мора да побарам помош. Мора да се јавам на работа.“

Не можев да се сетам на бројот од работа,

и се сетив, во мојата работна соба имав визит картичка

со мојот број. Па, отидов во мојата работна соба,

и го земав купчето со визит картички.

И погледнав во најгорната картичка и,

и покрај тоа што јасно ја гледав сликата на картичката,

не можев да познаам дали оваа картичка

беше моја или не, бидејќи се што можев да видам беа точки (пиксели).

И пикселите од зборовите се претопуваа

со пикселите од позадината и со пикселите на симболите,

и едноставно не можев да познаам.

И потоа чекав да ми дојде она што го нарекувам бран на јаснотија.

И во тие моменти можев да се поврзам повторно

со нормалната реалност и можев да кажам

ова не е картичката ... ова не е картичката .. ова не е картичката.

Ми требаа 45 минути да поминам

една третина од картичките.

Во меѓувреме, за тие 45минути, повредата стануваше

се поголема во мојата лева хемисфера.

Не разбирав бројки. Не го разбирав телефонот,

но тоа беше единствениот план што го имав.

Па, го земав телефонот и го ставив тука. Ја земав визит картичката,

и ја ставив тука,

и почнав да ги споредувам облиците на шкртаниците на картичката

со шкртаниците на телефонот.

Но, потоа ќе одлетав повторно во Ла Ла земјата,

и кога ќе се вратев, не се сеќавав

дали веќе сум ги свртела овие бројки.

И морав да управувам со мојата парализирана рака како обележувач

и да ги покривам цифрите како што ги вртев

така што кога ќе се вратев во нормална состојба,

ќе можев да кажам „Да, веќе ја свртев таа цифра.“

Некако, го свртев целиот број

и го слушав телефонот

и мојот колега ја крева слушалката и ми вели,

„Ву ву ву вууу.“ (смеа) И си мислам,

„Господе, па тој звучи како куче!“

И му велам - јасно во мојот ум му велам:

„Овде е Џил, ми треба твојата помош!“

А она што излезе од мојата уста беше “Ву ву ву вуу.“

И си мислам, „Господе, па и јас звучам како куче.“

Па, не можев да знам - не знаев

дека не можам да зборувам ниту да разбирам говор се дури не пробав.

Но, тој свати дека ми треба помош и ми прати помош.

И малку подоцна, се возам во амбулантна кола

од една болница во Бостон до Главната болница во Масачусетс

И се стуткав како фетус.

И исто како балон со последниот здив,

веднаш надвор од балонот, почувствував како мојата енергија

се подигна нагоре - и почувстував како мојот дух се предаде.

И во тој момент знаев дека јас не сум повеќе

кореограферот на мојот живот.

И, или докторите ќе го спасат моето тело и ќе ми дадат втора шанса

за живот, или ова е можеби

моментот на преминот.

Кога се разбудив подоцна тоа попладне, се шокирав кога дознав

дека сеуште сум жива. Кога почувствував дека мојот дух се предаде,

јас се збогував со својот живот.

И мојот ум сега се наоѓаше помеѓу две многу спротивставени

реалности. Стимулациите кои доаѓаа од моите сетила,

ги чувствував како чиста болка.

Светлина го гореше мојот ум како див пожар, а звуците

беа толку гласни и хаотични што не можев да разликувам

нечиј глас од позадинскиот шум, и само сакав да избегам.

Бидејќи не можев да ја идентигикувам позицијата на моето тело

во просторот, се чувстував огромна и се ширев,

исто како духот од лампата на Аладин.

И мојот дух пловеше слободно, како голем кит

кој плови во море од еуфорија без звуци.

Нирвана. Ја најдов Нирвана. И се сеќавам дека мислев,

нема шанси да можам да ја соберам цела оваа широчина

назад во моето мало тело.

Но тогаш сватив, „Јас сум сеуште жива! Јас сум жива,

и ја најдов Нирвана. И ја најдов Нирвана

и сеуште сум жива, тогаш сите што се живи

можат да најдат Нирвана.“. И си замислував свет

полн со прекрасни, убави, мирни, сочувствителни,

луѓе полни со љубов кои знаеа дека можат да се вратат на ова место

во било кое време. И дека можат намерно да одберат

да излезат десно од своите леви хемисфери

и да го пронајдат овој мир. И тогаш сватив

колкав подарок може да биде ова искуство

колкав увид за тоа како може да ги живееме своите животи,

и тоа ме мотивираше да заздравам.

Две и пол недели после повредата,

хирурзите ја отстранија истечената крв

со големина на голф топче кое ги притискаше моите центри за говор.

Тука сум со мама, која е вистински ангел во мојот живот.

Ми требаа 8 години за потполно да закрепнам.

Значи .. кои сме ние? Ние сме животната сила на универзумот,

со вештина во рацете и два когнитивни ума.

И имаме можност да избираме, од момент во момент,

кои сме и какви сакаме да бидеме во овој свет.

Тука и сега,

влегувам во свеста на мојата десна хемисфера, каде што сме.

Јас сум животната сила на универзумот.

Јас сум животната сила на 50 трилиони прекрасни молекуларни гении

кои што ја градат мојата форма, едно со се што постои.

Или, можам да одберам да влезам во свесноста

на мојата лева хемисфера, каде што станувам една индивидуа,

цврста. Одвоена од текот,

одвоена од вас. Јас сум Др. Џил Болти Тејлор:

интелектуалка, невроанатомичарка. Ова се „ние“ внатре во нас.

Што би одбрале? Што би одбрале и кога?

Верувам дека колку повеќе време

се трудиме да живееме од внатрешниот мир

на нашите десни хемисфери, толку повеќе мир ќе проектираме

надвор во светот, и како резултат целата наша планета ќе биде поисполнета со мир.

Мислев дека ова е идеја која вреди да се сподели.