Shabana Basij-Rasikh: Afgan kızları eğitmeye cesaret

Bir ülke hayal edin, kızların okula gitmek için gizlenmek zorunda oldukları ve eğer eğitim sırasında yakalanırlarsa ölümcül sonuçlarının olduğu. Bu Taliban yönetimi altındaki Afganistan ve bu tehlikenin izleri günümüzde de devam ediyor. 22 yaşındaki Shabana Basij-Rasikh Afganistan'da kızlar için bir okul çalıştırıyor. Ailelerin kızlarına inanma güçlerini kutluyor-- ve yerel tehditlere karşı koyan cesur bir babanın öyküsünü anlatıyor. ( TEDxWomen'de çekildi)

11 yaşındayken

bir sabah evimdeki sevinç çığlıklarıyla uyandığımı hatırlıyorum.

Babam BBC Haber kanalını dinliyordu;

o ufak, gri radyosundan.

Yüzünde, hiç alışkın olmadığımız, kocaman bir gülümseme vardı

çünkü haberler çoğu zaman onu üzerdi.

"Taliban artık yok!" diye bağırdı babam.

Ne demek istediğini anlamamıştım o zaman

ama babamın çok ama çok mutlu olduğunu görebiliyordum.

"Bundan böyle gerçek bir okulda okuyabileceksin" dedi babam.

Asla unutmayacağım bir sabahtı o.

Gerçek bir okul.

Taliban Afganistanı ele geçirdiğinde ve kızların okula gitmelerini

yasakladıklarında ben altı yaşındaydım.

Bu yüzden, bir sonraki beş yıl boyunca erkek olarak giyindim

artık tek başına dışarıda bulunması yasak olan ablama

eşlik edebilmek için, gizli bir okula.

İkimizin de eğitim görmesi için tek yol buydu.

Her gün farklı bir yoldan yürüdük

kimse nereye gittiğimiz hakkında şühpelenmesin diye.

Kitaplarımızı alışveriş poşetleriyle örterdik

sadece alışverişe çıkmışız gibi görünsün diye.

Okul bir evin içindeydi,

100 kişiden fazla kişi küçük bir oturma odası içinde sıkıştırılmış.

Kışları hoştu ama yazları çok sıcaktı.

Hepimiz hayatlarımızı tehlikeye attığımızı biliyorduk-

öğretmenler, öğrenciler ve anne babalarımız.

Zaman zaman okul aniden

bir haftalığına iptal edilirdi çünkü Taliban şühpelenirdi.

Bizim hakkımızda ne bidiklerini hep merak ederdik.

Takip ediliyor muyduk?

Nerede yaşadığımızı biliyorlar mı?

Korkardık

ama hala olmak istediğimiz yer okuldu.

Eğitimin değer verildiği ve kız çocukların hazine sayıldıkları

bir ailede yetiştiğim için şanlıyım.

Dedem zamanına göre olağanüstü bir insandı.

Afganistanın uzak bir bölgesinden kuralları uymayan biri,

kızının, yani benim annemin

okula gitmesi için ısrar etti ve bu yüzden kendi babası onu evlatlıktan redetti.

Ama eğitimli annem öğretmen oldu.

O işte.

İki yıl önce emekli oldu ve tek evimizi

mahallemizdeki kızlar ve kadınlar için okula dönüştürdü.

Ve babam- işte -

ailesinde ilk eğitim gören kişi oldu.

Onun çocuklarının eğitim görmemesi

söz konusu olamazdı, kızları dahil,

Taliban'a rağmen, risklere rağmen.

Ona göre çocuklarını eğitmemek daha riskliydi.

Taliban yılları boyunca hatırlıyorum

bazen usanırdım hayatımızdan

ve hep korku içinde olmaktan ve geleceği görememekten.

Pes etmek isterdim

ama babam

derdi ki

"Dinle kızım,

hayatında sahip olduğun herşeyi kaybedebilirsin.

Paran çalınabilir. Savaş sırasında evinden ayrılmak zorunda kalabilirsin.

Ama seninle daima kalacak tek şey

buradaki

ve kanımızı satmamız gerekse senin okul harcını ödemek için

satarız.

Şimdi hala okula devam etmemek istiyor musun?"

Bugün 22 yaşındayım.

On yıllarca savaşın yok ettiği

bir ülkede yetiştirildim.

Benim yaşımdaki kadınların yüzde altısından daha azı liseden sonrasına devam edebildiler

ve benim ailem eğitimim için bu kadar bağlı olmasaydı

ben onlardan biri olurdum.

Bunun yerine karşınızda Middlebury Koleji 'nin gururlu bir mezunu olarak karşınızda duruyorum.

(Alkış)

Afganistan'a döndüğüm zaman, dedem,

kızlarını eğitmeye cesaret gösterdiği için evden uzaklaştırılan,

beni ilk tebrik edenlerin arasındaydı.

Sadece üniversite diplomamla böbürlenmiyor

bir de ilk kadındım

ve ilk kadınım

onu Kabil sokaklarında arbayla gezdiren.

(Alkış)

Ailem bana inanıyor.

Büyük hayallerim var ama ailemin benim için daha büyük hayalleri var.

Bu yüzden 10X10 için global elçiyim

kadınları eğitmek için küresel bir kampanya.

Bu yüzden SOLA'nın kurucularındanım

ilk ve belki tek yatılı okul

Afganistan'da kızlar için

kızlar için okula gitmenin hala riskli olduğu bir ülkede.

Heyecanlı olan şey okulda

fırsatları hırslı bir şekilde yakalamaya çalışan öğrenciler görmem.

Ve ebeveyinlerini görüyorum ve babalarını

benim kendi babam gibi onları destekleyen

yıldırıcı muhalefete rağmen.

Aynı Ahmed gibi. Gerçek adı bu değil

ve size yüzünü gösteremem

ama Ahmed öğrencilerimden bir tanesinin babası.

Bir aydan az önce, o ve kızı

SOLA'dan köylerine dönüyorlardı

ve kelimenin tam anlamıyla öldürülmekten kurtuldular

bir kaç dakika arayla yol kenarında bir bombayla.

Eve geldiğinde, telefon çaldı

bir ses onu uyarıyordu

eğer kızını tekrar okula geri gönderirse

tekrar deneyeceklerdi.

"Eğer istiyorsanız beni şimdi öldürün," dedi

"ama kızımın geleceğini mahvedemem

sizin eskimiş geri kafalı düşünceleriniz yüzünden."

Afganistan hakkında zamanla fark ettiğim şey

ve bu Batıda çoğu kez göz ardı edilebiliyor

başarılı olanlarımızın çoğunun arkasında

kızının değerini anlayan bir baba olduğu

ve kızının başarılarının kendi başarıları olduğunu görebilen.

Annelerimizin başarımızdaki anahtar olmadığını söylemiyorum.

Gerçekte onlar ilk ve ikna edici ara bulucular oluyorlar

kızları için parlak bir gelecek için

ama Afganistan gibi bir toplumda

erkeklerin desteğine sahip olmamız zorunlu.

Taliban yönetimi altında okula giden kızların

sayısı yüzleri buldu-

unutmayın, yasaktı.

Ama bugün, Afganistandaki okullarda üç milyondan fazla kızımız var.

(Alkış)

Afganistan Amerika'da buradan o kadar farklı görünüyor ki.

Amerikalıların değişikliklerdeki kırılganlığı gördüklerini anlıyorum.

Bu değişikliklerin uzun sürmeyeceğinden korkuyorum

Amerikan askerleri çekildikten sonra.

Ama Afganistan'a döndüğüm zaman

okulumda öğrencileri gördüğüm zaman

ve onlara destek olan ebeveyinleri

umut vadeden bir gelecek görüyorum

ve uzun vadeli bir değişim.

Benim için Afganistan sonsuz olasılık ve umut ülkesi

ve her gün

SOLA'nın kızları bana bunu hatırlatıyor.

Benim gibi büyük hayalleri var.

Teşekkürler.

(Alkış)