باورهایی که می‌تواند زنان را ساکت کند- و چطور از قید آنها رها شویم

در هندوستان ( و خیلی از کشورهای دیگر)، به گفته دیپا ناریان، عالم جامعه شناس، دختران و زنان هنوز به واسطه آداب و رسوم و قید و بندهای سنتی صدای خود را خفه شده می یابند. در این گفتار صریح، او به شناسایی هفت هنجار عمیقا ریشه‌داری می‌پردازد که به نابرابری را تقویت می‌کنند-- و مردان را برای کمک به ایجاد تغییر فرا می‌خواند.

شاهرخ خان:
«دختر باید دیده شود، نه اینکه شنیده شود.»

«ساکت باش.» یا «هیس.»

این کلمات معمولا از همان بچگی
برای ساکت کردن دختران به کار می رود،

در بزرگسالی تکرار می شود

و حتی در پیری ادامه پیدا می کند.

با افتخار سخنران بعدی را معرفی می کنم:
یک قهرمان واقعی برای صدای زنان،

مشاور حوزه فقر، جنسیت، و توسعه

در بانک جهانی،

سازمان ملل و چندین
سازمان خیریه در هند، و سراسر دنیا.

او خودش را بازرس فرهنگی معرفی می کند.

بیایید با صدای بلند به دانشمند فرهنگی و
نویسنده شناخته شده خوش آمد بگوییم.

دیپا نرایان.

(موسیقی)

(تشویق)

دیپا نرایان: هدف هر پدر و مادر مهربانی

بزرگ کردن یک دختر خوب است،

ولی کاری که آنها درواقع انجام می دهند

محدود، محصور و خرد کردن دخترانشان است.

و وقتی آنها دختران را خرد می کنند

آنها را برای سواستفاده آماده می کنند.

این اتفاق آنقدر مخرب است

که هیچ پدرومادری نمی تواند آن را تحمل کند،

بنابراین پنهانش می کنند.

در هند، به این می گوییم: سازش.

مطمئنم که این کلمه را شنیده اید.

«عزیزم، یک کم بساز.

فقط بساز.

«مهم نیست چی میشه، تو بساز.»

"سازش" به دختران یاد می دهد
که بی قدرت باشند،

که وجود نداشته باشند، دیده نشوند،

که شخصیت نداشته باشند،

و به پسران یاد میدهد که اختیار
و قدرت را به دست بگیرند.

و در هم همینحین مشغول صحبت درباره
برابری جنسی و توانمندسازی زنان هستیم.

بعد از ۲۰۱۲، بعد از تجاوز دسته جمعی
در اتوبوسی در دهلی،

من واقعا می خواستم ریشه های
سواستفاده را پیدا کنم.

شروع کردم به پرسیدن یک سوال خیلی ساده:

امروزه این کهیک زن خوب یا یک مرد خوب باشی
برای تو به چه معناست؟

جوابهایی که شنیدم متعجبم کرد،

مخصوصا جوابهایی که
جوانان به این سوال دادند،

و این پروژه تبدیل به پروژه ای تحقیقاتی شد
و تمام وقتم را معطوف خودش کرد.

برای سه سال، به ۶۰۰ مرد و
زن و کودک گوش دادم،

تحصیل کرده، طبقه متوسط،

که منجر به ۱۸۰۰ ساعت صحبت

و ۸۰۰۰ صفحه یادداشت برداری شد.

و یک سال دیگر طول کشید
تا چیزی از ان دربیاید.

این روزها، زنان حصیل کرده و خوش لباس
را مثل خیلی از شما در این سالن می بینیم.

همه شما در این سالن و خودم،

و فکر می کنیم دنیا چقدر تغییر کرده،

ولی این تغییرات ظاهری و
بی نهایت گمراه کننده هستند،

چون در درون ما، تغییری رخ نداده است.

پس امروز، از فقر برای
شما حرف نمی زنم.

فقط از طبقه های متوسط
و بالای جامعه می گویم،

چون بیشتر از همه ما در
انکار به سر می بریم.

ما کسانی هستیم که بارها گفتیم

که وقتی زنان تحصیل کرده باشند،

وقتی شاغل شوند،

و وقتی درآمد داشته باشند،

برابر، توانمند و آزاد خواهند شد.

اینطور نیست.

چرا؟

از تحقیقاتم ،هفت عادت را شناسایی کردم

که باعث حذف زنان می شود،

زنان را محو می کند.

اما این عادات به قوت خود باقی میمانند

چون برای ما بسیار آشنا هستند

و ما آنها را خوب و اخلاقی می پنداریم.

چرا باید چیزی را که خوب
و اخلاقی است کنار گذاشت؟

خب، از یک طرف عاشق فرزندان
خود هستیم،

عاشق دختران خود هستیم،

و از طرف دیگر آنها را خرد می کنیم.

عادت اول: تو جسم نداری.

قدم اول برای تبدیل هر دختری به روح،
ناپدید کردن بدنش است،

تظاهر به اینکه او بدن ندارد.

آکانگشا ۲۳ ساله می گوید:

«تو خانواده ام هیچوقت از بدن حرف نمی زنیم،
هیچوقت.»

و در همین سکوت

از میلیونها دختر سواستفاده جنسی می شود،

و آنها حتی به مادرانشان هم نمی گویند.

و حرف های منفی که از دیگران شنیده می شود

باعث می شود که ۹۰ درصد زنان
از بدن خود بیزار باشند.

وقتی دختری جسمش را طرد می کند،

منکر تنها خانه ای که دارد میشود

و نامرئی شدن و عدم امنیت

پایه های لرزان سازنده او میشوند.

عادت دوم: هیچی نگو، ساکت!

اگر قرار نیست وجود داشته باشی

و بدنی نداری

چطور می توانی صدا داشته باشی؟

تقریبا تمام زنان گفتند:

وقتی کوچک بودم مادرم اخم می کرد و می گفت:

«حرف نزن، هیچی نگو، ساکت باش.

با نرمی حرف بزن، بحث نکن،
و هیچوقت جواب نده.

(به هندی: جواب نهی دنا»

مطمئنم همه شما این را شنیدید.

سر همین دختران می ترسند،
و عقب می کشند.

و ساکت می شوند و می گویند:

« ولش کن، (به هندی: جان دو)

فایده اش چیست؟ کسی که گوش نمیده.»

زنان تحصیل کرده می گویند که

اولین مشکلشان این است که

تواناییِ با آزادی حرف زدن را ندارند،

انگار که پایی روی گلویشان است

آماده خفه کردنشان.

سکوت زنان را تکه تکه می کند.

عادت سوم: کسی باش که دیگران
را خوشحال می کند.

دیگران را خوشحال کن.

همه زنی را که خوب است و همیشه
لبخند می زند دوست دارند،

زنی که هرگز نه نمیگوید، هرگز عصبانی نمیشود

حتی اگر استثمار شود.

امیشا، ۱۸ ساله، میگوید:

«پدرم گفت،

اگر لبخندت را نبینم احساس
خوبی نخواهم نداشت.»

برای همین لبخند می زند.

پس پدرش به او یاد داده که

خوشحالی من از خوشحالی تو مهمتر است.

و در این تجارت تلاش کردن برای
خوشحال نگه داشتن همه

دختران از تصمیم گیری خواهند ترسید.

و وقتی از آنها بپرسی چرا، جواب می دهند:

-«حالا... هرچی! (کوچ بهی)

هرچی پیش آید، خوش آید، (چالتا هایی).»

دارشا ۲۵ ساله،

با افتخار گفت:

«من خیلی انعطاف پذیرم.

هر چیزی که دیگران بخواهند می شوم.»

چنین دخترانی از رویاها، خواسته هایشان

دست می کشند،

و هیچکس حتی متوجه هم نمی شود،

به جز افسردگی.

که وارد می شود.

تکه ای دیگر از دختر کنده میشود.

عادت چهارم: تمایلات جنسی نداری.

فکر میکنم همه شما موافقید که
با جمعیتی بالای ۱.۳ میلیارد

سکس چیز جدیدی برای هند نیست.

آنچه جدید است این است که
آدمهای بیشتری تایید می کنند که

زنان هم حق داشتن میل جنسی دارند.

ولی چطور زنی که اجازه ندارد که
مالک بدن خودش باشد،

زنی که درباره بدنش آموزشی ندیده،

و آزار جنسی دیده،

زنی که نمی تواند بگوید نه،

و سرشار از احساس شرم است،

چطور میتواند میل جنسی اش را مطرح کند؟

امیال جنسی زنان سرکوب شده ست.

عادت پنجم: به زنان اعتماد نکن.

فکر کنید دنیا چطور می شد

اگر زنان با هم متحد می شدند،

اما برای اینکه مطمئن شویم
این اتفاق نمی افتد

فرهنگمان ارزش اخلاقی بالایی را در

وفادار ماندن به مردها و اسرار
خانوادگی قائل می شود.

زنان زیادی گفتند:

«من فقط یک زن قابل اعتماد می شناسم،

و یعنی خودم.»

اوان روچی، ۳۰ ساله،

که در توانمندسازی زنان در
دانشگاه دهلی کار می کند، گفت،

« من به زنان اعتماد ندارم.
حسودند و پشت آدم حرف میزنند.»

مشخصا به این ترتیب در شهرها،

زنان به گروه های زنان نمی پیوندند،

و وقتی از آنها می پرسی چرا، می گویند:
- وقت غیبت کردن نداریم.»

تخریب یک زن تنها خیلی راحت تر است.

عادت ششم: وظیفه مهمتر از خواسته های شخصی.

موشگان تعریف بلند و بالایی از یک
دختر خوب داد، و خودش تنها ۱۵ ساله است.

«مهربان، نجیب، مودب، دوست داشتنی،

غمخوار، راستگو، حرف شنو،
نگه داشتن احترام بزرگترها،

بی قید و شرط به بقیه کمک می کند،
با همه خوب است و وظایفش را انجام می دهد.»

خسته کننده است، نه؟

وقتی وظایفت را انجام می دهی،

همان یک ذره خواسته ای هم که داشتی
از بین می رود.

و وقتی مادران فداکار
چیزی برای حرف زدن ندارند

به جز حرف غذا--

«غذا خوردی؟
خانا خا لیا؟ چی می خوای بخوری؟»

مردانی مثل سوراب، که ۲۴ سال دارد،
آنها را حوصله سر بر می خوانند.

زن تبدیل به پسماند می شود.

عادت هفتم: کاملا وابسته باش.

همه این عادات در مجموع
زنان را از بین می برند

و آنها را سرشار از ترس می کنند

و مجبورشان می کنند که برای بقا
به مردان وابسته شوند،

و این به ساختار مردسالارانه قدرت می دهد
که به راهش ادامه دهد.

پس این هفت عادتی که ما فکر می کردیم
خوب و اخلاقی هستند

زندگی را از دست دختران می رباید

و مردان را در جایگاه
سواستفاده قرار می دهد.

ما باید تفییر کنیم.

چطور تفییر کنیم؟

عادت فقط عادت است.

هر عادتی یک روزی یاد گرفته شده،

پس میتوانیم آنها را از یاد ببریم

و این تغییرات شخصی بی نهایت مهم است.

من هم باید تغییر می کردم.

اما باعث نمی شود سیستم تغییر کند،

سیستمی که میلیونها زن دیگر را له می کند.

پس باید سراغ ریشه ها برویم.

ما باید معنی زن خوب و مرد خوب
را تغییر دهیم،

چون شالوده هر اجتماعی است.

ما زنان منعطف نمی خواهیم،
بلکه تعاریف منعطف می خواهیم،

برای مردان هم صادق است،

و این تغییر بزرگ اجتماعی
نمی تواند بدون حضور مردان رخ دهد.

ما به شما نیاز داریم.

به مردان نیاز داریم تا
قهرمانان تغییر شوند،

تا ماهیچه های قوی تغییر باشند.

و گر نه دو قرن دیگر هم می گذرد

تا دخترانمان و پسرانمان،

امن و آزاد باشند.

تصور کنید که نیم میلیون زن،
با حمایت مردان به هم بپیوندند

که با هم حرف بزنند، برای
گفتگو و برای تغییر

درباره مسائل شخصی و سیاسی،

و تصور کنید مردان در حلقه های خودشان،

و تصور کنید زنان و مردان پیش هم بیایند،
فقط برای اینکه به هم گوش دهند

عاری از قضاوت، سرزنش،

تهمت و شرمساری.

فکر کنید چقدر میتوانیم تغییر کنیم.

میتوانیم این کار را با هم انجام دهیم.

خانمها، سازش نکنید.

آقایان، ساز کنید.

الان وقتش است.

متشکرم.

(تشویق حضار)

شاهرخ خان: چه زیبا بیان شد،
فوق العاده بود.

همه، خواهش می کنم: دیپا.

وقتی گوش می دادم متوجه شدم که

حتی در ساده توین گفتگویی که با زنان داریم،

در حقیقت خیلی تهاجمی هستیم.

مثلا من خودم گاهی به دخترم می گویم:

«هندی: ای دوست اگر من هستی،
حس خوب و بد من را داری.»

متاسفم، دیگر این حرف را نمی زنم.

از امروز این را به می گویم.

هر کاری می کنی بکن.

«حتی اگه خوشحال نباشی هم دوستت دارم

من هر چه بگویم، تو آن کاری
که میخواهی را بکن.»

(تشویق حضار)

چه حسی داشتی،

وقتی به آن همه داستان و خواسته های
برآورده نشده، آن همه

عدم استقلال گوش دادی،

از دخترانی که ما معمولا فکر می کنیم
که گلیم خودشان را از آب بیرون کشیده اند؟

دیپا: خیلی افسرده شدم.

برایم شوکه کننده بود،
برای همین توقف نکردم.

من هیچ برنامه ای برای این تحقیق
و نوشتن کتاب نداشتم.

هفده کتاب قبل این نوشته بودم
و فکر می کردم همین کافی باشد.

ولی وقتی به دانشگاه سنت استفان رفتم.

و این را شنیدم، از نخبه ترین دانشگاه دهلی،

از زنان و مردان جوان،

که درباره این حرف زدند که
مرد بودن و زن بودن برایشان چه مفهومی دارد

و حرفشان مثل حرف من نبود،
مثل حرفهای هم نسلیهای مادرم بود.

بنابراین از این دانشگاه به
آن دانشگاه رفتم.

چیزی که به من ضربه می زد این بود

که هر کدام از زنها حس می کردند تنها هستند،

که ترسشان را مخفی می کنند،
رفتارشان را مخفی می کند،

چون فکر می کنند این ایراد فردی است.

در حالیکه ایرادی فردی نیست، آموزش غلط است.

من فکر می کنم که مهم ترین آشکار سازی

این باشد که اگر تظاهر را کنار بگذاریم.

آن وقت دنیا تفییر می کند.

شاهرخ خان: شما دخترها با چیزی که
دیپا می گوید موافقید؟

(تشویق حضار)

همین الان دیدم که آن
دختر می گوید:

«شنیدی؟ شنیدی چی گفت؟
تو این حرف را به من می زنی.»

و همین طور هم باید باشد.

شما، پسرها سازش کنید.
ما بیشتر از این نمی سازیم، درسته؟

(تشویق)

بسیار سپاسگزارم.
روز خوبی داشته باشید، ممنون.

(نشویق)