Joachim de Posada zegt: Eet de marshmallow niet op

In deze korte talk van TED U, deelt Joachim de Posada een bekend experiment over uitgestelde voldoening -- en hoe het toekomstig succes kan voorspellen. Met hilarische video van kinderen die hun uiterste best doen om de marshmallow niet op te eten.

Ik ben hier omdat ik een erg belangrijke boodschap heb.

Ik denk dat we de belangrijkste

factor voor succes gevonden hebben.

Hij is hier dichtbij gevonden: in Stanford.

Een professor psychologie nam kinderen die vier jaar oud waren

en zette ze in een kamer, helemaal alleen.

Dan zei hij tegen het kind, een kind van vier jaar oud:

"Johnny, ik ga je hier achterlaten met een marshmallow,

15 minuten lang.

Als deze marshmallow er nog is nadat ik ben teruggekomen,

dan krijg je er nog een. Dan heb je er dus twee."

Een kind van vier 15 minuten laten wachten

op iets waar hij van houdt,

is equivalent aan zeggen tegen ons: "We brengen je koffie over 2 uur".

(Gelach)

Helemaal hetzelfde.

Wat gebeurde er toen de professor de kamer verliet?

Vanaf het moment dat de deur gesloten was...

aten twee op de drie de marshmallow op.

Vijf seconden, 10 seconden, 40 seconden, 50 seconden,

twee minuten, vier minuten, acht minuten.

Sommigen hielden het 14 en een halve minuut vol.

Sommigen hielden het 14 en een halve minuut vol.

Het lukte niet. Kon niet wachten.

Interessant is dat één op de drie

naar de marshmallow keek en ..

ernaar keek.

Teruglegde.

Ze liepen rond. Ze friemelden aan hun rokjes en broeken.

Dat kind, op vierjarige leeftijd al, begreep

het belangrijkste principe voor succes.

Dat is het vermogen om voldoening uit te stellen.

Zelfdiscipline,

de belangrijkste factor voor succes.

15 jaar later, 14 of 15 jaar later,

vervolgstudie.

Wat hebben ze gevonden?

Ze zochten deze kinderen op die nu 18 en 19 waren.

Ze ontdekten dat 100 procent

van de kinderen die de marshmallow niet gegeten hadden, succesvol waren.

Ze hadden goede cijfers. Ze deden het uitstekend.

Ze waren gelukkig. Ze hadden hun plannen.

Ze hadden goed contact met docenten, studenten.

Het ging prima met ze.

Veel kinderen die de marshmallow opgegeten hadden,

zaten in de problemen.

Ze hadden de universiteit niet gehaald.

Ze haalden slechte cijfers, schooluitval.

Enkelen waren er nog wel, met lage cijfers.

Enkelen behaalden hoge cijfers.

Ik vroeg me af: zouden Latijns-Amerikaanse

kinderen net zo reageren als de Amerikaanse kinderen?

Ik ging naar Colombia en deed het experiment opnieuw.

Het was erg grappig. Ik maakte gebruik van kinderen van vier, vijf en zes jaar oud.

Ik zal je laten zien wat er gebeurde.

(Spaans) (Gelach)

Wat gebeurde er in Colombia?

Latijns-Amerikaanse kinderen: twee op de drie aten de marshmallow op.

Eén op de drie deed dat niet.

Dit kleine meisje was interessant.

Ze at de binnenkant van de marshmallow.

(Gelach)

In andere woorden, ze wilde ons laten denken dat ze het niet had opgegeten, zodat ze er twee zou krijgen.

Maar ze had hem gegeten.

Dus we weten dat ze succesvol zal zijn. Maar we moeten haar in de gaten houden.

(Gelach)

Ze moet geen bankier worden, bijvoorbeeld

of met een kassa werken.

Maar ze zal succesvol zijn.

Dit is van toepassing op alles, zelfs in verkoop.

De verkoper die --

De klant zegt: "Ik wil dit." En de verkoper zegt: "Oké, alstublieft."

Die persoon heeft de marshmallow opgegeten.

Wanneer de verkoper zegt: "Wacht even.

Laat me je een paar vragen stellen om te zien of dit een goede keuze is."

Dan verkoop je veel meer.

Dit is van toepassing op allerlei beroepen.

Ik eindig met -- de Koreanen deden het volgende.

Weet je wat? Dit is zo goed

dat we een marshmallow-boek willen voor kinderen.

We maakten er een voor kinderen. Dit wordt nu in heel Korea gebruikt.

Ze leren deze kinderen exact dit principe.

We moeten dit principe ook leren hier in de VS.

Want we hebben een grote schuld.

We eten meer marshmallows dan dan we maken.

Hartelijk dank.