چرا ما عاشق می‌شویم؟ یک پرس و جوی فلسفی - اسکای سی کلیری

درس کامل را در اینجا ببینید:
https://ed.ted.com/lessons/why-do-we-love-a-philosophical-inquiry-skye-c-cleary
آه، عشق رمانتیک؛ زیبا و مست کننده، شکننده قلب و روح ... اغلب همه با هم در یک زمان! اگر عشق رومانتیک دارای هدفی باشد، نه علم و نه روانشناسی هنوز آن را درنیافتند -- اما در طول تاریخ، برخی از معتبرترین فیلسوفان ما تعدادی نظریه جذاب به ما ارائه کرده‌اند. اسکای سی کلیری به تشریح دیدگاه‌های فلسفی پنج تن از آنها درباره اینکه چرا ما عاشق می‌شویم، می پردازد.

آه ، یک عشق رومانتیکی-

زیبا و سرمست کننده،

شکننده قلب و روح،

اغلب همه در یک زمان هستند.

چرا ما انتخاب میکنیم
که خودمان را در معرض حلقه عاطفی قراردهیم؟

آیا عشق به زندگی ما معنا میدهد،

یا راهی برای فراراز رنج و تنهایی است؟

آیا عشق لباسی مبدل
برای تمایلات جنسی ماست،

یا حقهای بیولوژی برای اینکه بچه دار شویم؟

تنها چیزی است که نیاز داریم؟

آیا ما اصلا به این نیاز داریم؟

اگر عشق رومانتیک هدفی دارد،

چه علمی و چه روانی تاکنون کشف نشده است.

اما در طول تاریخ،

برخی از فیلسوفان معتبر ما
نظریه های جالب توجهی ارائه دادهاند.

عشق ما را دوباره کامل میکند.

فیلسوف یونان باستان افلاطون

ایده اینکه ما عاشق میشویم
برای اینکه کامل شویم را کاوش کرد.

او در کتاب «ضیافت» درباره
یک مهمانی شام نوشت

که در آن آریستوفان، نمایشنامه نویس کمدین،

اسباب سرگرمی مهمانان را
با داستان زیر فراهم کرد:

زمانی انسانها موجوداتی با چهار بازو،
چهار پا و دو چهره بودند.

یک روز، خدا را عصبانی کردند،

و زئوس آنها را به دو نیم کرد.

از آن زمان تاکنون، هر انسانی
نیمی از خودش را گم کرده است.

عشق برای پیدا کردن یک معشوقی است
که ما را دوباره کامل کند،

یا، حداقل، این چیزی بود که افلاطون باور داشت
یک کمدین در یک مهمانی مستانه به بیان آن میپردازد.

عشق به ما حقه میزند که بچه دارشویم.

خیلی خیلی بعد، فیلسوف آلمانی
آرتور شوپنهاور

مدعی بود که عشق بر پایه تمایلات جنسی

یک توهم شهوتانگیز هست.

او میگوید ما عاشق میشویم زیرا خواستههای
درونی ما را بدین سو سوق میدهند که باور کنیم

فرد دیگری ما را خوشحال خواهد کرد،
اما ما مطمئنن اشتباه میکنیم.

طبیعت برای تولید مثل به ما حقه میزند،

و این عشق در هم فرو رفتهای که ما به دنبال
آن هستیم توسط کودکانمان به کمال می رسد.

هنگامی که خواستههای جنسی برآورده شد،

ما به عذاب وجودی خودمان برخواهیم گشت،

و تنها برای حفظ گونه(انسان) موفق بودیم

و به تداوم چرخه خرحمالی انسان
برخواهیم گشت.

به نظر میاید که یک نفر نیاز دارد
که در آغوش کشیده شود.

عشق راه فراری برای تنهایی ماست.

بر اساس نظر برنده جایزه نوبل
فیلسوف انگلیسی برت رند راسل،

ما برای فرو نشاندن خواستههای
جسمی و روانیمان عاشق میشویم.

انسانها برای تولید مثل طراحی شدهاند،

اما بدون شور و شعف و عشق پرشور،

رابطه جنسی رضایت بخش نیست.

ترس ما از جهان سرد و بی رحم
ما را برای ساخت یک پوسته سخت وسوسه میکند

تا از خودمان محافظت و از دیگران جدا شویم.

لذت، صمیمیت و گرمی عشق است که به ما کمک
میکند تا بر ترسمان از جهان، غلبه کنیم،

از پوسته تنهایی خودمان فرار کنیم،

و بیشتر درگیر زندگی شویم.

عشق کل وجود ما را غنی کرده
آنرا بهترین چیز در زندگی می سازد.

عشق یک رنج گمراه کننده است.

سیذارتا گوتاما،

مشهور به بودا
یا فرد روشنی دهنده ،

احتمالا میتوانست با راسل
بحثی جالبی (در این خصوص) داشته باشد.

بودا میگوید که ما عاشق میشویم زیرا تلاش
میکنیم که خواستههای اساسیمان را برآورده کنیم.

با این حال، عطش پرسوز ما نقص داشته،

و وابستگی، حتی عشق رومانتیک،
منبع اصلی رنج هستند.

خوشبختانه،
بودا راه اصیل هشتگانهای را کشف کرد،

یک جوربرنامه برای خاموش کردن آتش تمایلات

طوری که بتوانیم به
نیروانا (عمق آرامش ذهن) برسیم،

حالت روشنی ازآرامش، پاکی،
خرد، و شفقت.

نویسنده رمان، سائو زوکئین،
این نظریه بودا را

که عشق رومانتیک احمقانه هست
در یکی از بزرگترین رمان کلاسیک چینی

بنام «رویای اتاق سرخ» بتصویر می کشد.

در طرح فرعی داستان، جا رُوی
عاشق شی فنگ میشود

که به او حقه زده و او را تحقیر میکند.

احساسات متضاد عشق و نفرت
او را میشکند،

سپس یک تائوست (روحانی) به او یک آینه
جادویی می دهد که میتوند او را درمان کند

به شرطی که او به جلو آن نگاه نکند.

اما البته او به جلو آینه نگاه میکند.

او شی فنگ را میبیند.

روحش وارد آینه میشود

و او در قل و زنجیر به دور دستها
کشیده شده و میمیرد.

همه بوداییها اینگونه درباره
عشق رومانتیک و شیدایی فکر نمی کنند،

اما نتیجه اخلاقی این داستان

این هست که چنین وابستگی به
طلسم تراژدی ختم میشود،

و باید همراه آینه جادویی از آن دوری کرد.

عشق به ما اجازه میدهد
به فراتر از خودمان دست یابیم.

بگذارید با سخنی
کمی خوشبینانهتر پایان دهیم.

فیلسوف فرانسوی سیمون دو بوار

مطرح کرد که عشق میل
به ادغام با دیگری است

چیزی که زندگی ما را آکنده از معنی می کند.

با این حال، او به دلیل
عاشق شدن ما کمتر توجه داشت

و بیشتر علاقه مند به
چگونگی بهترعشق ورزیدن بود.

او فهمید که مشکل
عشق سنتی رومانتیک

این هست که می تواند فریبنده باشد،

آنچنان که آنرا تنها دلیل بودنمان بدانیم.

با این حال، وابستگی به
دیگری برای توجیه موجودیتمان

به راحتی منجر به کسالت و بازی قدرت میشود.

برای جلوگیری از افتادن به این دام، بووار
عشق اصیل را توصیه می کند،

که بیشتر شبیه به یک دوستی بینظیر هست.

عاشقان به یکدیگر
درشناسایی خودشان کمک میکنند،

و کمک می کنند که به فراتر از خود برسند،

و زندگیشان
و جهانشان را با هم غنی کنند.

هر چند ممکن است هرگز نفهمیم
که چرا عاشق می شویم،

می توانیم مطمئن باشیم که
سوار قطار هوایی عاطفی خواهیم شد.

ترسناک و هیجان انگیز.

باعث رنج ما شده

و باعث صعود ما می شود.

شاید خودمان را گم کنیم.

شاید خودمان را پیدا کنیم.

ممکن است دلخراش باشد،

یا ممکن است
بهترین چیز درزندگی باشد.

آیا جرات پیدا کردنش را دارید؟