2025 Katya Ukraina final whithout subtitles

Nazywam się Katia, mam 16 lat

opowiadam tę historię, ponieważ chcę pomóc ludziom w tym projekcie

i żeby ta historia była przydatna dla młodzieży.

Przed tym jak rozpoczęła się wojna, mieszkałam w Odessie,

chodziłam do szkoły i kiedy rozpoczął się

koronawirus, zaczęłam uczyć się online.

I tak uczyłam się, dopóki nie rozpoczęła się wojna.

Potem przejechałam do Polski, gdzie moja siostra wzięła

mnie pod opiekę i stała się moją opiekunką.

Przyjechałam do Polski, ponieważ w Ukrainie wybuchła

wojna i życie tam  stało się niebezpieczne.

W Ukrainie teraz się dzieją straszne rzeczy.

Każdego dnia walą się domy, umierają miliony ludzi.

Ktoś straci swoich ojców na wojnie.

Ktoś traci nadzieję.

A u kogoś ona się rodzi.

Ktoś żyje nadzieją, że będzie zwycięstwo,

a ktoś już przestał w nie wierzyć.

Wielu ludzi jest bez światła, bez wody,

bez nadziei na przyszłość.

Wielu ludzi żyje, myśląc, że jutro to będzie

ich ostatni dzień.

Wiele dzieci uczy się w podziemiach i

w schronach, podczas alarmu powietrznego.

W Ukrainie nie ma bezpiecznych miejsc, ponieważ

bombardują w całym kraju, wszędzie.

Po tym co przeżyłam miałam zespół stresu pourazowego.

Cała ta sytuacja wpływała na mnie bardzo mocno,

Do dziś mam koszmary.

Staram się nie żyć tymi wspomnieniami,

ponieważ przeżyłam to bardzo źle i wciąż zmagam się z traumą.

Więc lepiej nie myśleć o tym.

Mój przyjazd do Polski miał miejsce 4 marca 2022.

Pojechałam autobusem z innymi uchodźcami do Lwowa.

Tam nas zawieźli do stołówki, gdzie dostaliśmy posiłek.

Pojechaliśmy jeszcze do innego miejsca i potem

już na granicę Ukrainy.

Następnie czekaliśmy około 7 godzin na granicy.

Potem wpuścili nas do Polski.

Odwieźli nas do hotelu dla uchodźców z Ukrainy

I tam przebywałam około roku.

Potem moja siostra załatwiła opiekę nade mną

i zabrała mnie do Warszawy.

To było 2 września 2022 roku.

Po przejeździe do Polski czułam się niespokojna, ale

jednocześnie cieszyłam się, że wszystko będzie w porządku.

Od czasu przyjazdu do Polski oczekiwałam nowych trudności,

ale też nowych możliwości i oczywiście nowego życia.

Kiedy przyjechaliśmy do Rawy Mazowieckiej, zatrzymaliśmy się w hotelu.

Tam było bardzo dużo uchodźców.

Hotel nazywał się Ossa.

Tam nas przyjęli bardzo mili ludzie,

którzy przygotowywali dla nas posiłki.

Dostaliśmy czyste ubrania, dali nam czystą pościel,

koce, poduszki.

Gdy obudziłam się rano, zaprowadzili nas do jadalni,

gdzie ponownie zostaliśmy nakarmieni pysznym posiłkiem.

Dali nam szampony, żele pod prysznic, pastę do zębów,

szczoteczki do zębów i wszystko co potrzebne.

Potem wyszliśmy na spacer.

Tam było całkiem ładnie.

Kiedy przejechałam z Ukrainy do Polski,

na początku czułam się nieswojo

i bardzo trudno było mi się zaadoptować.

Na początku bałam się, bo było bardzo

dużo ludzi, wszystko tak szybko się działo,

ten przyjazd... ja się tego nie spodziewałam,

i strach, że trzeba znowu przyzwyczaić się do wszystkiego nowego

Było mi smutno, bo tęskniłam za swoim domem,

za moimi ulicami, za językiem ukraińskim

i za ludźmi, którzy byli w Ukrainie.

Po przejeździe do Polski spotkałam się

z trudnościami, takimi jak bariera językowa.

Znacznie trudniej było mi zrozumieć i nauczyć się języka polskiego.

Do dzisiejszego dnia jeszcze jest mi trochę trudno.

Spotkałam się z takimi trudnościami, jak zapamiętać nazwy ulic,

zapamiętać gdzie jestem, jak się nie zgubić i tego typu rzeczy.

Ale Polacy to mili i uprzejmi ludzie.

Zawsze rozumieją, jeśli coś jest nie tak

i nie denerwują się od pierwszej sekundy.

Oni są cierpliwi.

Przyjeżdżało do nas bardzo dużo wolontariuszy,

oni przynosili nam bezpłatnie przekąski, pizzę, cukierki i inne słodycze,

przynosili nam zabawki, piłki dmuchane, które dawały radość dzieciom.

Przywieźli nawet trampolinę, żeby dzieci mogły na niej skakać.

Karuzele i atrakcje postawiono na dworze

i cały dzień mogliśmy z nich korzystać.

Zapraszali do nas animatorów, były występy klaunów,

aktorów w kostiumach, jakieś przedstawienia.

Czasem nas zabierali do Warszawy,

żebyśmy zobaczyli jak wygląda miasto.

Zabrali nas za darmo do centrum trampolin.

Zabierali nas do McDonalda, różnych restauracji, sklepów, parków.

Wszystko bardzo mi się tutaj podoba... krajobrazy,

ludzie też Tu są świetni. Tutaj jest fajnie, jest nawet metro.

Chciałabym w przyszłości podróżować do innych krajów,

na przykład do Italii, czy do Włoszech

i nauczyć się jeszcze kilku języków.

Z językami mi dosyć dobrze idzie.

Obecnie jestem w dziesiątej klasie i planuję

w przyszłości używać języka angielskiego, być nauczycielem angielskiego.

Chciałabym również rysować i animować filmy.

Chciałabym rozmawiać z ludźmi z innych krajów o ich życiu,

o tym jaka jest ich sytuacja w kraju,

jakie są u nich koszty życia,

jaka jest u nich edukacja.

Można pomagać uchodźcom z Ukrainy różnymi sposobami, poprzez:

pomoc społeczną, pomoc rzeczową, pomoc medyczną,

prostować w mediach informacje o Ukrainie.

Spokojnie porozmawiać z dzieckiem, wyjaśnić mu,

jeśli ono nie zrozumiało nawet 100 razy,

wyjaśnić mu 101 raz, nie krzyczeć na nie

nie gniewać się na nie, jeśli ono powie prawdę,

bo jeśli się na nie gniewasz,

to następnym razem ono skłamie, bo będzie się bało,

że na nie krzyczą.

I...

No po prostu... jak to powiedzieć,

- być dobrym do dziecka.

Nie stosować przemocy wobec niego.

Byłoby mi przyjemnie, gdybym czuła się w Polsce jak swoja.

Gdybym chodziła z polskimi dziećmi na różne wydarzenia,

jak nauka rysunku, pływanie, tenis, siatkówka.

Gdybyśmy poszli razem na spacer do parku

lub do centrum trampolin.

Chciałabym, żebyście byli bardziej otwarci

na tych, którzy Was otaczają.

Jeszcze raz... nie bójcie zapytać ich o coś,

zaprosić w gości, zapytać o samopoczucie,

czy potrzebna im może Wasza pomoc i po prostu

bądźcie sobą.