Η επιδημία της νόσου της ομορφιάς | Ρενέ Ένγκελν | TEDxUConn

Η Ρενέ Ένγκελν στηλιτεύει τις εμμονές των γυναικών με την ομορφιά, θεωρώντας την ως νόσο. Μας προτείνει μερικούς τρόπους με τους οποίους η κατάσταση μπορεί να ελεγχθεί.

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια τοπική εκδήλωση TEDx, μια παραγωγή ανεξάρτητη από τα συνέδρια TED.

Το σημερινό μας θέμα είναι το μέλλον.

Θα μιλήσω για μια επιδημία σε εξέλιξη
και πώς μπορούμε να την σταματήσουμε.

Αλλά θα ξεκινήσω από το παρελθόν.

Πριν 15 χρόνια, ήμουν μια ενθουσιώδης,
νέα, μεταπτυχιακή φοιτήτρια

και ασχολούμουν πολύ με την διδασκαλία.

Συμπαθούσα τους μαθητές μου
και γνωριστήκαμε πολύ καλά,

και όσο περισσότερο
άκουγα τις μαθήτριές μου,

τόσο αντιλαμβανόμουν κάτι ανησυχητικό.

Αυτές οι πανέξυπνες,ταλαντούχες,
νέες γυναίκες

ξόδευαν ανησυχητικά πολύ χρόνο
με το να σκέφτονται, να συζητούν,

να προσπαθούν να αλλάξουν
την εμφάνισή τους.

Επιθυμούσαν τόσο πολύ
να νιώθουν όμορφες.

Τώρα, οι αντιλήψεις μας περί ομορφιάς
είναι μπερδεμένες.

Έχουν βαθιές εξελικτικές ρίζες.

Από επιστημονική σκοπιά
η ομορφιά δεν είναι μόνο επιθυμητή,

αλλά και σπάνια.

Έτσι, αυτό που με ξάφνιασε δεν ήταν
ότι οι γυναίκες ήθελαν να νιώθουν όμορφες,

ή ότι δεν ένιωθαν όλες όμορφες συνεχώς.

Αντιθέτως, με ξάφνιασε το ότι
η αναζήτηση τους για την ομορφιά

φαινόταν, τουλάχιστον κατά καιρούς,
να υπερισχύει και να επισκιάζει

κάθε άλλο στόχο ή ενδιαφέρον τους.

Αυτές ήταν νέες γυναίκες
που μόλις ξεκινούσαν την ενήλικη ζωή τους

κι ένιωθαν ανησυχία.

Ανησυχούσαν ότι ήταν χοντρές,
ότι η επιδερμίδα τους δεν ήταν καθαρή,

ανησυχούσαν ότι αποκτούσαν ήδη,
στην τρυφερή ηλικία των 20, ρυτίδες,

ότι δεν έμοιαζαν με μοντέλο μαγιό
του Sports Illustrated

ή με άγγελο της Victoria Secret.

Ανησυχούσαν για την κυτταρίτιδα τους,
επειδή δεν φορούσαν νούμερο 00.

Κι εγώ ανησυχούσα γι' αυτές.

Έτσι πήγα στην σύμβουλο της σχολής μου

και είπα: «Έχω μια ιδέα,
μ' αυτό θ' ασχοληθώ στις σπουδές μου,

αυτό θα είναι το αντικείμενο μου,

και συγκεκριμένα θα μελετήσω
το πώς εικόνες όπως αυτή

μπορούν να επηρεάσουν τις γυναίκες».

Κι αυτή μου είπε:
«Μην μπαίνεις στον κόπο».

«Δεν χρειάζεται ν' ασχοληθείς μ' αυτό,»
μου είπε,

«επειδή πραγματικά,
οι έξυπνες γυναίκες ξέρουν καλύτερα.

Δεν επηρεάζονται από πράγματα
όπως οι εικόνες των μέσων».

Κι εγώ είπα, «Λοιπόν,
αυτό είναι ένα εμπειρικό ερώτημα».

Έτσι, με βάση την έρευνα που ξεκίνησα τότε

οφείλω να πω ότι είχε κάποιο δίκιο.

Κατά κάποιον τρόπο,
οι γυναίκες πράγματι ξέρουν.

Να μια διαφήμιση που έβαλα
σε μια έρευνά μου,

και θα σας δείξω ορισμένες αντιδράσεις
από όσες συμμετείχαν.

Έτσι, οι γυναίκες ξέρουν ότι οι εικόνες
γυναικών που προβάλλονται στα μέσα

είναι συχνά ασυνήθιστα λεπτές,

πιθανότατα ακόμη
και με διατροφικές διαταραχές.

Ξέρουν ότι οι γυναίκες
που βλέπουν στις εικόνες αυτές

δεν αντιπροσωπεύουν
την πλειοψηφία των γυναικών,

αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν
ακραίες περιπτώσεις.

Κι επιπλέον,

οι γυναίκες ξέρουν καλά
ότι στον πραγματικό κόσμο

κανείς, μα κανείς δεν είναι έτσι.

Λοιπόν, αυτά είναι τα καλά νέα.
Οι γυναίκες ξέρουν,

ξέρουν για τις διατροφικές διαταραχές,
ξέρουν για το Photoshop, ευτυχώς.

Ορίστε και τα άσχημα νέα: αυτό δεν βοηθά,
δεν φαίνεται να έχει σημασία.

Το να γνωρίζουμε δεν είναι αρκετό,
Η ίδια γυναίκα που είπε το εξής, π.χ.,

«Αυτό το σώμα είναι εξωπραγματικά
αδύνατο, τα πλευρά της φαίνονται,»

κι εσείς συμφωνείτε: ναι, έχει δίκιο.
Συνέχισε λέγοντας

«Δεν είμαι τόσο αδύνατη.

Πρέπει ν' ακολουθήσω δραστικό
πρόγραμμα αδυνατίσματος και μαυρίσματος

ρισκάροντας την υγεία μου;
Νιώθω ότι θέλω να είμαι έτσι,

μακάρι να ήμουν μοντέλο.

Ίσως μετά από αυτήν την εικόνα,
να μην θέλω να τρώω».

Δεν θέλει να το ακούσει αυτό
ο ερευνητής μ' αυτή την εικόνα,

πρέπει να το ομολογήσω,
αλλά προχωρήσαμε.

Αυτό δεν είναι αποτυχία
επεξεργασίας πληροφοριών,

δεν είναι έλλειψη εξυπνάδας,

και σίγουρα δεν σημαίνει
ότι δεν ξέρουν καλά.

Αυτό είναι η νόσος της ομορφιάς
και γι' αυτό θα μιλήσω σήμερα.

Μόνο οι γυναίκες έχουν νόσο της ομορφιάς;

Όχι, μπορεί να προσβάλλει και τους άνδρες.

Αλλά οι γυναίκες είναι πιο πιθανόν
να μισήσουν το σώμα τους.

Οι γυναίκες ξοδεύουν περισσότερα χρήματα
και χρόνο στην ομορφιά,

αντιμετωπίζουν δεκαπλάσιο κίνδυνο
να πάθουν ανορεξία και βουλιμία.

Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό
να δεχτούν σχόλια για την εμφάνιση τους

από φίλους, από συντρόφους
και καμιά φορά από απολύτως αγνώστους.

Πραγματοποιήθηκαν λίγο πάνω από 1,5 εκατ.
πλαστικές επεμβάσεις στις ΗΠΑ το 2012.

Σχεδόν το 90% απ' αυτές ήταν σε γυναίκες.

Έτσι, σήμερα θα μιλήσω για τις γυναίκες.

Ποια είναι τα συμπτώματα
της νόσου της ομορφιάς;

Βλέπω την νόσο της ομορφιάς
όταν γυναίκες που είναι φοιτήτριες,

και όχι επαγγελματίες μοντέλα,

μου λεν ότι ξέρουν ακριβώς πώς να φερθούν
μόλις κάποιος εμφανίσει κάμερα.

Οι γυναίκες εκεί που διδάσκω
το έχουν συντομεύσει - θα σας δείξω.

Είναι: πλάι, έξω, κάτω,
κλίση, αδύνατα μπράτσα.

Και κατά τα φαινόμενα
παίρνεις έξτρα βαθμούς γι' αυτό.

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε.

Να μια μαθήτριά μου
που είχε την καλοσύνη

να μου επιτρέψει
να προβάλω αυτή τη φωτογραφία.

Να δυο ακόμη που επιδεικνύουν
την πόζα σαν παρωδία

στον χορό αποφοίτησης τους.

Τόσο συχνή είναι.

Τώρα, τι κακό έχει το να ποζάρεις
με κολακευτικό τρόπο

όταν φωτογραφίζεσαι;
Τίποτα...

...Αλλά, αξίζει ν' αναρωτηθούμε
πώς φτάσαμε στο σημείο

όπου τόσο πολύς χρόνος
και ενέργεια των γυναικών

δαπανώνται σε ανησυχίες
που απασχολούσαν συνήθως

μόνο επαγγελματίες μοντέλα
και ηθοποιούς;

Και το πιο σημαντικό,
τι συμβαίνει στις γυναίκες

όταν η ενέργεια τους επικεντρώνεται
τόσο έντονα στην εμφάνιση τους;

Έτσι, η φυσική ομορφιά
συνδυάζει κάποια χαρακτηριστικά

αλλά για τις γυναίκες υπάρχει ένα το οποίο
επισκιάζει όλα τα άλλα σε σημασία.

Ξέρετε ποιο είναι;

Ναι, είναι το βάρος, η σωματική διάπλαση.

Υπάρχει μια έρευνα που συχνά
αναπαράγεται σε συζητήσεις

για την εμμονή των γυναικών
με τις διαστάσεις

αλλά ουσιαστικά προέρχεται από δημοσκόπηση
του περιοδικού Esquire το 1994.

Αλλά έλκει πολλή προσοχή επειδή, προφανώς,

το 54% των γυναικών προτιμούν να τις
πατήσει φορτηγό παρά να' ναι χοντρές.

Θα ήθελα να επισημάνω ότι το Esquire

δεν είναι μέρος να απευθυνθείς
για ενδελεχή επιστημονική έρευνα!

Αλλά... εκπλήσσομαι από τις αντιδράσεις
σ' αυτή τη στατιστική.

Μια φορά την ανέφερα στην τάξη.
Είπα, «Παιδιά,

το 54% των γυναικών προτιμούν να τις
χτυπήσει φορτηγό παρά να' ναι χοντρές.

Και περίμενα να δω οργή.

Αλλά αντί να δω τρόμο
στο βλέμμα των φοιτητριών μου,

άκουσα μια σειρά ερωτήσεων.

Άκουσα, «Πόσο μεγάλο είναι το φορτηγό;»
(Γέλια) «Τι είδους φορτηγό;»

«Πόσο γρήγορα πηγαίνει;»
(Γέλια)

και, «Πόσο ακριβώς θα πονούσε;»
(Γέλια)

Κι έχει κάποια λογική,
νομίζω το να σε χτυπήσει φορτηγό...

...πονάει.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που πονάει,

το να ζεις σε μια κουλτούρα
όπου βομβαρδίζεσαι

μ' αυτά τα τρία μηνύματα
ξανά και ξανά και ξανά:

Μήνυμα 1ο:
«Όμορφη» είναι το πιο σημαντικό,

το πιο ισχυρό πράγμα που μπορεί να είναι
ένα κορίτσι ή μια γυναίκα.

Μήνυμα 2ο:
Έτσι ακριβώς είναι η ομορφιά, και

Μήνυμα 3ο: που καμιά φορά υπονοείται,
καμιά φορά απλά συμπεραίνεται:

Εσείς δεν είστε έτσι.

Δεν πρέπει να ξαφνιάζεται κανείς
που σε εργαστηριακές μελέτες,

όταν δείχνουμε σε γυναίκες
τέτοιες εικόνες,

ακόμη και για λίγα μόνο λεπτά,

αυξάνεται η κατάθλιψη και η ντροπή,
ενώ μειώνεται η αυτοπεποίθηση,

μειώνεται η ικανοποίηση από το σώμα -
αυτό είναι η νόσος της ομορφιάς.

Η αίσθηση μας για το τι είναι πραγματικό,
τι είναι δυνατόν όσον αφορά την ομορφιά,

διαστρεβλώνεται λόγω
της υπερέκθεσής μας σε τέτοιες εικόνες.

Αντί να τις βλέπουμε όπως είναι,
δηλαδή ως εξαιρετικά σπάνιες,

αρχίζουμε να τις βλέπουμε
σαν κάτι κοινό και σύνηθες.

Έτσι, μπορείτε να κοιτάξετε γύρω
και να δείτε άνδρες και γυναίκες

να γίνονται παχύτεροι,
αλλά το σωματικό ιδεώδες για τις γυναίκες

γίνεται όλο και πιο αδύνατο, έτσι ώστε
η απόσταση ανάμεσα σ' αυτό που είναι

και σ' αυτό που θέλει η γυναίκα να είναι,
ολοένα και αυξάνεται.

Δεν είναι ένα μικρό κενό,
είναι ένα τεράστιο χάσμα.

Εάν κοιτάξετε μέσα στο χάσμα,
θα δείτε τη νόσο της ομορφιάς.

Όταν οι εξελικτικοί ψυχολόγοι
βλέπουν εικόνες σαν αυτήν,

ισχυρίζονται ότι αυτού του είδους
η ομορφιά είναι σαν τη ζάχαρη.

Στους σύγχρονους καιρούς, λαμβάνουμε
μεγάλη ποσότητα, σε μεγάλες δόσεις.

Ο εγκέφαλος μας δεν ξέρει
τι να κάνει μ' αυτήν.

Δεν είναι καλό για μας.
Μας δίνει το μήνυμα

ότι κάτι τέτοιο είναι κάτι κοινό,
παρότι δεν είναι.

Διαστρεβλώνει την αίσθηση μας
για το πραγματικό, μας αρρωσταίνει.

Ποια άλλα σημάδια της νόσου
βλέπω στην κουλτούρα μας;

Αν κοιτάξουμε σε δημοφιλείς,
διαδικτυακές πηγές ειδήσεων,

θα κοιτάξουμε σήμερα
την Huffington Post.

Ασχολούνται με το έγκλημα, την πολιτική,
ειδήσεις από τον κόσμο και εκπαίδευση,

και, όπως μάλλον θα γνωρίζετε,
ασχολούνται και με πολύ σημαντικά θέματα

όπως την εμφάνιση διάσημων γυναικών,
το τι φοράνε,

αν πήραν βάρος, πώς έχασαν βάρος.

Όλα από την ίδια μέρα
στην Huffington Post,

δυο απ' αυτά ήταν στο πρωτοσέλιδο
όταν τράβηξα το στιγμιότυπο.

Η νόσος της ομορφιάς δημιουργείται

όταν οι γυναίκες δίνουν τόσο χρόνο
ανησυχώντας, όχι για την εκπαίδευση τους,

για τους επαγγελματικούς στόχους,
την οικογένεια ή τις σχέσεις τους,

όχι για την κατάσταση της οικονομίας,
για το περιβάλλον,

τον κόσμο,
επειδή είναι απασχολημένες

με το να ανησυχούν
για τους στόχους απώλειας βάρους,

την φροντίδα της επιδερμίδας τους,
τα μπράτσα τους,

τους κοιλιακούς τους,
τους γλουτούς τους.

Πώς φτάσαμε εδώ;

Σύμφωνα μ' ένα σύνολο ιδεών
που λέγεται θεωρία του αντικειμενισμού,

ορίστε πως δουλεύει.

Οι γυναίκες ζουν σ' έναν κόσμο
όπου μαθαίνουν

ότι το βασικό τους νόμισμα
είναι η εμφάνιση τους.

Και δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' αυτό.

Περπατάς στον δρόμο και ο κόσμος
σχολιάζει την εμφάνιση σου,

οι διαφημιστές σου λένε
πώς να είσαι πιο όμορφη,

τα τηλεοπτικά προγράμματα,
ακόμη και οι ειδήσεις,

γελοιοποιούν όσες δεν πληρούν
τα παραδοσιακά πρότυπα ομορφιάς.

Η εμφάνισή σας παρατηρείται
ακατάπαυστα από τους άλλους

ώστε με τον καιρό,
εσωτερικεύετε αυτήν την οπτική

και γίνεστε παρατηρήτρια του εαυτού σας.

Αντί να κυκλοφορείτε
κοιτάζοντας τον κόσμο,

δαπανάτε τον χρόνο φαντασιώνοντας
το πώς φαίνεστε στον κόσμο.

Είναι εντάξει τα μαλλιά μου;
Γυαλίζει το μέτωπο μου;

Στέκομαι ίσια;
Ρουφάω το στομάχι μου;

Χαμογελάω με τον σωστό τρόπο;
Αυτό το τζιν με παχαίνει;

Κάνω δίπλες;
Έχω αδύνατο μπράτσο;

Φαίνομαι ωραία;

Σωστά; Έχετε εσωτερικεύσει αυτήν την ιδέα

ότι το σώμα σας είναι πάντα, πάντα
προς επίδειξη στους άλλους,

πάντα προς αξιολόγηση,
καλό θα ήταν να το προσέξετε κι αυτό.

Οι ψυχολόγοι μας έχουν προ πολλού πει ότι
έχουμε πεπερασμένες γνωστικές ικανότητες.

Έτσι, ακριβώς όπως,
παρά τις διαμαρτυρίες των φοιτητών μου,

λέω ότι δεν μπορείτε να γράφετε μήνυμα
στο Facebook και να προσέχετε στην τάξη

ταυτοχρόνως.
(Γέλια)

Ομοίως, δεν μπορείτε να παρατηρείτε
συνεχώς την εμφάνιση του σώματος σας

και να ασχολείστε και με τα του κόσμου.

Αυτή είναι η χειρότερη συνέπεια
της νόσου της ομορφιάς.

Όταν είσαι άρρωστη με την ομορφιά,
δεν μπορείς να εμπλακείς με τον κόσμο

επειδή ανάμεσα σε σένα
και τον κόσμο υπάρχει ένας καθρέπτης.

Ένας καθρέπτης που ταξιδεύει
μαζί σας παντού,

δεν μπορείτε να τον αφήσετε.

Είναι η νόσος της ομορφιάς που ωθεί
τις γυναίκες ν' αυτοαντικειμενοποιούνται,

τα κορίτσια μας να θέλουν να μεγαλώσουν
για να γίνουν σέξι αντικείμενα.

Το φθινόπωρο μίλησα σε μια επιτροπή
για τις εικόνες των ΜΜΕ

κι ερωτήθηκα
από μια νέα γυναίκα στο κοινό.

Είπε, «Αυτό δεν είναι εξουσία;

Σωστά; Αν οι γυναίκες μπορούν
να πάρουν πολύτιμα πράγματα

από αυτήν κουλτούρα με το να' ναι όμορφες,

δεν πρέπει να το δεχτούμε σαν μια μορφή
εξουσίας αποκλειστικά των γυναικών;

Το καταλαβαίνω στ' αλήθεια.
Καταλαβαίνω τι εννοεί.

Αλλά τι είδους εξουσία,
τουλάχιστον αληθινή εξουσία,

είναι τόσο εφήμερη,
τι είδους εξουσία λήγει

όταν γίνεσαι τριάντα ή σαράντα
αν είσαι τυχερή ή διάσημη;

Τι είδους εξουσία
είναι αντιστρόφως ανάλογη

με την απόκτηση σοφίας
και βιωματικής εμπειρίας;

Θέλω να επαναλάβω ότι
δεν υπάρχει τίποτα κακό με την ομορφιά.

Ο εγκέφαλος μας είναι
πολύ ευαίσθητος στην ομορφιά.

Την αναγνωρίζουμε μόλις την δούμε,
την καταλαβαίνουμε αμέσως.

Αυτή η επιθυμία να είσαι όμορφη,
η επιθυμία να είσαι επιθυμητή

δεν είναι κάτι που μπορείς
ν' αποκλείσεις απ' το μυαλό σου.

Το να θέλεις να είσαι όμορφη
δεν είναι πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι όταν αυτό είναι το μόνο
που θέλουν τα κορίτσια και οι γυναίκες.

Θα ήθελα τα νέα κορίτσια
και οι γυναίκες να είναι έτσι,

θα ήθελα να είναι
πολύ περισσότερα από σέξι.

Λοιπόν, πώς μπορούμε να αντιστρέψουμε
τους όρους κατά της νόσου της ομορφιάς;

Να μερικές ιδέες.

Πρώτον: επενδύστε λιγότερο στην ομορφιά.

Επενδύστε σε πράγματα με διάρκεια,

σε κάτι που δεν θα παλεύετε να διατηρήσετε
στην μέση και τρίτη ηλικία.

Εάν τέτοιες τηλεοπτικές εκπομπές
σας κάνουν να σκέφτεστε

περισσότερο την εμφάνιση σας
αντί για λιγότερο,

σταματήστε να τις βλέπετε.

Αν υπάρχουν περιοδικά που σας δημιουργούν
εμμονές για το σωματικό ιδεώδες

το οποίο οι περισσότερες γυναίκες
δεν μπορούν ποτέ να πετύχουν πραγματικά,

σταματήστε να τα διαβάζετε.

Προσπαθήστε να μην σκέφτεστε το σώμα σας
σαν μια σύνθεση μερών

προς επίδειξη σε άλλους.

Φανταστείτε το σώμα σας
σαν μια ενότητα, σαν ένα σύνολο,

σαν το δικό σας μέσο
για να εξερευνήσετε τον κόσμο.

Σταματήστε ν' ανησυχείτε
για το μέγεθος των γλουτών σας,

και σκεφτείτε την δύναμη των γλουτών σας,

επειδή αυτά τα πόδια, στο κάτω κάτω,

είναι τα πόδια που σας γυρνούν στον κόσμο.

Και σταματήστε να μιλάτε
για τα μπράτσα σας σαν να'ναι «ασθενικά».

Αυτά είναι τα μπράτσα που απλώνονται
και φέρνουν κοντά σας αυτά που αγαπάτε.

Όπως λέει και η διαφήμιση
κατά της ανορεξίας,

μην αφήνετε να σας μειώνουν σε ένα σκίτσο.
Είστε πολύ περισσότερα από αυτά.

Επειδή το σώμα σας δεν είναι για επίδειξη,
είναι για να κάνει πράγματα.

Κάτι ακόμη που μπορείτε να σκεφτείτε είναι

ότι όπως κάποιοι σήμερα περιορίζουν
τον χρόνο τηλεθέασης των παιδιών τους,

εσείς ίσως μπορείτε να περιορίσετε
τον χρόνο στον καθρέφτη.

Κι εφόσον η σημερινή ομιλία
είναι για το μέλλον,

να ένας άμεσος τρόπος
που μπορείτε να επηρεάσετε το μέλλον,

όσον αφορά την νόσο της ομορφιάς.

Μπορείτε να σταματήσετε να λέτε
στα μικρά κορίτσια ότι είναι όμορφα.

Έτσι κάθε φορά
-ακούγεται παράδοξο, έτσι;-

μην τις πείτε άσχημες!

(Γέλια)

Μην το κάνετε ούτε κι αυτό!

Αλλά κάθε φορά που νιώθετε ότι πρέπει
να σχολιάσετε την εμφάνιση μια μικρής

σκεφτείτε να επαινέσετε κάποιο άλλο
από τα πολλά αξιόλογα προσόντα της.

Χρειάζεστε βοήθεια;
Να ορισμένες ιδέες.

Σκεφτείτε να σχολιάσετε την εξυπνάδα της
ή ότι είναι εργατική ή γενναιόδωρη,

ή επίμονη ή ευγενική ή γενναία,
και όταν το κάνετε αυτό

υποσκάπτετε το σύστημα
που διδάσκει στα κορίτσια

ότι η καλύτερη ευκαιρία για κοινωνική
αναγνώριση είναι η επιδίωξη της ομορφιάς.

Επιδιώξτε ν' αναθρέψετε κόρες
που θεωρούν την εμφάνιση τους

σαν μια υποσημείωση στον χαρακτήρα τους
και την σκληρή δουλειά τους.

Μπορείτε ν' αλλάξετε αυτόν τον διάλογο.

Ποτέ δεν θα ζήσουμε σ' έναν κόσμο
όπου η ομορφιά δεν θα μετράει.

Ο εγκέφαλος μας δεν έχει φτιαχτεί έτσι.

Αλλά μπορούμε να ζήσουμε σ' έναν κόσμο
όπου η ομορφιά μετράει λιγότερο

και αυτοί οι τύποι χαρακτηριστικών
είναι σημαντικότεροι.

Και στην πραγματικότητα, μικρές αλλαγές
στον τρόπο που σκεφτόμαστε

και μιλάμε, και στον τρόπο
που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας,

μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο
για ένα πραγματικά ομορφότερο μέλλον.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)