Why We Cube | A Speedcubing Documentary

Baskının fazla olmadığından emin olmak için

ilk yıl onu dikkatle izliyordum.

Çünkü kendine çok fazla baskı yapıyor.

Benden ya da başka yerlerden baskı almasına gerek yok.

Lauren’la henüz çıkmıyorken tanıştım. Küpe gerçekten çok ilgiliydi

çünkü beni ilk gördüğü gün adımı Google’da aramıştı.

Ertesi gün ona sordum

‘Hey bu şey ne? Cidden çözebiliyor musun bunları?’

Keman çalmak için gönüllü oldum

ama çocukken genellikle uzun saatler boyunca

pratik yapmak zorunda kalırdım.

Hukuk fakültesinden sonra aileme şöyle dedim:

"Zaten hukuk okudum. Küp kariyerimi buna feda ettim.

Dünyada bir numara olma şansımı, tek şansımı kaybettim.

Ki bu, hayatta gerçekten ama gerçekten çok istediğim tek şeydi.

Oraya küp çözmek için gelmedik. Yarışma için gelmemiştik bile.

Yarışmalara gitmemizin asıl amacı büyük bir oyun buluşması gibiydi.

Sosyalleşmek ve gelişmek içindi. Hepsi bu kadardı.

Neden küp çözüyoruz

Feliks Zemdegs'in anlatımıyla

Cubers

inceleme için hazırlanın

Üç

İki

Bir

Başla!

Lütfen ellerinizi zamanlayıcılara koyun.

Hazır

Dikkat

Başla!

Ve kazanan Almanya!

Speedcubing, veya speedsolving (hızlı çözüm) , bir kişinin bükümlü bulmacaları mümkün olan en kısa sürede çözmeye çalıştığı bir hobi ya da spordur.

Genellikle yarışmalarda, her yarışmacının beş çözüm süresi ölçülür. En iyi ve en kötü süreler elenir, kalan üç sürenin ortalaması alınarak yarışmacının performansı belirlenir.

Bazen yarışmalarda, zor bir karışım çıkabilir

ve bu durumda küpçünün döndürme hızı ile telafi etmesi gerekebilir.

Bazense karışımlar daha kolay olur

ve yarışmacıların önceden planlama yaparak avantajı değerlendirmeleri gerekir.

Yani şans speedcubing’de kesinlikle büyük bir rol oynayabilir.

Ama bazıları için şans bir sanattır.

Speedcubing'de ne kadar farklı teori, taktik ve yöntem varsa,

bu topluluğu oluşturan bir o kadar da benzersiz ve özgün insan var.

Bazıları için speedcubing bir hobidir

Bazıları içinse bu, kim olduklarını tanımlar.

Bugün, 100 000’den fazla küpçü dünya çapında yarışmalara katıldı.

Ve bu sürekli artan speedcubing tutkunu sayısıyla birlikte

muhteşem bir topluluk oluştu.

Her çözümün güvenilirliğini sağlamak için kurallarla yöneten ve kendi denetim organına sahip bir topluluk.

Erken gelişmiş birçok genç zihin için küp çözme tutkusu

sınırları keşfetmek, engelleri zorlamak ve kendilerine meydan okumak adına

şüphesiz doğal bir süreç gibi görünüyor.

Genç Drew Brads için

güçlü bir kararlılık duygusu erken yaşta kendi içinden gelen bir şey gibiydi.

Drew çok küçükken,

her seferinde aşırı takıntılı olduğu bir şey mutlaka olurdu.

Daha 10 aylıkken konuşmayı öğrenir öğrenmez

Uçak demeye başladı. ''Uçak uçak uçak uçak''

Ve gökyüzünden bir uçak geçse, hemen durup ona bakmamız gerekirdi.

Yani o gün kafayı neye taktıysa, bütün günü onunla geçerdi.

Sonra uzun süre boyunca en çok taktığım şey LEGO oldu.

Boş vaktim olduğunda, hep orada olurdum.

Çok Lego’m vardı ve sürekli bir şey inşa ederdim.

Yaptığım şeyin gerçek gibi görünmesini isterdim

kafamda ne canlanıyorsa, öyle görünmeliydi.

Renkler tam olması gerektiği gibi olmalıydı

eğer doğru parça yoksa, yapmayı bırakırdım çünkü kafamdakine tam uymuyordu.

Ama her ne yapıyorsa, ne okuyorsa, ne öğreniyor ya da neyle oynuyorsa,

ona hep aşırı odaklanırdı ve yoğunlaşırdı.

Sonra Lego League’e katıldık ve muhtemelen dört ya da beş yıl boyunca devam ettik.

Rubik Küp’ü olup çözebilen birini

hayatında ilk kez Lego League’teki koçu sayesinde görmüştü.

Küpte geçmek istediğim ilk kişi oydu.

Onun rekoru 38 saniyeydi.

Ben ortalama bir buçuk dakikada çözerken, 38 saniye çok uzak bir hedef gibiydi.

Bir gün ben de koç Matt gibi 38 saniyede çözebilmek istiyordum.

Ve bunu ilk kez başardığımda, çok heyecan verici bir andı.

''Gerçek bir küpçüyüm artık. Ben de 38 saniyede çözebiliyorum!''

O ilk başladığında, genç yaşta küp çözen çok az kişi vardı.

Yani o biraz istisnaydı diyebiliriz.

Küçücük bir çocuk var ve etrafı yetişkinlerle dolu.

“20’lerinde, 30’larında insanlar bunu nasıl hobi olarak yapıyor acaba?” diye düşünüyordum.

O zamanlar ona şöyle dedim: “Bak dostum, bu harika bir hobi ama bir meslek değil.

Yani 21 yaşına geldiğinde hâlâ bodrum katımda oturup küp çözmeni istemiyorum.

Bence ilk kez anne baba olacak herkes, çocuk beklerken aşırı tedbirli oluyor.

Ve biz de daha önce anne baba olmadığımız için,

açıkçası ne yapacağımızı bilmiyorduk, ama bildiğimizi sanıyorduk.

Hastaneden eve döndükten sonra

daha henüz 7–8 ay geçmemişti ki içimizde bir şeylerin ters gittiğine dair bir his oluşmaya başladı.

Evet, daha önce hiç anne baba olmamıştık

ve bu da bakış açımızı çok etkiliyordu.

Çünkü biz zaten ebeveyn değildik ki,

bebekten ne beklememiz gerektiğini bilmiyorduk.

Max’in yaptığı bazı şeyleri görünce onun sağır olduğuna neredeyse emindik.

Diyelim ki elinde bir oyuncak vardı, onunla oynuyordu mesela.

Biz de mesela beton ya da fayans zemine koca bir tahta parçası düşürdüğümüzde

çok şiddetli bir ses çıkardı.

O ses normalde diğer çocukların korkup ağlamasına neden olurdu.

Max ise oynamaya devam ederdi. Kıpırdamazdı bile

İşaretler üst üste geliyordu. Otizmin tüm belirtileri birikmeye başlamıştı.

Bebeklerle ilgili kapkalın bir kitap okumuştum.

Otizm kısmı hariç.

Çünkü orası “Hayır, bebek gayet iyi” diye geçiştirilen bir bölümdü.

Miki’yle bu konuyu konuştum ve gerçekten konuşması çok zordu.

Sanki oraya gitmek istemiyorsun gibi bir şey.

O yüzden bunu öğrendiğimizde, inanılmaz derecede yıkıldık.

Bebeğin olmadan önce, onunla ilgili birçok hayalin olur ve neler yapacağını bilirsin.

Özellikle oğlan olunca, sanırım Schwan benden daha çok beklentiye sahipti.

Ve bir anda, başarılı olacağını düşündüğün ve değer verdiğin tüm şeyleri,

tüm o umutları çocuğuna aktarmaya başlıyorsun.

Çocuğunun otizmli olduğunu fark ettiğinde, tüm hayaller bir anda havaya uçar.