Bir jüri üyesinin idam cezası üzerine düşünceleri

Lindy Lou Isonhood, idam cezasının hayatın bir gerçeği ve dile getirilmeyen kültürün bir parçası olduğu bir şehirde büyüdü. Fakat büyük bir cinayet davasında jüri üyeliği yaptıktan sonra -- ve suçlu adama ölüm cezası verme oylamasında "evet" oyu verdikten sonra -- içinde bir şeyler değişti. Bu merak uyandıran ve kişisel konuşmada Isanhood, davadan bugüne dek geçen 25 senede kendisine sorup durduğu soruyu düşünüyor: ben bir katil miyim?

Bir Perşembe günüydü,

23 Haziran 1994.

(İç çekiyor)

"Eşyalarını topla.
Gitmekte özgürsün.

Dışarıya çıkarıldığında,
doğrudan arabana git.

Muhabirlerle konuşma."

Başım dönüyor,

kalbim hızla atıyor,

nefes alamıyorum.

Sadece oradan çıkmak istiyorum.

Arabama gittiğimde

her şeyi arkaya atıyorum

ve sürücü koltuğuna çöküyorum.

"Bunu yapamam.

Bir haftadır görmediğim aileme,

evime gidip de

mutluymuş gibi yapamam."

Onların sevgisi ve desteği bile

bana bu anda yardım edemez.

Az önce bir adama idam cezası verdik.

Şimdi ne olacak?

Eve gidip bulaşık mı yıkayacağım?

Yani, Mississippi'de

idam cezası dile getirilmeyen
kültürümüzün bir parçası.

Basit mantık şu,

eğer birini öldürürseniz,
o zaman idam cezası alırsınız.

Jüri seçme süreci gerçekleştiğinde

bana şunu sordular,

"Gösterilen kanıt

eğer idam cezasını meşru kılarsa,

mantıkla ve tereddüt etmeksizin

bir idam cezası

verebilir miydiniz?"

Cevabım şaşırtıcı bir "evet" idi

ve 2 Numaralı Jüri olarak seçildim.

Duruşma başladı.

Gösterilen kanıtlara

ve kurbanın resimlerine

verdiğim ilk karşılık şuydu,
"Evet, bu adam bir canavar

ve idam cezasını hak ediyor."

Günlerce oturdum ve ellerine baktım,

bıçağı tutan o ellere

ve solgun beyaz tenine,

gözlerine...

Hücresinde sonsuz günler geçirdi,

güneş ışığı yoktu,

bu yüzden gözleri de
saçları ve sakalı kadar siyahtı.

Göz korkutucuydu

ve suçunda kesinlikle şüphe yoktu.

Fakat suçuna bakmaksızın,

günler geçtikçe

bu canavarı

bir insan olarak görmeye başladım.

İçimde bir şeyler değişiyordu
ve ben anlayamıyordum.

O adama idam cezası vermeyi

isteyip istemediğim konusunda
kendimi sorgulamaya başlıyordum.

Jüri düşünmeleri başladı

ve hakim bize jüri talimatlarını verdi

ve bu, bir karara varma biçimi için

bir araç olarak kullanılacaktı.

Bu aracı kullanmanın sonu
tek bir karara çıkıyordu

ve o da idam cezasıydı.

Bir köşeye çekildim.

Kafam ve kalbim birbiriyle çelişiyordu

ve idam cezası düşüncesi

beni hasta ediyordu.

Ancak, jüri talimatlarını takip ederek,

yasaya saygı gösteren bir insan olarak

pes ettim.

Pes ettim ve diğer
11 jüriyle birlikte oy verdim.

İşte buydu:

Çökmüş yargı sistemimiz iş üzerindeydi.

Orada arabadayım

ve merak ediyorum:

Hayatım aynı olmaya nasıl devam edecek?

Hayatım; çocuklarım,
işim, kilise, top oyunlarıydı --

ortalama, normal, günlük hayatınız.

Artık her şey önemsiz hissettiriyordu.

Tavşan deliğine giriyordum.

Sinir, endişe,

suç, depresyon...

Üzerime yapışmışlardı.

Hayatımın devam etmesi
gerektiğini biliyordum,

bir danışmanlık hizmeti aradım.

Danışmanım bana travma sonrası
stres bozukluğu teşhisi koydu

ve bunu yenmenin en iyi yolunun

travma hakkında konuşmak olduğunu söyledi.

Ancak, onun ofisi haricinde
travmadan bahsettiğimde

veya bahsetmeyi denediğimde

birden susturuluyordum.

Hiç kimse bu konuyu duymak istemiyordu.

O bir katildi. Aş artık bunu.

Ben de daha sonra sessiz bir
kazazede olmaya karar verdim.

On iki yıl sonra, 2006'da

Bobby Wilcher'ın
tüm temyizlerinin düştüğünü

ve idam gününün yaklaştığını öğrendim.

Bu karnıma atılmış bir yumruk gibiydi.

Örtülü hislerin tamamı
geri gelmeye başlamıştı.

Huzur bulmayı denemek için
Bobby'nin avukatını aradım ve dedim ki,

"İdamdan önce Bobby'i görebilir miyim?"

İdam gününde hapishaneye doğru giderken

zihnimin içinde

Bobby deliye dönüyordu.

Fakat şaşırtıcı bir biçimde, çok sakindi.

İki saat boyunca o ve ben
orada oturduk ve yaşamdan bahsettik

ve ölümünde parmağım olduğu için
beni affetmesini istedim.

Bana söyledikleri şunlardı:

"Özür dilemek zorunda değilsin.

Beni oraya sen koymadın.

Bunu kendim yaptım.

Fakat daha iyi hissettirecekse,

seni affediyorum."

Eve dönerken

bir restoranda durdum
ve bir margarita aldım.

(Gülüşmeler)

Bir tanesinin sakin olmayı
denememe --

(Gülüşmeler)

yetecek kadar
büyük olmadığını düşünüyorum.

Telefonum çaldı.

Bobby'nin avukatıydı.

İdamının iki dakikası içerisinde,

ona biraz zaman vermişlerdi.

Bu zaman da Bobby'e ulaşmam için

bana süre verdi.

Kulağa ne kadar çılgınca gelse de

biz arkadaş olduk.

Üç ay sonra,

Mississippi Eyaleti
tarafından idam edildi.

Sizlere hikayemi anlatmak için buradayım,

çünkü tam olarak 22 yıl sonra,

bir arkadaşım beni cesaretlendirdiğinde

bu konu hakkında
konuşabilecek kadar açıldım.

"Hey, belki de diğer jürilerle
konuşman gerekiyordur.

Hepiniz aynı tecrübeyi yaşadınız."

Neyin peşinde olduğumdan emin olmayarak

onlarla konuşmam gerekiyordu.

Araştırmak için yola koyuldum

ve aslında çoğunu da buldum.

Buluştuğum ilk jüri,

Bobby'nin hak ettiğini
bulduğunu düşünüyordu.

Diğer jüri --

şey, idamın gerçekleşmesinin
bu kadar uzun sürmesine

biraz pişmanlık duyuyordu.

Bir sonraki jüri,
sorunu neydi bilmiyorum,

ama duruşma hakkında
hiçbir şey hatırlamıyordu.

(Gülüşmeler)

Pekala,

zihnimin içinde düşünüyorum,

"Vay, herkesten bu tepkiyi mi alacağım?"

Allen için Tanrı'ya şükürler olsun.

Allen kibar bir ruha sahipti.

Onunla konuştuğumda kararımız konusunda

canıgönülden üzgündü.

Bana o gün hakkında,
perişanlığın içine oturduğunu

ve bunun onu çarptığını anlattı.

Radyo dinliyordu ve radyoda

Parchman Hapishanesi'nde
idam edilecek adamların

bir listesi vardı.

Bobby'nin adını duydu

ve ondan sonra,
gerçekten ne yaptığını fark etti.

Dedi ki, "Biliyorsun, o adamın
ölümünde sorumluluğum vardı."

Şimdi işte burada,
20 bilmem kaç yıl sonra

ve Allen hala bu konuyla uğraşıyor.

Hiç kimseye de asla
bundan bahsetmedi, eşine bile.

Ayrıca bana

Mississippi Eyaleti idam cezasını
muhafaza etmek isteseydi,

o zaman hey, jüriler için
danışmanlık sağlamak zorundaydı dedi.

Buluştuğum sonraki jüri Jane'di.

Jane şu anda idam cezasına
tamamen karşı.

Sonraki de Bill.

Bill haftalarca
bu yıkıcı depresyonu yaşadığını

ve sonra işe döndüğünü söyledi,

iş arkadaşları ona
şöyle şeyler söylüyormuş,

"Hey, onu kızarttın mı?"

Onlar için bu yalnızca bir şakaydı.

Daha sonra Jon var.

Jon, kararının ona ağır geldiğini

ve her gün sıkıntı çektiğini söyledi.

Konuştuğum son jüri Ken'di.

Ken jüri başkanıydı.

Konuşmak için oturduğumuzda

yapmamız gereken şey konusunda
derinden üzgün olduğu belliydi.

Adliyeyi terk ettiği gün rahatlamıştı

ve arabasıyla eve döndü

ve anahtarı kapıya götürüp kilidini açtı

ve gerçekten yıkılmıştı.

Bobby'nin suçlu olduğunu bildiğini,

fakat aldığı kararın

doğru karar olup olmadığını
bilmediğini söyledi.

Bunu kafasında defalarca
canlandırdığını söyledi.

Doğru şeyi mi yapmıştık?

Doğru şeyi mi yapmıştık?

Doğru şeyi mi yapmıştık?

(İç çekiyor)

Onca yıl geçti

ve ben sonunda tek üzgün jüri
olmadığımı fark ettim.

Potansiyel jürilerle,

tecrübemizi paylaşmak konusunda konuştuk,

onlara bekleyecekleri şey
hakkında öngörü vermek için

ve ilgisiz olmayın demek için;

inandığınız şeyi bilin demek için;

durduğunuz yeri bilin
ve hazırlıklı olun demek için,

çünkü bir sabah jüri olarak içeriye girip,

duruşma sonunda bir katil gibi
hissederek çıkmayı istemezsiniz.

Hayatımdaki bu fırtına boyunca,
biraz ilham bulabildim

ve bu ilham bana, torunlarımla geldi.

14 yaşındaki torunum Maddie

okul için idam cezasıyla ilgili bir
kompozisyon yazıyordu

ve bana sorular soruyordu.

Bu çocuğun da benim gibi

aynı kısasa kısas kültüründe

büyüyor olduğu fikri

kafama dank etti.

Ona tecrübemi şöyle açıkladım:

Bir jüri olarak görev yaparken

birisine idam cezası vermiştim.

Ona sordum,

"Bu beni katil yapar mı?"

Cevap veremedi.

Daha sonra bu konunun tartışmaya
açık olması gerektiğini biliyordum.

Bilin bakalım ne oldu?

Geçenlerde kölelik karşıtı bir topluluk

beni konuşmaya davet etti.

Oradayken bir tişörtüm vardı.

Üzerinde "İdamları Durdurun" yazıyordu.

Eve gittiğimde 16 yaşındaki
torunum Anna oradaydı

ve dedi ki "Bu tişörtü alabilir miyim?"

Babasına baktım --

babası benim oğlum --

ve onun hala bu idam meselesiyle
uğraştığını biliyordum.

Anna'ya döndüm ve ona şöyle dedim,

"Bunu giyecek misin?"

Döndü ve babasına baktı ve dedi ki,

"Baba, hislerini anlıyorum,

ama ben idam cezasına inanmıyorum."

Oğlum bana baktı,

kafasını salladı ve şöyle dedi,

"Teşekkürler anne."

Bunun güzel bir "teşekkürler anne"
olmadığını biliyordum.

(Gülüşmeler)

Hayatın bana bazı dersler
öğrettiğini öğrenmiştim.

O jüride görev almamış olsaydım,

hâlâ aynı zihniyette
olabileceğimi öğretti.

Bana, torunlarımın gözünden

bakabilme güvenini de verdi,

genç jenerasyonun bu zor,
sosyal meselelerle mücadele etmeye

istekli ve yetenekli olduklarını gösterdi.

Tecrübemden ötürü de

torunlarım artık

kendi ayakları üzerinde durma konusunda

ve kültürel inançlara güvenmek yerine

kendileri için düşünmek
konusunda daha donanımlı.

Yani:

Tutucu, Hristiyan bir aileden,

Birleşik Devletler'in çok tutucu bir
eyaletinden gelen birisi olarak

burada sizlere

idam cezasının yeni düşmanları
olduğunu söylemek için bulunuyorum.

Teşekkürler.

(Alkış)