''Tarihin Sonu'' illüzyonu - Bence Nanay

Tam dersi görüntüleyin: https://ed.ted.com/lessons/the-end-of-history-illusion-bence-nanay

Zaman zaman, şimdinin teknolojilerinin geleceği değiştireceğini tahmin etmekte başarısız olduk. Son zamanlarda, benzer bir model kendi bireysel hayatlarımızda da keşfedildi: kendimizdeki değişiklikleri tahmin edemiyoruz. Şu anda olduğumuz kişinin gelecekte olacağımız kişi olabileceğimizi farz etmek yanlış mı? Bence Nanay kendilerimizi bitmiş birer ürün olarak görmenin sonuçlarını detaylandırıyor.

Ders Bence Nanay, video Stretch Films Inc. tarafından yapılmıştır.

Trenler insanları kırsal bölgelere
götürmeye başladığında

çoğu kişi trenlerin asla atların yerini
alamayacaklarında ısrar etti.

Yüzyıldan az bir süre sonra,
insanlar arabalar,

telefonlar,

radyo,

televizyon

ve bilgisayar hakkında da
aynı şeyi söyledi.

Bu icatların her birinin
aleyhinde konuşan kişiler oldu.

Hatta bazı uzmanlar bunların
tutulmayacağı konusunda ısrar etti.

Geleceğin tam olarak nasıl
görüneceğini veya hangi icatların

dünyamızı dolduracağını tahmin edemeyiz.

Fakat zaman zaman,

şimdinin teknolojisinin
geleceği değiştireceğini

tahmin etmekte başarısız olduk.

Son zamanlarda benzer bir düzenin
kendi bireysel hayatlarımızda da

geçerli olduğu ortaya çıktı: kendimizdeki
değişikliği tahmin edemiyoruz.

2013 yılında ''Tarihin Sonu İllüzyonu''
adıyla yayınlanan bir yazıda üç psikolog

kendimizdeki değişiklikleri görememe
durumumuzu belgeledi.

Siyaset bilimci Francis Fukuyama’nın
liberal demokrasinin

hükûmetin son biçimi olduğu
ya da kendi deyimiyle

“tarihin sonu” varsayımından
isimlendirildi,

ayrıca çalışmaları kendimizi herhangi
bir zamanda bitmiş bir ürün

olarak gördüğümüzü vurgular.

Araştırmacılar 18-68 yaş aralığındaki
yedi binin üzerinde insanla çalıştı.

Grubun yarısına
kişisel özelliklerini, değerlerini

ve tercihlerini

rapor etmelerini istediler,

ki bu metrikler on yıl öncekilerdi.

Diğer yarısı bu özellikleri
mevcut benliklerinde tanımladı

ve gelecekte on yıl sonra
nasıl olacaklarını tahmin ettiler.

Bu cevaplara dayanarak

araştırmacılar,
her bir katılımcının rapor ettiği

veya tahmin ettiği
değişimin derecesini hesapladılar.

Örneklemdeki her yaş grubu için

tahmin edilen değişiklikleri rapor edilen
değişikliklerle karşılaştırdılar.

Böylece, 18 yaşındakilerin
değişeceklerini düşündükleri dereceyle

28 yaşındakilerin değiştiklerini
bildirdikleri dereceyi karşılaştırdılar.

Şaşırtıcı bir şekilde

her yaşta insanların
gelecekteki değişim tahminleri,

eski meslektaşlarının hatırladıkları
değişikliklere kıyasla kısa sürdü.

30 yaşındakilerin aynı yiyecekleri
30 yaşından beri beğenmesi bekleniyordu,

ancak 30 yaşındakiler
artık aynı zevklere sahip değildi.

30 yaşındakiler, 40 yaşında aynı kişilerin
yakın arkadaşları olacağını düşündü

fakat 40 yaşındakiler
artık onlarla görüşmüyordu.

40 yaşındakiler aynı değerlere
sahip olacaklarını tahmin ettiler,

ama 50 yaşındakiler aynı düşünmüyordu.

Tüm olarak bakıldığında yaşlı insanlar
gençler kadar değişmezken

onlar kadar değişebilecekleri
gerçeğini hafife aldılar.

Hayatta nerede olursak olalım,
tarihin sonu illüzyonu şunu söyler:

Kişisel değişimin büyük bir kısmının
geride kaldığını düşünmeye yatkınız.

Bu düşüncenin bir sonucu,

mevcut tercihlere dayalı olarak
gelecekteki seçimlere yatırım yapmaya

eğilimliğimizin olmasıdır.

Ortalama olarak, insanlar
on yıldan beri en sevdikleri

favori müzisyenlerini
görmek için ödediklerinin,

10 yıl sonra görmek için
yaklaşık% 60 daha fazlasını ödemeye razı.

Konsere devam eden paylar düşük olsa da

daha ciddi taahhütlerde

benzer yanlış hesaplara duyarlıyız,

evler,

ortaklar

ve iş gibi.

Aynı zamanda, tercihlerimizin gelecekte
ne olacağını tahmin etmenin

gerçek bir yolu yoktur.

Tarihin sonu illüzyonu olmadan

uzun vadeli planlar yapmak
çok zor olurdur.

Tarihin sonu illüzyonu kişisel
hayatlarımıza uygulanır,

peki ya dünya?

Bir şeylerin şu anda oldukları gibi olmaya
devam edeceklerini varsayabilir miyiz?

Eğer öyleyse, neyse ki
dünyanın daha iyi şeyler için

değiştiğini hatırlatacak kayıtlar var.

Kendi tarihsel anımız
tarihin sonu değildir

ve bu, endişe nedeni olduğu kadar
bir konfor kaynağı da olabilir.