ในความคิดของนักผัดวันประกันพรุ่งขั้นเทพ
-
0:01 - 0:02ในมหาวิทยาลัย
-
0:03 - 0:05ผมเรียนเอกสาขาการปกครอง
-
0:05 - 0:07ซึ่งหมายความว่า
ผมจะต้องเขียนบทความเยอะแยะ -
0:07 - 0:09ทีนี้ เมื่อเด็กนักเรียนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง
เขียนบทความ -
0:09 - 0:12พวกเขามักจะวางแผนการทำงานทำนองนี้
-
0:12 - 0:13นั่นแหละครับ --
-
0:13 - 0:15(เสียงหัวเราะ)
-
0:15 - 0:17คุณอาจเริ่มทำงานช้าไปหน่อย
-
0:17 - 0:19แต่คุณก็ทำได้เยอะพอควร
ในสัปดาห์แรก -
0:19 - 0:20ด้วยการทำงานที่หนักกว่าเดิม
ในหลายวันต่อมา -
0:20 - 0:23งานทุกอย่างก็เสร็จ
ทุกอย่างสงบเรียบร้อยดี -
0:23 - 0:24(เสียงหัวเราะ)
-
0:24 - 0:26และผมก็อยากจะทำแบบนั้น
-
0:26 - 0:27นั่นแหละแผนผมเลย
-
0:27 - 0:30ผมอยากจะพร้อมทำมัน
-
0:30 - 0:32แต่ อันที่จริง บทความไม่ออกมาดั่งใจ
-
0:32 - 0:34และผมก็จะทำอะไรแบบนี้
-
0:34 - 0:37(เสียงหัวเราะ)
-
0:37 - 0:39และมันก็เกิดขึ้นกับทุกบทความของผม
-
0:40 - 0:44แต่แล้วมันมาถึงตอนที่ผมต้องทำ
วิทยานิพนธ์ 90 หน้า -
0:44 - 0:46บทความที่คุณควรให้เวลากับมันเป็นปี
-
0:46 - 0:49และผมก็รู้ว่า สำหรับบทความแบบนี้
คงไม่เหมาะกับการทำงานตามวิสัยของผม -
0:49 - 0:51มันเป็นโครงการที่ใหญ่เกินไป
-
0:51 - 0:52ผมจึงวางแผนขึ้นมา
-
0:52 - 0:55และตัดสินใจว่าผมจะต้องทำอะไรแบบนี้
-
0:56 - 0:57นี่คือการดำเนินการในหนึ่งปี
-
0:57 - 0:59ผมเริ่มอย่างเบา ๆ
-
0:59 - 1:02และก็เร่งเครื่องขึ้นตอนกลาง ๆ
-
1:02 - 1:04และตอนสุดท้าย ก็เร่งกันแบบเหยียบมิด
-
1:04 - 1:06เหมือนปีนขึ้นบันได
-
1:06 - 1:08มันจะไปยากอะไรกันนักเชียว
กับแค่การขึ้นบันได -
1:08 - 1:10จริงไหมครับ
-
1:11 - 1:13แต่ว่า เรื่องสุดขันก็เกิดขึ้น
-
1:13 - 1:14ช่วงเดือนแรก ๆ
-
1:15 - 1:16ความรู้สึกนั้นมา ๆ ไป ๆ
-
1:16 - 1:18และผมก็ไม่ค่อยได้ทำอะไร
-
1:18 - 1:19เราก็เลยมีการปรับแผนเจ๋ง ๆ กันใหม่
-
1:19 - 1:21(เสียงหัวเราะ)
-
1:21 - 1:22และแล้ว --
-
1:22 - 1:24(เสียงหัวเราะ)
-
1:24 - 1:27แต่ช่วงตอนกลาง ๆ นั้นผ่านเลยไป
-
1:27 - 1:29และผมก็แทบไม่ได้เขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
-
1:29 - 1:31และเราก็มาอยู่ตรงนี้
-
1:32 - 1:34และจากนั้น สองเดือนก็กลายเป็นหนึ่งเดือน
-
1:34 - 1:36ซึ่งกลายเป็นสองสัปดาห์
-
1:36 - 1:37และวันหนึ่งผมก็ตื่นขึ้นมา
-
1:38 - 1:40โดยกำหนดเส้นตายส่งคืออีกสามวัน
-
1:42 - 1:43ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย
-
1:43 - 1:46และผมก็เลยทำสิ่งเดียวที่ผมทำได้
-
1:46 - 1:48ผมเขียนทั้งหมด 90 หน้า ภายใน 72 ชั่วโมง
-
1:48 - 1:50อดหลับอดนอนไม่ใช่แค่หนึ่ง
แต่เป็นสองคืนเต็ม ๆ -- -
1:50 - 1:53มนุษย์ไม่ควรที่จะอดนอนติดกันสองคืน --
-
1:54 - 1:56วิ่งป่าราบไปมหาวิทยาลัย
-
1:56 - 1:58พุ่งไปแบบสโลว์โมชัน
-
1:58 - 2:00และส่งทันกำหนดเส้นตายพอดี
-
2:00 - 2:02ผมคิดว่านั่นมันจบละ
-
2:02 - 2:04แต่สัปดาห์ต่อมา ผมก็ได้รับโทรศัพท์
-
2:04 - 2:05และเป็นคนที่คณะก็โทรมา
-
2:06 - 2:07พวกเขาบอกว่า "นั่น ทิม เออร์บัน ใช่ไหม"
-
2:07 - 2:09ผมบอกว่า "ครับ"
-
2:09 - 2:11พวกเขาบอกว่า "เราอยากให้คุณอธิบาย
เกี่ยวกับเรื่องวิทยานิพนธ์หน่อย" -
2:11 - 2:13ผมบอกว่า "โอเค"
-
2:13 - 2:15และพวกเขาบอกว่า
-
2:15 - 2:17"มันเจ๋งที่สุดเท่าที่เราเคยอ่านมาเลย"
-
2:17 - 2:19(เสียงหัวเราะ)
-
2:20 - 2:23(เสียงปรบมือ)
-
2:25 - 2:26นั่นไม่ได้เกิดขึ้นครับ
-
2:26 - 2:28(เสียงหัวเราะ)
-
2:28 - 2:31มันเป็นวิทยานิพนธ์ที่แย่สุด ๆ
-
2:31 - 2:33(เสียงหัวเราะ)
-
2:33 - 2:37ผมอยากจะมีวินาทีแห่งความสุข
แบบตอนที่พวกคุณคิดว่า -
2:38 - 2:39"หมอนี่มันเจ๋งจริง"
-
2:39 - 2:41(เสียงหัวเราะ)
-
2:41 - 2:42ไม่ครับ มันแย่สุด ๆ เลย
-
2:43 - 2:47ครับ ทุกวันนี้ ผมทำงานเป็นคนเขียนบล๊อค
-
2:47 - 2:49ผมเขียนบล๊อคชื่อว่า เวดท์ บัท วาย
(Wait But Why) -
2:49 - 2:52และสองสามปีก่อน ผมตัดสินใจ
ที่จะเขียนเกี่ยวกับการผัดวันประกันพรุ่ง -
2:52 - 2:56พฤติกรรมของผมมักจะไม่เป็นระเบียบอยู่เรื่อย
มีคนที่ผัดวันประกันพรุ่งรายล้อม -
2:56 - 2:59และผมอยากจะอธิบายให้คนที่
ไม่ได้เป็นคนที่ผัดวันประกันพรุ่งเข้าใจ -
2:59 - 3:01ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในสมอง
ของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง -
3:01 - 3:03และทำไมเราถึงเป็นแบบนี้
-
3:03 - 3:04ครับ ผมมีสมมติฐาน
-
3:04 - 3:07ว่าสมองของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
มีความแตกต่างออกไป -
3:07 - 3:09จากสมองของคนอื่น ๆ
-
3:10 - 3:12และเพื่อเป็นการทดสอบ
ผมพบห้องปฏิบัติการ MRI -
3:12 - 3:14ที่ยอมให้ผมสแกนสมองของผม
-
3:14 - 3:17และสมองของ
คนที่ไม่ใช่คนที่ผัดวันประกันพรุ่ง -
3:17 - 3:18เพื่อที่ผมจะได้เปรียบเทียบกัน
-
3:19 - 3:21ผมเอามาให้คุณชมกันด้วย
-
3:21 - 3:24ผมอยากให้คุณมองดูดี ๆ
ว่าคุณเห็นความแตกต่างอะไรหรือเปล่า -
3:24 - 3:27ผมรู้ว่า ถ้าคุณไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมอง
-
3:27 - 3:29มันจะไม่ชัดเจนเท่าไร
แต่ลองพยายามดูนะครับ -
3:29 - 3:31นี่คือสมองของ
คนที่ไม่ใช่คนที่ผัดวันประกันพรุ่ง -
3:32 - 3:34(เสียงหัวเราะ)
-
3:34 - 3:35ทีนี้ ...
-
3:36 - 3:38นี่คือสมองของผม
-
3:38 - 3:41(เสียงหัวเราะ)
-
3:44 - 3:45มันมีความแตกต่าง
-
3:46 - 3:48ในสมองทั้งสองแบบนี้
มีผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ -
3:48 - 3:50แต่สมองของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
-
3:50 - 3:53ยังมีเจ้าลิงหลั่นล้าอีกด้วย
-
3:53 - 3:55ที่นี้ มันหมายความว่าอย่างไร
สำหรับคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง -
3:55 - 3:58ครับ มันหมายความว่า
ทุกอย่างโอเค จนกระทั่งสิ่งนี้เกิดขึ้น -
3:58 - 4:00[นี่เป็นเวลาที่เหมาะเหมงที่สุดท่จะทำงาน]
[ไม่อะ] -
4:00 - 4:03ฉะนั้นผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ
จำทำการตัดสินใจอย่างมีหลักการ -
4:03 - 4:05เพื่อทำอะไรบางอย่างที่มีประสิทธิภาพ
-
4:05 - 4:07แต่เจ้าลิงไม่ชอบแผนนั้น
-
4:07 - 4:09มันก็เลยเข้าคุมพวงมาลัยซะเอง
-
4:09 - 4:12และมันบอกว่า "อันที่จริง
มาอ่านวิกิพีเดียกันเหอะ -
4:12 - 4:14เรื่องฉาวของ
แนนซี คาร์ริแกน/ทันยา ฮาร์ดิง -
4:14 - 4:16เพราะว่าฉันจำได้ว่ามันมีเรื่องนี้นะ
-
4:16 - 4:17(เสียงหัวเราะ)
-
4:17 - 4:18แล้ว --
-
4:18 - 4:20(เสียงหัวเราะ)
-
4:20 - 4:22จากนั้นเราก็เดินตรงไปหาตู้เย็น
-
4:22 - 4:24เพื่อดูว่ามีอะไรใหม่ในนั้นไหม
ทุก ๆ 10 นาที -
4:25 - 4:27หลังจากนั้น เราก็จะเข้าไปยังวังวนยูทิวบ์
-
4:27 - 4:30โดยเริ่มจากวีดีโอ
ริชาร์จ ไฟน์แมน พูดเรื่องเกี่ยวกับแม่เหล็ก -
4:30 - 4:33และหลังจากนั้นอีกนาน
เราก็จะจบด้วยการดูสัมภาษณ์ -
4:33 - 4:35แม่จัสติน บีเบอร์
-
4:35 - 4:37(เสียงหัวเราะ)
-
4:37 - 4:39"หมดนั่นคงใช้เวลาสักพัก
-
4:39 - 4:43เราคงไม่มีเวลาที่จะทำตามตารางการทำงานวันนี้
-
4:43 - 4:44โทษทีนะ"
-
4:44 - 4:45(เฮ้อ)
-
4:46 - 4:50เอาล่ะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น
-
4:51 - 4:54เจ้าลิงหลั่นล้าไม่สมควรจะรับหน้าที่
-
4:54 - 4:55คุมพวงมาลัย
-
4:55 - 4:57มันใช้ชีวิตไปวัน ๆ
-
4:57 - 5:00มันไม่มีความทรงจำในอดีต
ไม่ได้ล่วงรู้ถึงอนาคต -
5:00 - 5:02และสนใจแค่อะไรสองสามอย่าง
-
5:02 - 5:04คือ เรื่องสบาย ๆ และสนุก ๆ
-
5:04 - 5:07ถ้ามันเป็นโลกของสรรพสัตว์
มันก็คงไม่เป็นไร -
5:07 - 5:09ถ้าคุณเป็นสุนัข
-
5:09 - 5:12และในชีวิตคุณไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่า
ทำเรื่องสบาย ๆ และสนุก ๆ แล้วล่ะก็ -
5:12 - 5:13คุณประสบความสำเร็จอย่างใหญ่หลวงแล้วล่ะครับ
-
5:13 - 5:15(เสียงหัวเราะ)
-
5:15 - 5:17และสำหรับเจ้าลิงนั่น
-
5:18 - 5:20คนก็เป็นแค่สัตว์อีกอย่างหนึ่ง
-
5:20 - 5:25คุณต้องนอนให้พอ ต้องกินให้อิ่ม
และดำรงเผ่าพันธุ์มีลูกมีหลาน -
5:25 - 5:27ซึ่งในยุคมนุษย์ถ้ำมันก็คงโอเค
-
5:27 - 5:30แต่ถ้าคุณสังเกตดู
คุณจะรู้ว่าเราไม่ได้อยู่ในยุคนั้น -
5:30 - 5:34เราอยู่ในสังคมที่มีความซับซ้อน
และลิงก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร -
5:34 - 5:36ซึ่งเป็นเหตุผลว่า
ทำไมเราจึงมีอีกนายหนึ่งในสมองของเรา -
5:36 - 5:39ผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ
-
5:39 - 5:42ที่ทำให้เรามีความสามารถทำสิ่งต่าง ๆ
ที่สัตว์อื่น ๆ ทำไม่ได้ -
5:42 - 5:44เราสามารถคาดการอนาคต
-
5:44 - 5:45เราสามารถมองภาพรวมได้
-
5:45 - 5:47เราสามารถวางแผนระยะยาวได้
-
5:47 - 5:49และเขาก็อยากจะพิจารณาสิ่งเหล่านั้น
-
5:50 - 5:52และเขาก็อยากจะให้เราทำ
-
5:52 - 5:55ในสิ่งที่สมเหตุสมผล
-
5:55 - 5:56ครับ บางครั้งมันก็สมเหตุสมผล
-
5:56 - 5:58ที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ที่สบายและสนุก
-
5:58 - 6:00อย่างตอนที่คุณกินอาหารหรือเข้านอน
-
6:00 - 6:02หรือมีความสุขกับเวลาว่างของคุณ
-
6:02 - 6:04นั่นเป็นเหตุว่าทำไมมันจึงมีการซ้อนทับ
-
6:04 - 6:06บางครั้งเราเห็นด้วย
-
6:06 - 6:08แต่บางครั้ง มันสมเหตุสมผลกว่า
-
6:08 - 6:12ที่จะทำในสิ่งที่ยากกว่าและน่าทำน้อยกว่า
-
6:12 - 6:14เพื่อภาพรวม
-
6:14 - 6:15และนั่นเป็นตอนที่เกิดความขัดแย้งขึ้น
-
6:16 - 6:17และสำหรับคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
-
6:17 - 6:20ความขัดแย้งนั้นมักจบลงแบบเดิมทุกที
-
6:20 - 6:24คือทำให้พวกเขาต้องใช้เวลาไปมาก
กับในส่วนสีส้ม -
6:24 - 6:28ซึ่งคือส่วนแห่งความสบายและสนุก
ที่ไม่อยู่ในส่วนวงกลมของความสมเหตุสมผล -
6:28 - 6:30ผมเรียกมันว่าสนามเด็กเล่นมืด
-
6:30 - 6:32(เสียงหัวเราะ)
-
6:32 - 6:35ครับ สนามเด็กเล่นมืดนี้
-
6:35 - 6:38เป็นที่ซึ่งคนที่ผัดวันประกันพรุ่งทุกคน
รู้จักเป็นอย่างดี -
6:39 - 6:41มันเป็นที่ซึ่งเกิดกิจกรรมบันเทิง
-
6:41 - 6:44ตอนที่ไม่ควรจะมีกิจกรรมบันเทิง
-
6:44 - 6:46ความสนุกที่คุณพบได้
ที่สนามเด็กเล่นมืดนั่น -
6:46 - 6:49อันที่จริงไม่สนุกเลย
เพราะว่ามันไม่ได้อะไรขึ้นมา -
6:49 - 6:52และบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ความกลัว ความกังวล และเกลียดตัวเอง -- -
6:52 - 6:54ความรู้สึกของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
-
6:55 - 6:58และคำถามก็คือ ในสถานการณ์นี้
เมื่อลิงคุมพวงมาลัยอยู่ -
6:58 - 7:02คนที่ผัดวันประกันพรุ่งจะพาตัวเอง
ไปยังส่วนสีฟ้าได้อย่างไร -
7:02 - 7:05ซึ่งมันเป็นส่วนที่ไม่ค่อยน่าอภิรมย์
แต่เป็นส่วนที่เกิดความสำคัญขึ้น -
7:05 - 7:10ครับ มันกลายเป็นว่าคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
มีเทพผู้พิทักษ์ -
7:10 - 7:13บางคนที่จะคอยมองลงมา
และคอยดูแลพวกเขาเสมอ -
7:13 - 7:15ในตอนที่เขามืดแปดด้าน --
-
7:15 - 7:17ใครบางคนที่ได้ชื่อว่า อสูรกายสติแตก
-
7:17 - 7:20(เสียงหัวเราะ)
-
7:22 - 7:27ครับ เจ้าอสูรกายสติแตกนี้
มักจะจำศีลอยู่เฉย ๆ เป็นส่วนใหญ่ -
7:27 - 7:31แต่มันจะตื่นขึ้นทันที
เมื่อเส้นตายใกล้เข้ามา -
7:31 - 7:33หรือจะเกิดอันตรายที่จะ
สร้างความน่าอับอายในที่สาธารณะ -
7:33 - 7:36หายนะในหน้าที่การงาน
หรือผลกระทบบางอย่างที่น่าหวาดหวั่น -
7:36 - 7:40และที่สำคัญ มันเป็นเพียงสิ่งเดียว
ที่เจ้าลิงนั่นกลัว -
7:40 - 7:45ตอนนี้ มันเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตผม
เมื่อไม่นานมานี้ -
7:45 - 7:48เพราะว่าคนของ TED
ติดต่อผมเข้ามาประมาณหกเดือนก่อน -
7:48 - 7:50และเชิญผมไปบรรยายที่ TED talk
-
7:50 - 7:52(เสียงหัวเราะ)
-
7:55 - 7:57ตอนนี้ แน่ล่ะครับ ผมตอบตกลง
-
7:57 - 8:01มันเคยเป็นความฝันของผมเลย
ที่จะได้มาบรรยายที่ TED talk -
8:01 - 8:05(เสียงหัวเราะ)
-
8:05 - 8:09(เสียงปรบมือ)
-
8:12 - 8:14แต่ในช่วงกลางความตื่นเต้นนี้
-
8:14 - 8:17ผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ
เหมือนจะมีอะไรบางอย่างในใจ -
8:18 - 8:20เขาบอกว่า "เราแน่ใจหรือเปล่าเนี่ย
ว่าเราเพิ่งตอบตกลงอะไรไป -
8:20 - 8:23เราจะทำได้อย่างคิดตอนนี้
ในวันนั้นหรือเปล่านะ -
8:23 - 8:26เราต้องนั่งลงและเริ่มงานมันตอนนี้เลย"
-
8:26 - 8:29และเจ้าลิงก็บอกว่า "เห็นด้วย ๆ
แต่มาเปิด กูเกิล เอิร์ธ กันก่อนเหอะ -
8:29 - 8:32และซูมเข้าไปดูอินเดียที่ระดับ 200 ฟุตกัน
-
8:32 - 8:36และค่อย ๆ เลื่อนมันขึ้นไปจนถึงทางเหนือ
เป็นเวลาสักสองชั่วโมงครึ่ง -
8:36 - 8:38เราจะได้รู้จักอินเดียดีขึ้นไง"
-
8:38 - 8:42(เสียงหัวเราะ)
-
8:43 - 8:45และนั่นก็เป็นสิ่งที่เราทำในวันนั้น
-
8:45 - 8:47(เสียงหัวเราะ)
-
8:49 - 8:52จากหกเดือนกลายเป็นสี่เดือน
และจากสองเดือนก็กลายเป็นเดือนเดียว -
8:53 - 8:56ชาว TED ตัดสินใจประกาศชื่อผู้บรรยาย
-
8:56 - 8:58และเปิดเว็บไซต์ที่มีรูปหน้าผม
-
8:58 - 9:00จ้องมองกลับมาที่ผม
-
9:00 - 9:01และเดาสิครับว่าใครตื่นขึ้นมา
-
9:01 - 9:04(เสียงหัวเราะ)
-
9:05 - 9:08เจ้าอสูรกายสติแตกเริ่มอาละวาด
-
9:08 - 9:11และไม่กี่วินาทีต่อมา
ทั้งระบบก็โกลาหลกันไปหมด -
9:11 - 9:13(เสียงหัวเราะ)
-
9:16 - 9:19และเจ้าลิง -- จำได้ไหมครับ
มันกลัวอสูรกายสติแตกนี้มาก -
9:19 - 9:20ตูม มันหนีขึ้นต้นไม้ไปเลยครับ
-
9:20 - 9:21และในที่สุด
-
9:21 - 9:24ในที่สุดผู้ตัดสินใจอย่างมีหลักการ
ก็สามารถที่จะมาบังคับพวงมาลัย -
9:24 - 9:25และผมสามารถที่จะเริ่มเตรียมการบรรยายนี้ได้
-
9:25 - 9:28ครับ อสูรกายสติแตก
-
9:28 - 9:31อธิบายให้เราเข้าใจถึงพฤติกรรมบ้า ๆ
ของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง -
9:31 - 9:34อย่างเช่นที่คนอย่างผม
ที่อาจเสียเวลาสองสัปดาห์ -
9:34 - 9:37เพราะไม่สามารถหาประโยคเปิด
ในการเขียนบทความได้ -
9:37 - 9:40และจากนั้นก็พบกับแนวการทำงานบ้า ๆ
ได้อย่างเหลือเชื่อ -
9:40 - 9:43คือการไม่หลับไม่นอนทั้งคืน
และเขียนบทความแปดหน้า -
9:44 - 9:47และสถานการณ์ทั้งหมดนี้
กับตัวละครทั้งสาม -- -
9:47 - 9:49นี่คือระบบของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
-
9:50 - 9:54มันไม่ค่อยสวยงามเท่าไร
แต่ที่สุดแล้ว มันก็ใช้ได้ -
9:54 - 9:58นี่เป็นสิ่งที่ผมตัดสินใจเขียน
ในบล๊อคเมื่อสองสามปีก่อน -
9:58 - 10:01เมื่อผมเขียนมัน
ผมประหลาดใจกับการตอบรับ -
10:01 - 10:03มีอีเมลเข้ามาหาผมเป็นพัน ๆ ฉบับ
-
10:03 - 10:06จากผู้คนมากมายหลากหลาย จากทั่วโลก
-
10:06 - 10:07ที่มีอาชีพต่าง ๆ กัน
-
10:07 - 10:10ผู้คนเหล่านี้ได้แก่ พยาบาล
นายธนาคาร นักวาดภาพ วิศวกร -
10:10 - 10:13และนักเรียนปริญญาเอกอีกเพียบ
-
10:13 - 10:15(เสียงหัวเราะ)
-
10:15 - 10:17และพวกเขาทุกคนเขียนในสิ่งเดียวกัน
ซึ่งก็คือ -
10:17 - 10:19"ฉันมีปัญหานั้นเหมือนกันเลย"
-
10:19 - 10:23แต่ที่ทำให้ผมอึ้งก็คือ
ความแตกต่างระหว่างเรื่องเบา ๆ -
10:23 - 10:25กับอีเมลเครียด ๆ
-
10:25 - 10:28คนเหล่านี้เขียนด้วยความหงุดหงิดอย่างมาก
-
10:28 - 10:31เกี่ยวกับผลของการผัดวันประกันพรุ่ง
ที่มีต่อชีวิตพวกเขา -
10:31 - 10:33เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าลิงทำกับชีวิตของพวกเขา
-
10:35 - 10:38และผมคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ และบอกว่า
-
10:38 - 10:41ก็ ถ้าระบบของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง
มันได้ผล แล้วจะเป็นปัญหาอะไรล่ะ -
10:41 - 10:44ทำไมคนพวกนี้หดหู่จัง
-
10:44 - 10:47ครับ มันกลายเป็นว่า
มีการผัดวันประกันพรุ่งในสองลักษณะ -
10:48 - 10:51ทุกอย่างที่ผมบรรยายไปในวันนี้
ตัวอย่างที่ผมเล่าให้ฟัง -
10:51 - 10:52พวกมันมีการกำหนดเส้นตาย
-
10:52 - 10:53และเมื่อมันมีการกำหนดเส้นตาย
-
10:53 - 10:56ผลของการผัดวันประกันพรุ่ง
จะมีอยู่ในช่วงสั้น ๆ -
10:56 - 10:58เพราะว่าอสูรกายสติแตกนั้นจะเข้ามาพัวพัน
-
10:58 - 11:00แต่ยังมีการผัดวันประกันพรุ่งในอีกลักษณะ
-
11:00 - 11:03ที่เกิดขึ้นในสถานการณ์
ที่ไม่มีการกำหนดเส้นตาย -
11:03 - 11:06ฉะนั้น ถ้าคุณต้องการทำอาชีพ
ที่คุณจะต้องกระตุ้นตัวเอง -- -
11:06 - 11:08ในด้านศิลปะก็ดี
ในด้านการลงทุนก็ดี -- -
11:08 - 11:11มันไม่มีการกำหนดเส้นตายสำหรับสิ่งเหล่านี้
ในตอนแรก เพราะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น -
11:12 - 11:14ไม่จนกระทั่งคุณออกไปและทำงานจริง ๆ
-
11:14 - 11:15เพื่อให้เกิดแรงผลักต่อเนื่อง
เพื่อทำให้สิ่งต่าง ๆ เดินหน้า -
11:15 - 11:19ยังมีสิ่งสำคัญอีกมากมาย
นอกเหนือจากการงานอาชีพ -
11:19 - 11:20ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเส้นตาย
-
11:20 - 11:23อย่างเช่น การไปเยี่ยมครอบครัว
หรือการออกกำลังกายและรักษาสุขภาพ -
11:23 - 11:25การบริหารความสัมพันธ์
-
11:25 - 11:28หรือละทิ้งความสัมพันธ์ที่ไม่มีความก้าวหน้า
-
11:28 - 11:33ทีนี้ ถ้าเพียงกลไกเดียวในการทำสิ่งที่ยาก ๆ
ของคนที่ผัดวันประกันพรุ่ง -
11:33 - 11:35คือเจ้าอสูรกายสติแตก นั่นคงจะเป็นปัญหา
-
11:35 - 11:37เพราะว่าในสถานการณ์
ที่ไม่มีกำหนดเส้นตายทั้งหมดนี้ -
11:37 - 11:39อสูรกายสติแตกไม่ได้แสดงตน
-
11:39 - 11:41มันไม่รู้จะตื่นขึ้นมาเพื่ออะไร
-
11:41 - 11:43ฉะนั้น ผลของการผัดวันประกันพรุ่ง
มันจะไม่หยุด -
11:43 - 11:45มันจะถูกทำให้ยืดออกไปเรื่อย ๆ ไม่สิ้นสุด
-
11:46 - 11:49และการผัดวันประกันพรุ่งระยะยาวนี้เอง
-
11:49 - 11:52ที่เห็นได้ยากกว่าและเราพูดถึงมันน้อยกว่า
-
11:52 - 11:55แบบที่มีกำหนดเส้นตาย
ที่มันตลกกว่า และที่มีระยะสั้น ๆ -
11:55 - 11:58มันมักก่อปัญหาอยู่อย่างเงียบ ๆ
และเป็นปัญหาเฉพาะบุคคล -
11:59 - 12:00และมันสามารถเป็นแหล่ง
-
12:00 - 12:04ของความไม่เป็นสุขระยะยาว
และความเสียใจได้ -
12:05 - 12:07และผมคิดว่า นั่นเป็นเหตุว่าทำไม
คนเหล่านี้จึงส่งอีเมล -
12:07 - 12:10และนั่นเป็นเหตุว่าทำไมพวกเขา
จึงตกที่นั่งลำบาก -
12:10 - 12:13มันไม่ใช่ว่าพวกเขาหมกมุ่นแต่กับบางงาน
-
12:13 - 12:16มันเป็นการผัดวันประกันพรุ่งระยะยาว
ที่ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนผู้ชม -
12:16 - 12:18ณ เวลานั้น ๆ ในชีวิตของพวกเขา
-
12:19 - 12:22ความหงุดหงิดไม่ใช่เพราะพวกเขา
ไม่สามารถทำตามความฝันได้ -
12:22 - 12:25แต่เพราะว่าพวกเขา
ไม่อาจแม้แต่จะไล่ตามมันได้ด้วยซ้ำ -
12:25 - 12:29ฉะนั้น ผมอ่านอีเมลเหล่านี้
และก็เห็นใจเหมือนกัน -- -
12:30 - 12:34ที่ผมไม่คิดว่า
คนไม่ผัดวันประกันพรุ่งจะมีอยู่ -
12:34 - 12:37ครับ -- ผมคิดว่าพวกคุณทุกคน
เป็นคนที่ผัดวันประกันพรุ่งกันหมดแหละ -
12:38 - 12:40ทีนี้ คุณอาจไม่ได้ทำอะไรยุ่งเหยิง
-
12:40 - 12:41อย่างพวกเราบางคน
-
12:41 - 12:43(เสียงหัวเราะ)
-
12:43 - 12:46และพวกคุณบางคนอาจมีความสัมพันธ์อันดี
กับกำหนดส่งงาน -
12:46 - 12:49แต่จำไว้นะครับ ว่าลูกเล่นแพรวพราว
ของเจ้าลิงนั่น -
12:49 - 12:50จะโผล่มาตอนที่ไม่มีกำหนดส่งงาน
-
12:51 - 12:53ครับ ผมอยากจะแสดงให้คุณดูอีกอย่าง
-
12:53 - 12:56มันเรียกว่า ปฏิทินชีวิต
-
12:56 - 13:01แต่ละกล่องแทนแต่ละสัปดาห์
ของชีวิตที่ยืนยาว 90 ปี -
13:01 - 13:03มีกล่องอยู่ไม่มาก
-
13:03 - 13:06โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราใช้มันไปบ้างแล้ว
-
13:07 - 13:12ฉะนั้น ผมคิดว่าเราต้องมามอง
ปฏิทินนี้กันให้ดี ๆ -
13:13 - 13:16เราต้องคิดว่า
เราผัดวันประกันพรุ่งกันในเรื่องอะไร -
13:16 - 13:19เพราะว่าทุกคนผัดวันประกันพรุ่ง
ต่อเรื่องบางเรื่องในชีวิต -
13:21 - 13:24เราต้องตระหนักรู้ถึงเจ้าลิงหลั่นล้านั่น
-
13:25 - 13:28นั่นเป็นหน้าที่ของเราทุกคน
-
13:29 - 13:31และเพราะว่ามันมีกล่องอยู่ตรงนั้นไม่มาก
-
13:31 - 13:33มันเป็นหน้าที่ ที่เราควรที่จะเริ่มกันในวันนี้
-
13:33 - 13:36ครับ บางทีอาจไม่ใช่วันนี้ แต่ ...
-
13:36 - 13:38(เสียงหัวเราะ)
-
13:38 - 13:39นั่นแหละครับ
-
13:40 - 13:41เร็ว ๆ นี้แหละครับ
-
13:41 - 13:43ขอบคุณครับ
-
13:43 - 13:51(เสียงปรบมือ)
- Title:
- ในความคิดของนักผัดวันประกันพรุ่งขั้นเทพ
- Speaker:
- ทิม เออร์เบิน (Tim Urban)
- Description:
-
more » « less
ทิม เออร์เบิน รู้ว่าการผัดวันประกันพรุ่งไม่เป็นเหตุเป็นผลเอาซะเลย แต่เขาก็ไม่เคยที่จะสลัดมันหลุดออกจากนิสัยของเขาที่จะรอจนถึงวินาทีสุดท้ายที่จะทำสิ่งต่าง ๆ
ในการบรรยายสุดฮาและเต็มไปด้วยรายละเอียดเชิงลึกนี้ เออร์เบินนำเราสู่การผจญภัยผ่านกิจกรรมยูทิ้วหรรษา หลุมกระต่างวิกิพีเดีย และการเริ่มออกทะเลออกอ่าวไม่เข้าท่า -- และกระตุ้นให้พวกเราคิดให้หนักว่าเรากำลังผัดวันประกันพรุ่งในเรื่องใดอยู่ ก่อนที่เราจะไม่เหลือเวลา - Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 14:03
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
Rawee Ma accepted Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
|
Rawee Ma declined Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator | |
|
|
Rawee Ma edited Thai subtitles for Inside the mind of a master procrastinator |