Na mente dun mestre da procrastinación

Tim Urban sabe que non ten sentido procrastinar, pero nunca foi quen de librarse do hábito de esperar ata o último minuto para facer as cousas. Nesta charla hilarante e reveladora, Urban lévanos de viaxe polas enchentas de YouTube, os tobos de coellos e os episodios de contemplación a través da ventá... e anímanos a meditar sobre que estamos aprazando realmente, antes de quedar sen tempo.

Na universidade,

estudei Ciencias Políticas,

iso significa que tiven que escribir
moitos artigos,

Cando un estudante normal
escribe un artigo,

debe organizar o traballo un pouco así.

Xa saben...

(Risas)

Empezas quizais un pouco lento,

pero fas bastante a primeira semana

así, traballando duro uns días máis,

todo estará acabado, todo en orde.

(Risas)

Encantaríame facelo dese modo.

Ese sería o plan.

Teríao todo listo,

pero despois, chega a hora
de escribir o artigo,

o que realmente fago é isto.

(Risas)

E iso pasa con tódolos artigos.

Entón chegou a tese de 90 páxinas,

un artigo ao que se supón
que lle dedicas un ano.

Sabía que para un traballo así,
non era viable o meu ritmo normal.

Era un proxecto grande de máis.

Entón planifiquei todo,

e decidín que debía facer algo coma isto.

Así debería ser o ano.

Empezaría de forma suave,

aumentaría o ritmo nos meses do medio,

e logo, o sprint final

como unha pequena escaleira.

Que traballo ía custar
subir unha escaleira?

Non moito, verdade?

Pero entón, pasou algo moi gracioso.

Aqueles primeiros meses?

Como viñeron, marcharon,

e non puiden facer case nada.

Así que fixen un novo plan axustado.

(Risas)

E despois...

(Risas)

Pero os meses do medio tamén pasaron,

e non escribín nin unha palabra,

e aquí estabamos.

Despois dous meses convertéronse nun,

que se converteu en dúas semanas.

E un día espertei

e quedaban tres días para a entrega

e non tiña nada escrito,

de modo que fixen o único que podía:

escribín 90 páxinas en 72 horas,

pasei dúas noites enteiras sen durmir

--os humanos non deberiamos
pasar dúas noites en vela--

corrín polo campus,

saltei a cámara lenta,

e entreguei a tese xusto no límite.

Pensei que con iso acababa todo,

pero unha semana despois

chamáronme da universidade.

Dixeron: "Tim Urban?"

Eu dixen: "Si".

Dixeron: "Temos que falar
sobre a súa tese".

Eu dixen: "Vale".

E eles:

"É a mellor que vimos na vida".

(Risas)

(Aplausos)

Iso non ocorreu.

(Risas)

Era unha tese malísima.

(Risas)

Só quería gozar dese momento
en que todos pensaron:

"Este tipo é incrible!"

(Risas)

Non, non, era malísima.

En calquera caso, hoxe escribo un blog.

Escribo o blog Wait But Why.

E hai un par de anos, decidín
escribir sobre a procrastinación.

A miña conduta sempre desconcertou
os non procrastinadores do redor,

e quería explicarlles
aos non procrastinadores do mundo

que pasa pola cabeza dun procrastinador,

e por que somos así.

Eu tiña a hipótese

de que o cerebro dos procrastinadores
era realmente distinto

do cerebro do resto da xente.

Para probalo, encontrei
un laboratorio con RMI

que me deixou facer
unha resonancia do meu cerebro

e unha do cerebro dun non procrastinador,

para que as puidese comparar.

E hoxe tróuxenas aquí para mostrárllelas.

Observen con atención
a ver se encontran a diferenza.

Se non son expertos
en procesos cerebrais,

non é algo tan obvio,
pero só observen, de acordo?

Velaquí o cerebro
dun non procrastinador.

(Risas)

Agora...

este é o meu cerebro.

(Risas)

Hai unha diferenza.

Os dous teñen alguén
que toma decisións racionais,

pero o cerebro do procrastinador

tamén ten un Mono
da Gratificación Instantánea.

Que significa isto para o procrastinador?

Significa que todo está ben
ata que pasa isto.

[É o momento ideal
para traballar un pouco.] [Non!]

O Tomador de Decisións Racionais
tomará a decisión racional

de facer algo produtivo,

pero ao Mono non lle gusta o plan,

por iso colle o temón,

e di: "Mellor, vamos ler
a páxina enteira da Wikipedia

do escándalo Nancy Kerrigan/Tonya Harding,

porque xusto me acabo de lembrar diso.

(Risas)

Entón...

(Risas)

Despois imos ir á neveira,

para ver se hai algo novo alí
desde os últimos 10 minutos.

Logo, imos entrar nunha espiral de YouTube

que comeza con vídeos
de Richard Feynman falando de imáns

e remata moitísimo despois
mirando entrevistas

da nai de Justin Bieber.

(Risas)

"Todo iso vai levar un anaco,

así que non imos ter tempo
de facer ningún traballo hoxe.

Síntoo!"

(Suspira)

Pero, que está pasando aquí?

O Mono da Gratificación
Instantánea non parece ser o tipo

que queremos ter ao timón.

Vive totalmente o momento actual.

Non ten memoria do pasado,
non coñece o futuro,

e só lle importan dúas cousas:

o fácil e o divertido.

No mundo animal iso funciona.

Se es un can

e pasas toda a vida facendo só
cousas fáciles e divertidas,

tes un éxito enorme!

(Risas)

E para o Mono,

os humanos somos só outra especie animal.

Tes que durmir ben, comer ben
e propagarte na seguinte xeración.

Isto en tempos tribais
pode que funcionase ben.

Pero, por se non o notaron,
non estamos nos tempos tribais.

Estamos nunha civilización avanzada,
e o Mono non sabe que é iso.

Por iso temos outro tipo no noso cerebro,

o Tomador de Decisións Racionais,

que nos permite facer cousas
que ningún outro animal pode.

Podemos visualizar o futuro.

Podemos ver as cousas en perspectiva.

Facer plans a longo prazo.

E esta parte quere ter todo iso en conta.

E quere que fagamos

o que teña sentido facer xusto agora.

Ás veces ten sentido

facer cousas fáciles e divertidas,

como cear ou ir durmir,

ou gozar dun merecido descanso.

Por iso hai un solapamento.

Ás veces están de acordo.

pero outras veces, ten moito máis sentido

facer cousas máis difíciles
e menos pracenteiras,

polo ben da perspectiva.

E aí é cando se xera o conflito.

Para o procrastinador,

ese conflito adoita rematar
sempre da mesma maneira,

pasando unha morea de tempo
nesta zona laranxa,

un lugar fácil e divertido
totalmente fóra do círculo da Lóxica.

Eu chámolle o Patio Escuro.

(Risas)

O Patio Escuro é un lugar

que todos os procrastinadores
coñecedes moi ben.

Alí teñen lugar actividades de ocio

en momentos
nos que non deberían ter lugar.

A diversión que se obtén no Patio Escuro

non é diversión real,
porque é totalmente inmerecida,

e o aire está cargado de culpa,
temor, ansiedade, auto odio...

todos os sentimentos do bo procrastinador.

E a pregunta é: nesta situación,
co Mono ao timón,

como é que o procrastinador
consegue chegar a esta zona azul,

un lugar menos pracenteiro
pero onde ocorre o realmente importante?

Pois, resulta que o procrastinador
ten un anxo da garda,

alguén que sempre o vixía e vela por el

nos momentos máis escuros...

alguén chamado o Monstro do Pánico.

(Risas)

O Monstro do Pánico está durmido
a maior parte do tempo,

pero acorda de súpeto
sempre que se aproxima o fin dun prazo

ou hai perigo de vergonza pública,

un desastre na carreira
ou outra consecuencia aterradora.

E, o máis importante, é a única cousa
da que ten medo o Mono.

Volveuse moi relevante
na miña vida recentemente,

porque a xente de TED
contactou comigo hai uns seis meses

e invitoume a dar unha charla TED.

(Risas)

E, claro, dixen que si.

Para min sempre foi un soño
ter dado unha charla TED no pasado.

(Risas)

(Aplausos)

Pero no medio de toda esta euforia,

o Tomador de Decisións Racionais
parecía ter outra cousa en mente.

Dicía: "Temos claro
o que acabamos de aceptar?

Entendemos o que vai ocorrer
un destes días no futuro?

Hai que sentarse
e traballar nisto agora mesmo".

E o Mono dicía: "Totalmente de acordo,
pero só imos abrir Google Earth,

e facer zoom ata o fondo da India,
como a uns 60 metros do solo,

e subir durante dúas horas e media
ata chegar á cima do país,

para ter un mellor coñecemento da India".

(Risas)

Iso foi o que fixemos ese día.

(Risas)

A medida que seis meses pasaban a catro,
e logo a dous e logo a un,

o equipo de TED decidiu
anunciar os oradores.

E eu abrín a páxina web
e alí estaba a miña cara mirándome.

E adiviñan quen espertou?

(Risas)

Entón, o Monstro do Pánico
comeza a perder a cabeza,

e uns segundos máis tarde,
todo o sistema entra en caos.

(Risas)

E o Mono -lembren que ten
un medo inmenso do Monstro do Pánico-

bum! chimpa para a árbore!

E, finalmente,

o Tomador de Decisións Racionais
pode coller o timón,

e eu podo comezar a traballar na charla.

O Monstro do Pánico explica

todo tipo de comportamentos
absurdos do procrastinador,

explica como alguén coma min
pode pasar 2 semanas

sen conseguir escribir
a frase inicial dun artigo,

e logo atopa milagrosamente
unha ética de traballo incrible

para estar en pé toda a noite
e escribir oito páxinas.

Toda esta situación,
cos tres personaxes...

é o sistema do procrastinador.

Non é marabilloso,
pero ao final, funciona.

Sobre isto decidín escribir no blog
hai un par de anos.

Cando o fixen, abraioume a resposta.

Recibín literalmente miles de correos,

de todo tipo de persoas
de todo o mundo,

que facían todo tipo de cousas.

Había enfermeiros, banqueiros,
pintores, enxeñeiros

e unha morea de estudantes
de doutoramento.

(Risas)

Todos escribían dicindo o mesmo:

"Tamén teño ese problema".

Pero o que me chocou foi o contraste
entre o ton superficial do que publiquei

e a melancolía dos correos.

Estas persoas escribían
cunha frustración intensa

sobre os efectos
da procrastinación nas súas vidas,

sobre os efectos do Mono nas súas vidas.

E pensei nisto, e dixen para min:

Se o sistema do procrastinador
funciona, entón que está pasando?

Por que todas estas persoas
están tan deprimidas?

Pois resulta que hai dous tipos
de procrastinación.

Todo o que expliquei hoxe,
os exemplos que dei,

todos teñen prazos.

E cando hai prazos,

os efectos da procrastinación
están acoutados na curta duración

porque o Monstro do Pánico intervén.

Pero hai outro tipo de procrastinación

que acontece en situacións
nas que non hai un prazo límite.

Por iso, se alguén quere
unha carreira independente

--algunha cousa artística
ou emprendedora--

non hai prazos nesas cousas ao principio,
porque non pasa nada,

ata que se sae fóra
e se fai o traballo duro

para coller pulo e mover as cousas.

Tamén hai cousas importantes
fóra da carreira

que non teñen prazos,

como visitar a familia,
facer exercicio e coidar da saúde,

ocuparse dunha relación

ou rematar unha relación
que non funciona.

Pero se o único mecanismo
do procrastinador para facer estas cousas

é o Monstro do Pánico,
hai un problema,

porque en todas estas situacións
sen prazos,

non aparece o Monstro do Pánico.

Non ten motivos para espertar,

por iso os efectos da procrastinación
non se acoutan;

simplemente se prolongan para sempre.

E esta procrastinación de longa duración

é menos visible e menos comentada

ca a divertida, a de curta duración,
a que ten prazos.

Polo xeral padécese
en silencio e en privado.

E pode ser a fonte

dunha inmensa infelicidade
a longo prazo e de remorsos.

E, pensei, por iso me escribían
todas aquelas persoas,

e por iso se sentían tan mal.

Non se trata de que estean apurados
con algún proxecto.

É que a procrastinación de longa duración
fainos sentir coma espectadores,

ás veces, das súas propias vidas.

A frustración non vén de que non poidan
alcanzar os seus soños;

senón do feito de non poder
sequera comezar a perseguilos.

Por iso, ao ler estes correos
tiven unha pequena epifanía...

non creo que existan
os non procrastinadores.

Así é... Penso que todos vostedes son
procrastinadores.

Pode que non sexan todos un desastre,

coma algúns de nós,

(Risas)

e algúns de vostedes pode que teñan
unha relación saudable cos prazos,

pero lembren: a trampa
máis raposeira do Mono

é cando os prazos non existen.

Agora quero mostrarlles unha última cousa.

A isto chámolle Calendario da Vida.

Hai unha caixa por cada semana
dunha vida de 90 anos.

Non son tantas caixas,

sobre todo porque xa usamos
unha morea delas.

Creo que todos temos que mirar
con moita atención este calendario.

Precisamos pensar sobre as cousas
que estamos procrastinando,

porque todos procrastinamos
cousas na vida.

Temos que estar atentos
ao Mono da Gratificación Instantánea.

É unha tarefa para todos nós.

E visto que non quedan
tantas caixas por diante,

é un traballo que, probablemente,
debería comezar hoxe.

Ben, quizais non hoxe, pero...

(Risas)

Xa saben...

En breve.

Grazas.

(Aplausos)